Prisilno preobraćanje

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Prisilno preobraćanje nastalo je pod prinudama iz različitih religija. Neki od njih su bili primorani da se preobrate, ali su potajno zadržali svoja originalna verovanja i običaje, dok bi se inače ponašali kao preobraćeni. Kasniji istorijski primeri su kripto-Jevreji, kripto-hrišćani, kripto-muslimani i kripto-pagani.

Religija i moć[uredi | uredi izvor]

Uopšteno, antropolozi su pokazali da postoje složene veze između religije i politike, posebno u pogledu proširenja ljudske istorije.[1] Dok vođe religija, kao i vođe država, uopšteno, imaju različite ciljeve, i jedni i drugi brinu o moći i redu, razlozima i emocijama motivišu ponašanja. Kroz istoriju, vođe religioznih i političkih institucija su radili zajedno, borili se jedan protiv drugog ili pokušali da prisilno uključe jedni druge u svoje organizacije iz moralnih i nemoranih razloga i počeli su koristiti programe vrednosti širokog spektra, od saosećanja do pogoršavanja trenutne patnje ka brutalnim promenama, zarad ostvarivanja dugoročnih ciljeva u korist grupa koje se kreću od malih zatvorenih zajednica, do celokupnog čovečanstva. Ova veza je daleko od jednostavnog. Religija je često prinudno korišćena, ali je i koristila prinudu.[1]

Judaizam[uredi | uredi izvor]

Nasilne promene pojavile su se za vrijeme Hasmonejskog kraljevstva. Idumejanci su bili prinuđeni da pređu u judaizam pod prijetnjom smrću, u zavisnosti od porijekla.[2][3] Za vrijeme episkopije, hrišćanstva i judaizma, Harold V. Atridž  objavljuje da nema potrebe razmišljati  da je Jozefov značaj njihove promene dovoljno tačan. On tako piše da to nisu bili pojedinačni primeri, već da je nasilna promena bila politika naroda što proizilazi iz činjenice da je Aleksandar Janaus (oko 80. godine prije nove ere) uništio grad Pela u Moabu, zbog toga što naseljenici nisu bili složni u prihvatanju nacionalnih obeležja Jevreja. Josepus (drevno doba). 13.15.4.[4]

Maoris Sartr je napisao „ Politika prinudnog Judaizma prihvaćena od strane Hirkanusa, Aristobulusa i Janeusa“ koji je pokorenom narodu ponudio izbor između prognanstva ili promjene (prihvatanja)“.[5] Vilijam Horburi napisao je da dokaz je najbolje objašnjen pretpostavkom  da je u Donjoj Galileji bila masovno rasprostranjena prinudna promena 104. p. n. e. od strane susednih Gentila sa Severa.[6] 2009. BI BI SI je odbranio zahtev da 524. Jemeni, jevrejsko Nimair pleme, pod vođstvom kralja Jusufa Du Nuvasa ponudilo je hrišćanskom stanovništvu sela (koje je danas Saudijska Arabija) izbor između prelaska u judaizam ili smrti i tako je 20.000 bilo pobijeno. BI BI SI je izjavila da je tim iz produkcije govorio o mnogim istoričarima preko 18 meseci, među kojima je Nigel Grom,  koji je bio naš savetnik i profesor Abdul Rahman Al-Ansari (bivši profesor arheologije na Univerzitetu Saudijskog kraljevstva u Rijadu).[7] Isečci dela dokumentovani od strane njega pokazuju da je veliki ponos pokazao nakon ubijanja 22.000 hrišćana u Zafaru i Najranu.[8]

Hrišćanstvo[uredi | uredi izvor]

Hrišćanstvo je bila malena religija tokom većeg dela srednjeg rimskog klasik perioda, a prvi hrišćani su bili prognani tokom tog perioda. Kada je Konstantin I prešao u hrišćanstvo, to je postala uticajna religija u Rimskom carstvu. Već za vreme vladavine Konstantina I, hrišćanski jeretici bili su prognani, počevši od kraja četvrtog veka, drevne paganske religije bile su takođe vešto ugušene. Na osnovu stava mnogih istoričara, Konstantin I je preobrato hrišćanstvo od prognane religije u jednu sposobnu i jaku veru i samu spremnu da progoni.[9]

Kasno drevno doba[uredi | uredi izvor]

Dana 27. februara 380. god zajedno sa Gracijanom i Valentinijanom II, Teodosijus I izdao je naređenje Kunktos populos, takozvani Edikt Tezalonika, zabeležen u Kodeksu Teodosijanesa . Ovo je odredilo da Sveto trojstvo nikejskog hrišćanstva bude jedina zakonita carska vera i jedina ovlaštena da se zove katolička. Drugi su hrišćani koje je on opisao kao „ludake“.[10] On je takođe završio zvaničnu državnu podršku za tradiciju mnogoboštva i običaja njihovih.[11]

Teodosijev kodeks bio je skup zakona Rimskog carstva pod hrišćanskim vladarima od 312. god. Komisija je bila osnovana od strane Teodosija II i njegovog pomoćnika Valenntina III, 26. marta 429. god i taj skup zakona bio je izdat (objavljen) od strane konstitucije, 15.2.438. god.[12][13] Pretvorio se u prinudan zakon na istočnim i zapadnim delovima carstva 1. januara 439. godine.[12]

„Naša je volja da svi ljudi kojima vladaju ljudi iz naše uprave trebaju primenjivati ovu religiju (veru) koju je podela Apostola Petra  preokrenula u Romansku (Rimljansku). Ostali, kojima smo presudili neuračunljivost će održavati većinu jeretičkih verskih načela, njihova mesta okupljanja neće biti zvane crkve i oni će biti kažnjeni prvo velikom odmazdom i drugo božijom kaznom na naš zahtev." (Kodeks Teodosijev XVI 1.2.)[14]

Prinudno primanje vere jevreja odvijalo se uz pomoć podrške vladara tokom kasnijeg drevnog doba (Antičkog doba) i u ranom srednjem veku u Gaulu, Pirinejskom poluostrvu i u Vizantijskom carstvu.[15]

Zapadna i srednja Evropa[uredi | uredi izvor]

Za vreme Saksonskih ratova, Karlo Veliki, franački vladar, nasilno je preobratio saksonce iz njihove vere nemačkog paganizma uz pomoć ratovanja i vladao je tokom osvajanja. Primeri toga su masakr u Verdeni 782. godine, kada je Karlo Veliki imao  oko 4 500 zarobljenika saksonaca, ubijenih zbog pobune.[16] Zakon pod imenom „Capitulatio de partibus Saxoniae“  nametnut je pokorenim saksoncima 785. godine, nakon druge pobune uništavanja crkvi i ubijanja misionarskih sveštenika i kaluđera,[17] koji je propisivao smrtnu kaznu onome ko odbije da primi hrišćanstvo.[18]

Prinudno primanje vere koje se pojavilo nakon sedmog veka odvijalo se tokom pobuna i ubistava, promovisano je od strane narodne mase i sveštenika, bez podrške vladara. S druge strane, kraljev progon Jevreja iz kasnog XI veka, usmeren ka istrebljenju s nekim izuzecima, kao što je pretvaranje Jevreja u južnoj Italiji XIII veka preduzimanom od strane dominikanskih inkvizitora, ali podstaknutim od strane kralja Karla II od Napulja.[15]

Jevrejima se nametala hrišćanska vera i od strane Krstaša iz Lorene, na Rajni, u Bavariji i Bohemiji, u Majncu i u Vormsu[19] (Nemački krstaški rat i vormski masakr 1096).      

Papa Inoćentije III, objavio je 1201. da onaj ko prihvati da bude kršten, da bi izbegao torturu i zastrašivanje, nikadne bi mogao biti primoran da vidno posmatra hrišćanstvo: 

 „Онај који је преображен и који припада духовној и судској власти, који је под заклетвом и зато мора поштовати правила хришћанске вере. То је засигурно супротно од хришћанске вере да неко ко не верује и ко је супротног мишљења треба бити приморан да прихвати и поштује хришћанство. Због овога, велика граница је направљена између оних који су вољно примили хришћанство и оних који су приморани, они који су у хришћанство ушли силом, терани страхом и тортуром и који су примили хришћанску заклетву да би избегли погубљење, били су уопште говорећи непожељни...“[20]                             

Za vreme Severnih krstaških ratova protiv bezbožnih Balta i Slovena sa severa Evrope,  masovno pokrštavanje bilo je rasprostranjeno taktički, sankcijama od strane pape.[21] Te sankcije su se prvo primenjivale za vreme Vendskog krstaškog rata, ali su češći bili za vreme Livanskih krstaških ratova i Pruskih krstaških ratova. Njihova taktika sastojala se u tome da ubiju zatočenike i opustoše zemlju od plemena koja se još nisu bila predala.[22] Većina naroda sa ovog područja je pokrštena tek nakon ponovljenih pobuna domaćeg stanovništva koji nije želeo prihvatiti hrišćanstvo čak ni nakon prinudnog pokrštavanja  u staroj Pruskoji, gde je taktika pokrštavanja i osvajanja kao rezultat imala smrt većine domaćeg stanovništva čiji je jezik u skladu s tim izumro.[23]

Rano moderno Iberijsko poluostrvo[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Pokrštavanje muslimana u Španiji

Dalje informacije: Moriskosi, Marano i Španska inkvizicija.

Nakon završetka kontrolisanja Španije od strane islama, Jevreji su proterani iz Španije 1492. god.[24] U Portugalu prateći način proterivanja, 1946. samo malom broju ljudi bilo je dozvoljeno da odu, a ostatak je pokršteno.[25] Muslimani su prognani iz Portugalije 1407. i bili su primoravani da postepeno prime članstvo španske kraljevine. Pokrštavanje muslimana bilo je uvedeno u krunu Kastilje od 1500-02 i krunu Aragona 1520-ih.[26] Posle toga su takozvani „novi hrišćani“ oni naseljenici koji su kršteni pred licem progona i bili primorani da pređu iz islama i judaizam.

Nakon tog, kad su svi bivši muslimani i Jevreji prividno postali katolici, španska inkvizicija obeležila je prve pokrštene iz judaizma koji su to prihvatili sa sumnjom ili ih je vraćala opet njihovoj staroj religiji. Jevrejski narodi koji su pokršteni, ostali su još u Španiji i pripovedali judaizam tajno, ili su postali kripto-Jevreji. Španska inkvizicija zasnovala je bogatstvo i odlazak crkvi, i pojedinačnim inkvizitorima oduzimajući imovinu od prognanih. Osmansko carstvo i Maroko primili su veći deo jevrejskih izbeglica, iako je  velika većina ostala pokorena.[27]

Austrija[uredi | uredi izvor]

Kripto-protestanti roditelji bili su oporezovani da plate katoličku institucionalizaciju  i obrazovanje dece, njih 289.

