Leonid Solarević
| Leonid Solarević | |
|---|---|
 General Leonid Solarević | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 18. septembar 1854. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 20. april 1929. (74 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1869 — 1900. 1903 — 1910. 1914 — 1918. |
| Vojska | Kneževina Srbija Kraljevina Srbija Kraljevina SHS Kraljevina Jugoslavija |
| Čin |   General |
| Učešće u ratovima | Srpsko-turski ratovi Srpsko-bugarski rat Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve Zvezde Orden Belog orla Orden Takovskog krsta Orden Miloša Velikog |
Leonid Solarević[a] (Beograd, 18. septembar 1854. — Beograd, 20. april 1929) bio je srpski general, učesnik Srpsko-turskih ratova, Srpsko-bugarskog rata i Prvog svetskog rata. Jedan je od učesnika Majskog prevrata 1903. godine kojim je svrgnut i ubijen kralj Aleksandar Obrenović. U vreme Kraljevine Jugoslavije preveden je u rezervu sa istim činom.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 18. septembra 1854. u Beogradu, od oca Hristifora, člana Glavne kontrole i majke Perke. Osnovnu školu i šest razreda Realke završio je u Beogradu. U vojsku je stupio kao pitomac 9. klase Artiljerijske škole 5. novembra 1869. godine, zajedno sa Božom Jankovićem i Vukomanom Aračićem.
Tokom školovanja napredovao je postepeno i prema zasluzi. Kaplar je postao 10. avgusta 1870, podnarednik 10. avgusta 1872. a narednik 15. maja 1874. godine. Školu je završio je 20. septembra 1874. kao šesti u rangu, kada je proizveden u čin artiljerijskog potporučnika.[1]
Oženio se Danicom, kćerkom Stevana Kovačevića, advokata iz Smedereva. Imao je tri sina - Milana (rano umrlog), Vojislava (inženjera) i Miloša (rudarski preduzimač), te kćerke - Milicu i Kosaru. Kćer Kosara udala se 1900. za poručnika Dragomira S. Cvetkovića.[2]
Srpsko-turski ratovi i napredovanje[uredi | uredi izvor]
Po završenoj Artiljerijskoj školi, prvim rasporedom, određen je za vodnika u 1. artiljerijskom puku, ali je posle mesec dana, 25. oktobra 1874, određen na službu u Barutani u Stragarima. Početkom februara 1876. određen je na službu pri Artiljerijskoj upravi, gde je radio u čaurnici Vojnotehničkog zavoda. U ratu 1876. najpre je bio ađutant Južnomoravskog artiljerijskog puka (od 16. aprila 1876.) Zatim je bio vodnik 4. poljske baterije u istom puku, a od 1. decembra 1876. komandir baterije u Moravskoj artiljerijskoj brigadi. Sa tom jedinicom učestvovao je u ratnim događajima 1877—1878. godine. Ađutant komandanta Stajaće vojske postao je 27. februara 1879, a od 27. avgusta bio je i delovođa, pri Artiljerijskom komitetu. Za kratko vreme ponovo je u trupi, od oktobra 1880. do novembra 1881. kao komandir baterije Dunavskog artiljerijskog puka. Od novembra 1881. do januara 1884. godine najpre je bio na službi u Artiljerijsko-tehničkom odeljenju Ministarstva vojnog, a zatim u Opštevojnom odeljenju istog Ministarstva.[1][2]
Srpsko-bugarski rat i period primirja[uredi | uredi izvor]
U 1884. i 1885. godini bio je komandant gradskog artiljerijskog polubataljona (u Beogradu). S tom jedinicom učestvovao je i u ratu 1885. Komandant gradskog artiljerijskog bataljona (u Nišu) bio je od marta 1886. do aprila 1887. godine, a zatim je postavljen za vršioca dužnosti komandanta Brdskog artiljerijskog puka do aprila 1890, kada je postavljen za šefa Štaba Artiljerijske inspekcije. Na tom položaju ostao je do 1894. godine. U istom periodu obavljao je i druge dužnosti. Od 7. jula 1891. postavljen je za komandanta Artiljerijske podoficirske škole, a na istom položaju bio i 1894—1895. godine. Za ađutanta kralja Aleksandra određen je avgusta 1893, a za prvog ađutanta kraljevskog u maju 1898. Zbog protivljenja ženidbi kralja Aleksandra sa Dragom Mašin, penzionisan je na sopstveni zahtev, jula 1900. Pri tom je razrešen dužnosti oficira.[1][2]
