Samjuel Eto

Samjuel Eto
Eto 2011. godine
Lični podaci
Puno ime	Samjuel Eto Fis
Nadimak	„Semi“ „Neukrotivi lav“ „Škorpion“ „Šakal“
Datum rođenja	(1981-03-10)10. mart 1981.
Mesto rođenja	Nkon, Jaunde, Kamerun
Državljanstvo	Kamerun Španija (od 2007)
Visina	1,80 m
Masa	75 kg
Pozicija	napadač
Juniorska karijera
—	UCB Duala
1992—1996	Kadži
1996—1997	Real Madrid
Seniorska karijera
Godine	Klub	Nast.	(Gol)
1997—2000	Real Madrid	3	(0)
1997—1998	→ Leganes	28	(3)
1999	→ Espanjol	0	(0)
2000	→ Majorka	13	(6)
2000—2004	Majorka	120	(48)
2004—2009	Barselona	145	(108)
2009—2011	Inter	67	(33)
2011—2013	Anži Mahačkala	53	(25)
2013—2014	Čelsi	21	(9)
2014—2015	Everton	14	(3)
2015	Sampdorija	18	(2)
2015—2018	Antalijaspor	76	(44)
2018	Konjaspor	13	(6)
2018—2019	Katar SK	17	(6)
Ukupno		587	(293)
Reprezentativna karijera
2000	Kamerun do 23	6	(1)
1997—2014	Kamerun	118	(56)
Trenerska karijera
2015—2016	Antalijaspor (privremeno)
Nagrade Fudbal Predstavljajući Kamerun Olimpijske igre Sidnej 2000. Afrički kup nacija Gana/Nigerija 2000. Mali 2002. Gana 2008. Kup konfederacija Francuska 2003.
Predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna Vršitelj Preuzeta funkcija 11. decembar 2021. Prethodnik Sejdu Mbombo Ndžoja

Samjuel Eto Fis (fr. Samuel Eto'o Fils; Duala, 10. mart 1981) kamerunski je fudbalski radnik i trener, kao i bivši fudbaler, koji je igrao na poziciji napadača. Trenutno je predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna, od decembra 2021. godine. Opisan je kao jedan od najboljih napadača na svijetu i kao jedan od najboljih afričkih fudbalera svih vremena, osvojivši nagradu za fudbalera godine u Africi rekordna četiri puta. Godine 2021. proglašen je za najboljeg Afričkog fudbalera svih vremena zajedno sa Džordžom Veom, a ispred Rožea Mile i Didjea Drogbe po izboru časopisa Africa Top sports. Dva puta je izabran u FIFPro idealni tim sezone, šest puta u KAF idealni tim afričkih fudbalera, kao i dva puta u idealni tim Uefe. Bio je nominovan za nagradu FIFA fudbaler godine, gdje je 2005. završio na trećem mjestu. Godine 2015. dobio je nagradu Zlatno stopalo; 2021. godine je uvršten u idealni tim afričkih fudbalera svih vremena od strane Međunarodne federacije fudbalske istorije i statistike (IFFHS), a 2022. je uvršten u kuću slavnih Intera.

Kao talentovan igrač, prešao je u akademiju Real Madrida sa 16 godina, debitovao je za prvi tim, ali je zbog velike konkurencije u napadu, išao na pozajmice u nekoliko klubova, nakon čega je 2000. godine prešao u Majorku, za koju je postigao 70 golova, postavši najbolji strijelac u istoriji kluba. Godine 2004. prešao je u Barselonu, za koju je tokom pet sezona postigao 130 golova, postavši afrički fudbaler sa najviše nastupa i najviše golova u La Ligi, kao i afrički fudbaler sa najviše postignutih golova u pet najjačih evropskih liga. Sa Barselonom je osvojio La Ligu tri puta, a zajedno sa Ronaldinjom, bio je jedan od najboljih igrača u Ligi šampiona 2005/06. i dao je gol u finalu za titulu. Bio je član napadačkog tria, zajedno sa Lionelom Mesijem i Tijerijem Anrijem, koji je u sezoni 2008/09. osvojio trostruku krunu i postigao 100 golova, postavivši rekord kluba. U finalu Lige šampiona ponovo je dao gol, čime je postao drugi igrač koji je dao gol u dva finala Lige šampiona.

Godine 2009. prešao je u Inter, sa kojim je u prvoj sezoni osvojio Seriju A, Kup Italije i Ligu šampiona, postavši prvi fudbaler koji je u Evropi osvojio trostruku krunu sa dva kluba. Takođe, postao je četvrti igrač koji je osvojio Ligu šampiona dvije sezone zaredom, sa dva različita kluba. Godine 2011. prešao je u Anži, gdje je proveo dvije sezone, nakon čega je prešao u Čelsi, gdje je proveo jednu sezonu. Godine 2014. prešao je u Everton, ali je poslije pola sezone prešao u Sampdoriju. Godine 2015. prešao je u Antalijaspor, gdje je u jednom periodu u prvoj sezoni obavljao funciju i trenera i igrača; ostao je tri sezone i postigao je 44 gola na 76 utakmica. Godine 2018. prešao je u Konjaspor, gdje je proveo pola sezone, nakon čega je prešao u Katar SK, gdje je 2019. završio karijeru.

Za reprezentaciju Kameruna debitovao je 1997. godine, nakon čega je bio dio tima koji je osvojio zlatnu medalju na Olimpijskim igrama 2000. Sa reprezentacijom je dva puta osvojio Afrički kup nacija, gdje je sa 18 golova najbolji strijelac u istoriji, a učestvovao je na četiri Svjetska prvenstva. Najbolji je strijelac u istoriji reprezentacije sa 56 golova i dijeli drugo mjesto po broju odigranih utakmica.

Godine 2021. postao je predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna, a tokom Svjetskog prvenstva 2022. napao je alžirskog jutjubera.

Djetinjstvo i juniorska karijera

Rođen je 10. marta 1981. u Nkonu, predgrađu glavnog grada Jaundea, gdje je sa porodicom živio u jednom od najsiromašnijih djelova grada, u okrugu Mvog ada, kao jedan od šestoro djece, pored dva brata i tri sestre. Porodica se preselila u Dualu, najveći grad u Kamerunu kada je bio mali, u potrazi za boljim životom. Tamo je odrastao u neupadljivoj kući u prašnjavoj ulici siromašne oblasti Nju Bel. Njegov otac David je bio računovođa i fudbalski navijač, a nakon što je ostao bez posla, njegova majka Kristin je svakog jutra prodavala ribu na pijaci. Kao dijete volio je da igra fudbal; odmah posle škole išao je da igra i mnogo vremena je provodio u dvorištu, zbog čega ga je majka često tukla. Izjavio je da ga je da postane fudbaler inspirisala utakmica reprezentacije Kameruna protiv Zambije, koju je gledao kao mali. Zadivila ga je činjenica da je kamerunski stadion na kojem se igralo bio pun već u 10.30 ujutru, dok je utakmica počela tek u 15.30. Od djetinjstva je maštao o tome da uđe u reprezentaciju, a jedan od njegovih idola bio je kamerunski fudbaler Rože Mila.

Godine 1993. pridružio se školi fudbala u kamerunskoj pivarskoj kompaniji Braseri, gdje je proveo dvije godine, a istovremeno je igrao za amaterski klub UCB Duala.

Iz Braserija je sa 14 godina otišao u francuski Avinjon na turnir. Tamo je pokušao da se nametne klubovima Avr i Kan, ali su ga oba odbila. Nakon toga je sa sestrom otišao u Pariz, ali pošto je imao samo desetodnevnu vizu, nije mogao da se nastani u gradu i nije smio često da izlazi iz stana, da ne bi rizikovao da bude prognan. Uprkos poteškoćama u inostranstvu i problemima vezanim za klimu, u Parizu je ostao nekoliko mjeseci. Želio je da se pridruži trening centru Pariz Sen Žermena, ali pošto nije imao papire klub nije htio da ga angažuje. Poslije neuspjeha u Francuskoj, vratio se u Kamerun, gdje je počeo da igra za sportsku akademiju Kadži. Tamo je igrao u kategoriji sa odraslima, bio je jedan od najvećih talenata i dobio je nadimak „mali Mila”, u čast svog idola. Avr, koji je sarađivao sa akademijom, pozvao ga je na probu u Normandiji, gdje je ostao oko nedelju dana, ali nije izabran. Pjer Foisak, regruter iz Avra koji ga je gledao u Kamerunu i pozvao na probu, kasnije je izjavio: „trener koji ga je posmatrao nije ga smatrao dobrim... Bilo je pet igrača te nedelje. Zadržali smo četiri i pustili smo grumen da izmakne.” Bio je na probi i u Sent Etjen i Kan, ali takođe nije izabran.

Nakon što je debitovao za juniorsku reprezentaciju i postigao dva gola protiv Obale Slonovače, zapazio ga je Piri, skaut Real Madrida, koji mu je ponudio da dođe na probu, a deset dana kasnije, stigao je u Španiju.

Klupska karijera

Real Madrid

Godine 1997. pridružio se akademiji Real Madrida, gdje je trenirao sa drugim timom, jer je bio još mali. Drugi tim, Real Madrid Kastilja, ispao je u treći stepen takmičenja, gdje nije bilo dozvoljeno da igraju igrači van Evropske unije, zbog čega je poslat na pozajmicu u Leganes, koji je igrao u Drugoj ligi Španije, za sezonu 1997/98. Debitovao je 30. avgusta 1997. godine, a prvi gol postigao je 10. septembra protiv Valjekasa u Kupu kralja. Bio je u početnih 11 na utakmici protiv Ksereza 14. februara 1998. godine, kojom je otvoren stadion Butark. Odigrao je 30 utakmica za klub i postigao četiri gola, nakon čega se vratio u Real na kraju sezone 1998/99.

U Realu je odigrao samo jednu utakmicu, protiv Espanjola, što mu je bila prva utakmica u La Ligi. Smatrali su da im je prioritet Perica Ognjenović, koga su gledali na Svjetskom prvenstvu 1998. zbog čega je u januaru otišao na pozajmicu u Espanjol, gdje je takođe odigrao samo jednu utakmicu, protiv Valjadolida u Kupu u februaru.

Na početku sezone 1999/2000. vratio se u Real, za koji su u napadu igrali Raul, Fernando Morijentes i Nikola Anelka. Na dan 21. septembra 1999. godine, odigrao je svoju prvu utakmicu u Ligi šampiona, u pobjedi od 4 : 1 protiv Moldea, kada je ušao u igru u drugom poluvremenu umjesto Savija. Igrao je i na utakmici protiv Porta, u pobjedi od 3 : 1, kada je ušao u finišu umjesto Savija, dok je na utakmici protiv Moldea u Norveškoj ušao u igru u 55. minutu umjesto Karlosa Arande. Na dan 12. Januara 2000. godine, igrao je na Svjetskom klupskom prvenstvu, gdje je nastupio na utakmici za treće mjesto. Nekoliko dana kasnije, otišao je na pozajmicu u Majorku na šest mjeseci sa opcijom otkupa ugovora.

Majorka

2000—2001.

Početkom 2000. prešao je na pozajmicu u Majorku. Za klub je debitovao 19. februara, u pobjedi od 1 : 0 protiv Selte Vigo, kada je ušao u igru u 65. minutu umjesto Huana Hosea Serizuele. Prvi gol postigao je 1. aprila, u porazu 3 : 1 od Espanjola, nakon čega je postigao dva gola u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Barselone. Krajem aprila, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 0 protiv Betisa, dok je u poslednjem kolu postigao gol u porazu 2 : 1 od Atletiko Madrida kući. Odigrao je ukupno 13 utakmica i postigao je šest golova. Na kraju sezone, Majorka je otkupila 50% prava na njega za 7,2 miliona evra, što je bio rekord za klub. Real je zadržao drugu polovinu prava kako bi ga otkupili u pola cijene ili povratili veliki dio novca od mogućeg transfera u drugi klub. Predsjednik kluba — Mateo Alemani, izjavio je: „sumnjam da postoji još neki igrač na svijetu koji bi u ovom trenutku više zadovoljio navijače.“

Na početku sezone 2000/01. propustio je nekoliko utakmica, a prvi gol je postigao u pobjedi od 2 : 0 protiv Barselone u sedmom kolu. Na dan 19. decembra, postigao je gol u 83. minutu za pobjedu od 3 : 2 protiv Espanjola, nakon čega je postigao gol za remi 2 : 2 na gostovanju protiv Rajo Valjekana. Na dan 21. januara, postigao je gol u remiju 1 : 1 protiv Real Ovijeda, nakon čega je u februaru postigao vodeći gol u remiju 2 : 2 protiv Valensije, a nakon što je propustio četiri utakmice, postigao je gol u pobjedi od 2  : 1 protiv Deportivo la Korunje; drugi gol dao je Arijel Ibagaza, dok je Roj Makaj dao gol za Deportivo. Na dan 26. maja, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 0 protiv Rajo Valjekana, nakon čega je 9. juna postigao gol u pobjedi od 4 : 2 na gostovanju protiv Alavesa, dok je nedelju dana kasnije postigao gol u pobjedi od 4 : 2 protiv Real Ovijeda u poslednjem kolu. Sezonu je završio sa 11 postignutih golova i bio je najbolji strijelac tima, dok je Majorka završila na trećem mjestu, iza Real Madrida i Deportiva i plasirala se u kvalifikacije za Ligu šampiona.

2002—2004: Plasman u Ligu šampiona

U kvalifikacijama za Ligu šampiona 2001/02. postigao je prvi gol u takmičenju, za pobjedu od 2 : 0 na produžetke protiv Hajduka iz Splita u revanš utakmici i plasman u grupnu fazu. Prvi gol u La Ligi postigao je 8. septembra, za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Atletik Bilbaa u drugom kolu. Na dan 26. septembra, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Šalkea 04 u trećem kolu grupne faze Lige šampiona, dok je u revanšu dobio crveni karton u 26. minutu i Šalke je pobijedio 4 : 0. Na dan 4. novembra, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Tenerifa, što mu je bio drugi gol u prvenstvu. U Ligi šampiona, Majorka je završila na trećem mjestu u grupi, sa istom brojem bodova kao Arsenal, ali sa lošijom gol razlikom i takmičenje je nastavila u Kupu UEFA. Na dan 6. decembra, postigao je gol u porazu 2 : 1 od Slovan Libereca u revanš utakmici trećeg kola Kupa UEFA, a Majorka je ispala jer je Liberec pobijedio i u prvoj utakmici. Na dan 3. marta 2002. postigao je vodeći gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Rajo Valjekana, dok je drugi gol dao Veljko Paunović. Šest dana kasnije, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 2 protiv Osasune, nakon čega je postigao gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Espanjola krajem marta. Sezonu je završio sa šest postignutih golova, dok je Majorka završila na 16. mjestu, tri boda iznad zone ispadanja.

