Mitrovdanska ofanziva 1992.

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Mitrovdanska ofanziva 1992.
Deo rata u Bosni i Hercegovini
Vreme8. novembar — 13. novembar 1992.
Mesto
Vranjevići kod Mostara, Velež
Ishod Pobjeda Vojske Republike Srpske
Sukobljene strane
Republika Srpska Vojska Republike Srpske
Dobrovoljci Srpske radikalne stranke		 Hrvatska Republika Herceg-Bosna Hrvatsko vijeće odbrane
Hrvatske odbrambene snage
Hrvatska Hrvatska vojska
Republika Bosna i Hercegovina Armija Republike Bosne i Hercegovine
Komandanti i vođe
Republika Srpska Novica Gušić
Republika Srpska Radovan Radović		 Hrvatska Janko Bobetko
Hrvatska Republika Herceg-Bosna Božan Šimović  †
Uključene jedinice
Hercegovački korpus
Nevesinjska brigada
Bilećki dobrovoljci		 Hercegovačke brigade HVO
60. gardijska bojna „Ludvig Pavlović”
Kažnjenička bojna
Jačina
oko 5.000 preko 40.000
Žrtve i gubici
42 poginula, preko 300 ranjenih[1] 580 poginulih, 1.300 ranjenih

Mitrovdanska ofanziva 1992. ili Prva mitrovdanska ofanziva (hrv. Operacija Bura) bio je združeni napad snaga Hrvatskog vijeća odbrane i Armije Republike Bosne i Hercegovine potpomognutih jedinicama Vojske Republike Hrvatske, kao i raznim paravojnim formacijama i mudžahedinskim borcima na područje koje su držale nevesinjska i dijelom bilećka brigada Hercegovačkog korpusa Vojske Republike Srpske.

Okolnosti i ciljevi napada[uredi | uredi izvor]

Nakon protjerivanja srpskog naroda iz doline Neretve u operaciji Čagalj, združene hrvatsko-muslimanske snage isplanirale su snažan napad na položaje nevesinjske brigade čime bi otvorili dalji put ka osvajanju čitave Hercegovine.

Glavni cilj napadača, hrvatsko-muslimanskih snaga, sa središtem u Mostaru, bio je da se snage Vojske Republike Srpske pomaknu sa dominantnih kota i planinskih masiva Prenja, a prije svega, Veleža i Hrguda, sa kojih su u potpunosti vojno i komunikacijski kontrolisale dolinu rijeke Neretve.[2] Isto tako, za glavni cilj bi se, na osnovu konfiguracije terena, moglo uzeti i stanovište da će probojem prve linije i forsiranjem Nevesinja, kasnijim nastavkom akcije, u manjim ili većim vremenskim intervalima, biti ugrožena čitava teritorija opština istočne Hercegovine. Ovim bi bilo izvršeno i etničko čišćenje, tj. promjena etničke strukture, gdje bi većina srpskog stanovništva vjerovatno bila protjerana za Crnu Goru i Srbiju. Eventualnim osvajanjem područja istočne Hercegovine hrvatsko-muslimanski napadač bi ostvario preduslov za deblokadu goraždanskog područja i koncentrični napad na Sarajevsko-romanijski korpus VRS.[3]

Pripremana akcija od strane napadača, u skladu sa obimom, i očekivanim rezultatima, smatrana je monumentalnom[4] i u potpunosti je na hercegovačkom ratištu trebalo da promijeni odnos snaga. Zamišljeni rezultat ove akcije trebalo je da bude i jak argument u pregovorima na međunarodnom nivou za BiH, tj. za dio koji je razmatrao razgraničenje na području Hercegovine.

Optimistične najave su govorile o prodoru na granice SR Jugoslavije.

