Hrvatska književnost

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Literatura Hrvatske odnosi se na književna dela koja se pripisuju srednjovekovnoj i modernoj kulturi Hrvata, Hrvatske i hrvatskog jezika. Pored modernog jezika čiji je oblik i pravopis standardizovan krajem 19. veka, takođe obuhvata najstarije radove proizvedene u modernim granica Hrvatske, napisanih na crkvenoslovenskom i srednjovekovnom latinskom, kao i narodnom jeziku napisane u čakavskom i kajkavskom dijalektu.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Hrvatska srednjovekovna književnost[uredi | uredi izvor]

Hrvatska srednjovekovna proza slična je drugoj evropskoj srednjovekovnoj književnosti toga doba. Najstariji dokazi hrvatske pismenosti datiraju iz 11. i 12. veka, a hrvatska srednjovekovna književnost traje do sredine 16. veka. Neki elementi srednjovekovnih oblika mogu se naći čak i u hrvatskoj književnosti 18. veka, što znači da je njihov uticaj bio jači u Hrvatskoj nego u ostatku Evrope. Rano hrvatska književnost bila je ispisana na kamenim pločama, rukom ispisana na rukopisima i štampana u knjigama. Poseban segment hrvatske srednjovekovne književnosti ispisan je latinskim jezikom.[1] Prva dela o hagiografiji i istoriji crkve napisana su u dalmatinskim primorskim gradovima (Split, Zadar, Trogir, Osor, Dubrovnik, Kotor). Početak hrvatske srednjovekovne književnosti obeležava latinska hagiografija, sa tekstovima o dalmatinskim i istarskim mučenicima: Domn Salonski, Sveti Anastazije, Mavrikije i German. U Panonskoj kneževini, u severnoj Hrvatskoj nastala su dela o hrišćanskim kultovima, poput Svetog Kvirina Sisačkog, Evsevija Verkelskog i Euzebije i Poliona. Hrvati su vekovima pisali sva svoja dela koja se tiču prava, istorije i naučnih dela na latinskom, pa su bila dostupna kao deo šire evropske literature.

Srednjovekovna proza pisana je na dva jezika: hrvatskom i crkvenoslovenskom, koristeći tri različita pisma, glagoljicu, latinicu i bosančicu.[1] Među njima je bilo izvesne interakcije, o čemu svedoče dokumenti koji imaju dva oblika pisma. Ta interakcija čini hrvatsko pisanje jedinstvenim među slovenskom prozom, pa čak i u evropskoj književnosti. Hrvatska srednjovekovna književnost odražava opšte trendove u evropskoj književnosti, iako su postojale neke različite osobine, na primer, književnost usmerena na običan narod; snažna tradicija narodne književnosti, mešanje verskih tema i preplitanje žanrova. Značajan deo hrvatske rane književnosti zasnovan je na prevodima, na koju su uticale dve sfere: sa istoka (vizantijsko i crkvenoslovensko nasleđe) i sa zapada (iz latinske, italijanske, francusko-italijanske i češke tradicije).

Baščanska ploča (1100).

Od 14. veka zapadni uticaj ostao je snažan u hrvatskoj književnosti. Prepoznavši ove obrasce, hrvatski autori, uglavnom anonimni, svoj su rad prilagodili specifičnim potrebama zajednice u kojoj su i za koju su pisali. Iako su njihovi tekstovi u velikoj meri prevedeni, ova literatura je postigla izuzetno umetnički nivo jezika i stila. Jedno od najznačajnijih dostignuća bilo je održavanje crkvenoslovenskog doslovnog jezika (posebno glagoljice). U kasnijim periodima elementi tog jezika počeli su da se koriste na ekspresivan način i kao signal visokog stila. Takva srednjovekovna dela na narodnom jeziku polazna su osnova za književnost kasnijih perioda. Anonimni pesnici i pevači, razvijajući sopstvene stilove, tipično verske poezije, i ovog perioda, kasniji autori i izvori nazivali su se „začinjavcima”.

Najstariji artefakti hrvatske srednjovekovne proze su glagoljice upisane kamene ploče: Valun, Plomin i Krčki natpis iz 11. veka i Baščanska ploča iz 11. ili 12. veka. Ona je prvi celovit dokument o narodnom jeziku sa elementima doslovnog crkvenoslovenskog jezika. Često se smatra „rodnim listom” hrvatskog jezika i u njemu se prvi put spominju Hrvati.[1] Na kamenu je zabeleženo darivanja parčeta zemlje benediktinskoj opatiji Dmitra Zvonimira u doba ava Drzhiha.

Vinodolski zakonik (1288)

Ostali rani spisi su Senjska ploča, Plastovo, Knin i Supetar, svi datiraju iz 12. veka i Humska ploča iz 11—12. veka. Fragmenti bečkih listića iz glagoljskog kodeksa 11—12. veka, napisani negde u zapadnoj Hrvatskoj, predstavljaju prvo liturgijsko pisanje hrvatske recesijacije na crkvenoslovenskom.[2] Povaljska listina je najraniji dokument napisan ćirilicom, potiče iz 12. veka i vodi poreklo od Brača,[3] na njemu se nalazi standardno čakavsko narečje.

Ostali pravni dokumenti poput Vrbnika statua, Vinodolskog zakonika i Kastav statua opisuju propise tih primorskih gradova kao administrativnih centara.

Od fragmenata dokumenta pisana rukom sačuvani su oni koji svedoče o bogatoj književnoj tradiciji. To su delovi biblijsko-liturgijskih dela: fragmenti apostola, poput Mihanovićevog i Graškovićevog fragmenta, oba stvorena u 12. veku; fragmenti misala kao što su prva stranica kijevskih listova iz 11—12. veka i bečki listovi iz 12. veka, to su najstariji hrvatski dokumenti liturgijskog sadržaja, svi datiraju iz 13. veka. Glagoljaški dokumenti čine kontinuitet sa onima nastalim istovremeno na bugarskom, makedonskom, češkom i ruskom području. Hrvati su razvili svoj oblik glagoljice i prilagođavali hrvatski jezik čakavskom narečju uticajima 12—13. veka. Formirali su svoju verziju crkvenoslovenskog jezika koji je trajao do 16. veka. Istovremeno su biblijske knjige nastajale po uzoru na latinsku Vulgatu. Iz tog vremena potiču najstariji sačuvani tekstovi hagiografskih legendi i apokrifne proze, primer su budimpeštanski fragmenti (12. vek sa delom legende o svetom Simeonu i svetoj Tekli iz 13. veka, deo apokrifnih dela Pavla i Tekle).