Na početku sezone 2002/03. propustio je nekoliko utakmica, a prvi gol postigao je 6. oktobra, u pobjedi od 2 : 0 protiv Espanjola u petom kolu, nakon čega je postigao gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Osasune. Na dan 1. decembra, postigao je gol u remiju 2 : 2 protiv Deportivo la Korunje, dok je nedelju dana kasnije postigao jedini gol u porazu 5 : 1 kući od Real Madrida, za koji su Ronaldo i Raul postigli po dva gola i Guti jedan. Na dan 15. decembra, postigao je jedini gol u porazu 2 : 1 od Real Sosijedada, nakon čega je u januaru postigao dva gola u pobjedi od 4 : 0 protiv Real Madrida u četvrtfinalu Kupa kralja, čime se Majorka plasirala u polufinale. U prvoj utakmici polufinala, postigao je gol u pobjedi od 3 : 2 na gostovanju protiv Deportivo la Korunje, a nakon što je revanš utakmica završena 1 : 1, Majorka se plasirala u finale. Na dan 13. aprila, postigao je dva gola u remiju 3 : 3 protiv Rasing Santandera, nakon što je Rasing vodio 3 : 1. Šest dana kasnije postigao je gol za remi 1 : 1 protiv Viljareala, dok je krajem aprila postigao dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Deportivo la Korunje. Na dan 3. maja, postigao je gol u pobjedi od 5 : 1 na gostovanju protiv Real Madrida, što je bio prvi poraz Reala kući u sezoni. Nedelju dana kasnije postigao je gol u porazu 3 : 1 kući od Real Sosijedada, nakon čega je krajem maja postigao gol u porazu od Sevilje 3 : 1. Na dan 15. juna, postigao je gol u remiju 1 : 1 protiv Rekreativo Uelve u 37. kolu, nakon čega je otišao na Kup konfederacija sa reprezentacijom propustivši poslednje kolo. Dobio je dozvolu da se vrati u klub za finale Kupa kralja 28. juna, uprkos tome što je Kamerun igrao finale Kupa konfederacija dan kasnije. U finalu, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Rekreativo Uelve, čime je Majorka osvojila Kup prvi put u istoriji. Donirao je 30.000 evra u obrocima navijačima koji su doputovali u Elče da gledaju finale. Sezonu je završio sa 14 postignutih golova u La Ligi, gdje je bio na devetom mjestu liste strijelaca, dok je najbolji strijelac bio Roj Makaj sa 29 golova. U Kupu je postigao pet golova i bio je treći strijelac, iza Havijera Portilja iz Real Madrida sa osam i Dijega Tristana iz Deportivo la Korunje sa šest.

Na početku sezone 2003/04. postigao je gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Real Madrida u prvoj utakmici Superkupa Španije. U revanšu, Real je pobijedio 3 : 0 golovima Raula, Ronalda i Dejvida Bekama i osvojio je Superkup. U prvom kolu La Lige postigao je gol u porazu 2 : 1 od Rasing Santandera, nakon čega je postigao gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Real Saragose u drugom kolu. Na dan 15. oktobra, postigao je het-trik u pobjedi od 4 : 2 protiv Apoela u revanš utakmici prvog kola Kupa UEFA 2003/04, čime se Majorka plasirala u drugo kolo poslije pobjede od 2 : 1 u prvoj utakmici u Nikoziji. Četiri dana kasnije, postigao je gol u porazu 2 : 1 od Atletiko Madrida, nakon čega je postigao gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Deportivo la Korunje. Na dan 9. novembra, postigao je gol u pobjedi od 4 : 1 protiv Real Mursije, nakon čega je postigao gol za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Real Sosijedada. Na dan 26. februara 2004. godine, postigao je gol u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Spartak Moskve u trećem kolu Kupa UEFA, ali je Majorka ispala u osmini finala od Njukasl junajteda, izgubivši obje utakmice sa tri gola razlike. Na dan 7. marta, postigao je gol u 89. minutu u porazu 3 : 2 od Barselone na stadionu Kamp nou, dok je drugi gol dao Andrija Delibašić u 90. minutu. Nedelju dana kasnije postigao je gol u pobjedi od 4 : 2 protiv Deportivo la Korunje, nakon čega je postigao gol u porazu 5 : 1 na gostovanju protiv Valensije. Na dan 2. maja, postigao je oba gola u pobjedi od 2 : 1 protiv Malage u 35. kolu, nakon čega je postigao dva gola u pobjedi od 3 : 2 na gostovanju protiv Real Madrida, čime je Real ispao iz borbe za titulu. Prvi gol je postigao tako što je uzeo loptu na 40 metara udaljenosti, pretrčao do gola Reala i lobovao Ikera Kasiljasa; izjednačio je Fransisko Pavon, nakon čega se Eto sa nekoliko driblinga oslobodio čuvara i postigao gol za novo vođstvo. Alehandro Kampano je dao gol za 3 : 1, dok je Luis Figo dao gol iz penala za 3 : 2. Sezonu je završio sa 17 postignutih golova u La Ligi, gdje je bio na sedmom mjestu liste strijelaca sa istim brojem golova kao i David Vilja, dok je najbolji strijelac bio Ronaldo sa 24.

Na ljeto 2004. poslije četiri godine napustio je Majorku, za koju je postigao ukupno 70 golova u svim takmičenjima i postao je najbolji strijelac kluba u istoriji. Takođe, sa 54 gola u La Ligi postao je najbolji strijelac kluba u takmičenju, kao i najbolji strijelac u Ligi šampiona sa dva gola.

Barselona

2004/2005.

Na ljeto 2004. godine, vođeni su dugi pregovori između Majorke, Real Madrida i Barselone. Predsjednik Reala — Florentino Perez, htio je da ga otkupi potpuno i proda po većoj cijeni u neki drugi klub, ističući da se nijesu dogovorili sa Barselonom. Poslije brojnih saopštenja, uz mogućnost da slučaj završi na sudu, prešao je u Barselonu za 24 miliona evra. U isto vrijeme u klub je došao i švedski napadač Henrik Larson, dok je otišao Patrik Klajvert, a Havijer Saviola je otišao na pozajmicu u Monako. U timu je već bio ispunjen koeficijent od tri igrača van Evropske unije, zbog čega nijesu mogli svi da budu registrovani.

Eto tokom 2005. godine.

Debitovao je 29. avgusta i postigao je gol na debiju, u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Rasing Santandera u prvom kolu, gdje je igrao u napadu sa Larsonom i Ludovikom Žilijem. Zajedno sa Ronaldinjom, mijenjali su se u timu, a nakon što se Larson povrijedio i morao je da pauzira šest mjeseci, postao je standardan u napadu zajedno sa Ronaldinjom i Žilijem. Na dan 23. septembra, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 1 protiv Real Saragose, dok su preostala dva gola postigli Čavi i Đovani van Bronkhorst. Tri dana kasnije, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 1 na gostovanju protiv Majorke, dok je 29. septembra postigao gol na asistenciju Andresa Inijeste u pobjedi od 3 : 0 protiv Šahtjora u drugom kolu grupne faze Lige šampiona. Na dan 26. oktobra, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Osasune, dok je šest dana kasnije postigao gol u remiju 1 : 1 protiv Atletik Bilbaoa. Na dan 2. novembra, postigao je gol i asistirao je Ronaldinju u pobjedi od 2 : 1 protiv Milana u Ligi šampiona, nakon što je Milan poveo golom Andrija Ševčenka. Četiri dana kasnije, postigao je gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Deportivo la Korunje nakon preokreta.

Na dan 20. novembra, postigao je gol u pobjedi od 3 : 0 protiv Real Madrida, što mu je bio prvi gol u El klasiku i osmi protiv Reala u karijeri. Četiri dana kasnije, postigao je gol na asistenciju Deka u remiju 1 : 1 protiv Seltika u Ligi šampiona, dok je početkom decembra postigao dva gola u pobjedi od 4 : 0 protiv Malage, prvi i poslednji na utakmici. Na dan 21. decembra, postigao je gol u 87. minutu, za pobjedu od 2 : 1 protiv Levantea, a Barselona je na zimsku pauzu otišla sa prvog mjesta, deset bodova ispred Valensije. Na dan 16. januara, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 protiv Real Sosijedada, dok je nedelju dana kasnije postigao vodeći gol u pobjedi od 3 : 0 protiv Rasing Santandera, a zatim i u pobjedi od 4 : 0 na gostovanju protiv Sevilje. Krajem januara, drugi put zaredom je dobio nagradu za Afričkog fudbalera godine, ispred Didjea Drogbe i Maruana Šamaka. Na dan 12. februara postigao je gol u pobjedi od 4 : 1 na gostovanju protiv Real Saragose, dok je deset dana kasnije asistirao Maksiju Lopezu za izjednačenje, a zatim postigao gol za pobjedu od 2 : 1 protiv Čelsija u prvoj utakmici osmine finala Lige šampiona, ali je Čelsi u revanšu pobijedio 4 : 2 i prošao dalje.

Eto (prvi red krajnje lijevo), tokom proslave titule sa saigračima u junu 2005. godine.

Na dan 3. aprila, postigao je dva gola u remiju 3 : 3 protiv Betisa, nakon što je Betis vodio 3 : 1 sa dva gola Hoakina i jednim Rikarda Oliveire; Van Bronkhorst je dao gol za izjednačenje u nadoknadi vremena. Nedelju dana kasnije, postigao je gol u porazu 4 : 2 na gostovanju od Real Madrida, što mu je bio deveti gol protiv Reala. Na dan 1. maja, postigao je vodeći gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Albasetea, a zatim je u 88. minutu umjesto njega ušao Lionel Mesi, koji je u nadoknadi vremena postigao svoj prvi gol u dresu Barselone, postavši najmlađi strijelac u istoriji kluba. Na dan 8. maja, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Valensije, dok je nedelju dana kasnije postigao gol za remi 1 : 1 na gostovanju protiv Levantea, čime je Barselona osvojila titulu prvaka Španije prvi put poslije pet godina.

Sezonu je završio sa 24 gola u La Ligi, gdje je bio na drugom mjestu liste strijelaca, sa golom manje od Dijega Forlana, koji je dobio nagradu „Pičiči“ za najboljeg strijelca lige. Časopis Marca, koji dodjeljuje nagradu, objavio je da je Eto postigao 24 gola i uručili su nagradu samo Forlanu, dok su Fudbalski savez Španije i Nacionalna profesionalna fudbalska liga (LFP), koja organizuje La Ligu, objavili da je postigao 25 golova i da je zajedno sa Forlanom najbolji strijelac prvenstva. Zabuna je nastala tokom 24. kola, kada je Barselona 19. februara pobijedila Majorku 2 : 0. Prilikom prvog gola, Deko je šutirao u 16. minutu, lopta je pogodila Etoa i skrenula u gol, zbog čega je LFP njemu pripisao gol, dok ga je Marca pripisala Deku. Na kraju su Forlan i Tijeri Anri dobili Zlatnu kopačku za najbolje strijelce Evrope sa po 25 golova, dok Etou nije računat gol jer su se gledali zvanični podaci časopisa koji dodjeljuje nagradu u Španiji, o čemu su mediji objavili da mu je napravljena velika nepravda. Tokom proslave titule na stadionu Kamp nou, pred oko 100.000 navijača, uzeo je mikrofon i nekoliko puta rekao: „Madride, kopile, pozdravi šampiona!“, sve dok mu saigrač Žerard Lopez nije uzeo mikrofon. Španski mediji su kritikovali njegovo ponašanje, a Fudbalski savez Španije kaznio ga je sa 12.000 evra. On se kasnije izvinio i zatražio oproštaj od Real Madrida, o čemu je predsjednik federacije klubova navijača Reala izjavio: „ovaj lik je fantastičan igrač, ali treba mnogo da se poželi kao osoba.“

2005/06.

U junu 2005. potpisao je novi ugovor sa Barselonom, nakon čega je izjavio: „klub je uložio zajednički napor da me zadrži ovdje i želio bih da se zahvalim treneru Frenku Rajkardu i sportskom direktoru Čikiju Begiristejnu. Imam sreću da igram uz neke od najvećih igrača u jednom od najboljih klubova na svijetu, ali bez saigrača ne bih bio niko.“ Sezonu 2005/06. počeo je u Superkupu Španije, gdje je postigao gol u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Betisa u prvoj utakmici, nakon čega je postigao gol u porazu 2 : 1 u revanš utakmici i Barselona je osvojila Superkup prvi put poslije devet godina.

Eto na utakmici protiv Selte Vigo u decembru 2005. godine.

U drugom kolu La Lige, postigao je dva gola za četiri minuta u pobjedi od 2 : 0 protiv Majorke, nakon čega je postigao gol u porazu 2 : 1 od Atletiko Madrida, za koji su Fernando Tores i Mateja Kežman dali golove. Na dan 24. septembra, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 1 na gostovanju protiv Betisa, nakon čega je postigao gol za remi 2 : 2 protiv Saragose u 85. minutu, koja je vodila 2 : 0 golovima Gabrijela Milita i Dijega Milita, dok je Ronaldinjo dao prvi gol za Barselonu. Na dan 15. oktobra, postigao je gol u remiju 3 : 3 protiv Deportivo la Korunje, dok je nedelju dana kasnije postigao dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Osasune. Na dan 2. novembra, postigao je het-trik u pobjedi od 5 : 0 protiv Panatinaikosa u četvrtom kolu grupne faze Lige šampiona. a četiri dana kasnije postigao je vodeći gol u pobjedi od 3 : 1 na gostovanju protiv Hetafea.

Na dan 19. novembra, postigao je vodeći gol u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Real Madrida, što mu je bio deseti gol protiv Reala. U 13. kolu, postigao je vodeći gol u pobjedi od 4 : 1 protiv Rasing Santandera, nakon čega je postigao izjednačujući gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Sevilje, koja je povela golom Frederika Kanutea, a Ronaldinjo je dao gol za pobjedu Barselone. Na dan 17. decembra, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 1 na gostovanju protiv Kadiza, dok je tri dana kasnije postigao oba gola u pobjedi od 2 : 0 protiv Selte Vigo. Krajem godine, završio je na desetom mjestu u izboru za Zlatnu loptu, koju je dobio Ronaldinjo ispred Frenka Lamparda i Stivena Džerarda. Nekoliko dana kasnije, izjavio je: „nisam među prva tri, ali imam isto toliko zasluga ili više od nekih. Otkad sam u Barsi, ko je prošao bolje od mene? Ono što Francuzi ne tolerišu je da Afrikanac trijumfuje a da nije prošao kroz njihovu zemlju. Ako nisu srećni, neka odu da vide majku. Oni koji nisu vjerovali u mene danas mi ližu dupe za intervju.“ Iz časopisa France Football, koji dodjeljuje nagradu, odgovorili su: „ne razumijemo zašto nas napada. Među nama nema istorije. To je jednostavno bio dobar reklamni trik. Ono što je uradio nije dobro za njegovog partnera iz FK Barselone. Eto ne bi postojao prošle sezone bez Ronaldinja pored njega, dok bi Ronaldinjo bio isti bez Etoa. On je sjajan igrač, ali je upao u paranoju, što znači da ako ne kažemo da je najveći napadač kojeg je Afrika imala, to neće proći.“ U izboru za FIFA fudbalera godine završio je na trećem mjestu, iza Ronaldinja i Lamparda, postavši prvi afrički fudbaler koji je izabran u najbolja tri nakon Džordža Vee.

