Gavril Stefanović Venclović
| Gavril Stefanović Venclović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1680. |
| Mesto rođenja | Srem, Habzburška monarhija |
| Datum smrti | 1749. |
| Mesto smrti | Sentandreja, Habzburška monarhija |
Gavrilo „Gavril“ Stefanović Venclović (1680—1749) bio je srpski sveštenik, iluminator, ikonopisac, prevodilac i pesnik koji je živeo u XVIII veku.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Sremu, a ime Stefanović nosio je po svom ocu Stefanu, dok na grčkom Stefan znači venac odakle dolazi ime Venclović[2] 1690. godine je iz Srema prešao u Sentandreju, gde je pohađao ikonopisačku i književnu školu kaluđera Kiprijana Račanina (po Manastiru Rači). Manastir Rača, kraj Drine, bio je možda jedini preostali rasadnik srpske pismenosti. Kada su i njega Turci spalili 1688. godine, Kiprijan sa velikim brojem rukopisa prelazi u Ugarsku. Kada je Gavril 1717. godine završio školu, živeo je kao putujući crkveni besednik (što je u ono doba bilo jedno od zanimanja) po srpskim naseljima u gornjem Podunavlju, u gradovima Sentandreji, Đuru, Komoranu i Ostrogonu (u današnjoj Mađarskoj). Akademik Pavle Ivić za njega kaže da je bio: „propovednik đurski, komoranski i darovit i neumoran pisac... bogoslov, besednik i pesnik“. Preminuo je 1749. godine u Sentandreji.
Za Gavrila Stefanovića Venclovića se skoro i ne zna. Još manje se zna da je on u srpsku azbuku uveo slova ć, đ i dž, i radio na popravci pravopisa stotinu godina pre Vuka, pa je tako bio preteča i Dositeja Obradovića i Vuka Karadžića.
Venclović je za sobom ostavio 20 hiljada stranica rukopisa od kojih je 7 hiljada na srpskoslovenskom, a 9 hiljada na narodnom srpskom „prostom jeziku“, trinaestak većih i manjih rukopisa, delom iluminisanih stranica, od beseda do retoričkog pesništva, prepise crkvenih knjiga, prevode, pre svega ruskih autora. Veći deo njegovih beseda po sadržaju nije originalan, nego su to najčešće kaluđerski zapisi i prevodi iz ruske bogoslovske misli XVII veka.[3] Kako su najveći deo njegove pastve činili graničari — šajkaši i njihove porodice, počeo je da zapisuje svoje propovedi onako kako ih je i govorio. Tako su nastale zbirke njegovih propovedi „Mač duhovni“ od kojih su sačuvane dve, od ukupno tri knjige.
Gavril Stefanović Venclović je veoma zanimljiva ličnost. On je, u svojim propovedima, preračunavao rimski novac o kom se govori u Svetom pismu u novac svoga vremena, objašnjavao je kako su izgledale posude koje su se koristile u Palestini, davao je analizu korena reči, objašnjavao je jevrejsko računanje vremena u jednom danu, jevrejske dužinske mere i drugo. U Venclovićevim propovedima jezik je veoma blizak narodnom, on uvodi i turcizme i razne druge tuđice.
„Da bi im učinio razumljivijim i bližim stare teološke i druge tekstove, posrbljivao ih je ponekad, tako da je jezik prostih ljudi često bio jezik šajkaških paora pun turskih reči i anahronizama; Sv. Petar je tako Judu hteo ‘handžarem’ da ‘pronuzi’, ili je potezao ‘kurđelu’; tako je Juda ‘kalauzio’ poteri koja traži Hrista, Hristos je nosio opanke...“[4]
Delo[uredi | uredi izvor]
Značaj Venclovićev ogleda se i u mnogim pitanjima koja on razmatra u svojim nedeljnim propovedima, a koja su bila neprimerena njegovom vremenu:
- Kritički odnos prema kaluđerima;
- Nepotrebnost praznih crkava;
- Važnije je pomoći nego prazno bogomoljstvo;
- Lične vrednosti čoveka iznad su naslednih privilegija plemstva;
- Trezven stav u odnosu na položaj žene u društvu;
- Tragične posledice narodnog primitivizma i neznanja;
- Značaj prosvećivanja — i za spasavanje duša, ali i racionalan odnos prema stvarnim životnim potrebama;
- Propovedi sa pohvalama radu; kao i
- Napadanje sujeverja, vračanja i održavanja ružnih pogrebnih običaja (daća).
