U Švedsku su Srbi stigli u dva veća talasa. Prvi je bio za vreme Drugog svetskog rata kada su Nemci u Skandinaviju deportovali na hiljade srpskih zarobljenika i drugi, početkom šezdesetih godina 20. veka kada je otvoren proces migracije srpske radne snage. Glavni doseljenički udar na Švedsku iz Jugoslavije stigao je 1966. godine, kada je došlo 8.000 radnika. Bilo je to dvostruko više nego 1965. godine, a čak 15 puta više nego 1963. godine, kada su primljena samo 583 radnika. Tako masovan priliv srpskih radnika primorao je Švedsku da tih godina sa SFRJ zaključi ugovor o regulisanju statusa imigranata. Zbog zaštite vlastitog tržišta radne snage već 1967. godine Švedska uvodi obavezu da migranti moraju imati radnu dozvolu, a da članovi njihove porodice mogu biti u Švedskoj samo ako su se već doselili, zbog čega je kasnije došlo do smanjenog useljavanja srpske radne snage. Devedesetih godina je Švedska uvela za građane Jugoslavije obavezne ulazne vize što je gotovo zaustavilo priliv. To su, uglavnom, bili muškarci sa srednjom kvalifikacijom, koji su našli posao u švedskoj industriji, ugostiteljstvu i komunalnim uslugama, mada je bilo i stručnjaka, posebno u zdrastvu i građevinarstvu. O tome već postoji i izreka koja glasi: "Turci peru suđe, Grci su čistači a Srbi fabrički radnici..."
Krajem osamdesetih godina dopunske škole je pohađalo oko 4.000 srpskih mališana. Prva srpska pravoslavna parohija Sveti Nikola osnovana je sedamdesetih godina u Vesterosu. U Stokholmu se nalazi crkva Sveti Sava, u kojoj je od 1991. godine sedište britansko-skandinavske eparhije.
.jpg)