Na dan 7. januara 2006. godine, postigao je drugi gol u pobjedi od 2 : 1 na gostovanju protiv Espanjola, gdje je Deko dao vodeći gol, a Raul Tamudo je dao gol za Espanjol. U februaru, dobio je nagradu za Afričkog fudbalera godine treći put zaredom, ispred Drogbe i Mikaela Esjena, čime je postao prvi igrač koji je dobio nagradu tri puta zaredom. Na ceremoniji dodjele, izjavio je: „prije svega, posvjećujem ovo svoj djeci iz Afrike.“ Na dan 22. februara, postigao je gol na asistenciju Rafaela Markeza za pobjedu od 2 : 1 na gostovanju protiv Čelsija u prvoj utakmici osmine finala Lige šampiona, nakon što su prethodno Tijago Mota i Džon Teri dali autogolove. Tri dana kasnije, na gostovanju protiv Real Saragose, kada je u 76. minutu krenuo da uzme loptu koja je izašla van terena, navijači su bacili nekoliko boca put njega i ispuštali su majmunske krike. Sa suzama je otišao odatle, došao do Alvara, igrača Saragose koji je bio tamnoput, čiju ruku je stavio pored svoje i pokazao publici da su im iste. Zbog svega je krenuo da napusti teren; smirivali su ga saigrači, igrači Saragose i sudija, a zatim ga je trener Rajkard ubijedio da nastavi da igra. Nekoliko minuta kasnije, upisao je asistenciju Larsonu za drugi gol, u pobjedi od 2 : 0. Na dan 4. marta, postigao je gol za pobjedu od 3 : 2 protiv Deportivo la Korunje, nakon što je Deportivo vodio 2 : 1, a Larson je izjednačio. Na dan 18. marta, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Real Sosijedada, dok je tri dana kasnije postigao dva gola u pobjedi od 3 : 1 protiv Hetafea.

Eto (prvi red drugi s desne strane), tokom proslave titule prvaka Španije sa saigračima u junu 2006. godine.

Na dan 5. aprila, postigao je gol i upisao asistenciju Ronaldinju za pobjedu od 2 : 0 protiv Benfike u revanš utakmici četvrtfinala Lige šampiona, čime se Barselona plasirala u polufinale. Četiri dana kasnije, postigao je gol za remi 2 : 2 na gostovanju protiv Rasing Santandera u 32. kolu, nakon čega je postigao gol za pobjedu od 1 : 0 protiv Viljareala u 33. kolu. Na dan 3. maja, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Selte Vigo, dok je tri dana kasnije postigao vodeći gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Espanjola. Na dan 17. maja, u finalu Lige šampiona 2006. golman Arsenala — Jens Leman, dobio je crveni karton u 17. minutu zbog prekršaja nad Etoom, nakon čega je Sol Kembel dao gol za vođstvo Arsenala u 37. minutu. U 76. minutu, postigao je gol za izjednačenje na asistenciju Larsona, a u 80. minutu, Žulijano Beleti je dao gol za pobjedu od 2 : 1, čime je Barselona osvojila Ligu šampiona drugi put u istoriji, prvi put poslije 14 godina. Tri dana kasnije, postigao je gol u porazu 3 : 1 na gostovanju protiv Atletik Bilbaoa u poslednjem kolu La Lige, čime je postao najbolji strijelac lige, a nakon utakmice izjavio je: „bio je to timski rad, iako samo jedna osoba dobija nagradu. Naporno smo radili cijele sezone i dobili smo pravedne nagrade.“ Barselona je ranije obezbijedila titulu, drugu zaredom.

Sezonu je završio sa 27 golova u La Ligi, gdje je bio najbolji strijelac, dva gola ispred Davida Vilje, dok je u borbi za Zlatnu kopačku završio na drugom mjestu, iza Luke Tonija koji je postigao 31 gol. U Ligi šampiona je postigao šest golova i završio je na trećem mjestu na listi strijelaca, sa istim brojem golova kao i David Trezege, a iza Ševčenka sa devet i Ronaldinja sa sedam golova. Na kraju sezone, proglašen je za najboljeg napadača Evrope po izboru Uefe, a takođe našao se u idealnom timu po izboru FIFPro drugu godinu zaredom.

2006/07.

U prvom kolu La Lige u sezoni 2006/07. postigao je gol u pobjedi od 3 : 2 na gostovanju protiv Selte Vigo, nakon čega je postigao prva dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Osasune u drugom kolu, dok je treći gol dao Mesi. Na dan 12. septembra, postigao je gol i upisao tri asistencije u pobjedi od 5 : 0 protiv Levskog iz Sofije u prvom kolu grupne faze Lige šampiona, nakon čega se povrijedio na utakmici drugog kola, protiv Verder Bremena 27. septembra, kada je pokidao meniskus, a klupski doktor Rikard Pruna procijenio je da će morati da pauzira dva ili tri mjeseca. Nakon operacije, procijenjeno je da će morati da pauzira pet mjeseci, ali je počeo da trenira u januaru 2007. godine.

Eto tokom 2006. godine.

Vratio se na teren 4. februara, u remiju 0 : 0 protiv Osasune, kada je ušao u igru u 85. minutu umjesto Deka. Nedelju dana kasnije, nije bio u startnoj postavi na utakmici protiv Rasing Santandera, zbog čega je odbio da uđe u igru sa klupe i nije htio da trenira narednog dana. Trener Rajkard je izjavio: „nije htio da uđe. Ne znam zbog čega.“ Ronaldinjo ga je kritikovao zbog individualističkog ponašanja, navodeći da mu tim nije na prvom mjestu, nakon čega je Eto rekao da nije htio da uđe jer nije imao dovoljno vremena da se zagrije kako treba i dodao je: „u Barseloni je rat, s jedne strane onih koji su me doveli ovdje (Žoan Laporta), a sa druge strane, onih (Sandro Rosel) koji su doveli druge igrače. Znam da moji ciljevi bole neke ljude i zbog toga primam udarce. Oni koji dolaze na konferenciju za štampu da rješavaju probleme u svlačionici su loši ljudi. Ako se tako nastavi, ja ću zauzvrat otkriti druge tajne.“ Tri mjeseca kasnije, izjavio je: „ovakve stvari su obično samo nagađanja i ne dopiru do mene. Međutim, ako je tačno da sam ja problem za svoj tim onda ću ići. Ali kao što sam rekao, srećan sam ovdje. Mediji mogu da pišu šta hoće.“ Nakon toga, predsjednik Žoan Laporta je odbacio glasine o transferima Etoa i Ronaldinja. Krajem februara, bio je u startnoj postavi prvi put nakon povrede, postigao je gol u pobjedi od 3 : 0 protiv Atletik Bilbaoa, a u drugom poluvremenu je Mesi ušao umjesto njega. Na dan 17. marta, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 0 na gostovanju protiv Rekreativo Uelve, nakon čega je postigao gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Deportivo la Korunje. Na dan 29. aprila, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 protiv Levantea, dok je nedelju dana kasnije postigao gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Real Sosijedada. Na dan 20. maja, postigao je gol u pobjedi od 6 : 0 na gostovanju protiv Atletiko Madrida u 35. kolu prvenstva.

Postigao je ukupno 11 golova u La Ligi, gdje je završio na diobi 13 mjesta liste strijelaca sa istim brojem golova kao Danijel Gviza, Havijer Portiljo, Roberto Soldado i Nikola Žigić, dok je najbolji strijelac bio Rud van Nistelroj sa 25 golova. Barselona je završila na drugom mjestu na tabeli, sa istim brojem bodova kao Real Madrid, nakon što je u pretposlednjem kolu remizirala sa Espanjolom, za koji je Tamudo dao gol u 89. minutu, a Real je osvojio titulu jer je bio bolji u međusobnom duelu.

2007/08.

Eto u martu 2008. godine.

Na ljeto 2007. godine, Tijeri Anri je došao u Barselonu, a nakon njegovog dolaska, mediji su kvartet Ronaldinjo, Mesi, Anri i Eto nazvali „fantastična četvorka“. Na pripremnoj utakmici protiv Intera u avgustu 2007. godine, obnovio je povredu meniskusa i ponovo je morao da pauzira nekoliko mjeseci, Istovremeno je objavljeno da će preći u Milan, za preko 60 miliona evra, ali je odbio ponudu, a 17. oktobra je dobio špansko državljanstvo. Oporavio se 4. decembra, a nedelju dana kasnije vratio se na teren u pobjedi od 2 : 1 protiv Deportivo la Korunje. Na dan 12. decembra, postigao je gol u pobjedi od 3 : 1 protiv Štutgarta u poslednjem kolu grupne faze Lige šampiona, dok je tri dana kasnije postigao dva gola u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Valensije, a treći gol je dao Ejdur Gvidjonsen. Na dan 12. januara 2008. postigao je poslednja dva gola u pobjedi od 4 : 0 protiv Real Mursije, a prva dva gola dali su Gvidjonsen i Bojan Krkić.

Sredinom januara, učestvovao je na Afričkom kupu nacija, iako su se iz Barselone protivili tome jer su smatrali da fizički nije spreman za takvo opterećenje. Nakon što je propustio nekoliko utakmica zbog učešća sa reprezentacijom, 24 februara je postigao het-trik u pobjedi od 5 : 1 protiv Levantea, što mu je bio prvi het-trik u prvenstvu Španije. Na dan 16. marta, postigao je gol u remiju 2 : 2 na gostovanju protiv Almerije, nakon čega je postigao vodeći gol u pobjedi od 4 : 1 protiv Real Valjadolida. Krajem marta, postigao je gol u 15. minutu za vođstvo od 2 : 0 na gostovanju protiv Betisa, nakon čega je Betis u drugom poluvremenu preokrenuo i pobijedio 3 : 2. Na dan 12. aprila, postigao je oba gola u remiju 2 : 2 na gostovanju protiv Rekreativo Uelve, od čega prvi u prvom minutu; Barselona je dvaput vodila, ali je Marko Ruben dao dva gola za remi. Na dan 11. maja, postigao je gol za vođstvo od 2 : 0 protiv Majorke kući, ali je Majorka u drugom poluvremenu preokrenula golovima Borhe Valera, Pjera Veba i Danijela Gvize i pobijedila 3 : 2. Nedelju dana kasnije, postigao je izjednačujući gol u pobjedi od 5 : 3 na gostovanju protiv Real Mursije u poslednjem kolu, dok je Đovani dos Santos postigao het-trik.

Sezonu je završio sa 16 golova na 18 utakmica u La Ligi, gdje je završio na šestom mjestu liste strijelaca, sa istim brojem golova kao i Forlan, Kanute i Van Nistelroj, dok je najbolji strijelac bio Gviza sa 27 golova. Barselona je završila na trećem mjestu na tabeli, zbog čega je morala da igra kvalifikacije za Ligu šampiona.

Zbog loših rezultata i druge sezone zaredom u kojoj klub nije osvojio trofej, predsjednik Žoan Laporta je pokrenuo operaciju špijunaže kako bi otkrio da li igrači narušavaju klupsku disciplinu i da bi otkrio njihove poroke. Kasnije je objavljeno da je angažovao privatne detektive iz agencije Método 3 da prate igrače i osoblje kluba u njihovom svakodnevnom životu, a najpraćeniji su bili Deko, Ronaldinjo i Eto, o kojima je u izvještaju napisano da su stalno kršili klupsku disciplinu; kasnije je praćen i Žerard Pike.

2008/09.

Eto u avgustu 2008. na prijateljskoj utakmici Trofej Žoan Gamper.

Prije početka sezone 2008/09. Frenk Rajkard, koji je na mjesto trenera došao 2003. godine umjesto Radomira Antića, napustio je klub poslije pet godina, a za novog trenera postavljen je Pep Gvardiola. Tokom ljetnjeg prelaznog roka, Ronaldinjo je prešao u Milan, Deko u Čelsi, a Gvardiola je izjavio da ne računa ni na Etoa i da i on može da ide. Za njega su bili zainteresovani Inter, Milan, Lion, Totenhem i Mančester Siti, a bio je zainteresovan i Bunjodkor iz Uzbekistana koji mu je nudio platu od 40 miliona evra godišnje, ali je odbio. Mediji su objavili da bi mogao da se vrati i u Real, ali je predsjednik Ramon Kalderon izjavio da nisu zainteresovani za njega. Poslije dobrih igara na pripremama i postignutih osam golova u prijateljskim utakmicama, Gvardiola je odlučio da ga zadrži u Barseloni.

Na dan 13. avgusta, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 0 protiv Visle Krakov u prvoj utakmici plej-ofa za plasman u Ligu šampiona. Visla je u revanšu pobijedila 1 : 0, ali se Barselona plasirala u grupnu fazu. Na dan 16. septembra, postigao je gol u pobjedi od 3 : 1 protiv Sportinga u prvom kolu grupne faze Lige šampiona, dok je pet dana kasnije postigao gol na asistenciju Pujola u pobjedi od 6 : 1 na gostovanju protiv Sporting Hihona. Na dan 24. septembra, postigao je dva gola za šest minuta na asistencije Mesija, za vođstvo od 2 : 0 protiv Betisa, koji je izjednačio u drugom poluvremenu, a Gvidjonsen je postigao gol za pobjedu od 3 : 2 u 80. minutu. Na dan 4. oktobra, postigao je dva gola u pobjedi od 6 : 1 protiv Atletiko Madrida, dok je 25. oktobra postigao het-trik za 23 minuta u pobjedi od 5 : 0 protiv Almerije, što je bio najbrži het-trik u istoriji kluba. Dvije utakmice kasnije, 8. novembra, postigao je četiri gola u prvom poluvremenu, prva četiri na utakmici, u pobjedi od 6 : 0 protiv Real Valjadolida. Na dan 29. novembra, postigao je gol u pobjedi od 3 : 0 protiv Sevilje, što mu je bio 111 gol za Barselonu, čime je došao na deseto mjesto najboljih strijelaca kluba svih vremena.

Na dan 13. decembra, promašio je penal, a zatim je postigao gol u 81. minutu za vođstvo protiv Real Madrida, dok je Mesi postigao gol u nadoknadi vremena za pobjedu od 2 : 0. Na dan 11. januara 2009. godine, postigao je vodeći gol u pobjedi od 3 : 2 na gostovanju protiv Osasune, dok je nedelju dana kasnije postigao dva gola u pobjedi od 5 : 0 protiv Deportivo la Korunje. Na dan 8. februara, postigao je dva gola, na asistencije Mesija i Anrija, u pobjedi od 3 : 1 protiv Sporting Hihona. Nedelju dana kasnije, postigao je dva gola za remi 2 : 2 protiv Betisa, nakon što je Betis vodio 2 : 0. To mu je bio 99 i stoti gol u La Ligi za klub, a Barselona je uspjela da ostane neporažena 22 utakmice zaredom u prvenstvu. Na dan 11. marta, postigao je gol na asistenciju Anrija u pobjedi od 5 : 2 protiv Liona u revanš utakmici osmine finala Lige šampiona, čime se plasirala u četvrtfinale poslije remija 1 : 1 u prvoj utakmici u Francuskoj. Deset dana kasnije, postigao je dva gola i upisao asistenciju Čaviju u pobjedi od 6 : 0 protiv Malage, čime je došao do 25 gola u prvenstvu, pet više od Forlana.

Eto u duelu sa Patrisom Evrom u finalu Lige šampiona 2009.