Renesansna književnost[uredi | uredi izvor]

Prva knjiga štampana na hrvatskom jeziku je hrv. Misal po zakonu rimskoga dvora. Potiče iz 1483. godine, bio je zapažen kao prvi štampani misal koji nije na latinskom jeziku, bilo gde u Evropi. To je ujedno i prva štampana knjiga južnoslovenskog idioma.[4]

Nove poetske forme iz drugih delova Evrope bile su apsorbovane tokom 15. i 16. veka. Hrvatska renesansa je bila pod snažnim uticajem italijanske i zapadnoevropske književnosti i u primorskim oblastima je najpotpunije razvijena.

U Dubrovačkoj republici (današnji Dubrovnik) razvijala se narodna lirska poezija, posebno ljubavne pesme. Jedan od najvažnijih zapisa ranih dela je hrv. Misal po zakonu rimskoga dvora, zbirka pesama, koju su uglavnom napisali Šiško Menčetić i Džore Držić. Pesme se uglavnom bave ljubavi.

U Splitu je dalmatinski humanista Marko Marulić bio nadaleko poznat u Evropi po svojim spisima na latinskom jeziku, ali glavnim doprinosom se smatraju njegova dela na hrvatskom jeziku,[5] od kojih je najpoznatija epska pesma Judita, napisana 1501. i objavljena je u Veneciji 1521. Uključuje figure i događaje iz klasične Biblije, prilagođavajući ih savremenoj književnosti.[6]

Važna umetnička ličnost u ranim fazama hrvatske renesanse bio je Petar Hektorović, sakupljač pesama i pesnik sa ostrva Hvar, najpoznatiji po pesmi Ribolov i ribički razgovor, što je prvi komad hrvatske književnosti napisan u stihovima u kojem se putovanja ne opisuju alegorijski, već kao pravo putovanje, opisujući prirodu i domovinu. Hektorović je takođe snimio pesme koje su pevali ribari, čineći ovo jednim od najranijih primera u hrvatskoj književnosti da u tekst uvrsti i prepisanu narodnu muziku.[7] Ovo čini Ribanje delom koji spaja umetničku i narodnu književnost. U isto vreme na Hvaru, Hanibal Lucić je prevodio Ovidijevo delo. Takođe je napisao dramu Robinja, prvu svetovnu predstavu u hrvatskoj književnosti, i ljubavnu poeziju.

Hrvatska književnost proširila se na prozu čiji su autori bili Dinko Zlatarić, Mavro Vetranović i Marin Držić. Prvi hrvatski roman[8][9] Planine napisao je Petar Zoranić i objavio 1569. u Veneciji. Autor je predstavljen kao avanturista, prikazujući njegovu strasnu ljubav prema rodnoj devojci.

Barokna književnost[uredi | uredi izvor]

Ivan Gundulić (1589—1638)

Prevladavajuća barokna kultura pojavila se kasnije tokom 17. veka, gde je bilo razdoblje kontrareformacije. Razvili su se regionalni književni krugovi, poput Dubrovnika, Slovena, Kajkava i Ozlja. Tada je nedostatak standardnog hrvatskog jezika postao istaknuto pitanje.

Dubrovačka republika je postala glavno književno središte, a Ivan Gundulić je imao vodeću ulogu. Gundulićeva najpoznatija predstava je Dubravka, napisana 1628, koja sadrži neke od najpoznatijih stihova u hrvatskoj književnosti: O liepa, o draga, o slatka slobodo. U svom najvećem delu, Osmanu, Gundulić predstavlja kontraste između hrišćanstva i islama, Evrope i Turske, zapada i istoka, i onoga što je smatrao slobodom i ropstvom. Čvrsto je ukorenjeno u bogatu književnu tradiciju hrvatskog baroka u Dubrovniku i Dalmaciji i smatra se jednim od njegovih remek-dela.

Ostale zapažene književne ličnosti u Dubrovniku u to vreme bili su Junije Palmotić, Ivan Bunić Vučić, Ignjat Đurđević, Stijepo Đurđević, Vladislav Menčetić, Petar Bogašinović, Petar Kanavelić, Jerolim Kavanjin i Rafael Levaković. Mnoga dela su prevedena sa latinskog i italijanskog na narodni jezik.[10]

Najznačajnija dela iz severnih, kontinentalnih književnih krugova među ostalih su Gartlic za čas kratiti Frana Krste Frankopana, zbirka lirskih pesama i Odiljenje sigetsko Pavla Ritera Vitezovića, lirsko delo napisano u inovativnom žanru, prvi put objavljeno 1684. Godine 1660. Katarina Zrinska je u Veneciji objavila svoj molitvenik Putni tovaruš, kojeg istoričari književnosti hvale kao visoko književno dostignuće barokne književnosti.

U kajkavskom krugu najvažnija figura bio je jezuit Juraj Habdelić koji je pisao verske teme. Njegovo najpoznatije delo je Zrcalo Mariansko i rečnik sa kajkavskog na latinski jezik.

Petar Zrinski je na hrvatski preveo epsku pesmu The Siren of the Adriatic Sea svog brata Nikole.

U slovenskom krugu, drugi jezuit, Antun Kanižlić, napisao je epsku pesmu Sveta Rozalija.

Ozaljki krug karakteriše jezik koji objedinjuje sva tri dijalekta — kajkavski dijalekt pomešan sa čakavskim, štokavskim i ikav-ekavskim elementima. Najznačajniji autori su Petar IV Zrinski, Katarina Zrinska, Fran Krsto Frankopan i Ivan Belostenec.

U to vreme je napisan i veliki broj naučnih radova, posebno leksikona.

