Dobroslav II
| Dobroslav II Vojislavljević | |
|---|---|
 Srpske zemlje krajem 11. i početkom 12. vijeka | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | druga polovina 11. vijeka |
| Mesto rođenja | država Vojislavljevića |
| Datum smrti | prva polovina 12. vijeka |
| Mesto smrti | država Vojislavljevića |
| Porodica | |
| Roditelji | Mihailo I Vojislavljević Mihailova druga žena |
| Dinastija | Vojislavljevići |
| Kralj Duklje i Travunije | |
| Period | oko 1101. ili 1102. godine |
| Prethodnik | Mihailo II |
| Naslednik | Kočapar |
Dobroslav II (druga polovina 11. vijeka – prva polovina 12. vijeka) je bio srpski kralj i vladar Duklje i Travunije, iz dinastije Vojislavljevića. Vladao je veoma kratko, oko 1101. ili 1102. godine. Bio je sin kralja Mihaila I i njegove druge supruge, koja je bila grčkog roda. Prema Ljetopisu popa Dukljanina, Dobroslav je postao kralj nauprot svom sinovcu Mihailu II, koji je bio sin i nasljednik Dobroslavljevog brata, kralja Bodina. Dinastički broj "II" pridodat je njegovom imenu u istoriografiji, radi razlikovanja od ranijeg, odnosno prvog Dobroslava, a to je ime pod kojim se u Ljetopisu popa Dukljanina izlažu znatno stariji događaji, iz vremena vladavine Stefana Vojislava.[1][2][3]
Vladavina[uredi | uredi izvor]
Dobroslav je vladao veoma kratko, a bio je svrgnut od strane kneza Kočapara. Vojska predvođena Kočaparom i srpskim velikim županom Vukanom, odnijela je pobjedu u boju na Morači, usljed čega je Dobroslav izgubio krunu, te je kao zatočenik poslat u Rašku. Preuzevši vlast, Kočapar nije bio u mogućnosti da dugo održi svoju poziciju u Duklji i Travuniji, te je stoga pobjegao u Zahumlje, a na vlast dolazi Dobroslavljev sinovac Vladimir. Dobroslav je kasnije pušten iz zatvora u Raškoj, vrativši se u Duklju. Međutim, neporedno po povratku, kralj Vladimir je Dobroslava zatvorio u Skadru. Kao žrtva dinastičkog sukoba, Dobroslav je bio oslijepljen. Potom se povukao u Manastir svetih Srđa i Vaha na Bojani, gdje je kasnije i umro.[4][5][6]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Fine 1991, str. 230-231.
- ^ Kunčer 2009, str. 168-169.
- ^ Živković 2009, str. 301-302.
- ^ Mijušković 1988.
- ^ Živković 2006a.
- ^ Živković 2006b.
Izvori i literatura[uredi | uredi izvor]
- Izvori
- Živković, Tibor (2009). Gesta Regum Sclavorum. 2. Beograd-Nikšić: Istorijski institut; Manastir Ostrog.
- Kunčer, Dragana (2009). Gesta Regum Sclavorum. 1. Beograd-Nikšić: Istorijski institut, Manastir Ostrog.
- Mijušković, Slavko, ur. (1988) [1967]. Ljetopis popa Dukljanina (2. izd.). Beograd: Prosveta & Srpska književna zadruga.
- Mošin, Vladimir, ur. (1950). Ljetopis popa Dukljanina. Zagreb: Matica hrvatska.
- Šišić, Ferdo, ur. (1928). Letopis Popa Dukljanina. Beograd-Zagreb: Srpska kraljevska akademija.
- Literatura
- Veselinović, Andrija; Ljušić, Radoš (2008). Srpske dinastije (2. izd.). Beograd: Službeni glasnik.
- Živković, Tibor (2006a). Portreti srpskih vladara (IX-XII vek). Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva.
- Živković, Tibor (2006b). „Duklja između Raške i Vizantije u prvoj polovini XII veka”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 43: 451—466.
- Živković, Tibor (2008). Forging unity: The South Slavs between East and West 550-1150. Belgrade: The Institute of History.
- Kalić, Jovanka (1981). „Srpski veliki župani u borbi s Vizantijom”. Istorija srpskog naroda. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 197—211.
- Kovačević, Jovan (1967). „Od dolaska Slovena do kraja XII vijeka” (PDF). Istorija Crne Gore. 1. Titograd: Redakcija za istoriju Crne Gore. str. 279—444.
- Ćirković, Sima (1981). „Osamostaljivanje i uspon dukljanske države”. Istorija srpskog naroda. knj. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 180—196.
- Fine, John Van Antwerp Jr. (1991) [1983]. The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press.