Na dan 4. aprila, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Real Valjadolida, što mu je bio 30 gol u sezoni u svim takmičenjima, dok je četiri dana kasnije postigao gol i upisao asistencije Mesiju i Anriju u pobjedi od 4 : 0 protiv Bajern Minhena u prvoj utakmici četvrtfinala Lige šampiona. Na dan 22. aprila, postigao je gol u pobjedi od 4 : 0 protiv Sevilje, na utakmici na kojoj je Inijesta dao jedan gol i upisao tri asistencije. Na dan 10. maja, postigao je gol na asistenciju Inijeste u remiju 3 : 3 protiv Viljareala u 35. kolu, čime je Barselona došla na bod do osvajanja titule, a nakon što je Real Madrid izgubio od Viljareala 16. maja, osvojila je titulu; dan kasnije je postigao gol u porazu 2 : 1 od Majorke.

Na dan 27. maja, postigao je vodeći gol na asistenciju Inijeste u finalu Lige šampiona 2009. nakon čega je Mesi postigao drugi gol za pobjedu od 2 : 0 protiv Mančester junajteda, čime je Barselona osvojila treću titulu prvaka Evrope, postavši prvi španski klub koji je osvojio trostruku krunu: prvenstvo, kup i Ligu šampiona. Tri dana kasnije, postigao je gol u 89. minutu za remi 1 : 1 na gostovanju protiv Deportivo la Korunje u poslednjem kolu La Lige. Sezonu je završio sa 30 golova na 36 utakmica u La Ligi, gdje je završio na drugom mjestu liste strijelaca, sa dva gola manje od Dijega Forlana. Mesi sa 38, Anri sa 26 i Eto sa 36, zajedno su postigli sto golova u sezoni, čime su postavili rekord Barselone i španskog fudbala po broju golova napadačkog trija u jednoj sezoni.

Inter

2009/10.

Eto u dresu Intera u avgustu 2009. godine.

Tokom aprila 2009. godine, izjavio je da želi da ostane u klubu i nakon 2010. kada mu istekne ugovor, dok je u junu predsjednik Barselone — Žoan Laporta, izjavio da će se potruditi da ga zadrži u klubu, ali da sve zavisi od njegovih finansijskih zahtjeva. Nakon što je Maksvel prešao iz Intera u Barselonu u julu, Laporta je objavio da postoji načelni dogovor između klubova da Zlatan Ibrahimović pređe iz Intera u Barselonu u zamjenu za Etoa i 46 miliona evra. Nakon što je Ibrahimović dogovorio uslove sa Barselonom, klub je objavio da će Eto otputovati u Milano na medicinske preglede kako bi završio transfer. Na dan 27. jula 2009. godine, prošao je medicinske preglede i potpisao je petogodišnji ugovor sa Interom. Na prvoj konferenciji za novinare u novom klubu, istakao je da je tamo gdje želi da bude i odbio je da uporedi sebe sa Ibrahimovićem, izjavivši: „ja sam Samjuel Eto i ne moram da se upoređujem ni sa kim. Mislim da pobjede koje sam izborio do sada mogu da doprinesu davanju prave vrijednosti mom imenu.“

Na dan 8. avgusta, debitovao je za klub u takmičarskim utakmicama i postigao je gol na debiju, u porazu 2 : 1 od Lacija u Superkupu Italije. Dvije nedelje kasnije, debitovao je u Seriji A i postigao je gol iz penala u remiju 1 : 1 protiv Barija. Na narednoj utakmici, u derbiju dela Madonina protiv Milana na San Siru, izborio je penal kada ga je Đenaro Gatuzo faulirao u šesnaestercu; Dijego Milito je postigao gol, dok je Gatuzo dobio žuti karton, a četiri minuta kasnije je dobio crveni karton i Inter je pobijedio 4 : 0. Na dan 13. septembra, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Parme, što mu je bio prvi gol iz igre u Seriji A, dok je deset dana kasnije postigao gol u 2. minutu u pobjedi od 3 : 1 protiv Napolija

Krajem septembra, tražio je od Barselone 2,75 miliona funti zbog prelaska u Inter. Iznos je predstavljao 15% od 17,7 miliona funti koliko je Inter platio Barseloni, a zahtjev je bio zasnovan na pravilu u Španiji po kojem igraču pripada 15% novca od transfera u drugi španski klub, a u slučaju neplaćanja, zaprijetio je da će ići na sud. Iz Barselone su odgovorili da je to dogovor samo između klubova iz Španije, kao i da klub koji kupuje igrača plaća taj procenat.

Na dan 29. oktobra, postigao je dva gola u pobjedi od 5 : 3 protiv Palerma, dok je Mario Baloteli takođe postigao dva gola. Deset dana kasnije, postigao je gol za remi 1 : 1 protiv Rome, za koju je Mirko Vučinić dao gol na početku utakmice. Na dan 1. decembra, završio je na petom mjestu u izboru za Zlatnu loptu, koju je osvojio Mesi, a zatim je postigao gol u porazu 2 : 1 od Juventusa 5. decembra. Četiri dana kasnije, postigao je prvi gol u Ligi šampiona, u pobjedi od 2 : 0 protiv Rubin Kazanja u poslednjem kolu grupne faze, za prolaz u osminu finala.

Eto u dresu Intera u Ligi šampiona.

Na dan 20. decembra, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 protiv Lacija, a u drugom poluvremenu je umjesto njega ušao Baloteli. U martu, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Čelsija u drugoj utakmici osmine finala Lige šampiona, čime se Inter plasirao u četvrtfinale nakon pobjede 2 : 1 u prvoj utakmici. Krajem marta, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Livorna, dok je treći gol dao Maikon. Na dan 10. aprila, postigao je gol u remiju 2 : 2 na gostovanju protiv Fjorentine, dok je tri dana kasnije postigao prvi gol u Kupu Italije, za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Fjorentine u revanš utakmici polufinala, čime se Inter plasirao u finale poslije pobjede od 1 : 0 u prvoj utakmici. Na dan 16. aprila, postigao je gol u 90. minutu u pobjedi od 2 : 0 protiv Juventusa u 34. kolu, čime je Inter ostao na bod zaostatka iza prvoplasirane Rome na tabeli. Na dan 5. maja, osvojio je Kup Italije, što mu je bio prvi trofej sa klubom, a Inter je u finalu pobijedio Romu 1 : 0 na Olimpiku, golom Milita. Deset dana kasnije, Inter je golom Milita pobijedio Sijenu 1 : 0 u gostima u poslednjem kolu Serije A i osvojio je titulu sa dva boda ispred Rome. Na dan 22. maja, igrao je u trećem finalu Lige šampiona i asistirao je Militu za drugi gol, u pobjedi od 2 : 0 protiv Bajern Minhena, čime je Inter osvojio Ligu šampiona prvi put poslije 45 godina. Postao je prvi igrač u istoriji koji je osvojio trostruku krunu dva puta zaredom, sa dva različita kluba.

Sezonu je završio sa 16 golova na 48 utakmica u svim takmičenjima, od čega je postigao 12 u Seriji A, gdje je završio na 12 mjestu liste strijelaca, dok je najbolji strijelac bio Antonio di Natale sa 29 golova.

2010/11.

Eto u dresu Intera na prijateljskoj utakmici protiv reprezentacije Bahreina.

Na početku sezone 2010/11. Žoze Morinjo je otišao u Real Madrid, a za novog trenera postavljen je Rafael Benitez. Na dan 21. avgusta, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 1 protiv Rome u Superkupu Italije, na asistencije Veslija Snajdera i Milita, dok je Goran Pandev dao prvi gol za Inter, nakon što je Roma povela golom Jona Arnea Risea na asistenciju Frančeska Totija. Na dan 11. septembra, postigao je gol za pobjedu od 2 : 1 protiv Udinezea, dok je tri dana kasnije postigao gol za remi 2 : 2 na gostovanju protiv Tventea u prvom kolu grupne faze Lige šampiona 2010/11. Na dan 19. septembra, postigao je dva gola za osam minuta, za preokret i pobjedu od 2 : 1 na gostovanju protiv Palerma, koji je poveo golom Josipa Iličića. Tri dana kasnije, postigao je dva gola iz penala u pobjedi od 4 : 0 protiv Barija, nakon čega je postigao tri gola i upisao asistenciju Snajderu u pobjedi od 4 : 0 protiv Verdera u Ligi šampiona, što mu je bio prvi het-trik u takmičenju. Takođe, postigao je 11 gol na devet utakmica u svim takmičenjima od početka sezone. Poslije utakmice, izjavio je: „ostaćemo skromni jer znamo da postoje ekipe koje su bolje od nas, tako da ćemo samo igrati utakmicu po utakmicu i ići ćemo onoliko daleko koliko nas to odvede.“

Na dan 17. oktobra, postigao je gol na asistenciju Snajdera za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Kaljarija. Tri dana kasnije, na utakmici Lige šampiona protiv Totenhema, asistirao je Havijeru Zanetiju za vodeći gol u 2. minutu, nakon čega je postigao gol iz penala koji je izborio Džonatan Bijabijani u 11. minutu; tri minuta kasnije, asistirao je Dejanu Stankoviću, dok je u 35. minutu postigao svoj drugi gol, za vođstvo od 4 : 0. U drugom poluvremenu, Garet Bejl je postigao het-trik i utakmica je završena 4 : 3. Na dan 24. oktobra, postigao je gol na asistenciju Filipea Kotinja za remi 1 : 1 protiv Sampdorije, dok je početkom novembra postigao gol u porazu 3 : 1 od Totenhema u Ligi šampiona, a zatim je postigao gol za remi 1 : 1 protiv Breše. Krajem novembra, postigao je gol u porazu 2 : 1 od Kjeva na gostovanju, što je bila četvrta utakmica zaredom bez pobjede za Inter, koji je pao na šesto mjesto na tabeli. U decembru je učestvovao na Svjetskom klupskom prvenstvu, gdje je postigao gol i upisao asistenciju Pandevu u finalu, u pobjedi od 3 : 0 protiv Mazembea, čime je Inter postao prvak svijeta po treći gol. Krajem decembra, Leonardo je došao na mjesto trenera umjesto Beniteza, koji je otpušten samo nekoliko dana nakon što je klub osvojio Svjetsko klupsko prvenstvo. Benitez je kasnije izjavio da je ušao u sukob jer je htio da proda neke starije igrače, a istakao je da su ga mnogi igrači podržavali uključujući Etoa i Estebana Kambijasa.

Eto u dresu Intera.

Na dan 12. januara 2011. godine, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 2 protiv Đenove u osmini finala Kupa Italije, dok je tri dana kasnije postigao dva gola u pobjedi od 4 : 1 protiv Bolonje u Seriji A. Na dan 26. januara, dao je gol iz penala u pobjedi od 5 : 4 na penale na gostovanju protiv Napolija u četvrtfinalu Kupa, za koji je Ezekijel Lavezi promašio penal. Četiri dana kasnije, postigao je gol za pobjedu od 3 : 2 protiv Palerma nakon preokreta; Palermo je vodio 2 : 0 golovima Fabricija Mikolija i Antonija Nočerina, dok je Đampaolo Pacini dao dva gola za Inter za izjednačenje. Na dan 6. februara, postigao je dva gola u pobjedi od 5 : 3 protiv Rome, nakon čega je postigao gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Sampdorije krajem februara. Na dan 6. marta, postigao je dva gola za šest minuta u pobjedi od 5 : 2 protiv Đenove; Pacini, Pandev i Juto Nagatomo su postigli ostala tri gola, nakon čega je 11. marta postigao gol u remiju 1 : 1 protiv Breše Četiri dana kasnije, postigao je gol i upisao asistencije Pandevu i Snajderu za pobjedu od 3 : 2 na gostovanju protiv Bajern Minhena u revanš utakmici osmine finala Lige šampiona, čime se Inter plasirao u četvrtfinale nakon što je izgubio prvu utakmicu u Italiji 1 : 0 golom Marija Gomeza u 90. minutu. Poslije utakmice, predsjednik Intera — Masimo Morati, izjavio je: „nisam siguran da li je dogovor koji je Etoa doveo u klub bio moj najbolji dio transfera ikada, ali zaista mislim da je to bio odličan posao za nas. Eto je fantastičan. Ne želim ništa da oduzimam Ibrahimoviću, ali za svakoga je zaista bila velika stvar dobiti Etoa. Samjuel je zaista izvanredan.“

Inter je u četvrtfinalu Lige šampiona ispao od Šalkea izgubivši obje utakmice, 5 : 2 kući i 2 : 1 u Gelzenkirhenu. Na dan 25. aprila, postigao je gol za pobjedu od 2 : 1 protiv Lacija, koji je poveo golom Maura Zaratea, a izjednačio je Snajder. Na dan 11. maja, postigao je gol za vođstvo u remiju 1 : 1 protiv Rome u revanš utakmici polufinala Kupa; Marko Borijelo je u finišu dao gol za Romu. Inter se plasirao u finale zahvaljujući pobjedi 1 : 0 u gostima, golom Dejana Stankovića. Četiri dana kasnije, postigao je gol u remiju 1 : 1 na gostovanju protiv Napolija, a u drugom poluvremenu je umjesto njega ušao Pacini. Na dan 29. maja, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 1 protiv Palerma u finalu Kupa, dok je Milito postigao treći gol u 90. minutu.

Sezonu je završio sa 37 golova na 53 utakmice u svim takmičenjima, što mu je bio rekord karijere. U Seriji A je postigao 21 gol i završio je na trećem mjestu liste strijelaca, iza Di Natalea sa 28 i Kavanija sa 26 golova, dok je Inter završio na drugom mjestu na tabeli, iza Milana, koji je osvojio titulu poslije sedam godina. U Ligi šampiona je postigao osam golova i završio je na diobi drugog mjesta zajedno sa Mariom Gomezom, iza Mesija sa 12. U Kupu Italije je sa pet golova bio najbolji strijelac, zajedno sa Feličeom Evakuom. Na kraju sezone, Đan Pjero Gasperini je postavljen za trenera umjesto Leonarda i htio je da dovede Rodriga Palasija, kako bi igrao u napadu zajedno sa Etoom i Militom, pri čemu bi Eto igrao na lijevoj strani, Palasio na desnoj a Milito kao centralni napadač.

Anži

Eto u dresu Anžija u septembru 2011. godine.

Nakon što mu je kuća opljačkana u aprilu, mediji su objavili da će na kraju sezone otići iz Intera, a za njega su bili zainteresovani Čelsi, Totenhem i Mančester Siti. Na dan 23. avgusta 2011. godine prešao je u ruski Anži za 25 miliona evra. Potpisao je trogodišnji ugovor za platu od 20,5 miliona evra po sezoni, čime je postao najplaćeniji fudbaler na svijetu. Istakao je da je došao zbog dobre ponude, izjavivši: „dobio sam vrlo važnu ponudu i prihvatio je. Svi mi radimo za novac, a svako ko tvrdi drugačije je licemjer.“ U klub su iste godine došli još Roberto Karlos, Juri Žirkov i Mbark Busufa.