  • Ivan Lucić je napisao prvu naučnu istoriju Hrvatske na latinskom jeziku: De regno Dalmatiae et Croatiae.
  • Ivan Belostenec, monah i član ozaljskog kruga, napisao je kajkavsko-latinski rečnik: Gazophylacium.
  • Jakov Mikalja, napisao je hrvatsko-italijansko-latinski rečnik: Blago jezika slovniskoga i objavio je prvi pravopis slovenskih jezika
  • Bartol Kašić, čije je najvažnije delo Institutionum linguae Illyricae, prva hrvatska gramatika koja je u Rimu objavljena na latinskom jeziku.

Književnost 18. veka i doba prosvetiteljstva[uredi | uredi izvor]

Pavle Riter Vitezović

U 18. veku razvio se novi odnos prema književnosti, jer je veći deo Dalmacije i Slavonije bio oslobođen osmanskog carstva, a nove ideje prosvetiteljstva kružile su iz zapadne Evrope, posebno u pogledu socijalnih reformi Marije Terezije i Jozefa II Habzburškog u severnom delu Hrvatske. Umetnički domet nije toliko velik u ovom periodu kao tokom renesanse ili baroka, ali postoji veća distribucija dela i sve veća integracija književnosti odvojenih područja Dalmacije, Bosne, Hercegovine, Slavonije, Dubrovnika i severozapadne Hrvatske, koji će dovesti do nacionalnih i političkih pokreta 19. veka.

Najistaknutiji hrvatski autor prosvetiteljskog doba bio je Pavle Riter Vitezović, koji je bio istoričar i začetnik moderne panslavističke ideologije. Objavljivao je istorije (Stemmatographia, Croatia Rediviva), epove (Odiljenje sigetsko), reformisao sistem pisanja, formirao štampariju i pisao hronike i kalendare. Mnoge njegove ideje bile su osnova kasnijeg iliarizma (poznatog i kao Croatian National Revival) koji je protestvovao protiv austrougarske vladavine.[11]

Slavonac Antun Kanižlić, autor pesme Sveta Rožalija, bio je prvi od pisaca koji se susreo sa delima dubrovačkih pesnika, posebno Ignjata Đurdevića. Kanižlić je bio jedan od glavnih protagonista Slavonskoga duhovnoga preporoda, na koji je snažni uticaj imala južnjačka književnost iz Dalmacije.

U Dubrovniku su u to vreme bili brojni istaknuti naučnici, filozofi i pisci na latinskom jeziku, među kojima su Ruđer Bošković, Bernard Džamanjić, Džono Rastić, a na prelazu iz 19. veka Đuro Hidža i Marko Bruerević-Desrivauks koji su pisali na latinskom, italijanskom i hrvatskom jeziku.

Pred kraj razdoblja, Joakim Stulić je objavio sveobuhvatan dubrovački rečnik. Poznati latinski učenjak u severnoj Hrvatskoj bio je hroničar Baltazar Adam Krčelić, dok su u Slavoniji na hrvatskom pisali Matija Petar Katančić (autor prve hrvatske štampane verzije Biblije) i Tituš Brezovački (najvažniji dramski pisac na kajkavskom području).

Matija Antun Reljković

Posebno mesto u književnosti 18. veka zauzimaju pesnik i pisac Filip Grabovac i franjevački pisac Andrija Kačić Miošić. Grabovački Cvit razgovora naroda i jezika iliričkoga aliti rvackoga iz 1747. objedinjuje hrvatsku srednjovekovnu književnost sa bosanskim franjevcima, dok Kačićev Razgovor ugodni naroda slovinskoga 1756. u stihu i prozi, nekada je bila jedna od najčitanijih knjiga na hrvatskom jeziku (prevedena na desetak jezika i do kraja 20. veka preštampana gotovo 70 puta). Upravo je ovo delo, zajedno sa radom Antuna Matija Reljkovića, definitivno postavilo idiome za hrvatski jezik u pokretu narodnog preporoda. Reljković je, kao zatvorenik u Drezdenu, uporedio Slavoniju sa Nemačkom u pesmi iz 1762. Satir iliti divji čovik. Uticaj Reljkovića generalno je sadržan u njegovim jezičkim idiomima i drugim gramatičkim i filološkim radovima. Šireći štokavski idiom u drugoj polovini 18. veka, on se, zajedno sa Andrijom Kačićem Miošićem, smatra jednim od najvećih uticaja koji je pomogao oblikovanju hrvatskog standardnog jezika.

Ostali značajni doprinosioci verskog i prosvetnog rada, leksikografske gramatike i istorije, bili su bosanski franjevci, a najviše Filip Lastrić, Nikola Lašvanin i Hercegovac Lovro Sitović Ljubušak. U Slavoniji su, pored Kanižlića, drugi autori u stihovima pisali moralna učenja i prosvetiteljske ideje.

Predstave su u 18. veku igrane u gotovo svim primorskim gradovima od Dubrovnika, Hvara i Korčule do Zadra, Senja i Rijeke, a u severnoj Hrvatskoj od Zagreba i Varaždina do Požege i Osijeka. U Dubrovniku su prevedene i izvedene 23 drame Molijera. Najuspešnija drama napisana na hrvatskom jeziku tokom 18. veka bila je Kate Kapuralica. Veliki dramski pisac tog perioda bio je Tituš Brezovački koji je pisao na kajkavskom dijalektu (Matijaš grabancijaš dijak i Diogeneš).

Romantizam i hrvatski nacionalni preporod[uredi | uredi izvor]

Kratke osnove hrvatsko-slavonskog pravopisa (1830).

Osnovna komponenta romantizma u hrvatskoj književnosti je sve veći pokret prema nacionalnom identitetu. Pored povezivanja sa njihovim lokalnim nasleđem, postojao je i zakasneli uticaj nemačkog romantizma i nacionalne svesti o drugim oblastima u okviru Habzburške monarhije. Budući da su gotovo svi hrvatski pesnici toga doba pisali i na nemačkom jeziku, hrvatska jezička i kulturna emancipacija sledili su srednjoevropske obrasce koji su bili ukorenjeni u nemačkoj kulturi i književnosti.[12]

Ilirizam je započeo 1835. kao uski krug uglavnom mlađih intelektualaca, na čelu sa Ljudevitom Gajem, sa sedištem oko časopisa Danica ilirska. Imali su planove za kulturni, naučni, obrazovni i ekonomski razvoj Hrvatske. U središtu njihovih aktivnosti bila je reforma jezika, posebno osnova jedinstvenog standarda, zasnovanog na bogatom književnom nasleđu. Uobičajena pravopisna knjiga postavila je nove gramatičke standarde za jezik, koju je Gaj objavio 1830. pod nazivom Kratka osnova horvatsko-slavenskog pravopisanja (poznata kao Gajica). Gaj's Latin alphabet bilo je jedno od dva zvanična pisma kojima se pisao srpskohrvatski jezik do raspada Jugoslavije.