Za svoj rad on je 1732. godine napisao da je pisao srbsko prostim jezikom na službu seljakom neknjiževnom..., što je, zapravo, parafraza apostola Pavla. Venclović je verovao da se širućem jezuitizmu toga doba može suprotstaviti samo prosvećivanjem naroda.
„To je pitanje dobilo značaj zbog širenja ruskih štampanih izdanja, a i zbog popularizacije jevanđelske nauke s predikaonice, u okviru borbe pravoslavnih Srba protiv unijaćenja i poturanja unijatskih knjiga štampanih na ruskoslovenskom.”
U njegovim propovedima postoji nekoliko ciklusa, od kojih su najzanimljiviji oni u kojima su propovedi zapravo slobodno prepričani događaji iz Svetoga pisma. Tako postoje propovedi:
- Priča o Davidovom grehu;
- David i Saul;
- Priča o prekrasnom Josifu;
- Šarena riza Aharova;
- Milosrdni Samarjanin;
- Šetači po moru;
- Kladenac Jakovljev (u kojem on čini spoj Staroga i Novoga zaveta);
- Besovi Hristu govore;
- Priča o Sejaču;
- Danil;
- Vojska vazdušna;
- Mojseov (Mojsijev) štap;
- Mana s neba, Zmija od tuča;
- Jonatanov med;
- Avesalom dugokosi, Gedeonove testije;
- Kći Irodijadina itd.
On je za potrebe svojih propovedi, prevodio Sveto pismo na narodni jezik. Tako je nastao obimniji deo njegove zaostavštine, koji se datira u period od 1732. do 1746. godine. Očigledno je da Venclovićev stil i jezik u propovedima ima svoje poreklo i da je to, u pravom smislu reči, biblijski stil. Za crkvene potrebe koristio je ruskoslovenski jezik, odnosno rusku redakciju staroslovenskog jezika, a besede je pisao na narodnom jeziku, tako da ga svi mogu razumeti.
U Venclovićevim preradama sakralnih tekstova kojima ne nedostaje uticaj narodne folklorne tradicije naziru se osnove buduće srpske fantastične proze.[5] Više od sto godina pre Vuka Karadžića i Đure Daničića, Venclović je prevodio — parafrazirao, odnosno na narodni jezik prevodio i prepričavao biblijske tekstove, i koristio ih kao potku za svoje propovedi.
„U Venclovićevom obimnom delu nalazi se, u stvari jedan slobodan, ali vanredno pesnički i uspeo prevod gotovo cele Biblije, i kada bi se ti odlomci rasuti u vidu citata i parafraza skupili i sistematizovali, mi bismo shvatili da smo imali jedan klasičan prevod Svetog pisma stotinu i više godina pre pojave Vukovog i Daničićevog, a na istom umetničkom nivou. I to na jeziku tačnom i gotovo isto tako čistom kao što je bio jezik dvojice naših klasičnih prevodilaca Biblije...“
Pogledajmo naporedo dva stiha iz Isaije 5, 1.2 u prevodu Venclovića i Daničića:
- Venclović (oko 1740. godine)
- „Vinograd obljubljenomu bi posađen na brdu, na lepome videlu mestu. Vrlo ga — veli Gospod — s plotom i s koljem obgradih. Dobru po izboru lozu u njemu posadih...“
- Daničić (oko 1860. godine)
- „Dragi moj ima vinograd na rodnu brdašcu. I ogradi ga i otrijebi iz njega kamenje. I nasadi ga plemenitom lozom...“
ili, iz Novoga zaveta, Druga Petrova 2, 9.10:
- Venclović (oko 1740. g.)
- „Zna, reče, Gospod blagočastive ot napasti oslobođivati, a nepravednike po sudnjomu dnu u muki večnoj čuvati, a najotviše one kojino se sve za tim daju, i skrnave se u telesnoj želji bludno...“
- Karadžić (oko 1840. g.)
