Građanski ratovi u Vizantiji tokom XI veka

Građanski ratovi u Vizantiji tokom XI veka obuhvataju sukobe oko vlasti u Vizantijskom carstvu između civilne i vojne aristokratije. Otpočeli neposredno posle smrti Vasilija II (976—1025), a okončali su se drugim dolaskom Komnina na vlast. Ovi sukobi su iznutra uništili Vizantiju koja je u prvoj polovini 11. veka bila najjača država u tom delu sveta i direktno doveli do kobne 1071. godine. Indirektna posledica kobne 1071. godine, a samim tim i građanskih ratova u Vizantiji tokom XI veka, bio je prvi pad Vizantije 1204. godine odnosno konačni slom Vizantije 1453. godine.

Država Vasilija II Bugaroubice[uredi | uredi izvor]

Vasilije II predstavlja jednog od najmoćnijih i najsposobnijih vizantijskih careva koji je vodio uspešne ratove i na istoku i na zapadu. On je srušio državu makedonskih Slovena predvođenih Samuilom (976—1014), a svojim naslednicima je ostavio prostrano carstvo koje se prostiralo od juga Apeninskog poluostrva, preko skoro celog Balkanskog poluostrva i Male Azije sve do Vaspurkana u Jermeniji i Antiohije u Siriji obuhvatajući prostore današnjih republika:

Dodatna širenja Vizantije u prvoj polovini XI veka[uredi | uredi izvor]

Vasilijev plan o proterivanju Arabljana sa Sicilije i ofanzivu na istoku nastavio je posle njegove smrti vojskovođa Georgije Manijakis koji 1032. godine osvaja Edesu, a 1038. godine počinje osvajanje istočnog dela Sicilije. Teritorijalni vrhunac Vizantija dostiže 1045. godine posle smrti jermenskog kralja Jovan Smbat (1020—1043), posle čega je Ani predat Konstantinu Monomahu (1042—1055) prema ugovoru koji je sam Smbat zaključio sa Vasilijem II.

Građanski ratovi (1025—1081)[uredi | uredi izvor]

Posle smrti Vasilija II u Vizantiji na vlast dolazi čitav niz nesposobnih marionetskih careva, koje su postavljale i sklanjale dve međusobno zaraćene strane plemstva sa ograničavanjem centralne vlasti, obezbeđivanjem stvarne vlasti i finansijskih povlastica za sebe, kao njihovim krajnjim ciljem.

Tokom tog perioda na prostoru Carstva često je dolazilo do pobuna vojnika koji su svoje generale proglašavali za careve i otvoreno se upuštali u borbu oko vlasti, a tokom prvog dela tog perioda gotovo i da nije bilo ratova sa susedima, izuzev nekoliko čisto ofanzivnih akcija protiv Arabljana na Siciliji i u Siriji.

Zaraćene grupe plemstva[uredi | uredi izvor]

Vojno plemstvo[uredi | uredi izvor]

Vojno plemstvo je bilo starije i posedovalo je velike posede u Maloj Aziji. Njihovo snaženje ih je tokom prethodnih vekova dovodilo u sukob sa carevima koji su težili da ograniče njihove posede i vlast, dok su predstavnici plemstva sa druge strane težili da što više prošire svoje posede na račun malih seljaka i praktično stvore svoje male suveren države u okviru Vizantije, što im je često polazilo za rukom tokom vladavine slabih careva.

Svoj naziv dobili su po tome što su njegovi predstavnici svoje posede i titule stekli vojnim zaslugama.

Civilno plemstvo[uredi | uredi izvor]

Civilno plemstvo je bilo mlađe i njegovi posedi su mahom bili na Balkanskom poluostrvu, gde su zbog čestih ratova i pobuna Slovena bili stalno ugroženi, dok je dodatna otežavajuća okolnost koja je stajala na putu njihovog bogaćenja bila i činjenica da je lokalno slovensko stanovništvo poreze i namete plaćalo u naturi, a ne u novcu. Oni su zbog toga težili da preko svog uticaja na slabe careve prošire svoje posede na Malu Aziju, koja tada bila sigurna kako od neprijateljskih napada, tako i od pobuna Slovena. Ta težnja ih je dovela u sukob sa vojnim plemstvom koje je smatralo da Mala Azija pripada isključivo njima.

Svoj naziv dobili su po tome što su njegovi predstavnici svoje posede i titule stekli civilnim zaslugama.