Pesnici tog perioda bili su Ivan Mažuranić, Stanko Vraz i Petar Preradović. Mažuranićev ep Smrt Smail-age Čengića 1846. smatra se najzrelijim delom hrvatskog romantizma, kombinacijom dubrovačkog književnog stila i narodne epske tradicije. Književni časopis Kolo pokrenuli su 1842. Dragutin Rakovac, Ljudevit Vukotinović i Stanko Vraz. To je bio prvi hrvatski časopis koji je postavio visoke estetske i kritičke standarde. Pišući patriotske, ljubavne i reflektivne tekstove, Preradović je postao najplodniji i najpopularniji pesnik tog perioda.

Dimitrije Demeter, autor rodoljubive epike Grobničko polje 1842. postavio je temelje Novom hrvatskom pozorištu, kao upravnik i pisac. Njegovo najvažnije dramsko delo Teuta (1844) temelji se na ilirsku istoriju. Ostali pisci tog vremena su Antun Nemčić, autor drame Kvas bez kruha, i najboljeg putopisa svog vremena pod Putositnice (1845) na čije pisanje je uticalo Lorensovo Sternovo A Sentimental Journey Through France and Italy. Matija Mažuranić napisao je putopis Pogled u Bosnu (1842), koji je u to vreme bio vrlo zanimljiv, jer ljudi o modernoj Bosni nisu znali gotovo ništa. Ivan Kukuljević Sakcinski bio je političar, naučnik, istoričar i prvi pisac drama zasnovanih na novijoj hrvatskoj književnosti: Juran i Sofija (1839), a pisao je i putopise. Ljudevit Vukotinović je počeo da piše na kajkavskom dijalektu i zajedno sa Vrazom jedan je od pionira književne kritike.

Jedan broj autora smatra rad Ivana Filipovića Mali Tobolac raznoga cvetja za dobru i promnjivu mladež naroda srbo-ilirskoga prvim delom književnosti za decu u Hrvatskoj.[13] Neki autori imaju drugačiji stav.

Ostale zapažene književne doprinose dao je diplomata Antun Mihanović (posebno Horvatska Domovina koja je kasnije postala hrvatska himna Lijepa naša domovino).

Protorealizam i realizam[uredi | uredi izvor]

Kip Augusta Šenoe u Vlaškoj ulici, Zagreb.

Period posle 1848. imao je novu generaciju pisaca koja je delovala kao tranzicija između romantizma i realizma. Neki istoričari književnosti nazivaju ga protorealizmom, vremenom koje je obeležio autor August Šenoa[14] čije je delo kombinovalo raskošni jezik nacionalnog romantizma sa realnim prikazima seljačkog života. Šenoa je smatrao da je hrvatska književnost previše udaljena od života stvarnih ljudi i da bi umetničko stvaralaštvo trebalo pozitivno uticati na naciju. Uveo je istorijski roman u hrvatsku književnost, a 1874—1881. uređivao je književni časopis Vienac koji je bio žarište hrvatskog književnog života do 1903. U tom časopisu objavio je mnoga svoja dela, uključujući prvi moderni hrvatski roman Zlatarovo zlato, pesme, priče i istorijske romane što ga čini najistaknutijim hrvatskim piscem 19. veka.

Pokroviteljstvo Josipa Juraja Štrosmajera omogućilo je osnivanje hrvatske akademije nauke i umetnosti 1866, kao i ponovno uspostavljanje Univerziteta u Zagrebu 1874.[15][16] Druga važna ličnost tog vremena bio je Adolfo Veber Tkalčević,[17] filolog, pisac, književni kritičar i estetičar. Nastavio je tradiciju ilirskog pokreta, istovremeno uvodeći elemente realizma u hrvatsku književnost. Bio je autor prve sintakse hrvatskog književnog jezika, Skladanja ilirskog jezika, Beč 1859. Napisao je nekoliko udžbenika na školskom nivou, a njegova Slovnica hrvatska published 1871. bila je i standardni srednjoškolski udžbenik i norma i kodifikacija standardnog jezika za taj period.

Takođe, u to vreme tranzicije bili su pesnik, dramski pisac i romanopisac Mirko Bogović,[18] i profesor Dragojla Jarnević, pripovedač i kolekcionar narodnih balada Mato Vodopić, urednik Vienac Ivan Perkovac, pesnik Luke Botić i filozof i pisac Franjo Marković. Političar i publicista Ante Starčević[19] pisao je poeziju, drame i književne kritike. Josip Eugen Tomić[20] pisao je pesme, komedije i istorijske romane, Rikard Jorgovanić je bio pesnik i pripovedač.

Šenoini zahtevi da obezbedi literaturu za narod otvorili su put realizmu. Kulturni okvir tog vremena bio je povezan sa nacionalnim i političkim pitanjima, a mnogi mladi pisci bili su uključeni u političke stranke. Veliki broj pisaca iz raznih hrvatskih provincija pomogao je da se novi pravac uvede u hrvatsku književnost.

Prvi hrvatski autor novog oblika bio je Eugen Kumičić,[21] koji je u Parizu naišao na realizam. Kao pisac istarske, zagrebačke i hrvatske istorije kretao se između romantizma i naturalizma u svojoj Olga i Lina (1881). Mlađi i radikalniji, militantni pisac bio je Ante Kovačić,[22] koji je napisao niz pesama, pripovedaka i romana od kojih je najpoznatiji U registraturi (1888). Delo kombinuje socijalnu satiru sa naturalističkim opisima hrvatske birokracije i seljaštva, zajedno sa nasleđenim iz romantizma, i bilo je jedan od najmoćnijih romana hrvatske književnosti 19. veka.

Ksaver Šandor Đalski[23] bavio se temama iz zagorskog gornjeg sloja (Pod starimi krovovi, 1886), uticao je na pesnički realizam i istakao političku situaciju U noći (1887).