Za klub je debitovao 27. avgusta, na utakmici protiv Rostova, kada je ušao u 58. minutu umjesto Dijega Tardelija, a u 80. minutu je postigao gol za izjednačenje i remi 1 : 1 na asistenciju Žirkova. Na dan 11. septembra, postigao je gol za pobjedu od 2 : 1 protiv Volge, dok je 15 dana kasnije postigao gol u remiju 2 : 2 protiv Tereka Groznog. Na dan 23. oktobra, postigao je gol u porazu 5 : 3 od CSKA Moskve kući, čime je Anži ostao četiri boda ispred Krasnodara na poziciji koja vodi u plej-of za titulu, dva kola prije kraja regularnog dijela sezone. Šest dana kasnije, postigao je gol u pobjedi od 2 : 1 na gostovanju protiv Amkar Perma, nakon čega je postigao dva gola u pobjedi od 3 : 1 protiv Krile Sovjetov, čime je Anži završio na osmom mjestu i plasirao se u plej-of.

Na dan 27. novembra postigao je gol iz penala u 89. minutu, za pobjedu od 2 : 1 protiv CSKA Moskve u drugom kolu plej-ofa, u poslednjoj utakmici jesenjeg dijela sezone. Na dan 22. aprila 2012. godine, postigao je gol u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Spartak Moskve, dok je šest dana kasnije postigao dva gola u pobjedi od 3 : 1 protiv Lokomotive iz Moskve. Na dan 2. maja, postigao je gol u remiju 2 : 2 protiv Kubanj Krasnodara, dok je četiri dana kasnije postigao gol u pobjedi od 3 : 1 protiv Rubin Kazanja. U regularnom dijelu sezone postigao je sedam golova i bio je na 12 mjestu liste strijelaca, dok je u plej-ofu postigao šest golova i završio je na trećem mjestu liste strijelaca, iza Emanuela Emenikea i Aleksandra Keržakova sa po sedam. Anži je završio na šestom mjestu na tabeli i plasirao se u kvalifikacije za Ligu Evrope za sezonu 2012/13.

Eto u dresu Anžija.

Na dan 22. jula postigao je gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Kubanj Krasnodara u prvom kolu Premijer lige Rusije u sezoni 2012/13. Četiri dana kasnije, postigao je gol u pobjedi od 4 : 0 na gostovanju protiv Honveda u revanš utakmici drugog kola kvalifikacija za Ligu Evrope, čime se Anži plasirao u treće kolo nakon pobjede od 1 : 0 u prvoj utakmici. Na dan 9. avgusta, postigao je oba gola u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Vitesea u revanš utakmici trećeg kola kvalifikacija, čime je Anži prošao u plej-of kvalifikacija za plasman u Ligu Evrope. Na dan 26. avgusta, postigao je dva gola u pobjedi od 4 : 2 protiv Mordovije, dok je četiri dana kasnije postigao gol u pobjedi od 5 : 0 na gostovanju protiv AZ Alkmara u plej-ofu za Ligu Evrope, čime se Anži plasirao u grupnu fazu. Na dan 16. septembra, postigao je gol u pobjedi od 5 : 2 protiv Krasnodara, dok je krajem septembra postigao gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Volge. Na dan 4. oktobra, postigao je oba gola u pobjedi od 2 : 0 protiv Jang bojsa, dok je tri dana kasnije postigao gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Dinamo Moskve. Na dan 22. novembra, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Udinezea u petom kolu grupne faze Lige Evrope; u poslednjem kolu izgubio je 3 : 1 od Jang bojsa, čime su dva kluba završila sa istim brojem bodova, ali se Anži plasirao u eliminacionu fazu zbog gola datog u gostima.

Na dan 14. februara, postigao je gol u pobjedi od 3 : 1 protiv Hanovera u prvoj utakmici šesnaestine finala Lige Evrope, a nakon remija 1 : 1 u revanš utakmici, Anži se plasirao u osminu finala, gdje je ispao od Njukasl junajteda. Na dan 21. oktobra, postigao je gol za vođstvo od 3 : 1 protiv Dinamo Moskve, ali je Dinamo u finišu dao dva gola i utakmica je završena 3 : 3. Na dan 4. maja, postigao je gol u 89. minutu za pobjedu od 2 : 1 protiv Rubin Kazanja, nakon čega je postigao gol za pobjedu i protiv Lokomotive iz Moskve u pretposlednjem kolu, 20. maja. Sezonu je sa deset postignutih golova u prvenstvu završio na šestom mjestu liste strijelaca, dok je najbolji strijelac bio Jura Movsisjan sa 13 golova. Anži je završio na trećem mjestu na tabeli i plasirao se direktno u grupnu fazu Lige Evrope. Na kraju sezone našao se na spisku 33 najbolja igrača prvenstva, kao najbolji desni napadač.

Na dan 14. jula postigao je gol u remiju 2 : 2 protiv Lokomotive iz Moskve za koju je Roman Pavljučenko dao gol u 90. minutu, u prvom kolu Premijer lige Rusije u sezoni 2013/14. Gol je postigao i u trećem kolu, u remiju 1 : 1 na gostovanju protiv Krile Sovjetov. Vlasnik Anžija — Sulejman Kerimov, objavio je u avgustu 2013. godine da će da značajno da smanji budžet i klupske ambicije, zbog čega su svi fudbaleri koji su imali velika primanja bili slobodni da odu.

Čelsi

Eto u dresu Čelsija u februaru 2014. godine.

Na dan 29. avgusta 2013. godine, potpisao je jednogodišnji ugovor sa Čelsijem, u koji je prešao za oko pet miliona evra. Za klub je debitovao 14. septembra, u porazu 1 : 0 od Evertona u četvrtom kolu Premijer lige. Prvi gol je postigao 19. oktobra, u pobjedi od 4 : 1 protiv Kardif Sitija i upisao je asistenciju Edenu Azaru. Na dan 6. novembra, postigao je prva dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Šalkea u Ligi šampiona, dok je treći gol dao Demba Ba, a tri dana kasnije je postigao gol u remiju 2 : 2 protiv Vest Bromič albiona na Stamford bridžu. Na dan 29. decembra, postigao je gol na asistenciju Oskara za pobjedu od 2 : 1 protiv Liverpula, a u finišu je umjesto njega ušao Fernando Tores.

Na prvoj utakmici na kojoj je bio starter u 2014. godini, 20. januara, postigao je het-trik za pobjedu od 3 : 1 protiv Mančester junajteda, za koji je Havijer Ernandez dao gol u finišu. Prije utakmice, jedan navijač Čelsija je objavio da će ga istetovirati ako postigne het-trik. Na dan 8. marta postigao je vodeći gol protiv Totenhema kada je uzeo loptu koju je odbrambeni igrač Jan Vertongen šutnuo ka golmanu Igu Lorisu, a zatim je izborio penal iz kojeg je Azar dao gol za vođstvo od 2 : 0, dok je u finišu Demba Ba postigao dva gola za dva minuta za pobjedu od 4 : 0. Gol koji je postigao bio mu je 300 gol za klubove u karijeri.

Na dan 18. marta, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Galatasaraja u revanš utakmici osmine finala Lige šampiona, što mu je bio deseti gol u sezoni, a Čelsi se plasirao u četvrtfinale poslije remija 1 : 1 u prvoj utakmici u Istanbulu. Četiri dana kasnije postigao je gol u petom minutu protiv Arsenala, na asistenciju Andrea Širlea, koji je u sedmom minutu postigao gol na asistenciju Nemanje Matića; u devetom minutu se povrijedio i umjesto njega je ušao Tores, a Čelsi je pobijedio 6 : 0. Nakon što je propustio tri utakmice vratio se na teren 13. aprila, u pobjedi od 1 : 0 na gostovanju protiv Svonzi Sitija, kada je ušao u drugom poluvremenu umjesto Ramiresa, dok je šest dana kasnije postigao jedini gol u porazu 2 : 1 od Sanderlanda kući.

Sezonu je završio sa 14 golova na 41 utakmici u svim takmičenjima, od čega je devet postigao u Premijer ligi, gdje je završio na diobi 19 mjesta liste strijelaca, dok je najbolji strijelac bio Luis Suarez sa 41 golom.

Everton

Eto u dresu Evertona na utakmici protiv Krasnodara u oktobru 2014. godine.

Ugovor sa Čelsijem mu je istekao na kraju sezone 2013/14. Pregovarao je sa Juventusom, ali klub nije htio da mu ponudi ugovor na dvije godine, nakon čega je pregovarao sa Kvins Park rejndžersom, koji se vratio u Premijer ligu i prethodno je doveo Ria Ferdinanda. Na dan 26. avgusta 2014. prešao je u Everton, sa kojim je potpisao dvogodišnji ugovor. Za klub je debitovao četiri dana kasnije i postigao je gol u porazu 6 : 3 od Čelsija kući, na stadionu Gudison park. Na dan 2. oktobra postigao je gol u 82. minutu na asistenciju Lejtona Bejnsa za remi 1 : 1 na gostovanju protiv Krasnodara u drugom kolu grupne faze Lige Evrope, dok je 20. dana kasnije postigao dva gola na asistencije Bejnsa i Stivena Pinara u pobjedi od 3 : 1 na gostovanju protiv Bernlija.

Tokom sezone, napadač Evertona — Romelu Lukaku, istakao je da dosta uči od njega i uporedio ga je sa Drogbom i Nikolom Anelkom sa kojima je igrao u Čelsiju, izjavivši: „provodim najviše vremena sa njim. Dolazim na treninge kad i on, odlazim kući kad i on. I slobodno vrijeme provodimo zajedno, on dolazi kod mene i ja kod njega. Trudim se da naučim od njega što više mogu. On djeluje na mene kao Drogba i Anelka, kada sam bio mlađi. Počastvovan sam što mogu da igram sa takvim fudbalerima. Nadam se da ću jednog dana biti kao oni.“ On je izjavio da želi da osvoji Ligu Evrope sa Evertonom, takmičenje koje nije osvojio nikada ranije, ali je napustio klub u zimskom prelaznom roku, postigavši četiri gola na 20 utakmica u svim takmičenjima.

Sampdorija

Na dan 27. januara 2015. vratio se u Italiju i potpisao je ugovor sa Sampdorijom na dvije i po godine. U novom klubu uzeo je dres sa brojem 99. Debitovao je 1. februara, na utakmici protiv Torina u gostima, kada je ušao u 71. minutu umjesto Edera pri vođstvu Torina 3 : 0, a utakmica je završena 5 : 1. Trener Siniša Mihajlović nije bio zadovoljan utakmicom i odlučio je da igrači odrade dupli trening narednog dana umjesto da budu slobodni poslije podne. Eto je došao na prvi trening, ali je nakon njega otišao ne javivši se treneru; iz Đenove je otišao u svoju kuću u Milanu. Klub ga nije kaznio, a 20. februara je ponovo propustio trening, zbog bolesti.

Prvi gol je postigao 7. marta, na asistenciju Matijasa Silvestrea, za pobjedu od 2 : 0 protiv Kaljarija u 26. kolu. Na utakmici protiv Empolija 24. maja, ušao je u igru u 57. minutu umjesto Luke Đorđevića, a u 90. minutu je postigao gol na asistenciju Luisa Murijela za remi 1 : 1. Nakon što je postigao samo dva gola na 18 utakmica, nije bio zadovoljan u klubu i odlučio je da ode.

Antaljaspor

2015/16.

Na dan 25. juna 2015. godine, prešao je u turski Antaljaspor, sa kojim je potpisao trogodišnji ugovor, a u napadu je igrao zajedno sa Laminom Dijarom. Za klub je debitovao 15. avgusta u prvom kolu Superlige Turske za sezonu 2015/16. i postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 2 na gostovanju protiv Istanbul Bašakšehira. Nedelju dana kasnije, postigao je gol u pobjedi od 3 : 1 protiv Genčlerbirligija, a zatim je postigao oba gola u pobjedi od 2 : 0 protiv Eskišehirspora u četvrtom kolu. Na dan 17. oktobra, postigao je gol u pobjedi od 2 : 0 na gostovanju protiv Bursaspora, nakon čega je postigao jedini gol u porazu 5 : 1 od Bešiktaša kući 26. oktobra. Četiri dana kasnije, postigao je gol iz penala koji je izborio Dijara, u porazu 2 : 1 od Akhisar Beledijespora, nakon čega je postigao gol u remiju 1 : 1 protiv Kajserispora. Na dan 21. novembra prvo je postigao gol u 82. minutu za 2 : 2 na gostovanju protiv Galatasaraja, koji je opet poveo golom Selčuka Inana, a zatim je asistirao Mbili Etameu u nadoknadi vremena za remi 3 : 3. Nedelju dana kasnije postigao je gol u 85. minutu na asistenciju Dejana Lazarevića za remi 1 : 1 protiv Osmanlispora, a zatim je postigao gol u 88. minutu na asistenciju Lazarevića u porazu 3 : 2 od Konjaspora.

Na dan 12. decembra, postigao je gol u pobjedi od 3 : 2 protiv Mersin idmanjurdua koji je vodio 2 : 0, a zatim je postavljen za trenera nakon što je Jusuf Šimšek dobio otkaz 7. decembra zbog loših rezultata. Na funkciji i trenera i igrača ostao je do 6. januara 2016. godine, kada je Žoze Moraiš postavljen za stalnog trenera. Na dan 5. februara, postigao je gol i upisao asistenciju u pobjedi od 4 : 2 protiv Fenerbahčea, za koji su Bruno Alves i Robin van Persi dali golove u finišu. Na dan 14. marta, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Bursaspora; prvi gol dao je na asistenciju Dijega Anđela, dok je drugi dao nakon što mu je golman odbranio penal. Na dan 3. aprila, postigao je gol u 89. minutu na asistenciju Ondržeja Čelustke za remi 2 : 2 protiv Akhisar Beledijespora, nakon čega je postigao dva gola i upisao asistenciju u pobjedi od 4 : 2 protiv Galatasaraja. Na dan 1. maja, postigao je gol na asistenciju Serdara Ozkana za pobjedu od 1 : 0 protiv Konjaspora u 31. kolu Superlige.

Sa postignutih 20 golova na 31 utakmici, završio je kao drugi najbolji strijelac lige, iza Marija Gomeza sa 26.

2016/17.

Na dan 11. septembra 2016. godine, postigao je jedini gol u porazu 3 : 1 kući od Konjaspora u trećem kolu Superlige Turske za sezonu 2016/17. Nakon poraza 3 : 2 od Karabukspora u četvrtom kolu, predsjednik kluba ga je kritikovao izjavivši da nijedan igrač nije iznad kluba. Eto je odgovorio na društvenoj mreži Instagram, gdje je napisao: „možda neki ljudi ne osjećaju poštovanje za mene zato što sam crn, ali ja neću da siđem sa nivoa koji sam dostigao i na kojem sam od svoje 18. godine.“ Iz kluba su ga odstranili iz prvog tima zbog komentara, nakon čega je u novoj objavi nazvao predsjednika bratom, napisavši da je mislio na osobu koja ga je kritikovala godinama, a uprkos čemu osvaja trofeje.