Kraj Makedonske dinastije[uredi | uredi izvor]

Konstantin VIII (1025—1028)[uredi | uredi izvor]

Vasilija na prestolu nasleđuje njegov već ostareli brat i savladar Konstantin VIII (1025—1028), koji i sam nije imao muških potomaka. Iako je tokom cele vladavine svog brata Konstantin bio njegov zvanični savladar, on se nije upuštao u državne poslove i sa tom praksom je nastavio i kada je postao car, prepustivši upravljanje državnim poslovima drugima. On je imao tri ćerke:

Evdokiju (koja se vrlo mlada zakaluđerila, pošto je bila unakažena velikim boginjama)
Zoju (978—1050, de jure vladala 1028—1050)
Teodoru (984—1056, de jure vladala 1042—1056) a pošto nije imao muških potomaka, očekivalo se da će njegov naslednik postati muž njegove srednje ćerke Zoje koga on odredi. Pred samu svoju smrt Konstantin je za supruga pedesetogodišnje Zoje odredio carigradskog eparha Romana (III) Argira (1028—1034) koji je bio desetak godina stariji od nje. Svadba je održana 12. 11. 1028. godine, a tri dana kasnije Konstantin je umro prepuštajući Carstvo Romanu, predstavniku civilnog plemstva.

Roman III Argir (1028—1034)[uredi | uredi izvor]

Tokom svoje šestogodišnje vladavine, Roman III je ukinuo niz zakonskih odredbi koje su ograničavale plemstvo, prevashodno opozvavši alilengion (dodatni porez na napuštenu seljačku zemlju) oslobodivši plemstvo plaćanja jednog dela poreza odnosno uskrativši carsku blagajnu za jedan deo prihoda. Istovremeno je indirektno dozvoljeno širenje velikih poseda na račun seljačkih i vojničkih poseda, čime je dodatno slabljena kako državna blagajna, tako i njena vojna moć. Roman se okušao i na vojnom polju katastrofalnim pohodom na Siriju, koji se na kraju dobro završio po Vizantiju, jer je posle Romana komandu preuzeo Georgije Manijakis koji je zatim osvojio Edesu, da bi u periodu od 1038. do 1043. godine vodio uspešnu kampanju na Siciliji protiv Arabljana osvojivši Sirakuzu i Mesinu.

Roman III umire 11. 04. 1034. godine u svom kupatilu, a njegova supruga Zoja se istog dana udaje za svog mladog ljubavnika Mihajla (IV) (1034—1041) koji postaje novi car.

Mihajlo IV Paflagonac (1034—1041)[uredi | uredi izvor]

Mihajlo IV koji je bio seljak iz Paflagonije svoj uspon na carski tron dugovao je svom bratu evnuhu Jovanu Orfanotrofu koji je bio visoki dvoranin i praktično ga poturio ostareloj carici.

Neposredno po stupanju Mihajla na presto, Jovan stavlja caricu u neku vrstu kućnog pritvora da bi sprečio, da njegovog brata stigne sudbina prvog Zojinog supruga. Sam Mihajlo praktično nije bio u stanju da vlada jer je bolovao od epilepsije i njegovo stanje se vremenom samo pogoršavalo, tako da se vlast de facto nalazila u rukama njegovog brata Jovana.

Sam Jovan se pokazao kao sposoban vladar, ali je zato drastično povećao poreze i namete, koji nisu punili samo državnu kasu već i džepove samog Jovana i njegovih rođaka. Pored toga on uvodi slovenskom stanovništvu da plaća poreze u novcu, umesto dotadašnjeg plaćanja u naturi što dovodi do velikog revolta među Slovenima. Deo njih u Duklji je već 1035. godine pokušao da se oslobodi vizantijske vlasti predvođen Stefanom Vojislavom (1038—1050), ali je ustanak ugušen, a sam Vojislav se u avgustu našao u vizantijskom zatvoru, no već krajem 1037. ili početkom 1038. godine je Vojislav podigao novu pobunu i zauzeo zemlje Srba. Međutim kap koja je prelila čašu među Slovenima odigrala se 1037. godine kada je umro ohridski arhiepiskop Sloven Jovan, na njegovo mesto biva postavljen hartofilaks crkve Božanske Mudrosti Lav, koji je bio Grk. Tako je autokefalna slovenska crkva zamenjena grčkom crkvom koja je otpočela proces helenizacije slovenskog stanovništva. Kao posledica promene poreza iz nature u novac i otpočinjanja helenizacije dolazi do velikog slovenskog ustanka u Pomoravlju i Povardarju 1040. godine.

Na čelu ustanka se našao Petar Deljan (koji je tvrdio da je Samuilov unuk), a uskoro je i u Dračkoj temi buknula druga slovenska pobuna predvođena Tihomirom, tako da je za kratko vreme ustanak došao do samog Soluna. Iako je snažno otpočeo, ustanak je već 1041. godine bio razbijen zahvaljujući izdaji nekadašnjeg vizantijskog stratega Teodosijopolja i sina Jovana Vladislava (1015—1018) Alusijana, posle čega je vizantijska vojska predvođena Mihajlom IV bez mnogo muke skršila preostali otpor. Međutim posledica ovog vojnog angažovanja epileptičnog cara bilo je drastično pogoršanje njegovog stanja i on decembra iste godine umire.

