Vlatko Vuković Kosača
| Vlatko Vuković Kosača | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum smrti | 1392. |
| Grob | Boljuni |
| Porodica | |
| Roditelji | Vuk Kosača |
| Dinastija | Kosače |
| Prethodnik | Vuk Kosača |
| Naslednik | Sandalj Hranić Kosača |
 | |
Vlatko Vuković Kosača (?–1392) bio je vojvoda i gospodar Huma, te jedan od najboljih vojvoda kralja Tvrtka I.
Vlatko je vladao Humom u drugoj polovini 14. vijeka i na tom mjestu je naslijedio svog oca velikog vojvodu Vuka, a od bliže rodbine imao je brata Hranu, čiji ga je sin Sandalj kasnije nasledio. Bio je jedan je od rodonačelnika vlastelinske porodice Kosača koja je vladala tim oblastima i najbolji vojskovođa kralja Stefana Tvrtka Prvog Kotromanića. Kada su Turci predvođeni pašom Lala Šahinom (koji je predvodio Turke u Maričkoj bici) prodrli u Kraljevinu Bosnu 1388. godine, Vlatko im se suprotstavio 27. avgusta nedaleko od Bileće i potukao ih.
Pominje se kao svjedok u povelji kralja Tvrtka od 10. aprila 1378. godine. Bio je jedan od povjerljivih ljudi kralja Tvrtka i poslanik u pregovorima sa dalmatinskim gradovima i sa Dubrovnikom.[1] Pobjedio je tursku vojsku predvođenu pašom Lala Šahinom 27. avgusta 1388. kod Bileće. Bitka se okončala potpunim porazom Osmanlija u kome se i sam Lala Šahin jedva spasao bjekstvom, dok su gubici u srpskim redovima bili neznatni. Našao se na čelu odreda koji je kralj Srba, Bosne poslao knezu Lazaru i oni su činili lijevo krilo srpske vojske u Kosovskom boju koje je bilo pod udarom Bajazita Prvog, iz koga se vratio i izvjestio o srpskoj pobjedi. Vlatko je sa sobom ponio i jedan top koji je dobio od svog susjeda Dubrovačkog kneza, pošto se nalazio u dobrim odnosima sa Dubrovačkom republikom i taj top će kasnije činiti jedino srpsko artiljerijsko oružje u Kosovskom boju. U boju je imao toliko uspjeha, da je kralju Tvrtku, u dva maha, slao vijesti o hrišćanskoj pobjedi.[2] Po okončanju boja vratio se u Kraljevinu Bosnu donijevši sa sobom vijest o srpskoj pobjedi, na osnovu čega je Tvrtko slao izvještaje o velikoj hrišćanskoj pobjedi u čiju su slavu zvonila crkvena zvona u Parizu. U jednom dubrovačkom spisu o Kosovskom boju stoji:
1389, 15. juna, na Vidovdan, u utorak, beše bitka između Srba i turskoga cara. Od Srba su bili: Lazar, srpski kralj, Vuk Branković i Vlatko Vuković, vojvoda. I bi velika pogibija i turska i srpska, i malo ih se vratilo natrag; car Murat ubijen bi, a i srpski kralj. Pobede nisu dobili ni Turci ni Srbi, jer je bila velika pogibija. Boj je bio na Kosovu polju.
Umro je 1392. godine, a naslijedio ga je bratanac Sandalj Hranić. Na njegovom grobu blizu današnjeg sela Boljuni, nedaleko od Stoca u Hercegovini nalazi se krst sa natpisom datiran u kraj 15. vijeka. Na natpisu stoji:
Ase leži dobri junak i čoek Vlatko Vuković. Piše Semorad.
Porodično stablo[uredi | uredi izvor]
| 2. Vuk Kosača | ||||||||||||||||
| 1. Vlatko Vuković Kosača | ||||||||||||||||
| 3. | ||||||||||||||||
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Spasić, Palavestra, Mrđenović, Dušan;Aleksandar;Dušan (1991). Rodoslovne tablice i grbovi srpskih dinastija i vlastele. Beograd. ISBN 978-86-7685-007-5.
- Ćorović, Vladimir (2001). Istorija srpskoga naroda. Beograd: Janus.
- Fajfrić, Željko (2000). Kotromanići: internet izdanje. Beograd: Janus.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