Jedinice koje su učestvovale u borbi[uredi | uredi izvor]

Napadačke snage na glavnom pravcu napada prethodno su izvršile reorganizaciju i grupisanje za napadna dejstva. U knjizi Zorana Janjića o Nevesinjskoj brigadi VRS koja obrađuje i Mitrovdansku ofanzivu navode se sljedeće grupacije napadača:

  • borbena grupa iz sastava 2. brigade HVO sa dijelom jedinica 1. mostarske brigade imala je zadatak da zauzme objekat Šipovac, a potom, u sadejstvu sa jedinicama koje će napadati iz pravca Fortice, da zauzme objekte Sveta gora i Merdžan glava;
  • dvije borbene grupe iz sastava Z. brigade HVO imale su zadatak da se ubace u dubinu odbrane 2. bataljona Nevesinjske brigade i iz pravca sela Veliki Banjdol napadnu haubičku bateriju u rejonu sela Mali Banjdol i jedinice bataljona u selima Smajkići i Patkovići;
  • Treća brigada HVO sa jednom jedinicom od 70 boraca iz sastava 1. mostarske brigade imala je zadatak da napadne 4. četu Z. bataljona Nevesinjske brigade na Ravnicama i da se u rejonu Banjdola spoji sa grupama koje napadaju iz pozadine;
  • jedna diverzantska grupa imala je zadatak da se ubaci u dubinu borbenog rasporeda brigade i u rejonu Bišine zaruši put ka Nevesinju.

Grupisanje pješadijskih jedinica od Buska do kote 690 izvršeno je od strane 1. mostarske brigade po sljedećem:

  • prva borbena grupa, koncentrisana u širem rejonu Blagaja, imala je zadatak da napada na dijelu fronta Busak — Kozjak i Čobanovo polje — Gnjilo brdo;
  • druga borbena grupa imala je zadatak da iz rejona sela Gornji Vranjevići napada na dijelu fronta Kobiljača — s. Čomori — s. Kamena;
  • treća borbena grupa imala je zadatak da sa južne strane napadne jedinice 4. bataljona Nevesinjske brigade u selu Kamena;
  • četvrta borbena grupa imala je zadatak da se ubaci od sela Svačići preko Barevog dola i napadne jedinice u rejonu sela Dragolos — Marići;
  • peta borbena grupa imala je zadatak da sadejstvuje jedinicama HVO prilikom zauzimanja kote 690 i zatim produži napad radi zauzimanja sela Gornji Brštanik i Šćepan Krst.

Jedinice HVO imale su zonu odgovornosti od kote 690 do kanjona Radimlje, One su za napad bile raspoređene po sljedećem:

  • šesta borbena grupa imala je zadatak da napada pravcem Kotašnica — Donji Brštanik — Šćepan Krst;
  • sedma borbena grupa imala je zadatak da napada pravcem selo Donja Ljubljanica — Šćepan Krst.

Grupisanje artiljerijskih jedinica je izvršeno tako da mogu gađati sve važne ciljeve u zoni odgovornosti brigade, ali i sam grad Nevesinje. Oklopno-mehanizovane jedinice su zaposjele očekujuće rejone za napad na pravcima: s. Hodovo — s. Donji Brštanik — s. Šćepan Krst i Bišće — s. Dračevice — s. Čobanovo polje — Nevesinje. Za ispomoć snagama u Mostaru angažovane su i neke jedinice Juke Prazine, a stavljene su pod zajedničku komandu HVO i tzv. ARBiH.[5]