Novi vizantijski car postaje sinovac Mihajla IV i Jovana Mihajlo (V) (1041—1042) koga je carica Zoja pod Jovanovim uticajem usvojila pred Mihajlovu smrt, dodelivši mu titulu cezara.

Mihajlo V Kalafat (1041—1042)[uredi | uredi izvor]

Mihajlo V nazvan Kalafat odnosno Šuper po zanimanju svog oca, neposredno po preuzimanju vlasti proteruje Jovana Orfanotrofa u čemu je imao široku podršku plemstva, želeći vlast za sebe. Njegov sledeći potez bilo je sklanjanje carice Zoje u manastir. Ovakvim bezobzirnim sklanjanjem makar i prividnog legitimiteta makedonske dinastije, Mihajlo V je ostao bez ikakve podrške, pošto je na vlast došao zahvaljujući aktivnostima svog strica Jovana Orfanotrofa i već 20. 04. 1042. godine on biva zbačen i oslepljen.

Vladavina Zoje i Teodore (20. 04—11. 06.)[uredi | uredi izvor]

Posle svrgavanja Mihajla V vlast prelazi na ostarele ćerke Konstantina VIII caricu Zoju i monahinju Teodoru. Međutim njih dve nisu imale sposobnosti za vladanje državom, a pored svega je među njima vladala velika netrpeljivost zbog čega je vrlo brzo postalo jasno da njih dve neće biti u stanju da vode državu zbog čega je šezdesetčetvorogodišnja carica Zoja 11. 06. 1042. godine stupila u svoj treći brak, a njen novi muž i car postao je senator Konstantin (IX) Monomah, predstavnik civilnog plemstva, dok su ćerke Konstantina VIII zvanično bile njegove savladarke dobivši odrešene ruke za trošenje državnog novca radi sopstvenog zadovoljstva.

Konstantin IX Monomah (1042—1055)[uredi | uredi izvor]

Konstantin IX nije pridavao veliki značaj državnim poslovima, a na samom dvoru je počela neka vrsta kulturne renesanse. Posle duge vladavine careva okrenutih vojnim pohodima (Nićifor II Foka (963—969), Jovan I Cimiskije (969—976), Vasilije II Bugaroubica), sada je na prestolu sedeo car koji je pridavao veći značaj kulturi, nego ratovanju. Najbliži Konstantinovi savetnici bili su:

Ovaj kulturni preporod osetio se već 1045. godine kada je u Carigradu osnovana visoka škola koju su činili:

pravni fakultet, na čijem se čelu nalazio Ksifilin kao nomofilaks
filozofski fakultet, na čijem se čelu nalazio Psel

Usled stalnog popuštanja pred zahtevima plemstva za smanjenjem i ukidanjem poreza, carska blagajna je ostala bez dobrog dela prihoda, zbog čega se počinje sa davanjem u zakup skupljanja poreza. Na taj način su zakupci skupljali porez u određenoj oblasti u ime države kojoj su na ime poreza morali isplaćivati određenu sumu, bez obzira na to koliko bi sakupili, a za sebe su mogli da zadrže ostatak. To je dovelo do dodatnog opterećenja stanovništva, od čega država nije imala finansijsku korist, već su se tim sistem bogatili isključivo zakupci, dok je državna blagajna nastavila da se siromaši. Dodatno opterećenje za budžet predstavlja i sistematsko zapostavljanje stajaće vojske iz političkih razloga, što je Vizantiju primoravalo da se osloni na najamničke trupe koje su bile mnogo skuplje od domaćih stajaćih trupa. Direktna posledica pražnjenja državne blagajne bio je početak dodavanja drugih metala zlatu prilikom kovanja čuvenih vizantijskih zlatnika koji vekovima nije gubio svoju vrednost i značaj u svetu, što je dodatno oslabilo vizantijsku ekonomiju. Međutim u Monomahovo vreme se po prvi put javlja sistem pronija koje su davane za zasluge na upravu plemićima do njihove smrti, koje će odigrati značajnu ulogu u Vizantiji i njenim vojnim snagama.

Na početku svoje vladavine Konstantin je pokušao da povrati kontrolu nad Dukljom, koja se 1038. godine pod vođstvom Stefana Vojislava oslobodila vizantijske vlasti. Protiv srpske države poslat je u jesen 1042. godine strateg dračke teme sa oko 60.000 vojnika sa juga, a vizantijskim vazalima županu Raške, banu Bosne i knezu Zahumlja Ljutovidu je naređeno da sa severa i istoka udare na Vojislava. Međutim Vojislav je veštim manevrima uspeo da do nogu potuče vizantijsku vojsku u Barskoj bici. Procenjuje se da je tom prilikom stradalo oko 40.000 vojnika, među kojima su bila i sedmorica stratega. Posle ove pobede su vladari drugih srpskih oblasti priznali Vojislavovu vrhovnu vlast, čime Vizantija ne da nije uspela da povrati Duklju, već je i trajno ostala bez Zahumlja, Bosne i Raške.

