Dragan Lalović
| Dragan Lalović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 14. jun 1953. |
| Mjesto rođenja | Vlahovlje kod Kalinovika, SR BiH FNRJ |
| Obrazovanje | Vojna akademija Kopnene vojske |
| Vojna karijera | |
| Služba | SFRJ Jugoslovenska narodna armija (?—1992) Vojska Republike Srpske (1992—2003) |
| Vojska | Jugoslovenska narodna armija Vojska Republike Srpske Vojska Jugoslavije |
| Čin | general-major |
| Učešće u ratovima | Rat u Hrvatskoj Rat u Bosni i Hercegovini NATO bombardovanje SRJ |
| Odlikovanja |      |
Dragan Lalović (Vlahovlje kod Kalinovika, 14. jun 1953) je penzionisani general-major Vojske Republike Srpske. Nekadašnji je ratni komandant 3. hercegovačke lake pešadijske brigade i 1. gardijske motorizovane brigade Glavnog štaba VRS.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1953. u selu Vlahovlje kod Kalinovika, od oca Mate i majke Joke. Pored njega roditelji su imali još dvoje djece. Njegov deda, Svetko Lalović je bio solunski dobrovoljac. Oženjen je i ima jednu kćerku. Po nacionalnosti je Srbin. Krsna slava porodice je Sveti Jovan Krstitelj-Jovanjdan (20. januar).
Završio je Osnovnu školu "Miladin Radojević" u Kalinoviku 1968, Gimnaziju opšteg smjera "Dr Simo Milošević" u Kalinoviku 1972, Vojnu akademiju Kopnene vojske - smjer pješadija 1976. (kao prvi u rangu u smjeru pješadija), Generalštabnu školu Vojske Jugoslavije 1993. i Školu nacionalne odbrane 1999. godine (prvi u rangu), kurs oficira Vojne policije 1978. i kurs komandanata pješadijskog bataljona 1984. godine. Proizveden je u čin: potporučnika 1976, a unaprijeđen u čin poručnika 1977, kapetana 1980, kapetana prve klase 1984, majora 1987. (vanredno), potpukovnika 1991, pukovnika 1997. i general-majora 2002. (vanredno).[2]
Obavljao je dužnosti: komandir voda vojne policije u Zagrebu; komandir čete vojne nolicije u Zagrebu; zamjenik komandanta bataljona vojne policije u Zagrebu; komandant bataljona vojne policije u Zagrebu; načelnik štaba zaštitnog puka u Slunju, Kiseljaku i Sarajevu; referent u Odjeljenju za poslove vojne policije u Upravi bezbjednosti Vojske Jugoslavije u Beogradu; komandant lake pješadijske brigade Vojske Republike Srpske u Kalinoviku; komandant gardijske motorizovane brigade Vojske Republike Srpske u Kalinoviku; referent za poslove vojne policije u Odjeljenju bezbjednosti Hercegovačkog korpusa u Trebinju; načelnik Odjeljenja za poslove vojne policije u Upravi bezbjednosti Vojske Republike Srpske u Han Pijesku; komandant Odreda za obezbjeđenje u Vojsci Republike Srpske u Han Pijesku; načelnik Odjeljenja za zaštitu i bezbjednost Generalštaba Vojske Republike Srpske u Han Pijesku; načelnik štaba 7. korpusa Vojske Republike Srpske u Bileći; komandant 5. korpusa Vojske Republike Srpske u garnizonu Sokolac.
Od 20. septembra 1991. do 1. decembra 1991. godine učestvovao je u borbenim dejstvima na teritoriji Hrvatske (prekinuto redovno školovanje u Generalštabnoj školi JNA i upućen na ratište) na dužnosti načelnika štaba zaštitnog puka u 5. vojnoj oblasti. Od 10. marta 1993. do kraja rata u Bosni i Hercegovini učestvovao u borbenim dejstvima obavljajući dužnosti komandanta lake pješadijske i gardijske motorizovane brigade, referenta za poslove vojne policije u komandi korpusa i načelnika Odjeljelja vojne policije u Glavnom štabu VRS. Od 25. marta do 20. juna 1999. godine učestvovao u odbrani od agresije NATO-a na Saveznu Republiku Jugoslaviju (prekinuto redovno školovalje u Školi nacionalne odbrane i upućen u Operativno-nastavio odjeljelje u Komandu Prištinskog korpusa). Dana 26. maja 1999. godine ranjen je u zasjedi koju su izveli pripadnici šiptarskih terorističkih snaga na putu Štimlje-Dulje-Suva Reka i tom prilikom je zadobio povrede desne arkade, desnog oka i lica.[2]
Službovao u garnizonima: Zagreb, Slunj, Kiseljak, Sarajevo, Beograd, Kalinovik, Trebilje, Han Pijesak, Bileća i Sokolac.
Penzionisan je 11. jula 2003. godine (sa dužnosti ga smijenili visoki predstavnik u BiH i komandant SFOR-a zbog navodnog pomagalja licima osumnjičenim za ratne zločine).
Sa porodicom je nastaljen u Ćupriji. Poslije penzionisanja, od 2007. do 2012. godine, radio je u beogradskoj firmi "Eurolukspetrol" i firmi "Varvarin voće" u Varvarinu kao tehnički direktor. Bio je svjedok odbrane u procesu protiv Ratka Mladića pred Haškim tribunalom.[1]
Odlikovanja i priznanja[uredi | uredi izvor]
Odlikovan u JNA:
- Značka za posebne zasluge u obuci omladine za sticanje vojnih znanja i vještina,
- Medalja za vojne zasluge,
- Medalja za vojničke vrline,
- Orden za vojne zasluge sa srebrnim mačevima i
- Orden Narodne armije sa srebrnom zvijezdom.
Odlikovan u VJ:
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Iskaz o dogadjajima pre i nakon perioda optužnice”. Sense Agency. 2. 6. 2014. Pristupljeno 29. 11. 2019.[mrtva veza]
- ^ a b Generali Republike Srpske 1992-2017 : biografski rječnik / Savo Sokanović i dr, Banja Luka : Ministarstvo rada i boračko-invalidske zaštite Republike Srpske : Boračka organizacija Republike Srpske, 2017.
- ^ Antić, Boško (6. 4. 2019). „Škola nacionalne odbrane u ratu – na braniku otadžbine”. Vostok. Pristupljeno 29. 11. 2019.