Propustio je jednu utakmicu zbog suspenzije, a krajem oktobra postigao je drugi gol u sezoni, iz penala koji je sam izborio, za pobjedu od 1 : 0 na gostovanju protiv Kajserispora u devetom kolu, nakon čega je postigao gol iz penala i u desetom kolu, za pobjedu od 1 : 0 protiv Genčlerbirligija. Na dan 3. decembra, postigao je gol iz penala koji je izborio Deniz Kadah, za remi 2 : 2 na gostovanju protiv Istanbul Bašakšehira. Na dan 22. januara, postigao je gol u 90. minutu za pobjedu od 2 : 1 na gostovanju protiv Osmanlispora, dok je šest dana kasnije postigao oba gola u pobjedi od 2 : 1 protiv Alanjaspora.

Na dan 1. aprila, postigao je gol a zatim upisao asistenciju Mustafi el Kabrilu u 90. minutu za pobjedu od 2 : 1 protiv Kajserispora, dok je nedelju dana kasnije postigao gol za remi 1 : 1 protiv Genčlerbirligija. Na dan 30. aprila, postigao je het-trik u pobjedi od 5 : 2 na gostovanju protiv Adanaspora, što mu je bio prvi het-trik poslije tri godine, kada je tri gola postigao za Čelsi protiv Mančester junajteda u januaru 2014. godine. Na dan 20. maja, postigao je oba gola u pobjedi od 2 : 1 protiv Bursaspora, nakon čega je postigao gol i upisao asistenciju Denizu Kadahu u pobjedi od 3 : 0 na gostovanju protiv Kasimpaše, dok je u poslednjem kolu postigao gol u pobjedi od 4 : 1 protiv Gazijantepspora.

Sa 18 postignutih golova na 30 utakmica, završio je kao treći najbolji strijelac lige, iza Vagnera Lava sa 23 i Dženka Tosuna sa 20.

2017/18.

Prvi gol u sezoni 2017/18. postigao je u četvrtom kolu, za remi 1 : 1 protiv Galatasaraja, koji je poveo golom Bafetimbija Gomisa. Na dan 25. septembra, postigao je vodeći gol u pobjedi od 3 : 0 protiv Osmanlispora, dok su preostala dva gola dali Samir Nasri i Maikon. Na dan 4. novembra, postigao je oba gola u pobjedi od 2 : 1 protiv Karabukspora, nakon čega je postigao gol u 85. minutu za remi 1 : 1 protiv Konjaspora.

U prvom dijelu sezone postigao je šest golova na 15 utakmica nakon čega je odlučio da napusti klub, za koji je ukupno postigao 44 gola na 76 utakmica.

Konjaspor

Na dan 31. januara 2018. godine, nakon što je sporazumno raskinuo ugovor sa Antaljasporom, prešao je u Konjaspor sa kojim je potpisao ugovor na dvije i po godine. Za klub je debitovao 11. februara i postigao je gol u pobjedi od 2 : 1 na gostovanju protiv Alanjaspora. Na dan 18. marta, postigao je vodeći gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Kajserispora, nakon čega je postigao dva gola u pobjedi od 5 : 0 protiv Sivaspora.

Na utakmici protiv Antaljaspora 15. aprila, navijači su ga dočekali tako što su donijeli kovčeg sa njegovom slikom i klanjali mu dženazu jer je prešao u suparnički klub. Nakon utakmice izjavio je: „ovo je bolna situacija, ali jednog dana će me shvatiti i u Antaljasporu. Fudbal je ljubav i želim da se zna da je Antalija moj drugi dom. U Konjaspor su me pozvali jer mi vjeruju. Fudbal nije sport poput tenisa u kojem jedan čovjek igra. Tu smo da Konjaspor dignemo na vrh i za to nam je potrebna i podrška navijača.“ Nedelju dana kasnije postigao je vodeći gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Kasimpaše, nakon čega je postigao gol u 32. kolu, za pobjedu od 1 : 0 protiv Karabukspora. Za Konjaspor je postigao šest golova na 13 utakmica u prvenstvu, a sa ukupno 12 golova završio je na diobi 13 mjesta liste strijelaca, dok je najbolji strijelac bio Gomis sa 29, ispred Buraka Jilmaza sa 23 gola.

Katar SK

U avgustu 2018. godine, prešao je u Katar SK iz Dohe, što mu je bio 13 klub u karijeri, a u ligi se pridružio bivšim saigračima — Čaviju i Snajderu. Za klub je debitovao 17. avgusta u porazu 2 : 0 od El Sailije u okviru trećeg kola Prve lige Katara za sezonu 2018/19. Prvi gol postigao je 14. septembra u porazu 3 : 2 od El Šahanije.

Na dan 27. septembra, postigao je jedini gol u porazu 5 : 1 od El Sada, dok je nedelju dana kasnije postigao gol u pobjedi od 2 : 0 protiv El Karatijata, što je bila druga pobjeda za klub u sezoni. Na dan 26. oktobra, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 protiv El Arabija. U februaru 2019. godine, izjavio je da hoće da igra još jednu sezonu, a krajem mjeseca postigao je jedini gol u porazu 3 : 1 na gostovanju od El Kora. Na dan 13. aprila, postigao je gol u porazu 4 : 3 od El Rajana u poslednjem, 22. kolu; klub je sezonu završio na pretposlednjem mjestu na tabeli, sa četiri pobjede i bod ispred poslednjeplasiranog El Karatijata koji je ispao iz lige.

Za klub je postigao šest golova na 17 utakmica, a 7. septembra 2019. godine objavio je da završava karijeru. U karijeri je postigao 359 golova i upisao 116 asistencija na 718 utakmica i osvojio je 18 trofeja.

Reprezentativna karijera

Za mlađe kategorije počeo je da igra sa 13 godina, a kasnije je prešao u juniore, gdje je na svojoj prvoj utakmici postigao oba gola u porazu 3 : 2 od Obale Slonovače.

Za seniorsku reprezentaciju Kameruna debitovao je 9. marta 1997. godine, dan prije 16 rođendana, u porazu 5 : 0 od Kostarike u prijateljskoj utakmici. Uvršten je na spisak igrača za Svjetsko prvenstvo 1998. gdje je bio najmlađi fudbaler, a sa 17 godina, tri mjeseca i sedam dana, postao je drugi najmlađi igrač koji je ikada nastupio na Svjetskom prvenstvu, nakon Normana Vajtsajda 1982. Debitovao je u porazu 3 : 0 od Italije u grupnoj fazi, kada je ušao u igru u drugom poluvremenu umjesto Patrika Mboma. Prvi gol postigao je na Afričkom kupu nacija 2000. u pobjedi od 3 : 0 protiv Obale Slonovače u trećem kolu grupne faze. U četvrtfinalu, postigao je vodeći gol u pobjedi od 2 : 1 protiv Alžira, nakon čega je postigao gol i u polufinalu, u pobjedi od 3 : 0 protiv Tunisa. U finalu, postigao je gol protiv Nigerije za remi 2 : 2, nakon čega je Kamerun pobijedio 4 : 3 na penale, osvojivši takmičenje po treći put. Kasnije tokom godine, bio je član tima na Olimpijskim igrama, gdje je postigao gol za izjednačenje i remi 2 : 2 protiv Španije u finalu, nakon što je Španija vodila 2 : 0. Postigao je gol u penal seriji, Kamerun je pobijedio 5 : 3 i po prvi put u istoriji je osvojio zlatnu medalju na Olimpijskim igrama.

Eto u dresu reprezentacije Kameruna 2009. godine.

Godine 2001. igrao je sa reprezentacijom na Kupu konfederacija, na koji se Kamerun kvalifikovao kao prvak Afrike. Igrao je na sve tri utakmice grupne faze ali nije postigao gol. Kamerun je izgubio na prve dvije utakmice po 2 : 0 od Brazila i Japana, dok je u poslednjem kolu pobijedio Kanadu 2 : 0 i ispao je u grupnoj fazi. Na Afričkom kupu nacija 2002, postigao je gol u pobjedi od 3 : 0 protiv Togoa u trećem kolu grupne faze, nakon čega je Kamerun u četvrtfinalu pobijedio Egipat 1 : 0. U polufinalu, igrao je do 90. minuta kada je umjesto njega ušao Erik Đemba Đemba, a Kamerun je pobijedio Mali 3 : 0 i plasirao se u finale. U finalu 10. februara, Kamerun je pobijedio Senegal 3 : 2 na penale i osvojio takmičenje drugi put zaredom. Kasnije tokom godine, našao se u timu za Svjetsko prvenstvo 2002. Na dan 6. juna, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 protiv Saudijske Arabije, što mu je bio prvi gol na Svjetskom prvenstvu. Nakon poraza 2 : 0 od Njemačke i remija 1 : 1 protiv Republike Irske, Kamerun je završio na trećem mjestu u grupi sa četiri boda i ispao je.

Godine 2003. učestvovao je sa reprezentacijom na Kupu konfederacija drugu godinu zaredom, na koji se Kamerun kvalifikovao kao prvak Afrike. U prvom kolu, postigao je gol za pobjedu od 1 : 0 protiv Brazila, a nakon pobjede 1 : 0 protiv Turske i remija 0 : 0 protiv Sjedinjenih Američkih Država, Kamerun se plasirao u polufinale sa prvog mjesta. U polufinalu nije igrao jer je dobio dozvolu da se vrati u Španiju kako bi igrao u finalu Kupa kralja sa Majorkom 28. juna. Nakon što je pomogao klubu da osvoji Kup, vratio se u reprezentaciju i dan kasnije je igrao u finalu Kupa konfederacija, ali je Francuska pobijedila 1 : 0 nakon produžetaka. Za reprezentaciju nije igrao do Afričkog kupa nacija 2004. gdje se Kamerun sa dva remija i pobjedom protiv Zimbabvea plasirao u četvrtfinale. U četvrtfinalu, postigao je gol u porazu 2 : 1 od Nigerije, čime je prekinuo niz od šest utakmica bez gola. U kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2006. postigao je četiri gola, a Kamerun je pred poslednje kolo bio prvi na tabeli, bod ispred Obale Slonovače. U poslednjem kolu, Kamerun je igrao kući protiv Egipta i remizirao 1 : 1, dok je Obala Slonovače igrala u gostima protiv Sudana i pobjedom 3 : 1 plasirala se na Svjetsko prvenstvo prvi put u istoriji. Pri rezultatu 1 : 1, Kamerun je imao penal u 94. minutu, koji je šutirao Pjer Vome i promašio. Eto je za španske medije izjavio da se on spremao da uzme loptu, ali mu je Vome rekao da ima samopouzdanja i da smatra da će dati gol; Vome je izjavio da to nije istina, već da ni Eto ni Rigober Song nisu htjeli da šutiraju penal jer su znali šta će se desiti ako ga promaše i da je on imao hrabrosti da preuzme odgovornost.

Na Afričkom kupu nacija 2006. postigao je het-trik u pobjedi od 3 : 1 protiv Angole u prvom kolu, nakon čega je postigao po gol u pobjedi od 2 : 0 protiv Togoa u drugom kolu, kao i u pobjedi od 2 : 0 protiv Demokratske Republike Kongo u trećem kolu. U četvrtfinalu je Kamerun igrao protiv Obale Slonovače; utakmica je završena neriješeno i izvodili su se jedanaesterci. Pogodio je u prvoj seriji, a nakon što su svi igrači postigli golove, ponovo su šutirali ispočetka; promašio je u novom izvođenju, dok je Drogba dao gol i Obala Slonovače je pobijedila 12 : 11 i plasirala se u polufinale. Prije utakmice, propustio je trening tima i otišao je u Togo na ceremoniju dodjele nagrade za Afričkog fudbalera godine, koju je osvojio treći put zaredom. Takmičenje je završio kao najbolji strijelac, sa pet golova. Na Afričkom kupu nacija 2008. postigao je oba gola u porazu 4 : 2 od Egipta u prvom kolu grupne faze, nakon čega je postigao gol iz penala u pobjedi od 5 : 1 protiv Zambije, što mu je bio 14 gol u takmičenju ukupno, čime se izjednačio sa Loranom Pokuom na prvom mjestu liste strijelaca. Četiri dana kasnije, 30. januara, postigao je gol iz penala u 27. minutu protiv Sudana, čime je postao najbolji strijelac Afričkog kupa nacija svih vremena. Postigao je gol i u 90. minutu, u pobjedi od 3 : 0, čime je došao do 16 golova u takmičenju. Završio je kao najbolji strijelac takmičenja drugi put zaredom, sa pet golova, dok je Kamerun došao do finala, gdje je izgubio 1 : 0 od Egipta.

Na dan 1. juna 2008. godine, udario je glavom novinara Filipea Bonija na konferenciji za novinare, za šta se kasnije izvinio i ponudio se da plati bolničke troškove za Bonija, koji je pretrpio povredu glave. Na dan 21. juna, postigao je oba gola u pobjedi od 2 : 1 protiv Tanzanije u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2010. nakon čega je dva gola postigao i u oktobru, u pobjedi od 5 : 0 protiv Mauricijusa. Kvalifikacije je završio sa devet golova, po čemu je bio na drugom mjestu liste strijelaca, iza Mumunija Dagana iz Burkine Faso sa 12 golova. Kamerun je završio na prvom mjestu u grupi i plasirao se na prvenstvo. Nakon što se reprezentacija kvalifikovala, poklonio je svakom od 22 saigrača po sat od svog brenda Eto'o World, koji koštaju oko 33 hiljade evra po jedan. Na dan 12. avgusta 2009. godine, na prijateljskoj utakmici protiv Austrije po prvi put je bio kapiten reprezentacije, dok je bivši kapiten — Rigober Song, izostavljen iz startne postave prvi put nakon deset godina. Prije početka prvenstva, Rože Mila je kritikovao i njega i selektora. Na dan 19. juna, postigao je gol za vođstvo protiv Danske u drugom kolu grupne faze Svjetskog prvenstva, nakon čega su Niklas Bentner i Denis Romedal dali golove za pobjedu Danske 2 : 1. Pet dana kasnije, postigao je gol u porazu 2 : 1 od Holandije, za koju su golove dali Robin van Persi i Klas Jan Huntelar, a Kamerun je završio na poslednjem mjestu u grupi, sa sva tri poraza.

Eto u dresu reprezentacije Kameruna 2009. godine.

U avgustu 2010. godine, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 0 protiv Poljske u prijateljskoj utakmici, a zatim je postigao dva gola u pobjedi od 3 : 1 na gostovanju protiv Mauricijusa u kvalifikacijama za Afrički kup nacija 2012. u septembru, čime je stigao do šest golova na četiri uzastopne utakmice, što je bila njegova najbolja serija nakon 2000. godine. Prije utakmice protiv Senegala 4. juna 2011. godine, odbio je da trenira jer Aleksandre Song nije htio da mu pruži ruku. Na utakmici, promašio je penal u 87. minutu u remiju 0 : 0, nakon čega je Kamerun imao malo šansi za plasman na takmičenje, a širom države izbili su nemiri. Na konferenciji za novinare poslije utakmice, kritikovao je selektora Havijera Klementea, zbog toga što je uveo odbrambene igrače Anrija Bedimoa i Orelijena Čedžua umjesto igrača sredine terena Landrija Nžema i napadača Erika Šupo Motinga, smatrajući da su morali da nastave da napadaju u trenutku kada su dominirali. Na dan 3. septembra 2011. postigao je gol u pobjedi od 5 : 0 protiv Mauricijusa u kvalifikacijama, dok je mjesec dana kasnije postigao gol u pobjedi od 3 : 2 na gostovanju protiv DR Konga u poslednjem kolu, ali je Kamerun završio na drugom mjestu u kvalifikacionoj grupi, iza Senegala i nije se plasirao na Afrički kup nacija.