Kolonijalna Amerika[uredi | uredi izvor]

Tokom kolonizacije Severne Amerike, pokrštavanje autohtonog kontinenta, domaće ne-hrišćansko stanovništvo bilo je u Južnoj i Srednjoj Americi, te je bilo pokrštavanje velikih domaćih naroda kao npr. Inka i Asteka, carstva su smestila kolonijalne narode da kontrolišu većinu ne-hrišćanskog stanovništva. Istoričari se uveliko slažu da su najstariji narodi koji su pokršteni pod pretnjom i pritiskom jer su se odupirali i zato je katolička crkva sarađivala sa vlašću naroda da to završe.[28]

Istočna Evropa[uredi | uredi izvor]

Pod pokrštavanjem u 10. veku, Vladimir I Veliki, vladar Kijevske Rusije, naredio je stanovništvu Kijeva da se pokore masovnom pokrštavanju u reci Dnjepar.[29]

U XIII veku bezbožno stanovništvo Baltičkih država suočilo se sa kampanjom nasilnog pokrštavanja pod vođstvom vitezova kao što su Livonijsko bratstvo mača i Tevtonski red, što je često jednostavno značilo oduzimanje imovine i zemlje od naroda.[30][31]

Posle Ivana Groznog i njegovog osvajanja Kazanjskog kanata, muslimani su se suočili sa ubistvom, progonom, prinudnim raseljavanjem i prihvatanjem hrišćanstva.[32]

U XVIII veku Elizabeta od Rusije pokrenula je kampanju pokrštavanja ne hrišćanskog stanovništva u Rusiji, uključujući muslimane i jevreje.[33]

Goa Inkvizicija[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Goa inkvizicija.

Portugalija je praktikovala versko progonjenje u Goi, Indija u XVI i XVII veku. Domaće stanovništvo Goe, uglavnom Hindusi, bili su izloženi oštroj torturi i ugnjetavanju od strane vatrenih portugalskih vladara i misionara i nasilno preobraćeni u hršćanstvo.[34][35][36][37][38][39]

Godine 1576. pohod uništavanja hramova u Bardezu bio je uspešan, kada je uništeno oko 300 hinduskih hramova. Zabrana je stavljena od 4. decembra 1567. na rituale u toku hindu brakova, verskih obreda i kremiranja. Svi ljudi iznad 15 godina bili su primorani da slušaju hrišćanske pripovedi, u suprotnom su bili kažnjavani. 1583. hindu hramovi u Asolni i Kunkolimu bili su uništeni od strane portugalske vojske. „Otac crkve je zabranio Hindusima pod strašnom kaznom korišćenje njihovih svetih knjiga i sačuvao ih od svih upotreba i korišćenja njihove vere. Oni su uništili njihove hramove i tako uznemireni i izmešani sa narodom počeli su napuštati gradove u velikom broju, odbijajući da ostanu više imalo na mestu gde nisu imali slobode, i gde su bili podložni zatvoreništvu, torturi i smrti ako ne bi cenili bogove njihovih očeva“, napisao je Filipo Saseti, koji je bio u Indiji od 1578-1588.[40]

Jedna naredba izdata jula 1684. bila je gušenje jezika Konkani i omugućavanje da se govori portugalski jezik, po cenu oštrih kažnjavanja. Svi ne-hrišćanski kulturni simboli i knjige pisani lokalnim jezikom bili su predodređeni za uništenje.

Papina država[uredi | uredi izvor]

1858. Edguard Mortara, uzet je od roditelja da bi primio hrišćanstvo. Ovaj incident nazvan je „slučaj Mortara“.

Drugi svetski rat[uredi | uredi izvor]

Tokom Drugog svetskog rata pravoslavni Srbi bili su nasilno pokrštavani u katolizicam.[41][42]

Hindu narod u Indiji[uredi | uredi izvor]

Godine 2009. „Assam Times“ objavio je da je oko 15 naoružanih hmarskih vojnika, članova Mansmasi narodne hrišćanske vojske, pokušalo da prisili hindu stanivnike  da prime hrišćanstvo.[43]

Islam[uredi | uredi izvor]

Vidi takođe: Islamizacija i Apotazija u Islamu i kazna

Iako islamski zakon zabranjuje nasilno preobraćanje, sledeći Kuranski princip "nema prisile u religiji“[44][45][46], epizode ​​prisilnih konverzija beleže se u istoriji islama. Istoričari su takve slučajeve označili kao "retke"  [47] ili "izuzetne".[44]

Dok su naučnici kao što su Ebu Hanifa i Abu Jusuf izjavili da porez na Džiziju(godišnji porez poglavi stanovnika) treba da plaćaju nemuslimani bez obzira na njihovu religiju, neki kasnije i ekstremistički pravnici ne dozvoljavaju jiziju za nevernike i umesto toga dozvoljavaju izbor konverzije da bi izbegli smrt.[48] Od četiri škole islamskog prava, Hanafijeve i Malikijeve škole dopuštaju dhimi (nemuslimani u islamskoj državi) status mnogobošcima osim arapskih politeista. Šafi i Hanbali škole, međutim, smatraju da su hrišćani, Jevreji i Zoroastrijanci prihvatljivi za ovu kategoriju.[49]

Vael Halak navodi da se u teoriji islamska religijska tolerancija primenjuje samo na monoteističke "ljude knjige" poput hrišćana, Jevreja i Magijaca ako plaćaju porez na jiziju, a pagani se suočavaju sa samo dva izbora između prelaska na islam i borbe do smrti. U praksi, oznaka ”ljudi knjige" i status dhime prošireni su čak i na ne-monoteističke religije osvojenih naroda, kao što su hindusi, džaini, budisti i drugi ne-monoteisti.[50]

U novije vrijeme, prisilne konverzije su ugrožene ili se provode u kontekstu rata, pobune i nasilja u zajednici. Slučajevi koji pogađaju hiljade ljudi prijavljeni su za vrijeme podele Indije, Oslobodilačkog rata u Bangladešu, u područjima pod kontrolom ISIS-a i u Pakistanu. Sporne tvrdnje o prisilnoj konverziji mladih žena izazvale su javne kontroverze u Egiptu i Velikoj Britaniji.

Rani period[uredi | uredi izvor]

Ratovi Ride (apostazije), koje je izveo prvi kalif Ebu Bekr protiv plemena koji su prihvatili islam, ali su odbili da priznaju njegov kalifalni autoritet, neki autori su opisali kao primer prisilne konverzije [51] ili "rekonverzije".[52] Delovanje ovih plemena bilo je manje povratak paganizmu nego prestanak političkog ugovora koji su sklopili s Muhamedom.[52]

Dve od četiri škole islamskog prava, tj. Hanafi i Maliki škole, prihvatile su ne-arapske politeiste da imaju pravo na dhimmi status. Prema ovoj doktrini, arapski politeisti su bili primorani da biraju između obraćenja i smrti. Međutim, prema percepciji većine pravnika, svi Arapi su prihvatili islam tokom života Muhameda. Njihovo isključenje je stoga imalo malo praktičnog značaja nakon njegove smrti 632.[49]

U devetom veku, samarijansko stanovništvo Palestine se suočavalo sa progonima i pokušajima prisilnog preobraćanja od strane pobunjeničkog vođe Firase, protiv koga su branili vojnici Abasidovih kalifala.[53]

Almohad dinastija[uredi | uredi izvor]

U dvanaestom veku bile su prisilne konverzije pod Almohadskom dinastijom Severne Afrike i Andaluzije, koje su potiskivale dhimski status Jevreja i hrišćana i davale im izbor između obraćanja i ubijanja. Hrišćani pod njihovom vlašću su uglavnom izabrali da se presele u hrišćanske kneževine na severu poluostrva, dok su Jevreji odlučili da ostanu kako bi zadržali svoju imovinu, a mnogi od njih su se pretvarali u preobraćanje u islam, dok su nastavili svoje religiozne prakse u tajnosti.[54]

Tokom progona Almohada, jevrejski filozof Majmonid napisao je svoju Poslanicu o otpadu, u kojoj je dozvolio Jevrejima da se pretvaraju u otpadništvo pod prinudom, iako je snažno preporučio napuštanje zemlje.[55] Među učenjacima postoji spor oko toga da li se Maimonides sam preobratio u islam da bi slobodno pobegao sa teritorije Almohada, a zatim se vratio nazad u judaizam bilo u Levantu ili u Egiptu.[56] Kasnije je bio osuđen kao otpadnik i sudilo mu se u islamskom sudu, ali je sudija presudio da je njegova konverzija bila prisilna i stoga nevažeća.[57]

Jemen[uredi | uredi izvor]

Krajem 60-ih, jemenski vladar 'Abd-al-Nabi Mahdi ostavio je Jevreje izborom između prelaska na islam ili mučeništvo.[58][59] Mahdi je takođe nametao svoja verovanja muslimanima osim Jevreja. To je dovelo do oživljavanja jevrejskog mesijanizma, ali i do masovne konverzije.[59] Progon je okončan 1173. porazom Mahdija i osvajanjem Jemena od strane Saladinovog brata i dozvoljeno im je da se vrate svojoj veri.[59][60]

Prema dva dokumenta iz Kaira Genizaha, Aijbidiov vladar Jemena, al-Malik al-Muizz al-Ismail (vladao od 1197-1202) pokušao je da prisili Adenske Jevreje da se obrate. Drugi dokument detaljno opisuje olakšanje jevrejske zajednice nakon njegovog ubistva i one koji su bili prisiljeni da se preobrate u judaizam.[61] Iako on nije nametao islam stranim trgovcima, bili su primorani da plate trostruku normalnu stopu oporezivanja.[59]

Mera navedena u pravnim radovima Al-Shavkanija je prisilna konverzija jevrejskih siročadi. Modernijim studijama nije dat datum za ovu uredbu niti je izdao[62]. Prisilna konverzija jevrejskih siročadi ponovo je uvedena pod imama Jahju 1922. godine. Dekret o siročadi je sproveden agresivno tokom prvih deset godina. Ponovo je proglašen 1928. godine.[63]

Osmanska imperija[uredi | uredi izvor]

Ilustracija Danak u krvi hrišćanskih dečaka iz 1558.

Vidi takođe: Danak u krvi i Hrišćanstvo u Osmanskoj imperiji i promena vere

Oblik prisilnog pretvaranja postao je institucionalizovan tokom Osmanskog carstva u praksi krvna osveta, ljudskog poreza u kojem su hrišćanski dečaci bili oduzeti i sakupljeni od svojih porodica (obično na Balkanu), porobljeni, preobraćeni u islam, a zatim obučeni kao elitna vojska jedinica u osmanskoj vojsci ili za visoku službu sultanu.[64] Od sredine do kraja 14. i do početka 18. veka, sistem krvne osvete-janičari porobio je procenjenih 500.000 do jednog miliona nemuslimanskih adolescentskih muškaraca.[65] Ovi dečaci bi stekli veliko obrazovanje i visok društveni položaj nakon obuke i obraćenja.[66]

U 17. veku, Sabatai Zevi, sefardski Jevrejin čiji su preci bili prihvaćeni u Osmanskom carstvu tokom španske inkvizicije, proglasio se Mesijom i pozvao na ukidanje glavnih jevrejskih zakona i običaja. Nakon što je privukao veliki broj ljudi, uhapšen je od strane osmanskih vlasti i dat im je izbor između izvršenja ili prelaska na islam. On je izabrao drugu opciju.[67]

Tokom progona Grka u 20. veku bilo je slučajeva prisilnog prelaska na islam[68].