Poslednji uspeh briljantne vojne vladavine Vasilija II odigrao se 1045. godine kada je ostatak kraljevine Jermenije sa sedištem u Aniju predat Monomahu posle smrti Jovana Smbata (1020—1045) prema ugovoru koji je Smbat zaključio sa Vasilijem, čime je okončana njegova invazija na kraljevinu Jermeniju posle smrti Gagika I (990—1020).

Sukob između patrijarha Rima i Carigrada kulminirao je 1054. godine kada je predstavnik Lava IX kardinal Humbert 16. 07. u crkvi Božanske Mudrosti bacio anatemu na Mihajla Kerularija i njegove pristalice. Neposredno posle toga je na saboru koji je predvodio Kerularije bačena anatema na Lava IX i njegove pristalice čime je došlo do rascepa hrišćanske crkve na dve zasebne sfere:

istočnu tj. pravoslavnu
zapadnu tj. rimokatoličku

Konstantin Monomah umire 11. 09. 1055. godine, a vlast prelazi na sestru njegove pokojne supruge Zoje i poslednjeg predstavnika makedonske dinastije Teodoru.

Pobune za vladavine Konstantina IX[uredi | uredi izvor]

Veliki uspesi Georgija Manijakisa podigli su njegovu popularnost kako u vojsci, tako i u narodu zbog čega se u Carigradu javilo podozrenje u njegove namere. Podstaknut tim dvorskim spletkama Monomah ga je opozvao, naredivši mu da se vrati u Carigrad i dokaže da ne kuje zaveru da preuzme vlast. Možda Manijakis nije planirao da preuzme vlast, ali mu je bilo veoma jasno da neće cara uspeti da u to uveri zbog čega prihvata borbu i 1043. godine biva proglašen za cara i sa svojim snagam se povlači sa Sicilije i preko Drača se upućuje ka Solunu i Carigradu. Delovalo je da će doći do promene vlasti u Vizantiji pošto nije bilo mnogo ljudi koji su se mogli vojnički suprotstaviti Manijakisovom vođenju i njegovim prekaljenim vojnicima, ali je Georgije tokom pohoda poginuo od strele u već dobijenoj bici, što je dovelo do sloma pobune.

Nekoliko godina posle sloma Manijakisove pobune dolazi do novog ustanka u severozapadnoj Trakiji na čijem se čelu našao Lav Tornikis. Zahvaljujući velikom nezadovoljstvu koje je vladalo kako u vojnim krugovima, tako i među stanovništvom pobuna se brzo proširila i Carigrad se 1047. godine našao pod opsadom. Međutim Tornikisova neodlučnost da krene u završni juriš na carigradske bedeme, slomila je pobunu koja se nakon toga raspala.

Teodora (1055—1056)[uredi | uredi izvor]

Posle Monomahove smrti 11. 01. 1055. godine, vlast je prešla na Teodoru, poslednji živi izdanak makedonske dinastije koja je skoro dva veka vladala Vizantijom. Ona je vladala zemljom nepunih godinu dana i na svom samrtnom odru u septembru 1056. godine za svog naslednika određuje logoteta stratiotika Mihajla (VI) (1056—1057). Njenom smrću nestaje i poslednji privid postojanja jake carske institucije, što već rastrzanu Vizantiju gura još dublje u otvoreni građanski sukob.

Prvi dolazak Komnina na vlast (1056—1059)[uredi | uredi izvor]

Mihajlo VI Stratiotik (1056—1057)[uredi | uredi izvor]

Mihajlo VI je bio logotet u poznim godinama kada je od umiruće Teodore preuzeo vlast. Nije pokazivao inicijativu za vladanjem i u potpunosti se povinovao zahtevima civilnog plemstva, o čemu najbolje govore Pselove reči da je on bio:

... manje sposoban da vodi, nego da bude rukovođen.