Na dan 16. decembra 2011. godine, suspendovan je na 15 utakmica od strane Fudbalskog saveza Kameruna zbog svoje uloge u štrajku igrača, koji su zbog neisplaćenih bonusa odbili da igraju prijateljsku utakmicu protiv Alžira u novembru. Kazna je u januaru 2012. godine smanjena na osam mjeseci, što je značilo da će propustiti četiri takmičarske utakmice. Kazna je smanjena nakon što je predsjednik Kameruna — Pol Bija, tražio od zvaničnika saveza da preispitaju odluku. Na dan 22. avgusta, pozvan je za prvu utakmicu trećeg kruga kvalifikacija za Afrički kup nacija 2013. protiv Zelenortskih Ostrva, ali je pet dana kasnije objavio da neće igrati u znak protesta zbog amaterizma i lošeg upravljanja reprezentacijom; Kamerun je izgubio 2 : 0. Nakon što je premijer Filemon Jang intervenisao, pristao je da igra u revanš utakmici. Kamerun je pobijedio 2 : 1, ali nije uspio da se plasira na Afrički kup nacija drugi put zaredom.

Na dan 23. marta 2013. godine, postigao je dva gola u pobjedi od 3 : 1 protiv Togoa u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2014. godine, što su mu bili prvi golovi za reprezentaciju nakon 16 mjeseci. Na dan 8. septembra 2013. godine, objavio je da se povlači iz reprezentacije nakon pobjede od 1 : 0 protiv Libije. Mjesec dana kasnije, izjavio je da je preispitao svoju odluku i da će nastaviti da igra. U novembru 2013. godine, bio je kapiten reprezentacije u pobjedi protiv Tunisa od 4 : 1, čime se Kamerun plasirao na Svjetsko prvenstvo poslije remija 0 : 0 u prvoj utakmici. U junu 2014. godine, našao se u sastavu tima za prvenstvo, čime je postao treći fudbaler iz Afrike koji je nastupio na četiri Svjetska prvenstva, nakon Žaka Songoa i Rigobera Songa. Na dan 1. juna, postigao je gol u remiju 2 : 2 protiv Njemačke u prijateljskoj utakmici. Na Svjetskom prvenstvu, zbog povrede koljena igrao je samo protiv Meksika, na utakmici koju je Kamerun izgubio 1 : 0 i završio je na poslednjem mjestu u grupi, sa sva tri poraza.

Nakon što je prešao u Everton, 27. avgusta 2014. godine, objavio je da završava reprezentativnu karijeru. Povukao se iz reprezentacije kao najbolji strijelac sa 56 golova i kao drugi igrač sa najviše odigranih utakmica sa 116, iza Rigobera Songa sa 137.

Stil igre

Na svom vrhuncu, bio je poznat kao dosta brz igrač, sa vještinama driblinga i kontrole lopte.

Bio je poznat po svojoj izdržljivosti, brzini, sposobnosti u vazduhu i preciznoj završnici i glavom i nogama, kao brz, snažan i energičan napadač. Kao golgeter sa dobrom tehnikom, smirenošću ispred gola i sposobnošću da igra protiv drugih napadača, prvenstveno je igrao kao centralni napadač, iako je mogao da igra i na drugim pozicijama, u zavisnosti od potreba tima; tokom boravka u Interu, pod vođstvom trenera Žozea Morinja, igrao je uglavnom kao drugi napadač iza Dijega Milita, a kao svestran igrač, tokom sezone 2009/10. igrao je i na poziciji krilnog napadača ili kao ofanzivni vezni na lijevom krilu u formaciji 4–2–3–1, gdje su mu primarni zadaci bili da kreativno i defanzivno pomogne svom timu sa svojom igrom i povezivanjem odbrane i napada, kao i svojim kretanjem bez lopte, zbog čega se često vraćao nazad. Tokom revanš utakmice polufinala Lige šampiona protiv svog bivšeg kluba Barselone, igrao je kao improvizovani napadački desni bek ili kao krilni bek nakon što je Tijago Mota dobio crveni karton. Takođe je bio poznat po svom vođstvu, oportunizmu i mentalitetu tokom karijere.

Na svom vrhuncu, od strane stručnjaka označen je kao jedan od najboljih napadača na svijetu. Najtrofejniji je afrički fudbaler, a smatra se i jednim od najboljih afričkih fudbalera svih vremena. Često ga svrstavaju među tri najbolja afrička napadača ikada, pored Džordža Vea i Didjea Drogbe. Godine 2021. proglašen je za najboljeg Afričkog fudbalera svih vremena zajedno sa Veom, a ispred Mile i Drogbe po izboru časopisa Africa Top sports. Tokom perioda koji je proveo igrajući za Barselonu, postao je afrički fudbaler sa najviše nastupa i najviše golova u La Ligi, kao i afrički fudbaler sa najviše postignutih golova u pet najjačih evropskih liga. Uprkos tome što je izgubio dio svoje brzine tokom godina, nastavio je da održava visoku stopu postizanja golova kao napadač, zbog svoje sposobnosti da uđe u dobre pozicije i pravovremenog trčanja u napadima, što pokazuje njegov gol u porazu 6 : 3 od Čelsija 30. avgusta 2014. godine, kada je igrao za Everton. Pored brzine i postizanja golova, takođe je bio poznat po svom prvom dodiru, dobroj kontroli lopte i sposobnosti dodavanja kada je igrao na vrhuncu. I u poodmakloj dobi je zadržao svoje vještine driblinga u kasnijoj karijeri, koje je koristio kao svoju prednost da pobijedi odbrambene igrače i asistira ili stvara šanse za saigrače.

Sredinom tridesetih, u svoju proslavu golova uključio je rutinu „starca“ kao odgovor na podsmjehe Žozea Morinja o tome da je prestar, prilikom čega se sagnuo i počeo polako da hoda sa zamišljenim štapom. Proslava je bila uključena u igru FIFA 18, iz serijala video igara FIFA, kompanije EA Sports.

Predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna

Početkom septembra 2021. godine, zvanično je objavio kandidaturu za funkciju predsjednika Fudbalskog saveza Kameruna. Izborna komisija Fudbalskog saveza je u avgustu objavila da državljani sa dvojnim državljanstvom neće imati pravo da se kandiduju, ali je njegova kandidatura ipak prihvaćena i bio je jedan od četiri kandidata na izborima 11. decembra 2021. godine. Osvojio je 43 glasa i pobijedio je svog glavnog protivnika Sejdua Mbomba Ndžoja koji je dobio 31 glas i postao je novi predsjednik saveza.

Poslije glasanja, izjavio je: „današnji dan pamtiću kao jedan od najponosnijih trenutaka u svom životu. Duboko sam zahvalan što sam izabran za novog predsjednika Fudbalskog saveza.“ Na funkciju je stupio 17. januara 2022. tokom ceremonije primopredaje između Ndžoja i njega.

Privatni život

Eto i Pipino Tiri 2011. godine.

Rođen je u Nkonu, predgrađu glavnog grada Jaundea, gdje je sa porodicom živio u jednom od najsiromašnijih djelova grada, u okrugu Mvog ada. Porodica se preselila u Dualu, najveći grad u Kamerunu kada je bio mali. Ima dvojicu mlađe braće: Davida i Etijena, koji su takođe fudbaleri, kao i tri sestre: Mado, Sidolin i Polin. Sa dugogodišnjom djevojkom Džordžet oženio se 6. jula 2007. godine i sa njom ima tri ćerke: Sijenu, Lin i Mele. Ukupno ima šestoro priznate djece sa četiri različite žene; pored tri ćerke sa suprugom, ima ćerku Eni sa italijanskom frizerkom Anom Baranka, ćerku sa Francuskinjom, kao i sina Etjena sa Marijom Pineda sa Majorke. Godine 2022. sud u Madridu je presudio da je on otac Erike Nieves, koja je rođena u Madridu 1999. godine, a čija majka je podnijela tužbu 2018, ali je odbio da je prizna. Erika je izjavila da bi voljela da uspostavi vezu sa njim, kako bi mogla da upozna brata i sestre, ali da se plaši odbijanja. Njegov sin Etjen je takođe fudbaler i potpisao je prvi profesionalni ugovor 2022. sa Vitorijom Gimarais. U oktobru 2007. godine, dobio je špansko državljanstvo. Izjavio je da navija za Pariz Sen Žermen, kao i da je Luis Aragones, koji ga je trenirao u Majorci tokom 2003. i 2004. godine, najbolji trener sa kojim je radio.

Godine 2014. dobio je orden zasluga za Republiku Dagestan u periodu kada je igrao za Anži, nakon čega je u martu 2015. dobio evropsku medalju za toleranciju od strane Evropskog savjeta za toleranciju i pomirenje, zbog borbe protiv rasizma. U novembru je postavljen za poglavicu poglavarstva Kafu Bulom u Sijera Leoneu, gdje je bio kad je učestvovao u programima Fifinih 11 za zdravlje i Fifinih 11 protiv ebole, dok je 2016. proglašen za počasnog građanina Antalije. U oktobru 2018. podržao je kandidaturu Pola Bije za predsjednika Kameruna, koji se kandidovao za sedmi uzastopni mandat, a njegova podrška izazvala je velike kritike javnosti. Na dan 9. novembra 2020. godine, doživio je saobraćajnu nesreću, kada se njegov automobil sudario sa autobusom. Objavljeno je da nije bio povrijeđen, dok je vozača autobusa uhapsila policija nakon što je pokušao da pobjegne.

Godine 2021. dobio je počasni doktorat lionske poslovne škole, kao i nagradu veb samita za inovacije u sportu za promociju fudbala u Africi i na terenu i van njega. Krajem godine je objavljeno da duguje španskim javnim finansijama 980.000 evra poreza na prihode za prava na svoj imidž tokom boravka u Barseloni. Sud ga je 2022. godine osudio na 22 mjeseca uslovno zbog utaje poreza, kao i na novčanu kaznu od četiri miliona evra.

Bio je ambasador Svjetskog prvenstva 2022. gdje je postavljen tokom 2018. godine, kada je prešao u SK Katar. Na prvenstvo je došao kao ambasador i predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna, izjavivši da će Kamerun da osvoji prvenstvo. Nakon pobjede Brazila nad Južnom Korejom u osmini finala, snimljen je kako udara nogom u glavu alžirskog jutjubera, za koga je naveo da ga je provocirao. Nekoliko dana kasnije se izvinio, izjavivši da je trpio neprestane provokacije i optužbe za varanje od strane pojedinih navijača Alžira nakon što ih je Kamerun pobijedio u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo. Mediji su objavili da ga je jutjuber pitao šta misli o sudiji Bakariju Gasami, za kojeg su ranije objavili da mu je Eto nudio mito.

Rasizam

Tokom karijere, često su ga na rasnoj osnovi vrijeđali navijači protivničkog tima na utakmicama koje je igrao u gostima. Jedan je od nekoliko igrača koji su htjeli da napuste teren nakon uvreda, dok je trener Jirgen Klop izjavio da bi povukao cijeli tim sa terena.

Tokom 2004. godine, navijači Albasetea su ga vrijeđali na rasnoj osnovi, zbog čega su dvojica navijača privedena i kažnjena sa zabranom dolaska na sportska igrališta od pet mjeseci, nakon što su ih ostali navijači identifikovali policiji. U februaru 2005. godine, tokom utakmice protiv Real Saragose u gostima, navijači su ga vrijeđali i ispuštali majmunske krike kad god je uzeo loptu. Sudija Fernando Karmona Mendez nije napisao ništa o tome u svom izvještaju, napisavši da je ponašanje navijača bilo normalno, a klub je kažnjen sa 600 evra. Na gostovanju protiv Real Saragose u februaru 2006. godine, navijači su ga ponovo vrijeđali i ispuštali majmunske krike, zbog čega je htio da napusti teren govoreći da je bilo dosta i da ne može to više da trpi; saigrači i igrači Real Saragose, kao i sudija ubjeđivali su ga ostane a na kraju je nastavio da igra nakon razgovora sa Rajkardom. Sudija je u izvještaju napisao da je Eto bio meta navijača koji su ga vrijeđali tokom cijele utakmice, a Fudbalski savez je kaznio Saragosu sa 6.000 funti, odnosno 9.000 evra, što je bila do tada najveća izrečena kazna u španskom fudbalu. Nakon kazne, izjavio je da smatra da to nije dovoljno i da stadion La Romareda treba da bude zatvoren najmanje godinu dana.

Zbog učestalog vrijeđanja na rasnoj osnovi u Španiji, prestao je da vodi porodicu na utakmice, izjavivši: „to je nešto što je uticalo na mene lično. Mislim da igrači, vođe i mediji moraju da udruže snage kako se niko ne bi osjećao omalovaženim zbog boje kože. U ovom trenutku više volim da moja djeca ne idu na fudbalske utakmice. Na tribinama moraju da slušaju stvari koje je djetetu teško objasniti. Bolje je da nisu izloženi tome.“

Dok je igrao u Interu, na utakmici protiv Kaljarija u okviru Serije A 17. oktobra 2010. godine, sudija Paolo Taljavento je prekinuo utakmicu u trećem minutu kako bi upozorio navijače Kaljarija koji su uzvikivali rasističke poruke Etou. Kada je utakmica nastavljena, publika je pjevala glasno kako se ne bi čuli rasistički povici i utakmica bila prekinuta. Postigao je gol u 39. minutu i Inter je pobijedio 1 : 0.

Van fudbala

Sponzori

Sponzori su mu proizvođač sportske opreme Puma, modna kompanija Versace čiju su odjeću nosili on i njegova supruga na Kanskom filmskom festivalu 2011. godine, proizvođač pića Guinness, kao i telefonska kompanija Orange.

U decembru 2011. pokrenuo je sopstvenu mobilnu mrežu pod nazivom Set Mobile u Kamerunu, sa planom da pokrije cijeli afrički kontinent.

Učestvovao je u nekoliko reklama u Španiji, Italiji, Rusiji i Africi, a bio je na naslovnoj strani nekoliko poznatih časopisa kao što su Rolling Stone, Vanity Fair i Forbes.

Dobrotvorni rad

U martu 2006. godine osnovao je fondaciju Samjuel Eto, kao neprofitnu organizaciju čije su aktivnosti uglavnom usmjerene u zapadnoj Africi. Istakao je da mu je cilj da zaštiti djecu i mlade, pružajući im hitnu pomoć i podstičući obrazovanje, zdravstvo i socijalnu integraciju za najugroženije, kako bi im se pomoglo da imaju bolju budućnost.

Paviljon Samjuel Eto u bolnici Lakvintin.