Persija[uredi | uredi izvor]

Ismail prvi, osnivač dinastije Safavid, proglasio je dvanaestoricu da je zvanična religija države i naredio smaknuća brojnih sunitskih intelektualaca koji su odbili da prihvate šizam.[69][70] Nemuslimani su se suočavali s čestim progonima i povremeno su bili prisiljeni da se pretvaraju pod vlast dinastičkih naslednika.[71] Tako je Abas, nakon zauzimanja ostrva Hormuz, zahtevao od lokalnih hrišćana da se obrate islamu, Abas drugi je dao svojim ministrima vlast da prisili Jevreje da postanu muslimani, a sultan Husein je odredio prisilno preobraćanje Zoroastrijana.[72] Godine 1839, tokom perioda Kadžara, jevrejska zajednica u gradu Mašhad je napadnuta od strane mafije, a potom je prisiljena da se preobrati u islam.[73]

Indija[uredi | uredi izvor]

U invaziji na Kašmirsku dolinu (1015), Mahmud od Ghaznija opljačkao je dolinu, odveo mnoge zarobljenike i sproveo preobraćanje u islam.[74] U njegovim kasnijim kampanjama, u Mathuri, Baranu i Kanauju, opet, došlo je do mnogih konverzija. Oni vojnici koji su mu se predali pretvoreni su u islam. Samo u Baranu (Bulandšahr) 10.000 osoba je prešlo u islam, uključujući kralja.[75] Tarik-i-Iamini, Rausat-Safa i Tarik-i-Ferishtah govore o izgradnji džamija i škola i imenovanju propovednika i nastavnika od strane Mahmuda i njegovog nasljednika Masuda. Gde god je Mahmud otišao, on je insistirao da se ljudi obrate islamu[76]. Napadi Muhameda Gorija i njegovih generala doneli su hiljade robova krajem 12. veka, od kojih je većina bila primorana da se pretvori kao jedan od preduslova njihove slobode.[76][77][78][79] Sikandar Butšikan (1394—1417) srušio je hinduističke hramove i nasilno pretvorio hinduse.[80] Hrišćanstvo je napredovalo duž zapadne obale tokom 15. i 16. veka posle prinudnih konverzija koje su izvršili portugalski kolonisti.[81]

Aurangzeb je koristio određen broj načina da ohrabri konverzije u islam.[82] U ratu Mugal-Sikha 1715, 700 sledbenika Banda Singh Bahadura su odrubili glavu.[83] Svakog dana je pogubljeno 100 Sikha, a ni jedan od njih nije apostatiziran od sikizma.[84] Banda Singh Bahadur je ponudio pomilovanje ako bi prešao na islam[85]. Nakon odbijanja, mučen[86][87] je i ubijen je sa svojim petogodišnjim sinom.[84] Nakon pogubljenja Bande, car je naredio da se uhvati Sikhova bilo gde da ih nađu.[85]

Vladar 18. veka Tipu Sultan progonio je hinduse, hrišćane i muslimane iz Mapla.[88][89] Tokom sultanove Mizorejske invazije na Keralu, stotine hramova i crkava je srušeno i deset hiljada hrišćana i hindusa je ubijeno ili prešlo na islam silom.[90]

Bangladeš[uredi | uredi izvor]

U Bangladešu, Međunarodni krivični tribunal je sudio i osudio nekoliko lidera milicija islamskog Razakara, kao i Bangladešu muslimansku Avami ligu (Forid Udin Mausod) za ratne zločine počinjene protiv hindusa tokom genocida u Bangladešu 1971. godine.[91][92][93] Optužbe su uključivale prisilnu konverziju bengalskih hindusa u islam.

Veliki broj hindusa iz Istočnog Pakistana (sada Bangladeš) su opljačkani i prisilno preinačeni u islam 1950. godine, uključujući celo selo.[94][95]

Indija[uredi | uredi izvor]

U masakru u Prankoteu 1998. godine, 26 kašmirskih hindusa su odrubili glavu islamski militanti nakon što su odbili da se obrate islamu. Militanti su pogodili kada su seljani odbili zahteve od napadača da pređu na islam i dokažu svoju konverziju tako što će jesti govedinu.[96] Tokom Noahalskih nemira u Hindusima 1946. godine, nekoliko hiljada Hindusa je nasilno pretvoreno u islam od strane muslimanskih mafijaša.[97][98]

Pakistan[uredi | uredi izvor]

Pogledajte takođe: Versku diksriminaciju u Pakistanu, Manjine u Pakistanu i Ljudska prava u Pakistanu.

Početak talibanskih pobuna u Pakistanu, je jedan od faktora koji je imao veliki uticaj na progon i dikriminaciju verskih manjina, kao što su hiduisti, hrišćani, siki i ostale manjine.[99]

Veće za ljudska prava u Pakistanu je prijavilo da slučajevi prisilnog preobražavanja vere jesu u porastu.[100][101] Izveštaj iz 2014. godine koji je objavljen od strane Pokreta za Složnost i Mir, pokazuje da 1,000 žena u Pakistanu bude nasilno preobraženo u Islam svake godine (700 hrišćana i 300 Hiduista).[100][102][103][104]

U 2003. godini, šestogodišnju skih-devojčicu je oteo član Afridi plemena koje se nalazi na sveorozadpanoj graničnoj provinciji; navodno otmičar je tvrdio da je devojčica imala 12 godina, kao i da je prešla u islam i da zato ne može biti vraćena nemuslimanskoj porodici.[105]

U maju 2007. godine, članovi hrišćanske zajednice Ćarshada na severozapadnoj granici provincije Pakistana, blizu granice sa Avganistanom, prijavili su dolazak pisma, u kojima im prete bombaškim napadima, ukoliko ne pređu u islam, ali policija nije shvatila njihove strahove ozbiljno[106]. U junu 2009, „Internacionalna Hrišćanska Organizacija” prijavila je silovanje i ubistvo hrišćanina u Pakistanu, zbog odbijanja prelaska u islam.[107]

Rinkl Kumari, devetnestogodišnja pakistanska studentkinja, Lata Kumari i Aša Kumari, hidustkinje koje rade u salonu za lepotu, koje su navodno silom primorane da se preobrate iz hinduizma u islam.[108][109] Ovi slučajevi su se pojavili na vrhovnom sudu u Pakistan u, gde su one izjavilie da su želele da žive sa svojim roditeljima, a ne sa njihovim takozvanim , muževima“.[110]

Siki u Hangu okrugu su tvrdili da ih je Iakob Khan, asistent komesara Tal Tehsila, u decembru 2007. godine, silom naterao da se preobrate u islam. Međutim zamenik komesara Hangua Shahida Mehmoda je poricao sve te optužbe, i tvrdio da su Siki uvređeni tokom razgovora sa Iakobom iako to nije bio namerno.[111][112][113][114]

Puno hinduitkinja koje žive u Pakistanu su otete, i silom preobražene i udate za muslimane.[115] Prema paksitanskom-hinduističkom veću, verski progoni, posebno prisilna preobraženja, ostaju glavni razlozi migracija hiduista iz Pakistana. Verske institucije kao što su „Bharchundi Sharif” (Bharchundi Sharif) i „Sarhandi Pir” (Sarhandi Pir) podržavaju prislino preobraženje i poznato je da imaju podršku i zaštitu vladajućih političkih stranaka Sinda.[116] Prema nacionalnoj komisiji za pravdu i mir i pakistansko-hindusitickog veća, blizu 1000 hrišćanskih i hiduističkih žena, koje su pripadnice manjina, jesu perobraćne u islam, i silom naterane da se udaju za svoje otmičare ili silovatelje. U praksi, ovo se sve više prijavljuje u okruzima Tharparkar, Umerkot i Mirpur Khas u Sindu.[117] Prema još jednom izveštaju Pokreta za složnost i mir, oko 1.000 nemusmimanskih devojaka budu preobraćene u islam, svake godine u Pakistanu.[117] Prema Amartnathu Motumalu, potpredsedniku komisije za ljudska prava Pakistana, svakog meseca, prema proceni oko 20 hiduistkinja biva oteto i preobraženo, tačnu cifru je teško odrediti.[118] U 2014. godini, od 265 legalnih slučajeva prisilinog preobraženja koji su prijavljeni, većina njih uključuje hinduistkinje.[119]

Ukupno 57 hinduista je preobraćeno u Prasruru od 14. do 19. maja. 14. maja, 35 hinduista iz iste porodice su bili primorani da se preobrate zbog svog poslodavca, jer je njegova prodaja opala nakon što su muslimani počeli da bojkotuju hranljive namernice koje su pripremali hinduisti, isto tako i zbog progona od muslimanskih radnika obližnjih prodavnica, govorili su njihovi rođaci. Pošto siromašni hinduisti nisu imali drugog načina da zarade i morali su da zadrže posao, kako bi preživeli, oni su se preobratili. Četranaest članova druge porodice su se preobratili 17. maja, zato što ih niko nije zaposlio. Kasnije još jedan hinduista sa svojom osmočlanom porodicom se preobratio pod pritiskom muslimana, kako bi izbegao oduzimanje zemlje koja mu pripada.[120]

Zajednica sika u okrugu Hangu, u pakistanskoj provinciji Khiber-Pakhtunkhva je 2017. godine tvrdila da bila primorana da se preobrati u islam od strane vladinog zvaničnika. Farind Čand Sing, koji je uložio žalbu, tvrdio je da je pomoćnik komesara Tehsil Tal Iakob Khan, navodno naterao sike da se preobrate u islam, kao i da su stanovnici područija Doaba bili verski mučeni.[121][122] Prema izveštajima, oko 60 sika Doaba je zahtevalo zaštitu od administracije.[123]

Dosta hinduista je dobrovoljno prešlo u islam, radi lakšeg dobijanja „Vatan kartice “ (Watan Cards) i „Nacionalne indetifikacione kartice” ( National Identification Cards). Ovim preobraćenicima je takođe data i zemlja i novac. Na primer, 428 siromašnih hinduista u Matliju koji su preobraćeni između 2009. i 2011. od strane „Madrasa Baitula Isalma”, kao i „Deobandi” seminara u Matliju, koji je otplaćivao dugove hinduista koji su se preobratili u islam.[124] Još jedan primer jeste preobražavanje 250 hinduista u islam u područiju Chohar Jamali u Thati.[125] Promenu vere su takođe vršili „Den Mohamad Shailkh“ misije, koje su preobratile 108,000 ljudi u islam od 1989. godine.[126]

Indonezija[uredi | uredi izvor]

U 2012. godini, preko 1000 katoličke dece u istočnom Timoru, je bilo odvojeno od svojih prodica, prijavljeno je da su držani u Indoneziji bez odobrenja rodtitelja, kao i silom preobraćeni u islam, obrazovni u islamskim školama i dobili njihovo državljanstvo. U drugim izveštajima se tvrdi da nasilna preobražavanja manjine Ahmadije u sunizam, često dešavala uz upotrebu nasilja.[127][128][129]

Godine 2001, vojska Indonezije je evakuisala stotine hrišćanskih izbeglica sa zabačenih ostrva Kesui i Teor u Maluki, kasnije su izbeglice tvdrile da su silom preobraćene u islam. Prema izveštajima, neki muškarci su bili obrezivani protiv njihove volje, paravojna jedinica koja je učestvovala u ovom incidentu, je potvrdila da je došlo do obrezivanja, ali je poricala bilo kakav elemente prisile.[130]

Godine 2017, veliki broj pripadnika plemena Orang Rimba, posebno deca, su bili naterani da se odreknu svoje narodne religije i preobrate u islam.[131]

Srednji istok[uredi | uredi izvor]

Dodatne informacije: Genocid jezida od strane ISIL-a (ISIL), pogubljenje hrišćana od strane ISIL-a i otmice i prislina preobražavanja koptsih žena.