Vjenceslav Novak

Najplodniji pisac hrvatskog realizma bio je Vjenceslav Novak,[24] počev od svog rodnog grada Senja, proširio je svoj domet tako da je obuhvatio Zagreb i Prag. U svom najuspešnijem romanu Posljednji Stipančići (1899) bavio se raspadom senjske patricijske porodice. U međuvremenu, Josip Kozarac[25] pisao je o prodiranju stranog kapitala u prethodno patrijarhalnu Slavoniju (Mrtvi kapitali, 1890; Tena, 1894). Pred kraj realističkog perioda Janko Leskovar[26] napisao je svoje psihološke romane među kojima je Misao na vječnost (1891), u kojima je analizirao likove. Njegov rad vodio je u modernizam u hrvatskoj književnosti.

Silvije Strahimir Kranjčević bio je najvažniji od pesnika 19. veka: (Bugarkinje, narodne pesme 1885; Izabrane pjesme 1898; Trzaji 1902). Oslanjajući se na stil ranije patriotske poezije, koristio je oštar sarkazam i ironiju, zajedno sa patetikom i retorikom. Prihvatio je univerzalne i kosmičke teme, zbog čega se mladi Kranjčević istakao među savremenicima, poput Avgusta Harambašića, čija su glavna tema bila patriotizam i ljubav.

Crtice iz primorskoga malogradskoga života Josipa Draženovića je usredsređen na ljude i njihove odnose na hrvatskom primorju krajem 19. veka. Na pragu modernističke ere pesnik, dramski pisac i romanopisac Ante Tresić Pavičić u svoje delo je uneo klasične i italijanske pesničke forme. Zbirke Valovi misli i čuvstava (1903) i Sutonski soneti (1904) su trebale da utiču na neke od njegovih mlađih savremenika.

Savremena književnost[uredi | uredi izvor]

Savremena književnost do 1914.[uredi | uredi izvor]

Kip Matoša u Zagrebu.

Moderni pokret se manifestovao ne samo u književnosti, već i u vizuelnim umetnostima i drugim aspektima kulturnog i nacionalnog života. Od početka su postojale dve različite niti: jedna uglavnom apolitična, kosmopolitska i estetska (Mladost, Hrvatski salon, Život), dok je druga bila mlađa, progresivnija i politička (Nova nada, Hrvatska misao, Novo doba, Narodna misao, Glas). Nekoliko istaknutih pisaca, poput Antuna Gustava Matoša i Dinka Šimunovića, nisu bili uključeni ni u jedan pokret. Razlika između starog i mladog trajala je više od jedne decenije i bila je povezana sa sličnim kretanjima u ostatku Evrope. Pored toga, došlo je do nove otvorenosti za druge uticaje i literatura na francuskom, nemačkom, ruskom, italijanskom, poljskom i češkom jeziku ostavila je traga.

Borbu za kreativnu slobodu u književnosti i umetnosti vodio je moderni idealista Milivoj Dežman (Ivanov).[27] S druge strane, Milan Marjanović je smatrao da hrvatska književnost treba da bude pokretačka snaga u političkoj borbi naroda. Slični mislioci tog vremena bili su Ante Kovačić, Silvije Strahimir Kranjčević i Vladimir Nazor. Romanopisac i dramski pisac Milutin Čilar Nehajev, (Veliki grad, 1919), napisao je seriju eseja o domaćim i stranim piscima, a njegov Bijeg (1909) smatra se tipičnim za hrvatske modernističke romane.

Milan Begović

Modernizam je bio posebno jak na polju poezije. Slobodno izraženi erotizam, zanos i pobuna protiv životne discipline u knjizi Milana Begovića Knjiga Boccadoro (1900) delovali su kao manifest i ostali standard hrvatske poezije. Begovićeva poezija je po stilu bila slična pesmi Dragutina Domjanića iako je Domjanić imao tendenciju da bude lirskiji i sentimentalniji. Postigao je izvestan uspeh pesmom Kipci i popevke, (1917). Još jedan istaknuti pesnik tog perioda bio je Vladimir Vidrić, čije je delo deo šireg pokreta evropske simbolike.

U pozorištu je Ivo Vojnović privlačio javnost predstavama poput Ekvinocij (1895). Iako su se njegova rana dela bavila kosmopolitskim temama, Dubrovnik mu je ostao glavna inspiracija, posebno u Dubrovačka trilogija (1903).

Vladimir Nazor
Ivana Brlić-Mažuranić

Otprilike u isto vreme Vladimir Nazor je započeo svoju karijeru i trebalo je da postane jedan od najsvestranijih i najplodnijih autora modernog doba (Slavenske legende, 1900). Njegovo pisanje je zasnovano na realističkoj tradiciji. Dinko Šimunović je napisao neke od najistaknutijih narativnih proza, čiji su romani opisivali život u seoskom zaleđu Dalmacije.

Dvoje vrlo uspešnih dramskih pisaca tog doba bili su Milan Ogrizović i Josip Kosor. Ogrizović je u delima poput Hasanaginicekoristio teme iz narodnih pesama, a pisao je i strasne drame (Vučina, 1921), dok je Kosor najpoznatija po dramski Požar strasti (1912).

Romanopisac Franjo Horvat Kiš je pisao o životu u hrvatskom zagorju, dok je Ivan Kozarac napisao romane Đuka Begović (1911) o Slavoniji. Preteča moderne fantastike bio je Janko Polić Kamov, pesnik (Psovka, Ištipana hartija, 1907), pripovedač, inovativni romanopisac (Isušena kaljuža 1957), dramski pisac esejista i kritičar. Njegova proza i danas ostaje u osnovi moderna i po strukturi i po temi.