Slepo prateći zahteve civilnog plemstva on je odbio da primi predstavnike vojnog plemstva koje su predvodili stratezi Isak Komnin (1057—1059) i Katakalon Kekavmen i sasluša njihove zahteve, ali se na jednom od sastanaka predstavnika vlasti obratio vojskovođama sledećim rečima:

Ili u rat protiv Persijanaca (Turaka Seldžuka prim. aut.) idite i zemlje pustošenje sprečite ili ću ja plate vaše Persijancima dati da zemlje te na miru ostave

Posledica ovog njegovog postupka osetila se vrlo brzo i već 08. 06. 1057. godine je Isak Komnin u Paflagoniji proglašen za cara, a pobunjene trupe su se uputile ka Carigradu. Nedaleko od Nikeje pobunjenici su potukli odrede lojalne Mihajlu VI, koji je posle toga bio primoran na pregovore. Njegovi predstavnici Lihud i Psel su Isaku ponudili titulu cezara i položaj prestolonaslednika, što je on odbio uveren u svoju pobedu. Ovakva ponuda Isaku je i onima koji su Mihajla VI podržavali jasno pokazala njegovu nemoć, posle čega je on izgubio svaku podršku među plemstvom, a protiv njega je stala i crkva na čelu sa Kerularijem. U ovakvom razvoju situacije, Mihajlo VI se dobrovoljno povukao sa vlasti i zakaluđerio, a carigradske kapije su otvorene Isaku Komninu koji je 01. 09. 1057. godine primio carski venac.

Isak I Komnin (1057—1059)[uredi | uredi izvor]

Tokom kratkotrajne vladavine Isaka Komnina, vizantijska vojska je ponovo osnažena i otpočela je sa uspehom da brani svoje severne granice od upada Mađara i Pečenega, a careva vojna orijentacija je jasno pokazana i na novcu koji je kovao na kome je predstavljen sa isukanim mačem.

Na unutrašnjem planu, Isak je pokušao da popravi finansijsko stanje u državi konfiskovanjem jednog dela kako crkvenih, tako i svetovnih imanja. Ovo konfiskovanje je patrijarh Kerularije protumačio kao direktan udar na moć crkve, zbog čega je zauzeo jasan neprijateljski stav prema caru. Odnose među njima dodatno je pogoršalo Kerularijevo pozivanje na Konstantinovu darovnicu kojim je on planirao da stavi duhovnu iznad svetovne vlasti, odnosno da podredi sebi Isaka i njegove naslednike.

Koristeći se jednom Kerularijevom posetom manastirima van Carigrada, Isak je 08. 11. 1058. godine naredio da ga uhvate i odvedu u progonstvo, jer se plašio reakcije naroda, ako bi ga zbacio dok je bio u Carigradu. Pošto je Kerularije odbio da se povuče sa mesta patrijarha, car je sazvao sabor koji je trebalo da ga zbaci i izabere njegovog naslednika. Tokom zasedanja sabora na kome je Psel iznosio optužbe protiv patrijarha, Kerularije je umro što je izazvalo dodatni revolt u narodu. Pod pritiskom narodnog nezadovoljstva, crkve predvođene novim patrijarhom Konstantinom Lihudom i civilnog plemstva Isak Komnin se 22. 11. 1059. godine povukao sa vlasti i zamonašio u Studitskom manastiru u Carigradu.

Vladavina Duka (1059—1081)[uredi | uredi izvor]

Konstantin X Duka (1059—1067)[uredi | uredi izvor]

Konstantin Duka je bio predstavnik civilnog plemstva koje za njegove vladavine dostiže svoj vrhunac, a zahvalnost za svoje uzdizanje pored pripadnosti moćnoj porodici Duka dugovao je i svojim školskim drugovima Pselu (koji je sada bio prvi ministar) i Lihudu (koji je sada bio patrijarh).

Pored izdavanja skupljanja poreza Konstantin je uveo i prodaju činovničkih položaja pokušavajući da napuni državnu blagajnu koje se uporno trošila na lagodan život Velikog Dvora, kupovinu podrške crkve poklonima i održavanje sve većeg činovničkog aparata. Međutim to nije dovelo do punjenja budžeta, zbog čega se vlast okrenula smanjivanju izdataka za vojsku i njene veličine. Pored velikog smanjenja broja stajaće vojske, došlo je i do zapostavljanja održavanja utvrđenja širom carstva. Pored očiglednih finansijskih razloga za zapostavljanjem vojske, Konstantin i njegovi saradnici su želeli da onemoguće nekog novog Isaka Komnina koji će uz vojnu podršku srušiti prevlast civilnog plemstva.

Tokom Konstantinove vladavine počinje potiskivanje Vizantije na svim frontovima. Na Apeninskom poluostrvu Robert Gvidiskar predvodi Normansku ofanzivu, Mađari 1064. godine zauzimaju Beograd, a Uzi tokom jeseni iste godine prelaze Dunav i pustoše po Balkanskom poluostrvu. Istovremeno na istoku Turci Seldžuci ruše Bagdadski kalifat i otpočinju ofanzivu na Vizantiju zauzimanjem Anija 1065. godine, posle čega upadaju u Kilikiju, da bi 1067. godine zauzeli Cezareju.

Konstantin X Duka umire u maju 1067. godine, a vlast preuzimanje njegova udovica Evdokija u ime njihovih maloletnih sinova Mihajla (1071—1078), Andronika i Konstantina.