Postoji veliki broj prijava pokušaja naslnog preobražavanja manjina u Iraku. Jezidi su narod severnog Iraka, koji prate etnoreligijsku sinkretičku veru, pretila im je prisilna promena vere, od strane Islamskih država, koji su u praksi primenjivali satanizam.[132] Istražitelji UN-a prijavili su masovna ubistva jezidi muškaraca i dečaka koji su odbili da se preobrate u islam.[133] U Bagdadu, stotine asirskih hrišćana je pobeglo od kuće 2007. godine, kada su lokalni ekstremisti najavili da se moraju preobratiti u isalm, plaćati džiziju (poreza) ili umreti.[134] U martu 2007. godine, Bi Bi Si (BBC) je izvestio da etničke i verske manjine u Iraku, tvrde da su bile mete islamskih pobunjenika, koji su im nudili izbor između preobraćenja i smrti.[135]

Navodno koptske hrišćanke su bile primorane da se udaju za arapske muslimane i preobrate u islam u Etiptu, dosta novinarskih i propagadnih organizacija[136][137][138] su izveštavale o tome, i na taj način pokretale javne proteste.[139] Prema izveštaju SAD državnog sekreterijata iz 2009. godine, istraživačima je bilo jako teško da odrede da li je korišćena prisila, jer poslednjih godina slični slučajevi nisu bili nezavisno potvrđeni.[140]

U Gazi, 2006. godine, dvojicu novinara Foks televizije je otela uz pretnju oružijem nepoznata vojna grupa. Nakon što su bili naterani da snime video u kome su čitali napisane izjave i tvrdili kako su se preobratili u islam, otmičari su ih pustili.[141]

Afrika[uredi | uredi izvor]

U avgustu, 2009. godine, naconalna hrišćanska organizacija je prijavila da su četvorici hrišćana koji su pomagali siročićima u Somaliji, islamski ekstremisti odrubili glave, jer su odbili da se preobrate u islam.[142]

Početkom 2010. godine, prijavljeno je da je nigerijska ekstremistička grupa naterala otetu hrišćanku da se preobrati u islam, uz pretnju nožem.[143] Hrišćanka je 2018. godine bila više puta silovana od strane teroriste Boko Harama, zbog odbijanja da se preobrati u islam, takođe njen sin je bio ubijen.[144]

Ujedinjeno Kraljevstvo[uredi | uredi izvor]

Navodno, prema zatvorskom britanskom udruženju, neki muslimani u zatvoru, u Britaniji su prisilno su preobražavali druge zatvorenike u islam.[145]

Prema „Dejli mejlu”, 2007. godine, komesar policije Sir Ijan Bler, izjavio da su se na meti policije našli ekstremistički pripadnici muslimanske zajednice, koji su navodno prisilno nezaštićene devojčice preobražavali u islam, kao odgovor tvrdnjama Hindu foruma.[146] U 2007. godini porodica siki devojke je tvrdila da je ona silom preobraćena u islam, i da su oni tek nakon napad oružane bande dobili policijskog stražara, iako je policija tvrdila da niko nije bio povređen.[147]

Kao odgovor na ove vesti, otvoreno pismo Sir Ijanu Bleru, koje je potpisalo deset hinduističkih akademaca, tvdi da su izveštaji da su hiduistkinje i sikistkinje silom preobraćene, jeste deo arsenala mitova koje propagira desna ruka hinduističke superiornije organizacije u Indiji.[148] Muslimanski savet Britanije dao je saopštenje za novinare, u kojem je ukazao na nedostatak dokaza o bilo kakvim nasilnim načinima promene vere, i sugerisao da je to nečasan pokušaj blaćenja britansko-muslimanske zajednice.[149]

Akademski rad Keti Sian, objavljen u časopisu popularna južnoazijska kultura u 2011. godini, istraživala je kako su prisilne vere nastale oko siki dijaspore u Ujedninjenom Kraljevstvu.[150] Sian, čiji izvešataji tvrde da su preobražavnja putem diplomatije na kampusu široko raspostranjena u Velikoj Britaniji, ukazuje da se oni umesto da se oslanjaju na prave dokaze, oni počivaju na na reči „prijatelj prijtelja “ ili ličnu anegdotu. Prema Sia, priča je slična opužbama „belog roblja “ pokrenutih protiv jevrejske zajednice i stranaca u Velikoj Britaniji i Sjedinjenim Američkim Državama, dok su prvi bili povezani sa antisemitizmom koji reflektuje islamofobiju. Sian je 2013. godine proširila ove poglede u „Pogrešnim Indetitetima“, „Prislinim Verama“ i „Poslekonijskim Formacijama.“[151]

Hinduizam[uredi | uredi izvor]

Indijski hrišćani su tvrdili da su priipadaju radikalnim[152] hinduističkim grupama u Orisu, Indija je prisiljavala hrišćanske preobraćenike iz hinduizma da se vrate u hinduizam. Ovi „verski nemiri“ uglavnom su se uveliko dešavali između dve plemenske grupe u Orisu, jedna je bila pretežno hiduistička, a druga pretežno hrišćanska, zbog ubistva hiduistčkog vođe Svamija Lakšmanananda od strane maoista, koji su delovali kao terorističke grupe u Indiji (pogledaj naksalite).[153] Nakon nasilja, američko-hrišćanske grupe su tvrdle da su hinduističke grupe silom vraćale preobraćene hrišćane iz hinduizma ponovo u hinduizam.[152] Takođe se tvrdi da su grupe preobratile siromašne muslimane i hrišćane protiv njihove volje ili putem primamljivih ponuda.[154][155] Slično tome hiduisti tvrde da su hrišćanski misonari koristili novac i besplatno obrazovanje kako bi namamili hiduiste da se probrate.[156]

Ateizam[uredi | uredi izvor]

“Crkva Sv. Teodora u Kišinjevu je bila preobraćena u Muzej naučnog ateizma”. -Andrej Brezianu

Istočni blok[uredi | uredi izvor]

Pod doktrinom ateističke države u Sovjetskom Savezu postojao je program za preveravanje u ateizam, koji su organizovali Komunisti pod pokroviteljstvom vlade.[157][158][159] Ovaj program je sadržao sveoubuhvatne principe da stvori ne samo fundamentalne materijalističke koncepte univerzuma već i da promoviše direktnu i otvorenu kritiku religioznog pogleda na svet, tako što stvara anti-religiozan trend posredstvom škola.[160] Ruska hrišćanska crkva, vekovima najjača hrišćanska crkva, je bila nasilno ugašena.[161] Revolicionarni lider Vladimir Lenjin je napisao je da je svaka religiozna ideja i svaka ideja o Bogu: “Neopisivo zlo... najgore vrste, zarazna moralna borba”.[162]

Mnogi sveštenici su bili ubijeni i zarobljeni. Hiljade crkava je bilo zatvoreno a neke su se i pretvorile u bolnice. Vlada je 1925. Osnovala Liga militantnih ateista akako bi se pojačalo preveravanje.[163]

Korice časopisa SSSR lige militantnih ateista iz 1929

Kristofer Marš, profesor Bajlor univerziteta, je napisao:                  ”Istraživanja o socijalnoj prirodi religije od strane Šlajermahera i Fjorbaha, do Marksa, Engelsa i Lenjina... ideja da je religija socijalni proizvod se toliko razvila da su policajci uperivali pištoljima u vernike ne bi li ih preverili u ateizam”. [164] Džonatan Blejik, koji je radio na smeru političkih nauka na Univerzitetu Kolumbija, objasnio je istoriju ovih postupaka u SSSR govoreći sledeće:[165]

”Bog, kakav god da je, nije mogao samo da nestane nakon Oktobarske revolucije. Autoriteti Sovjetskog Saveza su se puno oslonili na preveravanje kako bi se proširila ideja naučnog ateizma. Ovo je uključivalo i zaplenivanje materijilanih dobara i zemlje, nasilno zatvaranje religioznig institucija, pogubljivanje religioznih lidera i vernika i slanje istih u Gulag. Kasnije je SAD usvojio Džekson-Vanikovamandman koji je ugrozio trgovinske odnose između SAD i Sovjetskog Saveza sve dok SSSR nije dozvolio emigraciju manjina, mahom Jevreja. Uprkos pretnjama inostranih istovernika SSSR se već u prvim danima uključio u nametanje ateizma”.[165]

Nakon Drugog svetskog rata, širom istočne Evrope, delovi nacističke imperije preuzeti su od strane Sovjetske Crvene armije, i Jugloslavija je delimično postala komunistička država tako da se projekat preveravanja nastavio.[166][167] Sovjetski Savez je mirom okončao rat sa Ruskom hrišćanskom crkvom i proširo svoju diskriminaciju na novonastali Istočnokomunistički blok. Blajnikov: ”U Poljskoj, Mađarskoj, Litvaniji i drugim istočnoevropskim zemljama katolički lideri koji nisu želeli da ćute, su bili javno omraženi i ismevani ili privedeni od strane komunista. Lideri nacionalne hrišćanske crkve u Ruminiji i Bugarskoj morali da budu oprezni i pokorni”.[161] Dok se crkve generalno nisu tako surovo kažnjavale kao u Sovjetskom Savezu, skoro sve škole i dosta crkava su se zatvarale i samim tim izgubile svoju dominantnu ulogu u javnom životu. Deca su se učila ateizmu, a sveštenstvo je hapšeno.[168]

Na istočnom bloku hrišćanske crkve, jevrejska sinagoge i islamske džamije su prisilno preobražene u muzeje ateizma.[169][170] Istorijski esejista Andrej Brezjanu objašnjava ovu situaciju, opisujući najviše Socijalističku Republiku Rumunije, govoreći da je naučni ateizam bio nasilno primenjivan u Moldaviji odmah po dobijanju aneksije iz 1940. godine kad su se crkve skrnavile, sveštenstvo ugnjetavalao, a znakovi i javni simboli bili zabranjivani. Andrej nam pridaje i primer ovog feonomena tako što piše kako je Crkva Svetog Teodora preobražena u gradski Muzej naučnog ateizma.[171] Režim “Marksizam-Lenjinizam” se ophodio prema religioznim vernicima kao da su nenormalni i okrenuti protiv države i čak ih ponekad upićivali u psihijatrijsku bolnicu i ponovno školovanje.[172][173] Istoričar Emili Baran piše da neki iskazi ukazuju na to da neka preveravanja u vojni ateizam nisu uvek mogla da zadovolje žudnju pojedinaca za odgovorima o egzistenciji.[174][175][176][177]