Odbranu su činile jedinice nekadašnje 10. hercegovačke motorizovane brigade, kasnije preimenovana u 8. hercegovačku motorizovanu koja je nazivana Nevesinjskom brigadom Vojske Republike Srpske. Ona je imala je u sastavu nešto više od 4.000 ljudi, na preko 100 km fronta, uglavnom Srba iz Nevesinja, Mostara i ostalih mjesta doline Neretve i jedinicu Bilećki dobrovoljci pod komandom vojvode Rade Radovića. Raspored brigade je bio na liniji fronta formiran u 5. bataljona i mješoviti artiljerijski puk. Ako se ima u vidu da je dio brojnog stanja otpadao na jedinice koje nisu bile u neposrednom dodiru sa neprijateljem, da je oko polovine ljudstva bilo na odmaranju kod kuće, procjena je da je u jedinicama na prvoj borbenoj liniji u trenutku napada bilo oko 1.500 boraca. U danima bitke brigada je imala saradnju sa 2. lakom pješadijskom brigadom sa Boraka kao i koordinaciju sa Bilećkom brigadom.[6] U bici je učestvovao i 7. izviđačko-diverzantski odred Hercegovačkog korpusa.

Tok borbe[uredi | uredi izvor]

U cilju razvlačenja snaga VRS na lijevom krilu Nevesinjske brigade, u rejonu odgovornosti Bilećke brigade (teritorija opština Stolac i Berkovići), već 2. novembra počela su velika djelovanja prvenstveno artiljerije, ali i pješadijskih jedinica. „Samo u prvom naletu u jutarnjim časovima drugog novembra na položaje srpskih branilaca u rejonima Žegulje i Bančića ispaljeno je na desetine punjenja višecjevnih bacača raketa ili 320 razornih projektila… Ti napadi su izvođeni više puta, sa glavnim pravcima Bačnik — Ravnice, Drenovac — Veliš i Hrasno — Bančići”.[7]

Napad je počeo rano ujutru 8. novembra i bio je odlikovan snažnom artiljerijskom pripremom kao i jurišom pješadije. Tokom trajanja ofanzive, preko 20.000 granata je ispaljeno prema položajima srpske vojske. Baražna vatra iz 500–700 artiljerijskih cijevi, koju svjedoci odbrane najčešće opisuju kao stravična i nevjerovatna, dok se u dokumentima HV naziva „ogromnom topničkom potporom”,[8] trajala je neprekidno oko 6 časova prije polaska pješadije, za koju se nadalo da poslije navedene pripreme „neće imati puno posla”.[9]

Poseban „špic” udar čitave ofanzive bio je usmjeren na potezu selo Gornji Vranjevići — s. Kamena — s. Rabina gdje je bio stacioniran 4. motorizovani bataljon Nevesinjske brigade pod komandom kapetana Ranka Prodanovića. Na području sela Vranjevići položaje su držali bilećki dobrovoljci vojvode Rada Radovića, koji su bili u sastavu 4. bataljona. Lokalitet Vranjevića je bio jako značajan, jer se njegovim forsiranjem direktno ugrožavao položaj 1. motorizovanog bataljona na Brštaniku i Šćepan Krstu (istovremeno napadnuti pravcem s. Rotimlja — s. Donji Brštanik — s. Dabrica, te Hum — k. 690 — k. 707 — Šćepan Krst), kao i 2. (napad pravcem s. Vrapčići — Šipovac, s. Banjdol) i 3. mtb-a u rejonu Podveležja i Čobanovog polja (napadnuta pravcem s. Dračevice, Ravnice, Bakračuša). Ovako zamišljenim probijanjem i eventualnim razvojem situacije po želji napadača dobila bi se znatno povoljna strategijsko-komunikacijska osnova za dalje nastupanje prema Nevesinju.[10]

Osim ovog glavnog udara, napad je obuhvatao i druga područja na mostarsko-nevesinjskom ratištu. Tako su vođene:

  • Borbe u rejonu odbrane 2. bataljona u Podveležju;
  • Borbe u rejonu odbrane 1. bataljona i diviziona PVO na Donjem Brštaniku;
  • Borbe u rejonu odbrane 3. bataljona;
  • Rejon odbrane 5. bataljona na Zijemljima nije obuhvaćen neprijateljskim pješadijskim napadima, ali je po svim položajima dejstvovano artiljerijom.