Evdokija (1067—1068)[uredi | uredi izvor]

Iako je de jure vladala Evdokija, vlast se de facto nalazila u rukama Mihajla Psela i cezara Jovana, brata Konstantina X. Želeći da se suprotstavi Pselu i Jovanu, Evdokija je bila primorana da se uda. Podršku za to je dobila od patrijarha Jovana Ksifilina i dela plemstva koje je bilo ugroženo napadima na Vizantiju. Njen novi suprug je morao biti neko ko će biti u stanju da uspešno vodi vojsku, ali i neko ko neće biti u stanju da ugrozi pravo njenih sinova na presto. Njen izbor je pao na generala Romana Diogena (1068—1071) koji je u zatvoru čekao izvršenje smrtne kazne zbog pobune protiv Konstantina X. Roman je pomilovan i 01. 01. 1068. godine je proglašen za cara, a cezar Jovan je poslat u progonstvo.

Roman IV Diogen (1068—1071)[uredi | uredi izvor]

Roman je bio predstavnik vojnog plemstva iz Filadelfije. Njegov otac je bio Konstantin Diogen, jedan od vojskovođa Vasilija II, upravnik Beograda i pobednik nad Sermonom.

Odmah po stupanju na presto Roman je otpočeo sa borbom protiv Seldžuka predvodeći pretežno najamničku vojsku. Tokom nekoliko pohoda (1068, 1069. i 1070. godine) on je uspeo da više puta potuče Seldžuke, ali nije uspeo da ih potisne. Zbog toga je za 1071. godinu planirao veliki pohod kojim je trebalo da trajno suzbije Seldžuke. Paralelno sa vođenjem borbi protiv Seldžuka, Roman se suočio sa stalnim pokušajima Duka da ga suzbiju i svrgnu, zbog čega je pohod 1070. godine predvodio Manojlo Komnin, jer Roman nije smeo da napusti Carigrad zbog opasnosti od prevrata.

Tokom proleća je jaka vizantijska vojska iz Carigrada, preko Teodosijopolja stigla do Mancikerta koji se nalazio u rukama Seldžuka i zauzela grad (23. 08.). Međutim nekoliko dana kasnije 26. 08. između Mancikerta i jezera Van vizantijska vojska biva poražena, zahvaljujući izdaji Andronika Duke u Mancikertskoj bici. U borbi je sam Roman ranjen i zarobljen, ali je sa vođom Seldžuka Alp Arslanom (1063—1072) zaključio mir, posle čega je oslobođen. Neposredno pre bitke kod Mancikerta, Normani su u aprilu zauzeli Bari, čime je Vizantija izgubila i poslednji posed na Apeninskom poluostrvu.

Civilno plemstvo predvođeno Pselom i Dukama izvršilo je neposredno posle Mancikerta coup d'état kojim je Roman zbačen sa vlasti, a za novog cara je proglašen sin Konstantina X Mihajlo. Novi car je vlast prepustio majci, ali je ona po povratku cezara Jovana iz progonstva, zatvorena u manastir, tako da je 24. 10. Mihajlo postao samostalni vladar, a Jovan regent. Roman je pokušao da povrati vlast uz pomoć svojih pristalica i ostataka trupa koje su mu ostale lojalne posle bitke kod Mancikerta, ali nije imao mnogo uspeha zbog čega je otpočeo pregovore. Dogovoreno je da mu bude dozvoljen povratak u Carigrad, lična bezbednost i amnestija za njegove ljude, ako položi oružje, što su mu garantovala tri mitropolita. Međutim kada je položio oružje, Roman je bio uhvaćen i oslepljen usijanim gvožđem. Psel mu je tom prilikom čestitao na velikoj božijoj milosti, kojom mu je Bog:

... oduzeo oči, da bi mu darovao vid nebeske svetlosti.

Neposredno posle toga Roman IV je umro od posledica ranjavanja u manastiru na ostrvu Proti, u leto 1072. godine.

Mihajlo VII Parapinak (1071—1078)[uredi | uredi izvor]

Vladavina Mihajla VII Parapinaka se odlikovala izrazitom nesposobnošću. Mlad, nezainteresovan i nadasve nesposoban za značajnu ulogu koja mu je poverena u trenutku kada je Carstvo propadalo po svim šavovima, pa je neobično kako je uspeo da se i toliko održi na vlasti. Nezainteresovan za vlast, on je vladavinu prepustio prvo svojoj majci, potom svom stricu Jovanu i konačno logotetu Nićiforici.