Francuska revolucija[uredi | uredi izvor]

Tokom Francuske revolucije stvorila se kampanja preveravanja hrišćana koja je uključivala uklanjanje i destrukciju religioznih objekata kao objekata obožavanja. Engleski bibliotekar Tomas Hartvel Horn i biblijski učenjak Samjuel Dejdvidson pišu da su crkve preobražene u “Hramove razloga” gde su se ateističke i buntovne propovedi zamenile propisanim službama.[175][176][177][178]

Za razliku od kasnijih ateističkih državnih propisa datih od strane komunističkog režima, francuski revolocionarni eksperiment je bio kratak (7 meseci), nepotpun i nedosledan.[179] Iako kratak, francuski eksperiment je bio veoma bitan zbog uticaja među ateistima poput Ludviga Fojerbaha, Zigmunda Frojda i Karla Marksa.[172]

Istočna Azija[uredi | uredi izvor]

Pojavljivanje Komunističkih država širom istočne Azija nakon Drugog svetskog rata je dovelo do religioznog čišćenja od strane ateističkog režima u Kini, Severnoj Koreji i velikim delom u Indokini.[180] 1949 Kina je postala komunustička država pod vladavinom Mao Cedungove Komunistička partije Kine. Pre ovog preuzimanja vlasti Kina je bila kolevka religioznih ideja koja potiču još od antičkih vremena s obzirom da je Kina rodno mesto Konfučijanizma i Taizma, dok se Budizam pojavio dolaskom budista u prvom veku nove ere. Pod vlašću Mao-a Kina je postala zvanično ateistička i iako su neki religiozni rutali bili dozvoljeni pod Državnim nadzorom, što su religiozne grupe videle kao naređenje za pritaju, kao što je nedavno bio slučaj sa tibetanski budizmom iz 1959 i Falun gungom. Relgiozne škole i socijalne institucije su se zatvarale, strani misionari su bili izbačeni i lokalni religiozni rituali potisnuti.[181] Tokom Kulturne revolucije, Mao je insistirao na konfliktu sa četiri starca: “stare ideje, običaji, kultura i navike”.[182] 1999 Komunistička partija je otpočela misiju propovedanja ateizma u Tibetu, govoreći da je podsticanje propovedanja ateizma je “izuzetno bitno zato što ateizam ima veoma bitnu ulogu u promovisanju ekonomske konstrukcije, socijalnog napretka i socijalne duhovne civilizacije u regiji.”[183]

Od novembra 2018, do sadašnje Kine, vlada je zadržala mnoge ljude u političko-vojnom zatvoru, “gde su Ujguri preobraženi u kineske ateiste”.[184] Što se tiče nasilno oduzete dece kineska vlada je napravila sirotište sa ciljem da prevere buduće generacije dece Ujgura u lojalne vernike koji uzdužu ateizam.

Revolucionarni meksiko[uredi | uredi izvor]

Članovi 3, 5, 24, 27, 130 Meksičkog ustava iz 1917. godine kad su prvobitno bili doneseni su se odnosili na antiklericizam i u velikoj meri su zabranjivale religijske slobode.[185] U početku odredbe su se sporadično sprovedile, ali kada je predsednik Plutrako Elijas Keljes preuzeo odgovornost na sebe on je ove odredbe sproveo striktno i strogo. U Kalesovo vreme Meksiko je bio karakterisan kao jedna ateistička država[186] i njegov program je bio taj koji je uništio religiju u Meksiku.[187]

Svo vlastništvo je od religija oduzeto i prisvojeno od strane vlade. U Meksiku je sprovedeno proterivanje stranih sveštenih lica i zaplena imovine crkava. Član 27 zabranjuje svako buduće prisvajanje takvog vlasništva od strane crkve i zabranjuje da religiozne ustanove i sveštenici osnivaju i upravljaju osnovnim školama. Ova druga zabrana je ponekad interpretirana u vidu zabrane crkvi da ne može da daje religiozne smernice deci nedeljom u crkvi jer se na to gleda kao mogućnost uništavanja sposobnosti katolika da se školuju u skladu sa njihovom religijom.[188]

Ustav iz 1917. Godine je takođe zabranio postojanje monaškoh redova (član 5), takođe je zabranio i religiozne aktivnosti van crkvenih ustanova (sada u vlasništvu vlade) i nalaže da bi ovakve religiozne aktivnosti mogle biti nadgledane od strane vlade. (član 24)

Dana 14. juna 1926. Predsednih Kales je izdao antiklerikalni zakon poznat kao Zakon o reformi krivičnog zakona i nezvanično kao Kalesov zakon.[189] Njegovi antikatolički postupci obuhvatali su nezakonita religijski naređenja, umanjivanje prava na vlasništvo crkvama i umanjivanje civilnih sloboda sveštenstvu kao što su pravo na učestvovanje u sudskom procesu (u slučajevima vezanim za antiklerikalne zakone) i pravo glasa.[190] Katolička mržnja prema Kalesu je bila uvećana zbog Kalesovog propagiranja ateizma. On je takođe bio mason.[191] Osvrtajući se na ovaj period, nedavni predsednik Vinsent Foks naveo je: “Nakon 1917. Meksiko je bio vođen od strane protivkatoličkih masona koji su pokušale da probude antiklerikalni duh u popularnom u domaćem predsedniku Benitu Huarezu iz 1880. Ali vojni diktatori iz 1920 su bili mnogo više okrutniji od Huareza”.[192]

Kristeros obešen u Jalisku

Zbog striktnih prisila antiklerikalnih zakona, ljudi su u strogim katoličkim regijama, posebno u državi Halisiko, Zakatekas, Gvanahuato, Kolima, Mićoaki počeli su da mu se suprotstavljaju i ovo suprotstavljanje je dovelo do Kristero rata 1926-1929 koji je bio okarakterisan brutalnim zločima sa obe strane. Neki kristerosi su primenjivali terositičke strategije dok je meksička vlada zlostavljala sveštenstvo, ubijala osumnjičene Kristerose i pristalice i često na napad odgovarali napadanjem nedužnih stanovnika.[193] 28. maja 1926 Kales je nagrađen odlikovanjem od strane vrha Meksičko Škotskog obreda masona za njegove akcije protiv Katolika.[194]