Majski prevrat i dalje službovanje[uredi | uredi izvor]
U vreme dinastičkog prevrata 29. maja 1903. godine reaktiviran je, sa činom koji je imao pre penzionisanja. Istog dana postavljen je za komandanta Dunavske divizijske oblasti. Ubrzo, 14. jula 1903, određen je za člana artiljerijskog komiteta Minstarsva vojnog, a samo dan kasnije postao je i član Višeg vojnog saveta. Rekonstrukcijom kabineta Jovana Avakumovića, 2. avgusta 1903, postavljen je za ministra vojnog, na mesto generala Jovana Atanackovića. Na toj dužnosti nalazio do 21. septembra 1903, kada je ovaj kabinet zamenjen kabinetom Save Grujića a on stavljen na raspolaganje. Za upravitelja Vojne akademije postavljen je 5. marta 1904. i na tom položaju bio je do 9. jula 1907. Od tada pa do 28. oktobra 1910. bio je na dužnostima komandanta dve divizijske oblasti - Moravske i Dunavske. Tada je po drugi put, po sopstvenoj želji, otišao u penziju.[1][2]
Balkanski, Svetski rat i poslednje godine[uredi | uredi izvor]
U ratovima 1912—1913. kao penzionisani oficir nije učestvovao. Početkom Prvog svetskog rata 1914. reaktiviran je i postavljen za komandanta Drinske divizijske oblasti, a od 5. jula 1918. do 12. novembra 1918. bio je komandant svih trupa na Krfu. Posle toga je pred kraj rata 1918. demobilisan i razrešen vojne dužnosti. U Kraljevini SHS bio je preveden u rezervu.[1][2]
Preminuo je 20. aprila 1929. godine u Beogradu.[1][2]
Pored redovnih, obavljao je i druge dužnosti. Kao kapetan 2. klase na službi u Artiljerijsko-tehničkom odeljenju, u periodu 1881—1883. bio je u komisiji za prijem pušaka za srpsku vojsku u Oberndorfu - Nemačka. Zatim je 1910. godine bio predsednik ispitne komisije za čin majora svih rodova vojske. Tokom 1905. i 1909. bio je predsednik Vojnodisciplinskog, a 1907. predsednik Velikog vojnog suda.[1][2]
Oficirsko napredovanje[uredi | uredi izvor]
Po okončanju Artiljerijske škole unapređen u čin artiljerijskog potporučnika 20. septembra 1874. godine. Poručnik je postao 10. oktobra 1876. U čin kapetana 2. klase je unapređen 1. aprila 1880, kapetan 1. klase je postao 1. januara 1885, major 16. aprila 1887, potpukovnik 26. aprila 1893, pukovnik 1. maja 1898. i general 29. juna 1907.[1][2]
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
Srpska odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Orden Karađorđeve zvezde 3. reda
- Orden Miloša Velikog 4. reda
- Orden belog orla 2, 3. i 5. reda
- Orden Takovskog krsta sa mačevima 5. reda
- Orden Takovskog krsta 2, 3. i 4. reda
- Medalja za vojničke vrline
- Spomenice ratova: 1876-1878, 1885, 1914-1918.
- Spomenica Kralja Petra I
- Spomenica garde
- Albanska spomenica
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ U nekim literaturama ime mu je Leonida Solarević.
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Milić Milićević; Ljubodrag Popović (2003). Generali Vojske Kneževnine i Kraljevine Srbije. Vojnoizdavački zavod. str. 213—217. ISBN 978-86-335-0142-2.
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Institut za noviju istoriju Srbije, Beograd. str. 271. ISBN 978-86-7005-039-6.