Vojni slom iz 1071. godine i njegove posledice u vidu nadirućih Seldžuka sa jedne i Normana koji spremaju invaziju sa druge strane dovele su Vizantiju u stanje opšteg rasula. Nesposobnost centralne vlasti da pruži podršku svojim istočnim provincijama dovela je do samoorganizovanja lokalnog stanovništva, tako da se:

između Trapezunta i Teodosijopolja, organizovala država na čelu sa Teodorom Gabrasom
između Edese i Antiohije, organizovala država na čelu sa Filaretom Brahamijusom

Tokom 1072. godine u Pomoravlju izbija novi slovenski ustanak protiv Vizantije predvođen Đorđem Vojtehom. Na čelo ustanka je postavljen srpski princ Konstantin Bodin (1081—1101), koji je u Prizrenu proglašen za cara. Međutim posle neuspešne opsade Kostura, Nićifor Vrijenije u bici kod Pauna uništava ustanike i zarobljava Bodina. Neposredno posle toga su se i Hrvatska (1076) i Zeta (1077) otcepile od Vizantije i proglasile se za kraljevine, tako da je Mihajlo Vojislavljević postao prvi srpski kralj. Stanje na Balkanskom poluostrvu dodatno su pogoršavali stalni pljačkaški upadi Mađara i Pečenega, kao i iščekivanje početka normanske invazije.

Alp Arslan i njegov sin Malik Šah (1072—1092) su sa svoje strane ispoštovali mir koji su sklopili sa Romanom Diogenom, ali su zato lokalni emiri iz sve snage udarili na nebranjene prostore Vizantije osvojivši za svega nekoliko godina gotovo celu Malu Aziju, osvojivši 1077. godine Nikeju i stigavši do Hristopolja, na maloazijskoj obali Bosfora.

Vladavinu Mihajla VII karakterišu i velika poskupljenja i opadanje vrednosti vizantijskog novca, zbog čega je i sam Mihajlo dobio podrugljivi nadimak Parapinak (za četvrtinu manje). Pored opšte krize u Vizantiji, do ovoga su dovodile i loše mere koju je vlast, prevashodno logotet Nićiforica u ime Mihajla VII, sprovodila, kao što je bio pokušaj pretvaranja trgovine žitom u državni monopol, koji se okončao narodnom pobunom u kojoj su razorena državna skladišta žita. Sam Nićiforica je svoje greške platio posle svrgavanja Mihajla VII, kada je bio mučen i na kraju ubijen.

Vladavina Mihajla VII okončala se prevratom marta 1078. godine, posle koga se Mihajlo zamonašio u Studitskom manastiru, a novi car je postao jedan od pobunjenih predstavnika vojnog plemstva Nićifor (III) Votanijat (1078—1081). Kraj njegove vladavine predstavlja i konačni slom civilnog plemstva, posle čega dolazi do ogorčene borbe među predstavnicima vojnog plemstva oko vlasti.

Pobune za vladavine Mihajla VII[uredi | uredi izvor]

Jedan od neposrednih učesnika bitke kod Mancikerta, Ursel od Bajela poslat je 1072. godine na čelu oko 3.000 normanskih oklopnika u Anadoliju da povrati kontrolu nad nekim oblastima u ime Vizantije. On je zauzeo Galatiju i u njoj osnovao sopstvenu kneževinu sa sedištem u Ankiri, proglasivši za cara cezara Jovana Duku. Njegovu državu su slomili Seldžuci na poziv Vizantije, a sam Ursel se povukao u Amasiju u kojoj je 1074. godine zarobljen i predat generalu Aleksiju (I) Komninu (1081—1118).

U jesen 1077. godine, Nićifor Vrijenije koji je upravljao Dračkom temom se proglašava za cara kao predstavnik vojnog plemstva. Njegova pobuna je obuhvatila Balkansko poluostrvo i on u novembru iste godine ulazi u Hadrijanopolj, posle čega kreće na Carigrad. U međuvremenu se u Carigradu odigrao coup d'état u kome je zbačen Mihajlo VII, a novi car je postao Nićifor III koji je na Votanijata poslao Aleksija Komnina koji ga je porazio i slomio njegovu pobunu.

Neposredno posle velike pobune na Balkanskom poluostrvu, u Maloj Aziji se u januaru 1078. godine pobunio strateg Anadolijske teme Nićifor Votanijat. Uz podršku Seldžuka, on je u martu iste godine ušao u Nikeju što je izazvalo puč u Carigradu u kome je Mihajlo VII uz podršku crkve zbačen i zamonašen, a Nićifor, koji je navodno vodio poreklo od porodice Foka, je proglašen za cara.

Drugi dolazak Komnina na vlast (1078—1185)[uredi | uredi izvor]

Nićifor III Votanijat (1078—1081)[uredi | uredi izvor]

Tokom svoje kratke vladavine Nićifor III nije uspeo da otkloni nijedan od uzroka koji su doveli do pada njegovog prethodnika. Inflacija i finansijska kriza su se nastavljale jer je na snazi ostao činovnički sistem iz vremena Duka, Seldžuci su nastavili sa osvajanjem Male Azije, jer Vizantija zbog unutrašnjih sukoba nije bila u stanju da pošalje vojsku protiv njih.