O miru se pregovaralo uz asistenciju Američkog ambasadora Dvajt Vitni Moroua.[195] Kales se ipak nije složio sa uslovima mira čak ih je i narušio ubiviši negde oko 500 vođa Kristerosa i 5 000 druhig Kristerosa, uglavnom u svojim kućama ispred njihovih supružnika i dece.[195] Nakon predviđenog mira katolici su posebno bili uvređeni povodom Kalesovog insistiranja na potpunom državnom monopolu u obrazovanju, suzbijanja svakog katoličkog obrazovanja i uvođenja socijalističkog obrazovanja: ”Mi moramo da uđemo i uzmemo um dece i mladih”.[195] Progon se nastavio kako je Kales održavao kontrolu nad njegovim Maksimatom i nije popustio sve do 1940, kada je predsednik Manuel Avilja Kamaćo, katolički vernik, nije došao na vlast. Ovaj pokušaj da se nauče mladi da prihvate ateizam je započeo 1934 usvajanjem Člana 3 Meksičkog Ustava kako bi uništili religiju uvođenjem socijalističkog obrazovanja koji je bio sredstvo za ukidanje svih religijskih doktrina i borac protiv Fanatizma i predrasuda, gradeći u omladini racionalan i egzaktan koncept univerzuma i socijalnog života.[185] 1946 je socijalistiško obrazovanje ukinuto iz ustava i dokument je vraćen na manje istaknutno generalizovano sekularno obrazovanje. Ovaj rat ostavio je na crkvu duboke posledice. Između 1926-1934 najmanje je 40 sveštenika ubijeno.[195] Tamo gde je bilo uposleno 4500 sveštenika u državi pre vandalizma, 1934 tu je bilo 334 sveštenika licenciranih od strane vlade kako bi služili potrebama 15 miliona ljudi, dok su ostali bili uklonjeni, zbog emigracije, izbacivanja i pogubljivanja.[195][196] Do 1935. Godine 17 država nije imalo sveštenika uopšte.[197]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b Firth, Raymond (1981). „Spiritual Aroma: Religion and Politics”. American Anthropologist: 582—601. JSTOR 676754. doi:10.1525/aa.1981.83.3.02a00050. 
  2. ^ Flavius Josephus Antiquities 13.257–258
  3. ^ Aristobulus
  4. ^ Harold W. Attridge, Gōhei Hata (eds). Eusebius, Christianity, and Judaism Wayne State University Press. 1992. str. 387.
  5. ^ Maurice Sartre. The Middle East Under Rome. Harvard University Press. 2005. str. 15.
  6. ^ William Horbury. The Cambridge History of Judaism 2 Part Set: Volume 3, The Early Roman Period Cambridge University Press. 1999. str. 599.
  7. ^ "Historians back BBC over Jewish massacre claim | The Jewish Chronicle" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. april 2017). Thejc.com. 2009-09-18. Pristupljeno 2014-06-06.
  8. ^ Jacques Ryckmans, La persécution des chrétiens himyarites au sixième siècle, Nederlands Historisch-Archaeologisch Inst. in het Nabije Oosten, 1956 pp. 1-24
  9. ^ John Coffey (2000). Persecution and Toleration on Protestant England 1558–1689. str. 22. 
  10. ^ "Medieval Sourcebook: Theodosian Code XVI"
  11. ^ Kaylor, Noel Harold; Phillips, Philip Edward (2012). A Companion to Boethius in the Middle Ages. BRILL. str. 14. ISBN 978-90-04-18354-4. 
  12. ^ a b "Codex Theodosianus" in The Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, New York & Oxford. . 1991. str. 475. ISBN 9780195046526.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  13. ^ LacusCurtius • Roman Law — Theodosian Code (Smith's Dictionary, 1875)
  14. ^ The Theodosian Code and Novels and the Sirmondian Constitutions. Translated by Pharr, Clyde. 1952, qtd. in Grout, James (1 October 2014). "The End of Paganism". Pristupljeno 9 May 2017.
  15. ^ a b F.J.F. Soyer (2007). The Persecution of the Jews and Muslims of Portugal King Manuel I and the End of Religious Tolerance (1496—7). BRILL. str. 3—4. ISBN 9789047431558.  Spoljašnja veza u |title= (pomoć)
  16. ^ Barbero, Alessandro (2018). Charlemagne: Father of a Continent. University of California Press. str. 46. ISBN 978-0-520-29721-0. 
  17. ^ Frassetto, Michael (2013). The Early Medieval World: From the Fall of Rome to the Time of Charlemagne [2 Volumes]. ABC-CLIO. str. 489. ISBN 978-1-59884-996-7. 
  18. ^ For the Massacre of Verden, see Barbero, Alessandro (2004).
  19. ^ Heschel, Abraham Joshua (april 1983). Maimonides: A Biography. Farrar, Straus and Giroux. str. 43. ISBN 978-0-374-51759-5. 
  20. ^ Chazan, Robert, ed., Church, State, and Jew in the Middle Ages, West Orange, NJ:Behrman House. 1980. str. 103.
  21. ^ Christiansen, Eric. The Northern Crusades. London. . Penguin Books. str. 71.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  22. ^ Christiansen, Eric. The Northern Crusades. London. . Penguin Books. str. 95.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  23. ^ The German Hansa, P. Dollinger, page 34, 1999, Routledge
  24. ^ Lowenstein, Steven M. (2001). The Jewish Cultural Tapestry : International Jewish Folk Traditions: International Jewish Folk Traditions. Oxford University Press, USA. str. 36. ISBN 978-0-19-531360-4. 
  25. ^ F.J.F. Soyer (2007). The Persecution of the Jews and Muslims of Portugal: King Manuel I and the End of Religious Tolerance (1496-7). BRILL. str. 182 —. ISBN 9789047431558. [mrtva veza]
  26. ^ Harvey, L. P. (16. 5. 2005). Muslims in Spain, 1500 to 1614. University of Chicago Press. str. 64. ISBN 978-0-226-31963-6. 
  27. ^ Neese, Shelley (17 November 2008). "3000 Years of Sephardic History". The Jerusalem Connection, International. Archived from the original on 8 January 2011. Pristupljeno 9 May 2017.
  28. ^ Fisher, Ian. "Pope Concedes Unjustifiable Crimes in Converting South Americans". June 24, 2007. New York Times
  29. ^ Maureen Perrie, ur. (2006). The Cambridge History of Russia: From Early Rus' to 1689. 1. Cambridge University Press. str. 66. 
  30. ^ Estonia, Latvia, Lithuania, and Poland. Britannica Educational. jun 2013. str. 48. ISBN 9781615309917. 
  31. ^ Mara Kalnins (4. 1. 2015). Latvia: A Short History. Oxford University Press. str. 55. ISBN 9781849046060. 
  32. ^ Perrie & 2006), str. 319–320
  33. ^ Perrie, Maureen; Lieven, D. C. B.; Suny, Ronald Grigor (17. 8. 2006). Dominic Lieven, ur. The Cambridge History of Russia: Volume 2, Imperial Russia, 1689-1917. Cambridge University Press. str. 186. ISBN 9780521815291. 
  34. ^ Newman, Robert Samuel}
  35. ^ The Goa Inquisition, Being a Quatercentenary Commemoration Study of the Inquisition in India by Anant Priolkar, Bombay University Press
  36. ^ Menon, Kalyani (decembar 2010). Everyday Nationalism: Women of the Hindu Right in India. University of Pennsylvania Press. str. 69. ISBN 978-0812241969. 
  37. ^ Journal of the Asiatic Society of Bombay. 1967. 
  38. ^ M. D. David (ed.), Western Colonialism in Asia and Christianity, Bombay. 1988. str. 17.
  39. ^ Subba, Tanka Bahadur; Som, Sujit (2005). Between Ethnography and Fiction: Verrier Elwin and the Tribal Question in India. North Eastern Hill University. Dept. of Anthropology – Social Science. str. 137. ISBN 9788125028123. 
  40. ^ "Goa Inquisition for Colonial Disciplining". Scribd.com. 2010-03-15. Pristupljeno 2012-11-13.
  41. ^ Ramet, Sabrina P. (31. 10. 2011). Serbia and the Serbs in World War Two. Palgrave Macmillan UK. str. 237. ISBN 978-0-230-34781-6. 
  42. ^ Yeomans, Rory (15. 4. 2013). Visions of Annihilation: The Ustasha Regime and the Cultural Politics of Fascism, 1941-1945. University of Pittsburgh Press. str. 21. ISBN 978-0-8229-7793-3. 
  43. ^ Christianity threat looms over Bhuvan Pahar Assam Times – June 23, 2009 Archived June 26, 2009, at the Wayback Machine
  44. ^ a b Brown, Jonathan A. C. (2014). „3. The Fragile Truth Of Scripture”. Misquoting Muhammad: The Challenge and Choices of Interpreting the Prophet's Legacy. Oneworld Publications. str. 92. ISBN 978-1-78074-420-9. . 'No compulsion in religion' (2:256) was a Qur'anic command revealed in Medina when a child from one of the Muslim families who had been educated in the town's Jewish schools decided to depart with the Jewish tribe being expelled from Medina. His distraught parents were told by God and the Prophet in this verse that they could not compel their son to stay. The verse, however, has been understood over the centuries as a general command that people cannot be forced to convert to Islam.
  45. ^ Winter, T. J.; Williams, J. A. (2002). Understanding Islam and the Muslims: The Muslim Family Islam and World Peace. Louisville, Kentucky: Fons Vitae. str. 82. ISBN 978-1-887752-47-3. Quote: The laws of Muslim warfare forbid any forced conversions, and regard them as invalid if they occur.
  46. ^ Bonner, Michael (28. 7. 2008). Jihad in Islamic History: Doctrines and Practice. Princeton University Press. str. 89—90. ISBN 978-1400827381. . To begin with, there was no forced conversion, no choice between "Islam and the Sword". Islamic law, following a clear Quranic principle (2:256), prohibited any such things [...] although there have been instances of forced conversion in Islamic history, these have been exceptional.
  47. ^ Waines (2003). An Introduction to Islam. Cambridge University Press. str. 53. 
  48. ^ Kishori Saran Lal. "Political conditions of the Hindus under the Khaljis". Proceedings of the Indian History Congress. Indian History Congress. 9: 232.
  49. ^ a b Bowering, Gerhard, ur. (29. 3. 2015). Islamic Political Thought: An Introduction. Princeton University Press. str. 127—128. ISBN 9781400866427. 
  50. ^ Hallaq, Wael B. (16. 4. 2009). Sharī'a: Theory, Practice, Transformations. Cambridge University Press. str. 327—328. ISBN 9780521861472. 
  51. ^ Richard W. Bullient (2013). "Conversion". In Gerhard Böwering, Patricia Crone (ed.). The Princeton Encyclopedia of Islamic Political Thought. Princeton University Press.
  52. ^ a b Lewis, Bernard (2002). Arabs in History. Oxford University Press (Kindle edition). str. 50.
  53. ^ Gil, Moshe (1992). A History of Palestine, 634-1099. Cambridge University Press Archive. str. 822—. ISBN 978-0-521-40437-2. 
  54. ^ Maribel Fierro . "The Almohads (524 668/1130 1269) and the Hafsids (627 932/1229 1526)". In Maribel Fierro (ed.). The New Cambridge History of Islam. Volume 2, The Western Islamic World, Eleventh to Eighteenth Centuries. . Cambridge University Press. 2010. str. 86.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  55. ^ Lawrence Fine (2001-11-18). Lawrence Fine (2001). Judaism in Practice: From the Middle Ages Through the Early Modern Period. str. 414. ISBN 978-0691057873. 
  56. ^ "The Great Rambam: Joel Kraemer's 'Maimonides' – The New York Sun" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (26. maj 2019). Nysun.com. 2008-09-24. Pristupljeno 2012-11-13.
  57. ^ Bernard Lewis (2014). The Jews of Islam. Princeton University Press. str. 100. ISBN 9781400820290. 
  58. ^ Jews, Christians and Muslims in Medieval and Early Modern Times: A Festschrift in Honor of Mark R. Cohen. Brill Publishers. 2014. str. 181. ISBN 9789004267848. 
  59. ^ a b v g The Epistles of Maimonides: Crisis and Leadership, ed.:Abraham S. Halkin, David Hartman, Jewish Publication Society, 1985. pp. 91
  60. ^ Herbert Davidson (2004). Moses Maimonides: The Man and His Works'. Oxford University Press. str. 489. ISBN 9780195343618. 
  61. ^ Reuben Ahroni (1994). The Jews of the British Crown Colony of Aden: History, Culture, and Ethnic Relations. Brill Publishers. str. 21. ISBN 978-9004101104. 
  62. ^ Ahmad Dallal (16. 11. 2011). „On Muslim Curiosity and the Historiography of the Jews of Yemen”. Ur.: Joseph V. Montville. History as Prelude: Muslims and Jews in the Medieval Mediterranean. Lexington Books. str. 75—76. ISBN 9780739168158. 
  63. ^ Parfitt, Tudor (januar 1996). The Road to Redemption: The Jews of the Yemen, 1900-1950. Brill Publishers. str. 66—67, 69. ISBN 9004105441. 