Najkompletniji evropski i hrvatski pisac tog perioda bio je Antun Gustav Matoš, koji je svoju prvu pripovetku Moć savjesti napisao 1892. Njegov rad na esejima, kritikama, romanima, pesmama i putopisima bio je izuzetno uticajan. Objavljivanjem antologije Hrvatska mlada lirika (1914) označen je kraj jedne ere — godine kada je Antun Gustav Matoš umro i započeo Prvi svetski rat. Dvanaest autora doprinelo je zborniku: Ivo Andrić, Vladimir Čerina, Vilko Gabarić, Karl Hausler, Zvonko Milković, Stjepan Parmačević, Janko Polić Kamov, Tin Ujević, Milan Vrbanić, Ljubo Vizner i Fran Galović. Na sve ove autore uticali su Antun Gustav Matoš i Vladimir Vidrić, a mnogi će kasnije postati poznata imena hrvatske književnosti.[28] Fran Galović, plodan pisac modernih romana i drama, bio je poznat i po pesmama na svom rodnom podravskom dijalektu (Z mojih bregov 1925). Vladimir Čerina bio je najpoznatiji po pesmama Raspeće 1912. Ivana Brlić-Mažuranić je postigla uspeh kao pisac hrvatskih bajki (Priče iz davnine, 1916). Novinarka Marija Jurić Zagorka je pisala istorijske romane koji su postigli veliku popularnost. Matoš je u ovom periodu objavio kritike Naši ljudi i krajevi, 1910. i Pečalba, 1913. i pisao je serijske publikacije i pesme.

Veli Jože, naslovnica prvog izdanja.

Politički događaji početkom 20. veka i pokret za ujedinjenu južnoslovensku državu (Jugoslaviju) bili su neodoljive teme u tadašnjoj literaturi. O Vidovdanskom mitu pisao je Ivo Vojnović, dok je Srđan Tucić objavio Osloboditelje (1914). Vladimir Nazor je napisao nekoliko radova na temu hrvatske istorije Velog Jože (1908), Hrvatske kraljeve (1912), Istarske priče (1913) i Medvjeda Brundu (1915). Predstava Milana Ogrizovića Banović Strahinja je prikazana 1912.

Savremena književnost između ratova 1914— 1945.[uredi | uredi izvor]

Period neposredno pre Prvog svetskog rata obeležio je novi avangardni pokret. Janko Polić Kamov[29] bio je rana preteča, sa svojim modernističkim romanom Isušena kaljuža (1906—1909) koji se danas smatra prvim velikim hrvatskim proznim delom tog žanra. Nova generacija futurističkih mladih pisaca počela je da se pojavljuje, gde je izražajna upotreba reči bila važnija od formalne strukture.

Književni časopisi i Matica hrvatska[uredi | uredi izvor]

Časopis Vihor (1914) okupio je grupu mladih pisaca koji su podržavali ujedinjenje Južnih Slovena. U tome su na njih snažno uticali izražajni i ideološki radovi vajara Ivana Meštrovića i pisci Ive Vojnović i Vladimir Nazor, koji su pre Prvog svetskog rata oživeli zajedničku slovensku mitologiju. Avangardna poezija objavljivana je u brojnim časopisima, na primer, Kokot (1916), Vijavica (1917), Juriš (1919) i Književnik (1924). Zajedno sa avangardnom, uglavnom ekspresionističkom poezijom, u časopisima poput Plamen (1919) i Zenit (1921—23 u Zagrebu; 1924—26 u Beogradu) promovisane su i lenjinističke revolucionarne ideje. Ljubo Micić je bio najradikalniji promoter avangarde u književnosti, muzici i umetnosti, zagovarajući zenitizam kao sintezu izvornog balkanskog duha i savremenih evropskih trendova (futurizam, ekspresionizam, dadaizam, nadrealizam).

Miroslav Krleža 1953.

Pored ovih avangardnih časopisa, značajan doprinos imao je Savremenik (objavljen sa prekidima 1906—41), koji je okupio pisce različitih generacija i pesničkih usmerenja, Hrvatska njiva (1917—26; od 1919. Jugoslavenska njiva) nudila je umerenija tradicionalna pesnička gledišta kao u Vijenac (1913—28). Časopis Nova Evropa (1920—41), sa liberalnom i južnoslovenskom jedinstvenom orijentacijom, imao je snažan uticaj u prvoj polovini 20-ih godina. Miroslav Krleža 1923. pokrenuo je svoj drugi časopis Književna republika (zabranjen 1927), okupljajući vodeće levičarske pisce, fokusirajući se na nejednakost i socijalnu nepravdu, nudeći oštru kritiku vladajućeg režima u Jugoslaviji.

Posle atentata na Stjepana Radića i uvođenja diktature početkom 1929, kod mnogih pisaca ojačala je svest o hrvatskom identitetu. Budući da su normalne legitimne političke aktivnosti bile ograničene naredbama javne bezbednosti, pokret je našao izraz u kulturnim udruženjima i književnim publikacijama. Matica hrvatska postala je središte intelektualnih i književnih okupljanja, u okviru kojih su bili aktivni komunistički pisci poput Miroslava Krleže i Augusta Cesarca. Časopis Hrvatska revija (1928) pružao je tadašnji hrvatski književni glas, okupljajući najbolje autore svih orijentacija. Administracija Matice postepeno je uklanjala levičarske pisce, posebno nakon članka Filipa Lukasa Ruski komunizam spram nacionalnog principa (1933).

Autori snažnih nacionalističkih pogleda su objavljivali su svoje radove u časopise kao što su Hrvatska smotra (1933—45) i Hrvatska prosvjeta (1914—40), dok se većina levičarskih hrvatskih autora okupljala u Književnici (1928—39), koja je u ranim godinama bila otvorena za liberalne ideje, zatim oko časopisa Kritika (1928), Literatura (1931—33), Kultura (1933) i Izraz (1939—41).

Sve veći sukob[uredi | uredi izvor]

Pred kraj 20-ih i 30-ih godina 20. veka, previranja u međunarodnom levičarskom pokretu (sukobi na prvoj međunarodnoj konferenciji proleterskih i revolucionarnih pisaca (1927), harkovskom kongresu (1930), moskovskom kongresu sovjetskih pisaca (1934) između levičarskih avanturista i onih koji se bave pisanjem socijalne literature, odnosno propagande) imali su odeljenja u Jugoslaviji. Najistaknutiji levičarski autor, Miroslav Krleža, bio je u sukobu sa vlastima, jer je odbio da smanji svoje standarde, kako je on to video, i postane puko oruđe za ideološke ciljeve. Rasprava je postajala sve žešća dok je Krleža izdavao časopis Danas (1934) i Pečat (1939—40), što je kulminiralo njegovim izuzetno kritičkim esejem Dijalektički antibarbarus (1939), koji je doneo nego u direktan sukob sa rukovodstvom Komunističke Partije Jugoslavije.