- „Zna Gospod pobožne izbavljati od napasti, a nepravednike mučeći čuvati za dan sudni; a osobito one koji idu za tjelesnijem željama nečistote...“
Kako kaže prof. Vladimir Mošin u svojoj studiji o Vukovom prevodu Novoga zaveta, poređenje Venclovićevog i Vukovog prevoda u većini slučajeva pokazuje tačnost smisla u sličnim rečenicama uz više-manje različit red reči. „Pored sve neustaljenosti u pravopisu, nesigurnosti u oblicima i šarenila u rečniku, zadivljuje Venclovićeva smelost i sloboda u odnosu na primenu kasnijeg Vukovog načela — ne prevoditi reči nego smisao.“
Venclović je autor i prve srpske drame, odnosno drame na srpskom jeziku. To je sakralna, blagoveštanska drama o razgovoru arhanđela Gavrila i devojke Marije: „Udvorenje arhangela Gavrila devojci Mariji“, nastala 1743. godine.
Sav Gavrilov individualni rad kao i delovanje drugih sveštenika (Rajić) na kraju XVIII veka, govore kako je već tada uveliko bila sazrela potreba za prevodom Svetoga pisma na srpski narodni jezik. Bilo je i drugih pokušaja u tom pravcu. Godine 1794, u srpskim novinama štampanim u Beču „Slavjanoserpskim Vjedomostima“ — Sreten (Stefan ?) Novaković, izdavač Dositejevih i Rajićevih knjiga objavio je da se radi na srpskom prevodu Svetoga pisma i da će ga štampati do kraja godine. Taj prevod se nikada nije pojavio, a pretpostavlja se da je motiv zašto je hteo da ga objavi, bila borba protiv unijaćenja Srba. Prevođenje Svetoga pisma na srpski jezik imalo je za Srbe u tadašnjoj Austriji isti značaj kao što je imalo protestantsko prevođenje Biblije na narodni jezik. Verovatno da je to jedan od osnovnih razloga zašto su austrijske vlasti ideju sprečavale, pa je Novaković, već 1796. godine, bio prinuđen da svoju štampariju proda univerzitetu u Budimpešti.
„Obe ove činjenice — popularizacija Svetoga pisma u propovedima Gavrila Venclovića, vatrenog borca protiv Unije, i Novakovićeva namera da izda prevod Biblije — upućuju na poseban značaj tog pitanja u okviru borbe srpskog naroda protiv unijaćenja.“
Prevod na savremeni srpski jezik[uredi | uredi izvor]
Gavril Stefanović Venclović: Crni bivo u srcu. Izbor, predgovor i redakcija Milorad Pavić, Beograd, Prosveta, 1966.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Mišić, Milan, ur. (2005). Enciklopedija Britanika. V-Đ. Beograd: Narodna knjiga : Politika. str. 38. ISBN 86-331-2112-3.
- ^ "Glasnik Istorijskog društva u Novom Sadu", Novi Sad 1931.
- ^ „Enciklopedija Srpskog narodnog pozorišta”.
- ^ „Rastko Budimpesta - Milorad Pavic: Gavril Stefanovic Venclovic”. www.rastko.rs. Pristupljeno 2023-01-31.
- ^ Palavestra, Predrag. „Kritičke odlike srpske fantastike”. Projekat Rastko. Pristupljeno 20. 1. 2019.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Dimitrije Bogdanović: Istorija stare srpske književnosti, Beograd, SKZ, 1980.
- Đorđe Trifunović: Kratak pregled jugoslovenskih književnosti srednjega veka, Beograd, Filološki fakultet Beogradskog univerziteta, 1976.
- Dejan Mihailović: Vizantijski krug (Mali rečnik ranohrišćanske književnosti na grčkom, vizantijske i stare srpske književnosti), Beograd, „Zavod za udžbenike“, 2009, pp. 37-38.
- Venclovićev sentandrejski bukvar: 1717, fototipsko izdanje sa raščitanim tekstom i savremenim prevodom. Priredili i propratne studije napisali Tomislav Jovanović i Dimitrije E. Stefanović, Biblioteka „Baština“, Srpska književna tradicija u Mađarskoj, Radionica „Venclović“ Kulturnog i dokumentacionog centra Srba u Mađarskoj, Budimpešta i Arte, Beograd 2013.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Gavril Stefanović Venclović: Crni bivo u srcu na Antologiji srpske književnosti (.docx format)
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