  64. ^ Krstić, Tijana (2009). "Conversion". In Ágoston, Gábor; Masters, Bruce Alan (eds.). Encyclopedia of the Ottoman Empire. InfoBase Publishing. p. 145–146. As a part of their education, devşirme children underwent compulsory conversion to Islam, which is the only documented forced form of conversion organized by the Ottoman state.
  65. ^ A. E. Vacalopoulos. The Greek Nation, 1453–1669, New Brunswick, New Jersey, Rutgers University Press, 1976, p. 41; Vasiliki Papoulia, The Impact of Devshirme on Greek Society, in War and Society in East Central Europe, Editor—in—Chief, Bela K. Kiraly, 1982, Vol. II, pp. 561—562.
  66. ^ David Nicolle (1995). The Janissaries. str. 12. ISBN 9781855324138. 
  67. ^ Adam Kirsch, "The Other Secret Jews", review of Marc David Baer, The Dönme: Jewish Converts, Muslim Revolutionaries, and Secular Turks, The New Republic, Feb 15, 2010, accessed Feb 20, 2010
  68. ^ https://archive.org/details/persecutionofgre00consrich/page/n4.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć) Constantinople [London, Printed by the Hesperia Press]. 1919.
  69. ^ H.R. Roemer . "The Safavid Period". In William Bayne Fisher; Peter Jackson; Lawrence Lockhart (eds.). The Cambridge History of Iran. Volume 6. . Cambridge University Press. 1986. str. 218.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  70. ^ Savory, R.M.; Gandjeï, T. . "Ismāʿīl I". In P. Bearman; Th. Bianquis; C.E. Bosworth; E. van Donzel; W.P. Heinrichs (eds.). Encyclopaedia of Islam. 4 . (2nd izd.). BRILL. 2012. str. 186.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  71. ^ Lewis, Bernard (1984). The Jews of Islam. Princeton University Press. str. 52. ISBN 978-0-691-00807-3. 
  72. ^ Lapidus, Ira M. (2014). A History of Islamic Societies. Cambridge University Press. str. 385—386. ISBN 978-0-521-51430-9. 
  73. ^ Pirnazar, Jaleh. "The "Jadid al-Islams" of Mashhad". Foundation for Iranian Studies. Bethesda, MD, USA: Foundation for Iranian Studies. Pristupljeno 2012-11-13.
  74. ^ Ramesh Chandra Majumdar (1951). The History and Culture of the Indian People: The struggle for empire. str. 12.
  75. ^ Asher, Catherine B. India 2001: Reference Encyclopedia. 1. South Asia Publications. str. 29. 
  76. ^ a b Lal, K.S. . "1". Indian Muslims:Who Are They. . 2004. ISBN 978-8185990101.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  77. ^ Habibullah, The Foundation of Muslim Rule in India, (Allahabad, 1961), pp. 69 and 334
  78. ^ Hasan Nizami, Taj-ul-Maasir, II, pp. 216
  79. ^ Titus, Murray. Islam in India and Pakistan, (Calcutta, 1959), pp. 31
  80. ^ Shiri Ram Bakshi (1997). Kashmir: Valley and Its Culture. Sarup & Sons. str. 70.
  81. ^ Richard T. Schaefer. Encyclopedia of Race, Ethnicity, and Society - Volume 1. SAGE. str. 797.
  82. ^ Claude Markovits. A History of Modern India, 1480-1950. Anthem Press. str. 108. 
  83. ^ Singh, Khushwant (2017). Ranjit Singh: Maharaja of the Punjab. Penguin UK. str. 22. 
  84. ^ a b Rachel Fell McDermott; Leonard A. Gordon; Ainslie T. Embree; Frances W. Pritchett; Dennis Dalton: Sources of Indian Traditions: Modern India, Pakistan, and Bangladesh (2014). Of Umbrellas, Goddesses, and Dreams: Essays on Goan Culture and Society. Columbia University Press. str. 9. ISBN 9788185569512.  line feed character u |first1= na poziciji 22 (pomoć)
  85. ^ a b Haar, Kristen; Sewa Singh Kalsi. Sikhism. Infobase publishing. str. 110. 
  86. ^ Singh, Ganda (1935). Life of Banda Singh Bahadur: Based on Contemporary and Original Records. Sikh History Research Department. str. 229.
  87. ^ Harbans Kaur Sagoo: Banda Singh Bahadur and Sikh Sovereignty (2001). Deep and Deep Publications. str. 226.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  88. ^ Thomas, Paul (1954). Christians and Christianity in India and Pakistan: A General Survey of the Progress of Christianity in India from Apostolic Times to the Present Day. Allen & Unwin. str. 235. 
  89. ^ Varghese, Alexander P. (2008). India: History, Religion, Vision and Contribution to the World. 1. Atlantic Publishers & Dist. str. 404. ISBN 9788126909032. 
  90. ^ Sanyal, Sanjeev. The Ocean of Churn: How the Indian Ocean Shaped Human History. Penguin UK. str. 188. 
  91. ^ Julfikar Ali Manik; Jim Yardley (March 1, 2013). "Death Toll From Bangladesh Unrest Reaches 44". New York Times. Pristupljeno March 1, 2013.
  92. ^ Arun Devnath; Andrew MacAskill (March 1, 2013). "Clashes Kill 35 in Bangladesh After Islamist Sentenced to Hang". Bloomberg L.P. Pristupljeno March 1, 2013.
  93. ^ Anis Ahmed (February 28, 2013). "Bangladesh Islamist's death sentence sparks deadly riots". Reuters. Pristupljeno March 1, 20
  94. ^ Roy, Tathagata . "Appendix: Letter of Resignation of Jogendra Nath Mandal, dated 8 October 1950, Minister of Law and Labour, Government of Pakistan". My People, Uprooted. . Kolkata: Ratna Prakashan. 2002. str. 362. ISBN 978-81-85709-67-3.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  95. ^ Sinha, Dinesh Chandra, ed. (2012). ১৯৫০: রক্তরঞ্জিত ঢাকা বরিশাল এবং[1950: Bloodstained Dhaka Barisal and more] (in Bengali). Kolkata: Codex. pp. 72–77.
  96. ^ [traži se izvor] 26 Hindus beheeaded by Islamist militants in Kashmir
  97. ^ Khan, Yasmin (januar 2007). The Great Partition: The Making of India and Pakistan. Yale University Press. str. 68—69. ISBN 978-0-300-12078-3. 
  98. ^ "Fatal flaw in communal violence bill". Rediff.com. July 2, 2011. Pristupljeno August 2, 2011.
  99. ^ Extremists Make Inroads in Pakistan’
  100. ^ a b "1,000 Christian, Hindu girls forced to convert to Islam every year in Pakistan: report". India Today. April 8, 2014. Pristupljeno January 19, 2018.
  101. ^ "Pakistan: Religious conversion, including treatment of converts and forced conversions (2009–2012)" (PDF). Responses to Information Requests. Government Research Directorate, Immigration and Refugee Board of Canada. January 14, 2013. Archived (PDF) from the original on May 4, 2017. Pristupljeno January 17, 2018.
  102. ^ Dunya, Author (20 December 2014). "India ruling party chief urges law against religious conversions". Dunya News. New Delhi. AFP. Pristupljeno 20 December 2014.
  103. ^ Anwar, Iqbal (2014-04-08). "1,000 minority girls forced in marriage every year: report". Dawn. Pristupljeno 25 July 2014.
  104. ^ Reema, Abbasititle (April 11, 2014). "Pakistan needs a law to protect Hindus from forced conversion". Daily Mail. Pristupljeno January 19, 2018.
  105. ^ United States Commission on International Religious Freedom, State Dept (US), Senate Committee on Foreign Relations (US) (avgust 2005). Annual Report on International Religious Freedom, 2004. Government Printing Office. str. 667. ISBN 978-0-16072-552-4. 
  106. ^ "Taliban Tells Pakistani Christians: Convert or Die" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. maj 2013). Fox News. Pristupljeno May 5, 2015.
  107. ^ Zimmett, Nora (June 13, 2009). "Christian Man Raped, Murdered for Refusing to Convert to Islam, Family Says" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. maj 2013). FOX News. Pristupljeno June 11, 2011.
  108. ^ "SC orders release of Rinkle Kumari, others". Pakistan Observer. April 19, 2012. Archived from the original on 2014-02-21. Pristupljeno 2012-06-05.
  109. ^ "Opinion: Rinkle Kumari – the new Marvi of Sindh by Marvi Sirmed" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. decembar 2018). Thefridaytimes.com. Pristupljeno 2012-06-05.
  110. ^ "Leading News Resource of Pakistan". Daily Times. 2012-04-19. Archived from the original on 2012-06-04. Pristupljeno 2012-06-05.
  111. ^ Anwar, Madeeha (December 23, 2017). "Authorities Investigate Cases of Forced Conversion of Sikh Minority in Pakistan". Extremism Watch Desk. Voice of America. Pristupljeno 16 January 2018.
  112. ^ "Sikhs told to 'convert to Islam' by Pakistani official". Rabwah Times. December 16, 2017. Pristupljeno 16 January 2018.
  113. ^ "Sikhs in Pakistan complain of pressure to convert". 16 December 2017. Pristupljeno 16 January 2018.
  114. ^ "Sikh community in Hangu 'being forced to convert'". The Express Tribune. 16 December 2017. Pristupljeno 16 January 2018.
  115. ^ Forced conversions torment Pakistan's Hindus | India | Al Jazeera
  116. ^ Forced conversions of Pakistani Hindu girls - Daily Times
  117. ^ a b 1,000 Christian, Hindu girls forced to convert to Islam every year in Pakistan: report - World News
  118. ^ Forced conversions torment Pakistan's Hindus | India | Al Jazeera
  119. ^ 265 cases of forced conversion reported last year, moot told - Pakistan - DAWN.COM
  120. ^ Manan, Abdul (25 May 2010). "57 Hindus convert to Islam in 10 days". The Express Tribune. Pristupljeno 9 April 2019.
  121. ^ Sikh community in Hangu 'being forced to convert' | The Express Tribune
  122. ^ Sikhs in Pakistan ‘being forced to convert to Islam’
  123. ^ Sushma: 'Conversion' of Pakistan Sikhs: CM Amarinder seeks Sushma's help | Amritsar News - Times of India
  124. ^ „Mass conversions: For Matli's poor Hindus, 'lakshmi' lies in another religion”. 20. 1. 2012. 
  125. ^ Pakistan: 250 Hindus convert to Islam in its notorious town
  126. ^ „100,000 conversions and counting, meet the ex-Hindu who herds souls to the Hereafter”. 22. 1. 2012. 
  127. ^ Crouch, Melissa (2010). "Indonesia, Militant Islam and Ahmadiya" (PDF). University of Melbourne, Australia. Archived from the original on 2017-12-21.
  128. ^ „Indonesian president condemns mob killing of Ahmadiyah Muslims”. the Guardian. Associated Press. 2011-02-07. Pristupljeno 5. 5. 2015. .
  129. ^ "Sampang Shiites forced to convert to Sunni: Kontras". Archived from the original on 2015-04-30. Pristupljeno May 5, 2015.
  130. ^ Maluku refugees allege forced circumcision, BBC News Online, Wednesday, January 31, 2001 [traži se izvor]
  131. ^ Henschke, Rebecca (2017-11-17). "Indonesia's Orang Rimba: Forced to renounce their faith". BBC. Archived from the original on 17 November 2017.
  132. ^ O'Loughlin, Ed (16 August 2014). "Devil in the detail as Yazidis look to Kurds in withstanding Islamic radicals' advance". Irish Times. Pristupljeno 16 August 2014.
  133. ^ Nick Cumming-Bruce (June 16, 2016). "ISIS Committed Genocide Against Yazidis in Syria and Iraq, U.N. Panel Says". New York Times.
  134. ^ "Christian Minorities in the Islamic Middle East : Rosie Malek-Yonan on the Assyrians". Radio National. 2006-04-18. Pristupljeno May 5, 2015.
  135. ^ "BBC NEWS – Middle East – Iraq's Mandaeans 'face extinction'". 2007-03-04. Pristupljeno May 5, 2015.
  136. ^ United Nations High Commissioner for Refugees. "Refworld – 2012 Report on International Religious Freedom – Egypt". Refworld. Pristupljeno May 5, 2015.
  137. ^ McGrath, Cam (April 16, 2013). "Missing Christian girls leave a trail of tears". Inter Press Agency.
  138. ^ Shanahan, Angela (May 21, 2011). "No going back for Egypt's converted Copts". The Australian. Archived from the original on 23 August 2011. Pristupljeno September 13, 2015.
  139. ^ Heba Saleh (BBC News, Cairo), 'Conversion' sparks Copt protest. BBC News Online December 9, 2004.
  140. ^ "Egypt". U.S. Department of State. Pristupljeno May 5, 2015.
  141. ^ http://edition.cnn.com/2006/WORLD/meast/08/27/fox.journalists/.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)"CNN.com – Kidnapped Fox journalists released – Aug 27, 2006"]. Pristupljeno May 5, 2015.
  142. ^ Al Shabaab Reportedly Beheads 4 Christians, Rips Gold Teeth From Locals' Mouths" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. maj 2013). FOX News. August 12, 2009. Pristupljeno June 11, 2011.