Drugi svetski rat[uredi | uredi izvor]
Ivan Goran Kovačić

Osnivanje Nezavisne Države Hrvatske 1941. donelo je nekima nadu da će kraj Jugoslavije osloboditi novu kreativnu energiju. Krleži je potpuno zabranjeno objavljivanje. Pored Vladimira Nazora i Ivana Gorana Kovačića bili su Joža Horvat, Mirko Božić, Jure Kaštelan, Ivan Dončević, Jure Franičević Pločar, Marin Franičević, Vjekoslav Kaleb, Vladimir Popović,[30] Živko Jeličić, Josip Barković i drugi. Iako je veći deo njihovog književnog stvaralaštva bio prilično utilitaristički, od ovog vremena potiču i umetnička remek-dela, poput Kovačićeve intenzivno optužnice za ratne zločine Jama (1944).[31]

Vodeći pisci i njihova najpoznatija dela[uredi | uredi izvor]
  • Ivo Andrić[32] je bio jedan od nadarenih pesnika predstavljenih u antologiji Hrvatska mlada lirika 1914. Nakon preseljenja u Beograd, radio je u okviru srpske književnosti. Njegova rana dela Ex Ponto (1918), Put Alije Đerzeleza (1920), Nemiri (1921) napisana su na ijekavskom dijalektu. U Beogradu je objavio tri prozne zbirke Pripovetke (1924, 1931. i 1936). Njegova dela su mu donela svetska priznanja, među kojima je Nobelova nagrada 1961.
  • Đuro Arnold je bio pisac romantične poezije u tradiciji Augusta Šenoa i Franje Markovića, objavivši nekoliko knjiga pesama među kojima je Na pragu vječnosti (1935).
  • Mate Balota je napisao veliki broj knjiga i rasprava o teoriji spoljne i unutrašnje trgovine, agrarnoj ekonomiji, industrijskoj politici, istoriji ekonomije itd. Njegova naučna dela uključuju Trgovina i unutrašnja trgovinska politika (1931), Industrijska politika (1936), Ekonomska struktura Jugoslavije 1918–1941 (1950) i Ekonomska historija Jugoslavije (1958). Njegova književna dela uključuju Dragi kamen (1938), Tijesna zemlja: roman iz istarskog narodnog života (1946) i putopise Na crvenoj istarskoj zemlji (1979).
  • Milan Begović je radio kao gimnazijski profesor u Splitu pre nego što se preselio u Hamburg i Beč da bi nastavio karijeru u pozorištu. Pisao je priče i romane, ali je najpoznatiji po dramama koje je napisao 1920-ih i 1930-ih. Najpoznatiji naslovi su Pustolov pred vratima (1926) i komedija Amerikanska jahta u Splitskoj luci.
  • Delo Mileta Budaka snažno je obeleženo njegovom desničarskom politikom. Istaknuti član ustaškog pokreta, osnivač lista Hrvatski narod 1938, ministar vlade Nezavisne Države Hrvatske, intenzivno je objavljivao književna dela 1930—45. Njegovo najznačajnije delo bavi se ličkim selom i raspadom tradicionalnih vrednosti u okviru zatvorene patrijarhalne zajednice Opanci dida Vidurine (1933), Ognjište (1938), Kresojića (1944—45). Takođe je napisao socijalne romane u kojima je analizirao urbano okruženje Direktor Križanić (1938), Rascvjetana trešnja (1939) i memoare Ratno roblje (1941). Budak je posle rata obešen zbog zločina.
  • Pesnik Dobriša Cesarić je nasledio romantičarski duh (preveo rusku i nemačku romantiku), a na stilsko-izražajnom planu nasledio je pesnike hrvatske moderne, napisao srodni stih sa snažnim osećajem za stihovu muziku. U svojim pesmama poprimao je pejzažne scene koje su imale simboličku funkciju, a njegova naizgled jednostavna poezija dobija dublje, filozofsko značenje. Takođe se bavio scenama iz života urbane sirotinje kao deo literature društvenog pokreta u svojoj zbirci Lirika (1931), Spasena svijetla (1938). Postigao je veliku popularnost u širim čitalačkim krugovima.[33]
  • Dragutin Domjanić je pisao romantičnu poeziju o duhovnoj ljubavi i plemićima i kavalirima iz prošlih dana: Kipci i popevke (1917), Po dragomu kraju (1933)
  • Ulderiko Donadini je bio svestran autor, pisao je pesme, romane i eseje. Sledbenik Matoševe simbolističko-impresionističke poetike, bio je impresioniran Dostojevskim, a njegova dela kombinuju duh groteske sa nekim izuzetno neurotičnim likovima. Objavio je zbirku Lude priče (1915), seriju romana Vijavice (1917), Kroz šibe (1921), Bauk (1922), drame Bezdan (1919), Igračka oluje (1921).
  • Viktor Car Emin je napisao brojne romane i priče koji se bave ekonomsko-socijalnim i političkim problemima prošlosti i sadašnjosti Istre: Nove borbe (1926), Vitez Mora (1939). Istim temama bavio se u svojim delima za pozorište.
  • August Cesarec je bio svestran autor, pesnik, romanopisac, dramski pisac i politički publicista. Politički je pripadao lenjinističkoj levici, strastveno je bio angažovan u društvenim kontroverzama. Ekspresionistički stil njegove rane poezije i proze postepeno je zamenjen kritičnijim realizmom, obraćajući se pitanjima kao što su hrvatski nacionalni identitet i socijalna nepravda Careva kraljevina (1925), Zlatni mladić (1928), Bjegunci (1933).
  • Milutin Čilar Nehajev je bio novinar, romanopisac i dramski pisac. Veliki grad (1919), Vuci (1928)[34]
  • Vjekoslav Kaleb je oskudnom ekspresionističkim stilom prikazao životnu sredinu i ljude Dalmatinske zagore u svojim romanima Na kamenju (1940), i Izvan stvari (1942).
  • Slavko Kolar je humorom analizirao život u hrvatskim selima i provincijama. Njegova najbolja serija romana bila su Ili jesmo ili nismo (1933) ili Mi smo za pravicu (1936) istraživali su sudbinu likova koji žive u uslovima potpune deprivacije, satiranja pokrajinska inteligencija i birokratija, posebno politički karijerizam i oportunizam.