Intenzivna artiljerijska dejstva ispoljena su u jutarnjim časovima prvog dana bitke, a u toku dana bila su povremena i selektivna.[11]

Za vrijeme napada aktivno su djelovale od strane napadača i pripremljene diverzantske grupe. Jedna od njih, ugrozila je i sistem veze od komande prema artiljerijskoj bateriji na lokaciji Banjdol (rejon 2. bataljona) i tada je ubijen vojnik Danilo Lozo koji je pošao, u 5 sati ujutro, 8. novembra, da uspostavi prekinutu vezu. On je bio prva žrtva ovog napada. To je uzbunilo artiljerce i napad je odbijen.[10]

Velike gubitke na samom početku je spriječila i apsurdna činjenica da su snage odbrane imale nešto lošiju popunjenost linija usljed praznovanja krsne slave Mitrovdana. Na prvoj liniji su se uskoro počeli pojavljivati borci koji su dolazili neposredno sa proslave krsne slave, ali i starci, žene, djeca, „svi koji su mogli držati pušku” ili pomoći na neki drugi način. Neki ranjenici su bježali iz bolnice da bi branili svoj grad i narod.

Hrvatsko-muslimanske snage tog 8. novembra na mostarsko-nevesinjskom pravcu su produžile sa napadima na svim dijelovima fronta uz jaka artiljerijska dejstva. U Komandi korpusa bili su svjesni da se intenzivna borbena dejstva mogu očekivati i narednih dana.[12] Odbrana od dejstava neprijatelja okarakterisana je u izvještajima Komande brigade kao uporna, a na nekim mjestima i kao odsudna, dok je intenzivirano dejstvo artiljerije po rejonima koncentracije neprijateljskih snaga i vatrenih položaja artiljerije posebno, a zatim i u dva naredna dana umnogome su odredili krajnji rezultat akcije. U dokumentima Komande Hercegovačkog korpusa VRS kao posljednji dan sa frontalnim pješadijskim napadom označen je 12. novembar i to u terminu 10.45 — 11.20 č.[13] Prvi dan bez borbenih dejstava koji se istovremeno može smatrati krajem ofanzive je 15. novembar 1992.[14] Jedini položaj koji je nakon Mitrovdanske bitke ostao u neprijateljskim rukama jeste objekat — kota Gradina (tt 690) i on je u periodu nakon bitke vraćen bez većih problema za HK VRS.[15]

Hrvatsko-muslimanske formacije su 15. novembra, suočene sa gubicima i neprobijanjem linije na glavnim udarnim tačkama, prešle u defanzivu. Bile su suočene i sa pretpostavkom da neuspjeh akcije može prouzrokovati ofanzivna dejstva VRS na dolinu Neretve.[16]

Gubici[uredi | uredi izvor]

Vojska Republike Srpske iznijela je podatke o sopstvenim gubicima. U direktnim borbenim dejstvima poginulo je 38 vojnika i oficira. Petnaestak dana nakon ofanzive u KBC Podgorica preminuo je, od posljedica ranjavanja, pripadnik diverzantskog odreda Hercegovačkog korpusa. U toku priprema ofanzive i u neposrednim dešavanjima nakon nje još dva vojnika i jedan civil stradao je od neprijateljske granate u Nevesinju, oni se takođe mogu ubrojati u žrtve. Sve to ukupne gubitke zaključuje cifrom 42. Teže i lakše je ranjeno oko 200 vojnika i oficira i pet civila u Nevesinju.[17]

U okviru podataka od 42 srpska vojnika i oficira treba reći da je struktura po pripadnosti bila sljedeća:

Najviše ih je poginulo prvog dana bitke — 21[15]