  143. ^ 'Convert or die,' Nigerian terrorist group Boko Haram tells Christian women Fox News (November 2013)
  144. ^ "Islamic Radicals Drown Christian Woman's Baby, Rape and Impregnate Her".
  145. ^ Withnall, A. (20 October 2013). "Britain's jails facing 'growing problem' of forced conversion to Islam, officers warn" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (17. jul 2018). The Independent. UK.
  146. ^ "Police protect girls forced to convert to Islam". Daily Mail. 22 February 2007. Pristupljeno 19 August 2013.
  147. ^ Cowan, Mark (June 6, 2007). "Police guard girl 'forced to become Muslim'". Birmingham Mail. Pristupljeno 19 August 2013.
  148. ^ "'Forced Conversions' Myth Mongering By British Police" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (29. septembar 2017). Islamic Human Rights Commission. Feb 25, 2007. Pristupljeno Jul 4, 2017.
  149. '^ Muslim Council of Britain (8 March 2007), MCB calls for evidence of alleged 'forced conversions Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. jul 2018), London, UK: Author, retrieved 4 July 2017
  150. ^ Sian, Katy P. (2011). „'Forced' conversions in the British Sikh diaspora” (PDF). South Asian Popular Culture. 9 (2): 115—130. S2CID 54174845. doi:10.1080/14746681003798060. 
  151. ^ Sian, Katy P. (2013). Unsettling Sikh and Muslim Conflict: Mistaken Identities, Forced Conversions, and Postcolonial Formations. Rowman & Littlefield. str. 55—71. ISBN 978-0-7391-7874-4. 
  152. ^ a b the word revert is used in this context; not convert; see Older than the Church: Christianity and Caste in The God of Small Things India by A Sekhar;Washington post article
  153. ^ "We killed Swami Laxmananda: Christian Maoist leader – Attack". hindujagruti.org. 2008-10-06. Pristupljeno 2012-11-13.
  154. ^ "CatholicHerald.co.uk » Cardinal protests against forced conversions to Hinduism". Arhivirano na sajtu Wayback Machine (25. maj 2019) 2014-12-30. Pristupljeno May 5, 2015.
  155. ^ "Indian Agra Muslim fear conversions to Hinduism". BBC News. 2014-12-11. Pristupljeno May 5, 2015.
  156. ^ Popular Christianity in India: Riting between the Lines, 259, Selva J. Raj, Corinne G. Dempsey, SUNY Press
  157. ^ Religion and the State in Russia and China: Suppression, Survival, and Revival, by Christopher Marsh, page 47. Continuum International Publishing Grou. str. 2011.
  158. ^ Atkin, Muriel (24. 1. 2011). Dilip Hiro, Inside Central Asia: A Political and Cultural History of Uzbekistan, Turkmenistan, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Turkey, and Iran. International Journal of Middle East Studies. 43. London: Overlook Press Duckworth. str. 190—192. ISSN 0020-7438. S2CID 154973906. doi:10.1017/s0020743810001546.  Proverite vrednost paramet(a)ra za datum: |year= / |date= mismatch (pomoć)
  159. ^ Adappur, Abraham (2000). Religion and the Cultural Crisis in India and the West: An Ecumenical Inquiry. Intercultural Publications. ISBN 9788185574479. „Forced Conversion under Atheistic Regimes: It might be added that the most modern example of forced "conversions" came not from any theocratic state, but from a professedly atheist government — that of the Soviet Union under the Communists.” 
  160. ^ Statement of Principles and Policy on Atheistic Education in Soviet Russia, translation from Russian, Stephen Schmidt, S.J., transcribed P. Legrand, page 3
  161. ^ a b Geoffrey Blainey; A Short History of Christianity; Viking. 2011. str. 494.
  162. ^ Martin Amis; Koba the Dread; Vintage Books; London. . 2003. str. 30—31. ISBN 978-1400032204.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)
  163. ^ Geoffrey Blainey; A Short History of Christianity; Viking; 2011. pp. 494"
  164. ^ Marsh, Christopher (20 January 2011). Religion and the State in Russia and China: Suppression, Survival, and Revival. Bloomsbury Publishing. str. 13. ISBN 978-1-4411-0284-3. 
  165. ^ a b Blake, Jonathan S. (19. 4. 2014). "By the Sword of God": Explaining Forced Religious Conversion. Columbia University. str. 15, 17. 
  166. ^ Peter Hebblethwaite; Paul VI, the First Modern Pope; Harper Collins Religious. 1993. str. 211.
  167. ^ Norman Davies; Rising '44: the Battle for Warsaw; Viking; 2003. pp. 566 & 568
  168. ^ Geoffrey Blainey; A Short History of Christianity; Viking. 2011. str. 508.
  169. ^ Franklin, Simon; Widdis, Emma (2 February 2006). National Identity in Russian Culture. Cambridge University Press. . str. 104. ISBN 978-0-521-02429-7.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć). Churches, when not destroyed, might find themselves converted into museums of atheism.
  170. ^ Bevan, Robert (15 February 2016). The Destruction of Memory: Architecture at War. Reaktion Books. str. 152. ISBN 978-1-78023-608-7.  line feed character u |title= na poziciji 973 (pomoć). Churches, synagogues, mosques and monasteries were shut down in the immediate wake of the Revolution. Many were converted to secular uses or Museums of Atheism (antichurches), whitewashed and their fittings removed.
  171. ^ Brezianu, Andrei (2010). The A to Z of Moldova. Scarecrow Press. str. 98. ISBN 978-0-8108-7211-0. . Communist Atheism. Official doctrine of the Soviet regime, also called "scientific atheism." It was aggressively applied to Moldova, immediately after the 1940 annexation, when churches were profaned, clergy assaulted, and signs and public symbols of religion were prohibited, and it was applied again throughout the subsequent decades of the Soviet regime, after 1944. … The St. Theodora Church in downtown Chişinău was converted into the city's Museum of Scientific Atheism,
  172. ^ a b McGrath 2006, str. 46 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFMcGrath2006 (help)
  173. ^ Froese, Paul (2008). The Plot to Kill God: Findings from the Soviet Experiment in Secularization. University of California Press. str. 122. ISBN 978-0-520-94273-8. . Before 1937, the Soviet regime had closed thousands of churches and removed tens of thousands of religious leaders from positions of influence. By the midthirties, Soviet elites set out to conduct a mass liquidation of all religious organizations and leaders... officers in the League of Militant Atheists found themselves in a bind to explain the widespread persistence of religious belief in 1937... The latest estimates indicate that thousands of individuals were executed for religious crimes and hundreds of thousands of religious believers were imprisoned in labor camps or psychiatric hospitals
  174. ^ Baran, Emily (2011). „"I saw the light": Former Protestant believer testimonials in the Soviet Union, 1957-1987”. Cahiers du Monde Russe. 52 (1): 163—184. S2CID 197838340. doi:10.4000/monderusse.9325. . Atheist agitators hoped that such stories would help to convince believers and non-believers alike that the search for purpose in life could be solved with the discovery of atheism and communism. Yet some accounts suggest the conversion to militant atheism did not always end individuals' existential questions. To begin with, many former believers joined and left several religious organizations prior to renouncing faith altogether. Their life history could not be simply divided into two halves. One man recounted having joined the Baptists, Pentecostals, and the Seventh-Day Adventists before abandoning religion. Another man had been an Old Believer, Baptist, Pentecostal, and Witness. In other words, many believers had spent time as non-believers, but found life without religious faith somehow unsatisfying. As a result, some former believers admitted to having previously left religious organizations, only to return to them later. Many of them noted how after publicly denouncing Protestantism, they continued to receive visits from their former religious leaders asking them to reconsider. Indeed, atheist propaganda sometimes included complaints that once a believer had been convinced to leave his faith, atheist agitators lost interest in him, viewing the case as resolved.
  175. ^ a b Latreille (2002). „French Revolution”. New Catholic Encyclopedia. 5 (2nd izd.). Thompson/Gale. str. 972—973. ISBN 978-0-7876-4004-0. 
  176. ^ a b Spielvogel 2005, str. 549
  177. ^ a b Tallet 1991, str. 1
  178. ^ Horne, Thomas Hartwell; Davidson, Samuel (2013). An Introduction to the Critical Study and Knowledge of the Holy Scriptures. Cambridge University Press. str. 30. ISBN 978-1-108-06772-0. 
  179. ^ McGrath, Alistair E. (2006). The Twilight of Atheism: The Rise And Fall of Disbelief in the Modern World. Galilee. str. 45. ISBN 978-0-385-50062-3. 
  180. ^ Geoffrey Blainey; A Short History of Christianity; Viking; 2011; pp. 508
  181. ^ Encyclopædia Britannica Online - China: Religion; accessed 10 November 2013
  182. ^ Encyclopædia Britannica Online - China - History: Cultural Revolution; accessed 10 November 2013
  183. ^ China announces "civilizing" atheism drive in Tibet; BBC; January 12, 1999
  184. ^ Beydoun, Khaled A. "For China, Islam is a 'mental illness' that needs to be 'cured'". Al Jazeera. Retrieved 10 December 2018.
  185. ^ a b Soberanes Fernandez, Jose Luis, Mexico and the 1981 United Nations Declaration on the Elimination of All Forms of Intolerance and of Discrimination Based on Religion or Belief Arhivirano na sajtu Wayback Machine (19. oktobar 2012), pp. 437-438 nn. 7-8, BYU Law Review, June 2002
  186. ^ Haas, Ernst B. (1997). Nationalism, Liberalism, and Progress: The dismal fate of new nations. Cornell University Press. ISBN 0801431093. 
  187. ^ Cronon, E. David "American Catholics and Mexican Anticlericalism, 1933-1936", pp. 205-208, Mississippi Valley Historical Review, XLV, Sept. 1948
  188. ^ "THE DECLINE AND FALL OF THE MARTIN-DEL-CAMPOs Part II". myheritage.es.
  189. ^ Joes, Anthony James (18. 8. 2006). Resisting Rebellion: The History and Politics of Counterinsurgency. University Press of Kentucky. str. 70. ISBN 978-0-8131-9170-6. 
  190. ^ Tuck, Jim THE CRISTERO REBELLION – PART 1 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (21. decembar 2008) Mexico Connect 1996
  191. ^ Denslow, William R. (septembar 2004). 10,000 Famous Freemasons. Kessinger Publishing. str. 171. ISBN 978-1-4179-7578-5. [mrtva veza]
  192. ^ Quesada, Vicente Fox; Allyn, Rob (2007). Revolution of Hope: The Life, Faith, and Dreams of a Mexican President. Viking. str. 17. ISBN 9780670018390. 
  193. ^ Calles, Plutarco Elías The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition. 2001–05 Columbia University Press
  194. ^ The Cristeros: 20th century Mexico's Catholic uprising, from The Angelus, January 2002, Volume XXV, Number 1 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (3. septembar 2009) Archived 2009-09-03 at the Wayback Machine by Olivier LELIBRE, The Angelus
  195. ^ a b v g d Van Hove, Brian (1996), Blood-Drenched Altars: Baltimore's Archbishop Michael Joseph Curley, Oklahoma's Bishop Francis Clement Kelley and the Mexican Affair: 1934-1936, Arhivirano na sajtu Wayback Machine (9. novembar 2017) Eternal Word Television Network, retrieved 9 May 2017
  196. ^ Scheina, Robert L. (jul 2003). Latin America's Wars Volume II: The Age of the Professional Soldier, 1900-2001. Potomac Books Incorporated. str. 33. ISBN 978-1-57488-452-4. 
  197. ^ Ruiz, Ramón Eduardo (1992). Triumphs and Tragedy: A History of the Mexican People. W. W. Norton & Company. str. 393. ISBN 9780393310665. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Prisilno preobraćanje na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Присилно_преобраћање&oldid=26982760”