Nićifor je pokušao da se oženi udovicom Konstantina Duke Evdokijom, ali se Jovan Duka usprotivio ovome, posle čega se on oženio Marijom, suprugom još uvek živog Mihajla VII. Međutim on je odbio da prihvati njenog i Mihajlovog sina Konstantina za naslednika što je dalo povod Robertu Gvidiskaru da otpočne ofanzivu na Balkansko poluostrvo odnosno Vizantiju pod izgovorom da štiti legitimna prava mladog Konstantina koji je bio veren sa njegovom ćerkom Jelenom.

Nićiforova vladavina se okončala krajem marta 1081. godine kada je Aleksije Komnin potplatio nemačke najamnike na carigradskim bedemima i ušao u grad posle čega se Nićifor III povukao sa vlasti i zamonašio.

Pobune za vladavine Nićifora III[uredi | uredi izvor]

Neposredno posle sloma Vrijenija, novi upravnik Dračke teme Nićifor Vasilakije je 1079. godine podigao pobunu, proglasivši se za cara. Njegovu pobunu slomio je Aleksije Komnin.

Već naredne godine Nićifor III se suočio sa novom pobunom, kada se poput njega u Nikeji uz podršku Seldžuka za cara proglasio Nićifor Melisin. Jedini na koga se car mogao osloniti bio je Aleksije Komnin, koji je ovog puta odbio da se bori protiv Melisina koji mu je bio zet. Njegova pobuna se okončala tek kada je Aleksije postao novi car i kada mu je ponudio titulu cezara, odbivši njegov predlog da podele Carstvo na evropski deo koji bi pripao Aleksiju i azijski deo koji bi pripao Melisinu, odnosno da legalizuju stanje koje je de facto postojalo.

Početak normanske invazije na Balkansko poluostrvo primorao je Votanijata da podigne vojsku na čije je čelo postavio Aleksija Komnina, uputivši ga protiv Normana. Međutim on se u dogovoru sa Jovanom Dukom i drugim velikašima u Curulonu proglasio za cara i krenuo na Carigrad. Potplativši nemačke najamnike koji su opsluživali deo kopnenih bedema, Aleksijeve trupe 01. 04. 1081. godine ulaze u Carigrad i tokom tri dana pljačkaju, sprovodeći nasilje nad stanovništvom. Kada se sve to završilo, Aleksije je 04. 04. ovenčan za cara na prvi dan Uskrsa, dok se Votanijat povukao sa vlasti u manastir i zamonašio.

Aleksije I Komnin (1081—1118)[uredi | uredi izvor]

Aleksije je tokom skoro 4 decenije koliko je vladao Vizantijom uspeo da spreči njeno uništenje odbivši Normane i Pečenege, da je vrati na noge i započne njenu delimičnu teritorijalnu obnovu. Direktne posledice njegovih poteza bili su početak krstaških pohoda, ali i ugovori sa Mletačkom republikom koji će dovesti do sloma vizantijske ekonomske i pomorske moći, a samim tim i njene propasti.

On je uspeo da objedini sve sukobljene faktore u Vizantiji oko sebe, čime je okončao više od pola veka sukoba oko vlasti koji su skoro uništili državu i doneo joj skoro čitav vek unutrašnjeg mira. Ti faktori bili su:

kao uspešni vojskovođa, predstavnik porodice Komnina koji su pripadali vojnom plemstvu i bratanac nekadašnjeg cara Isaka zadobio je podršku vojnog plemstva.
kao suprug Irine Dukine, ćerke Andronika Duke i unuke cezara Jovana Duke, zadobio je podršku Duka odnosno poverenje civilnog plemstva.
dobio je podršku carice Marije (supruge Mihajla VII i Nićifora III i njegove ljubavnice) koja ga je posinila, nadajući se da će obezbediti presto njenom sinu Konstantinu.

Pored toga Aleksije je bio kako vrstan vojskovođa, tako i vrstan političar što je bila jedina kombinacija koja je mogla doneti spas Vizantiji u trenutku u kome je on zavladao, kada je vojska bila praktično uništena, državna blagajna ispražnjena, a sa svih strana su nadirali neprijatelji (Normani sa zapada, Pečenezi sa severa i Seldžuci sa istoka).

Posle rođenja svog sina Jovana (II) (1118—1143) 1092. godine Aleksije ga je odredio za svog naslednika umesto Konstantina Duke koji je bio oženjen njegovom ćerkom Anom. Posle Konstantinove smrti Ana se udala sa Nićifora Vrijenija sa kojim je uz podršku svoje majke pokušala da preuzme vlast, ali je i pored svega Aleksija nasledio njegov sin Jovan.