Gubici napadača HV, HVO i tzv. Armije RBiH u ovoj operaciji i dalje su, nedostupni javnosti. Ali „red veličina” svakako se može uspostaviti na osnovu medijskih izvještaja, obavještajnih saznanja VRS i uspostavljanja korelacije među činjenicama iz dostupnih dokumenata. Radio Glas Amerike u tim danima javljao je o oko 500 poginulih. U listu Srpska vojska govori se o 550 poginulih neprijateljskih vojnika. Boračka organizacija Republike Srpske raspolaže podacima od oko 800 likvidiranih napadača.[18] Po dokumentaciji napadača samo u 3. brigadi HVO poslije ofanzive nedostaje 200 vojnika za uspješnu odbranu, a svakako je izvjesno da je značajan udio u tom broju i broj gubitaka (ubijeni, ranjeni, zarobljeni, dezertirali) tokom neuspješnih ofanzivnih aktivnosti.[19] Struktura poginulih od kojih su kod napadača bili istaknuti pojedinci i oficiri govori o veličini gubitaka napadača. Kao komandant „Postrojbe za specijalne namjene Ludvig Pavlović” poginuo je pukovnik Božan Šimović, koji je u taktičkom rasporedu operacije bio zapovjednik pete borbene grupe koja je nastupala na području Brštanik — Šćepan Krst. Na istom potezu poginuo je i Pero Dalmatin, jedan od osnivača HDZ u Čapljini i učesnik u ilegalnom naoružavanju i formiranju paravojnih hrvatskih formacija u Hercegovini, te pripadnik komandnog dijela kadra hrvatskih formacija.[17]

Posljedice[uredi | uredi izvor]

Vojska Republike Srpske je ostvarila značajnu pobjedu zadržavši položaje s početka napada. Bilo je ovo ključno defanzivno borbeno iskušenje koje je osim taktičkih prednosti i stabilnosti donijelo samopouzdanje odbrane na jugu Republike srpske. Ovo je, takođe, bila jedna od posljednjih zajedničkih akcija hrvatskih i muslimanskih snaga na ovim prostorima jer su početkom 1993. počeli otvoreni sukobi koji su uz manje prekide trajali do kraja rata. Mostarsko-nevesinjsko ratište je ostalo jedno od karakterističnijih ratišta u Odbrambeno-otadžbinskom ratu. Stalne tenzije su eskalirale novim žestokim napadom Armije Republike Bosne i Hercegovine, tačno dvije godine kasnije, poznatim kao Druga mitrovdanska ofanziva.

Nasljeđe[uredi | uredi izvor]

Predsjednik Republike Srpske Radovan Karadžić uputio je u Nevesinje neposredno nakon bitke, izaslanika najvišeg ranga, Nikolu Koljevića, za podršku i koordinaciju eventualnih daljih radnji u odbrani Hercegovine. Komandant Glavnog štaba VRS, general Ratko Mladić, lično je stupio u kontakt sa komandantom brigade i uputio mu podršku za odbranu Nevesinja i Hercegovine. Brigada je pohvaljena i od strane Komande Hercegovačkog korpusa, na čijem je čelu bio general Radovan Grubač.[20]

Nevesinjska brigada je 28. juna 1993. godine od strane predsjednika Republike Srpske odlikovana Ordenom Nemanjića, kao prva od jedinica Vojske Republike Srpske.[17]

Kao uspomena na odbranu opštine i Hercegovine, opština Nevesinje Mitrovdan proslavlja kao krsnu slavu i dan opštine. Ova bitka je uticala i na odluku Boračke organizacije Republike Srpske da uzme Mitrovdan za svoju krsnu slavu. Upravo zbog uspješne organizacije odbrane i značaja pobjede na 8. novembar Nevesinjska brigada VRS kasnije je dobila zvaničan naziv 8. motorizovana brigada.[21]

Opština Nevesinje je za uspješnu odbranu odlikovana Ordenom Republike Srpske, tačnije, bila je prvi nosilac ovog priznanja.