U znak zahvalnosti za fondaciju koju je otvorio za djecu iz svog rodnog Kameruna, 21. marta 2010. godine je dobio Altropalone u prostoru Oberdan u Milanu. Pokrenuo je školu fudbala Fundesport u sklopu koje je otvorio četiri trening centra za mlade u Kamerunu i jedan u Libertivilu, glavnom gradu Gabona. Nekoliko mladih igrača koji su prošli kroz njegovu školu u Kamerunu, kao što su Lionel Enžen, Žan Mari Dongu i Gael Etok, pridružili su se La Masiji, trening centru Barselone, dok je Fabris Olinga, koji je postao reprezentativac Kameruna sa 16 godina, takođe prošao kroz Fundesport. U saradnji sa rukometnim klubom Atletiko Madrid otvorena je sekcija za ženski rukomet. Istakao je da je cilj škole i fondacije korišćenje sporta kao sredstva za jačanje integracije mentalno hendikepirane djece.

Od 2008. godine, njegova fondacija svake godine dodjeljuje 80 stipendija po 200 dolara najboljim studentima Univerziteta Jaunde 2, a 2010. godine donirao je računarsku opremu za škole.

Preko fondacije je otvorio pet sirotišta u Kamerunu, a 2008. godine, u saradnji sa fondacijom Alek iz Barselone, obezbijeđen je prevoz i medicinska pomoć za djecu iz Kameruna starosti između 1 i 14 godina, koja pate od bolesti koje je teško liječiti u zemlji.

U julu 2016. godine, za proslavu desete godišnjice osnivanja fondacije, organizovao je dobrotvornu utakmicu u čemu je bitnu ulogu imao američki agent i menadžer Kis Levrej. Utakmica je igrana u Turskoj, a pored njega igrali su još i Lionel Mesi, Eden Azar, Mikael Esjen, Džej Džej Okoča, Karles Pujol, Arda Turan, Dejvid Džejms, Kolo Ture, Luj Saha, Marsel Desaili i Nvanko Kanu. Godine 2017. u potpunosti je finansirao izgradnju dječijeg paviljona u okviru bolnice Lakvintin u Duali, koji je nazvan Paviljon Samjuel Eto.

U aprilu 2020. donirao je zdravstvene komplete i hranu za 50.000 domaćinstava iz najsiromašnijih slojeva u Duali, Bueu, Jaundeu i Bafusamu, kako bi pomogao u borbi protiv pandemije kovida 19, a takođe je donirao 22.000 maski za lice motociklistima i taksi vozačima. U aprilu 2021. godine, donirao je deset vozila hitne pomoći različitim bolničkim strukturama u svojoj zemlji. U maju 2022. godine, organizovao je humanitarnu utakmicu na stadionu San Siro, u kojoj su učestvovali još i Mesi, Vesli Snajder, Andrij Ševčenko, Lilijan Tiram, Klarens Sedorf i Andrea Pirlo.

Statistika karijere

Klubovi

Izvor:

Klub	Sezona	Liga			Kup		Liga kup		Kontinentalno		Ostalo		Ukupno
		Liga	Utakm.	Gol.	Utakm.	Gol.	Utakm.	Gol.	Utakm.	Gol.	Utakm.	Gol.	Utakm.	Gol.
Leganes (pozajmica)	1997/98.	Druga liga Španije	28	3	2	1	—		0	0	—		30	4
Real Madrid	1998/99.	La liga	1	0	0	0	—		0	0	—		1	0
	1999/00.		2	0	0	0	—	—	3	0	1	0	6	0
	Ukupno		3	0	0	0	0	0	3	0	1	0	7	0
Espanjol (pozajmica)	1998/99.	La liga	0	0	1	0	—		0	0	—		1	0
Majorka	1999/00. (pozajmica)	La liga	13	6	0	0	—		—		—		13	6
	2000/01.		28	11	5	2	—		—		—		33	13
	2001/02.		30	6	1	1	—		9	3	—		40	10
	2002/03.		30	14	6	5	—		0	0	—		36	19
	2003/04.		32	17	2	0	—		7	4	2	1	43	22
	Ukupno		133	54	14	8	0	0	16	7	2	1	165	70
Barselona	2004/05.	La liga	37	25	1	0	—		7	4	—		45	29
	2005/06.		34	26	0	0	—		11	6	2	2	47	34
	2006/07.		19	11	2	1	—		3	1	3	0	27	13
	2007/08.		18	16	3	1	—		7	1	—		28	18
	2008/09.		36	30	4	0	—		12	6	—		52	36
	Ukupno		144	108	10	2	0	0	40	18	5	2	199	130
Inter	2009/10.	Serija A	32	12	2	1	—		13	2	1	1	48	16
	2010/11.		35	21	4	5	—		10	8	4	3	53	37
	2011/12.		0	0	0	0	—		0	0	1	0	1	0
	Ukupno		67	33	6	6	0	0	23	10	6	4	102	53
Anži	2011/12.	Premijer liga Rusije	22	13	1	0	—		0	0	—		23	13
	2012/13.		25	10	3	2	—		16	9	—		44	21
	2013/14.		6	2	0	0	—		0	0	—		6	2
	Ukupno		53	25	4	2	0	0	16	9	—		73	36
Čelsi	2013/14.	Premijer liga	21	9	3	0	2	0	9	3	—	—	35	12
Everton	2014/15.	Premijer liga	14	3	1	0	1	0	4	1	—	—	20	4
Sampdorija	2014/15.	Serija A	18	2	—		—		—		—		18	2
Antaljasppr	2015/16.	Superliga Turske	31	20	1	0	—		—		—		32	20
	2016/17.		30	18	0	0	0	0	—		—		30	18
	2017/18.		15	6	0	0	—		—		—		15	6
	Ukupno		76	44	1	0	0	0	—		—		77	44
Konjaspor	2017/18.	Superliga Turske	13	6	1	0	—		—		—		18	6
Katar SK	2018/19.	Prva liga Katara	17	6	3	3	—		—		3	1	23	10
Ukupno u karijeri			587	293	46	22	3	0	111	48	17	8	764	371

Reprezentacija

Nastupi i golovi za reprezentaciju po godinama

Reprezentacija	Godina	Nastupi	Golovi
Egipat	1997.	3	0
	1998.	5	0
	1999.	1	0
	2000.	9	5
	2001.	9	2
	2002.	13	5
	2003.	7	2
	2004.	9	4
	2005.	6	1
	2006.	5	5
	2007.	3	1
	2008.	11	11
	2009.	8	5
	2010.	12	8
	2011.	9	4
	2012.	2	0
	2013.	4	2
	2014.	3	1
Ukupno		118	56

Golovi za reprezentaciju

Izvor

Ključ

‡	Gol iz penala

Golovi za reprezentaciju, po datumima, sa prikazom stadiona, protivnika, rezultata i takmičenja.

Broj	Nastup	Datum	Stadion	Protivnik	Gol za	Konačan rezultat	Takmičenje
1.	13	28. januar 2000.	Sportski stadion u Akri, Akra, Gana	O. Slonovače	2 : 0	3 : 0	Afrički kup nacija 2000.
2.	14	6. februar 2000.		Alžir	1 : 0	2 : 1
3.	15	10. februar 2000.		Tunis	2 : 0	3 : 0
4.	16	13. februar 2000.		Nigerija	1 : 0	2 : 2
5.	17	19. april 2000.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	Somalija	3 : 0	3 : 0	kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2002.
6.	20	28. januar 2001.	Stadion Kegu, Lome, Togo	Togo	1 : 0	2 : 0
7.	26	1. jul 2001.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	1 : 0	2 : 0
8.	28	7. januar 2002.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	Burkina Faso	1 : 0	3 : 1	Prijateljska
9.	31	29. januar 2002.	Stadion Babemba Traore, Sikaso, Mali	Togo	2 : 0	3 : 0	Afrički kup nacija 2002.
10.	35	27. mart 2002.	Stadion Ženeva, Ženeva, Švajcarska	Argentina	1 : 1	2 : 2	Prijateljska
11.	37	26. maj 2002.	Stadion Misaki Park, Kobe, Japan	Engleska	1 : 0	2 : 2
12.	39	6. jun 2002.	Stadion Saitama, Saitama, Japan	S. Arabija	1 : 0	1 : 0	Svjetsko prvenstvo 2002.
13.	42	27. mart 2003.	Olimpijski stadion Rades, Tunis, Tunis	Madagaskar	2 : 0	2 : 0	Turnir u Tunisu
14.	44	19. jun 2003.	Stad de Frans, Sen Deni, Francuska	Brazil	1 : 0	1 : 0	Kup konfederacija 2003.
15.	51	8. februar 2004.	Stadion Mustafa Ben Džanet, Monastir, Tunis	Nigerija	1 : 2	1 : 2	Afrički kup nacija 2004.
16.	52	6. jun 2004.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	Benin	1 : 1	2 : 1	kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2006.
17.	54	4. 7. 2004.		O. Slonovače	1 : 0	2 : 0
18.	55	5. septembar 2004.	Stadion Osman Ahmed Osman, Kairo, Egipat	Egipat	2 : 3	2 : 3
19.	59	4. jun 2005.	Stadion del Amitije, Kotonu, Benin	Benin	4 : 0	4 : 1
20.	63	21. januar 2006.	Stadion Vojne akademije, Kairo, Egipat	Angola	1 : 0	3 : 1	Afrički kup nacija 2006.
21.					2 : 1
22.					3 : 1
23.	64	25. januar 2006.		Togo	1 : 0	2 : 0
24.	65	29. januar 2006.		DR Kongo	2 : 0	2 : 0
25.	69	3. jun 2007.	Stadion Antonet Tubman, Monrovija, Liberija	Liberija	2 : 0	2 : 1	Kvalifikacije za Afrički kup nacija 2008.
26.	71	22. januar 2008.	Stadion Baba Jara, Kumasi, Gana	Egipat	1 : 3	2 : 4	Afrički kup nacija 2008.
27.					2 : 4
28.	72	26. januar 2008.		Zambija	4 : 0	5 : 1
29.	73	30. januar 2008.	Stadion Tamale, Tamale, Gana	Sudan	1 : 0	3 : 0
30.					3 : 0
31.	77	31. maj 2008.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	Zelenortska O.	2 : 0	2 : 0	kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2010.
32.	78	8. jun 2008.	Stadion Džordž peti, Kjurpajp, Mauricijus	Mauricijus	2 : 0	3 : 0
33.	80	21. jun 2008.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	Tanzanija	1 : 0	2 : 1
34.					2 : 1
35.	81	11. oktobar 2008.		Mauricijus	1 : 0	5 : 0
36.					2 : 0
37.	82	11. februar 2009.		Gvineja	2 : 1	3 : 1	Prijateljska
38.					3 : 1
39.	86	5. septembar 2009.	Stadion Omar Bongo, Librevil, Gabon	Gabon	2 : 0	2 : 0	Kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2010.
40.	87	9. septembar 2009.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun		2 : 0	2 : 1
41.	89	14. novembar 2009.	Stadion Fes, Fes, Maroko	Maroko	2 : 0	2 : 0
42.	91	17. januar 2010.	Nacionalni stadion Tundavala, Lubango, Angola	Zambija	2 : 1	3 : 2	Afrički kup nacija 2010.
43.	92	21. januar 2010.		Tunis	1 : 1	2 : 2
44.	97	19. jun 2010.	Kraljevski stadion Bafokeng, Rustenburg, Južnoafrička Republika	Danska	1 : 0	1 : 2	Svjetsko prvenstvo 2010.
45.	98	24. jun 2010.		Holandija	1 : 1	1 : 2
46.	99	11. avgust 2010.	Gradski stadion, Ščećin, Poljska	Poljska	1 : 0	3 : 0	Prijateljska
47.					2 : 0
48.	100	4. septembar 2010.	Stadion Andžalaj, Bele Vu Harel, Mauricijus	Mauricijus	1 : 0	3 : 1	Kvalifikacije za Afrički kup nacija 2012.
49.					2 : 1
50.	106	3. septembar 2011.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun		3 : 0	6 : 0
51.	107	7. oktobar 2011.	Stadion de Martir, Kinšasa, DR Kongo	DR Kongo	1 : 1	3 : 2
52.	108	11. novembar 2011.	Stadion Marakeš, Marakeš, Maroko	Sudan	3 : 1	3 : 1	LG kup 2011.
53.	109	13. novembar 2011.		Maroko	1 : 0	1 : 1
54.	112	23. mart 2013.	Stadion Ahmadu Ahidžo, Jaunde, Kamerun	Togo	1 : 0	2 : 1	kvalifikacije za Svjetsko prvenstvo 2014.
55.					2 : 1
56.	117	1. jun 2014.	Borusija park, Menhengladbah, Njemačka	Njemačka	1 : 0	2 : 2	Prijateljska

Uspjesi

Klupski

Real Madrid

• Interkontinentalni kup (1): 1998

Majorka

• Kup Španije (1): 2002/03

Barselona

• La Liga (3): 2004/05, 2005/06, 2008/09
• Kup Španije (1): 2008/09
• Superkup Španije (2): 2005, 2006
• Liga šampiona (2) : 2005/06, 2008/09
• UEFA superkup finale: 2006
• Svjetsko klupsko prvenstvo finale: 2006

Inter

• Serija A (1): 2009/10
• Kup Italije (2): 2009/10, 2010/11
• Superkup Italije (1): 2010
• Liga šampiona (1): 2009/10
• Svjetsko klupsko prvenstvo (1): 2010
• UEFA superkup finale: 2010

Čelsi

• UEFA superkup finale: 2013

Reprezentacija

• Olimpijske igre zlatna medalja (1): 2000
• Afrički kup nacija (2): 2000, 2002

Individualno

• Najbolji mladi afrički fudbaler godine (1): 2000
• Afrički fudbaler godine (4): 2003, 2004, 2005, 2010
• Tim godine po izboru evropskih sportskih časopisa (4): 2004/05, 2005/06, 2008/09, 2010/11
• Tim sezone po izboru FIFPro (2): 2005, 2006
• UEFA tim godine (2): 2005, 2006
• KAF tim godine (6): 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2011
• Najbolji strijelac La Lige (1): 2005/06
• Najbolji asistent Lige šampiona (1): 2005/06
• Najbolji strijelac Afričkog kupa nacija (2): 2006, 2008
• Najbolji klupski napadač godine po izboru Uefe (1): 2006
• Zlatna lopta na Svjetskom klupskom prvenstvu (1): 2010
• Najbolji strijelac Kupa Italije (1): 2010/11
• MVP Premijer lige Rusije (1): 2012/13
• Evropska medalja za toleranciju: 2015
• Zlatno stopalo: 2015
• Nagrada za karijeru časopisa Globe Soccer: 2016
• Počasni građanin Antalije: 2016
• Afrički tim snova svih vremena po izboru IFFHS: 2021
• Počasni doktorat lionske poslovne škole: 2021
• Nagrada veb samita za inovacije u sportu: 2021
• Kuća slavnih Intera: 2021

Rekordi

• Najbolji strijelac Afričkog kupa nacija: 18 golova
• Najbolji strijelac Majorke: 70 golova
• Najbolji strijelac reprezentacije Kameruna: 56 golova

Литература

• Mouliom-Njikam, Arsène-Aimé (2019). Samuel Eto'o, la légende: biographie (на језику: француски). Publibook. ISBN 9782342165579. Приступљено 18. 2. 2023. 

Спољашње везе

• Званични веб-сајт
• Самјуел Ето на сајту fifa.com
• Samjuel Eto na sajtu uefa.com
• Fondacija Samjuel Eto