Mitrovdanska ofanziva je opjevana u mnogim pjesmama i pričama različitih autora i izvođača.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Sjećanje na Mitrovdanske bitke 1992. i 1994. godine na Nevesinjskom ratištu, Pristupljeno 6. novembra 2013.
  2. ^ Operativna zona jugoistočne Hercegovine, zborno područje Mostar, Kronologija događanja, 31. preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 195.
  3. ^ Predrag Lozo, Prva mitrovdanska ofanziva na istočnu Hercegovinu, u Glasnik Udruženja arhivskih radnika Republike Srpske br. 7, Banja Luka 2015, str. 273—274
  4. ^ Operativna zona jugoistočne Hercegovine, zborno područje Mostar, Kronologija događanja, 31. preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 194.
  5. ^ Zoran Janjić, Nevesinjska brigada u ratu 1992—1995, Opština Nevesinje, Opštinska boračka organizacija Nevesinje; Beograd: Udruženje Nevesinjaca u Beogradu, Nevesinje 2017, str. 297
  6. ^ Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 192.;Zoran Janjić, Nevesinjska brigada u ratu 1992—1995, Opština Nevesinje, Opštinska boračka organizacija Nevesinje; Beograd: Udruženje Nevesinjaca u Beogradu, Nevesinje 2017, str. 298
  7. ^ Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 195.
  8. ^ Operativna zona jugoistočne Hercegovine, zborno područje Mostar, Kronologija događanja, 33-34. preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 196.
  9. ^ Izjava kapetana Ranka Prodanovića, preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 196.
  10. ^ a b Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 196.
  11. ^ Zoran Janjić, Nevesinjska brigada u ratu 1992—1995, Opština Nevesinje, Opštinska boračka organizacija Nevesinje; Beograd: Udruženje Nevesinjaca u Beogradu, Nevesinje 2017, str. 299—307
  12. ^ RCIRZ, Reg. 9, 7. korpus, XIX-5-1 1992, Komanda Hercegovačkog korpusa, Borbeni izveštaj Glavnom štabu Vojske Republike Srpske, Strogo pov. br. 147—742, 14. novembar 1992. Preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka.2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 199..
  13. ^ RCIRZ, Reg. 9, 7. korpus, XIX-5-1 1992, Komanda Hercegovačkog korpusa, Borbeni izveštaj Glavnom štabu Vojske Republike Srpske, Strogo pov. br. 147—740, 12. novembar 1992. u 14.00 č. Preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka.2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 199..
  14. ^ Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka.2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 199.
  15. ^ a b Zoran Janjić, Nevesinjska brigada u ratu 1992—1995, Opština Nevesinje, Opštinska boračka organizacija Nevesinje; Beograd: Udruženje Nevesinjaca u Beogradu, Nevesinje 2017, str. 318
  16. ^ Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka.2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 199—200.
  17. ^ a b v Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 203.
  18. ^ Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 203.
  19. ^ Glavni stožer HVO, Obrana, Strogo povjerljivo Bura Zapovijed za obranu, Dj. br. 01-2505-6/92. IZM Čapljina, 15. novembar 1992. Preuzeto iz Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 203.
  20. ^ Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5. str. 204.
  21. ^ Zoran Janjić, Nevesinjska brigada u ratu 1992—1995, Opština Nevesinje, Opštinska boračka organizacija Nevesinje; Beograd: Udruženje Nevesinjaca u Beogradu, Nevesinje 2017.

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Predrag Lozo, Prva mitrovdanska ofanziva na istočnu Hercegovinu, u Glasnik Udruženja arhivskih radnika Republike Srpske br. 7, Banja Luka 2015.
  • Republika Srpska u Odbrambeno-otadžbinskom ratu, Republički centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, Banja Luka. 2018. ISBN 978-99976-730-1-5.
  • Zoran Janjić, Nevesinjska brigada u ratu 1992—1995, Opština Nevesinje, Opštinska boračka organizacija Nevesinje; Beograd: Udruženje Nevesinjaca u Beogradu, Nevesinje 2017.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Митровданска_офанзива_1992.&oldid=27436309”