  • Iako je prva pesnička zbirka Gustava Krkleca (1899—1977) imala ekspresionističke elemente (Poetry, 1919; Srebrna cesta, 1921), njegov pesnički senzibilitet više je odgovarao tradicionalističkom, impresionističkom izrazu i povezan je stih Izlet u nebo (1928; Darovi za Bezimenu, 1942). Njegova duhovitost je posebno istaknuta u epigramima i brošurama.
  • Josip Kosor je bio romanopisac i dramski pisac. Počevši od romana koji prikazuju seljački život u Dalmaciji, evoluirao je u dramatičara, tri puta nominovan za Nobelovu nagradu za književnost. Njegove drame Passion's Furnace (1912), The Invincible Ship (1921) i Reconciliation prevedene su za izvedbu u Engleskoj. Ostala dela uključuju Žena (1920), Razvrat (1923), Miris zemlje i mora (1925).
  • Ivan Goran Kovačić, pesnik, pripovedač, kritičar i novinar, bio je zagovornik politike Hrvatske seljačke stranke i sledbenik Stjepana Radića. U ranom romanu Dani gnjeva (1936) pisao je o svom rodnom Lukovdolu, poetizujući sklad prirode i čoveka, kritički tretirajući socijalnu nepravdu. U pesmama, objavljenim u posthumnoj knjizi Ognji i rože (1945), koristi dijalekt za prikaz arkadskih pejzaža svoje rodne zemlje. Postigao je izuzetan izraz u svojoj najpoznatijoj pesmi Jama (1944) snažnog dela univerzalne umetničke vrednosti, šokantnog svedočenja o ratnom zločinu.
  • Ivo Kozarčanin, pesnik, kritičar i romanopisac, svoj umetnički vrhunac dostigao je u romanima Tuđa žena (1937) i, posebno, Sam čovjek (1937), baveći se psihološkom analizom neurotičnih likova boreći se da se prilagodi svakodnevnom životu. Njegove pesme prošarane su intenzivnom erotikom i intenzivnim osećajem usamljenosti Mrtve oči (1938).
  • Miroslav Krleža je imao centralnu ulogu u književnom životu između dva svetska rata, ne samo na osnovu svog velikog dela, već i šireg javnog angažmana vođenog časopisima koje je objavljivao i doprinosima debatama o kulturnim i političkim pitanjima. Njegov uticaj i popularnost među mlađim intelektualcima može se videti po broju njegovih sledbenika, poznatih kao krležijanci. Tokom Prvog svetskog rata napisao je niz avangardnih drama pod nazivom Kraljevo, Kristofor Kolumbo, Michelangelo Buonarroti i poeziju zasnovanu na slobodnom stihu i izražajnim slikama Three Symphonies, 1917; Songs I i Songs II, 1918; Songs III i Lirika (1919). U periodu posle Prvog svetskog rata objavio je antiratni roman u seriji Croatian God Mars. U drugoj polovini 1920-ih, u glembajevskom ciklusu (drama U agoniji, Glembajevi, Leda), analizirao je krizu svesti građanske klase koristeći psihološki realizam. U romanima The Return of Philip Latinowicz (1932) i The Edge of Reason (1938) bavio se sudbinom osetljivog pojedinca suočenog sa društvenim okruženjem i Banquet in Blitva (I 1938, II 1939), istraživao je sukob između pojedinca i despotske političke vlasti. Oživljavanjem jezika stare kajkavske književnosti, u Balade Petrice Kerempuha (1936) stvorio je složenu sliku hrvatske istorije. Takođe je objavio niz eseja, putopisa i kontroverzi, koji su dobili veliko priznanje u javnosti.
  • Vjekoslav Majer je zagrebački pesnik, blizak Matošu, koji svakodnevnicu malog čoveka prikazuje sa socijalnom osećajnošću i toplim humorom. Pesničke zbirke Lirika (1924) i Pjesme zabrinutog Evropejca (1934). Proza Iz dnevnika malog Perice (1935), Pepić u vremenu i prostoru (1935—38), Život puža (1938), Dnevnik Očenašeka (1938).[35]
  • Milan Marjanović — Vladimir Nazor kao nacionalni pjesnik (1923), Stjepan Radić (1937), Mi budale (1939).[36]
  • Vladimir Nazor — Arkun (1920), Niza od koralja (1922), Nove priče (1922—26), Priče s ostrva, iz grada i sa planine (1927), Pjesme moje mladosti (1930) i Fantazije i groteske (1931).
  • Ante Pijus Tresić-Pavičić — Govori i pisma iz ere užasa i oslobođenja (1922), Ivan Meštrović (1925), Plavo cvijeće (1928).[37]
  • Đuro Sudeta je napisao melanholične stihove prožete hrišćanskom duhovnošću u svojim zbirkama Osamljene staze (1924) i Kućice u dolu (1926) u kojima se bavio vlastitim detinjstvom, usamljenošću i predosećajem predstojeće smrt. Jedno od njegovih najpoznatijih dela je narativ Mor (1930).
  • Ksaver Šandor Đalski — Ljubav lajtnanta Milića (1923), Pronevjereni ideali (1925).
  • U svom kratkom životu Antun Branko Šimić je napisao jedno od najistaknutijih poetskih i kritičko-esejističkih dela hrvatske književnosti. U početku je pisao impresionističku poeziju koristeći se simbolizmom i nemačkim ekspresionizmom, svoje najbolje delo postigao je u pesmama, bez verbalne ornamentike, o prolaznosti ljudskog tela i životu siromašnih. Za života je objavio zbirku Preobraženja (1920) i Izabrane pjesme (1933). Kritikovao je radikalno odbacivanje hrvatskih klasika (Preradović, Vidrić, Vojnović, Nazor), ali i mlađih savremenika (Andrić, Krleža).[38]
  • Dinko Šimunović je proveo veći deo svog života u zaleđu Dalmacije, napisavši mnoge priče i dva romana baveći se ljudima iz rodnog kraja. Mladost (1921), Porodica Vinčić (1923).
  • Poezija Nikole Šopa bila je prožeta dubokom duhovnošću, prikazujući ljubav prema svetu običnih, malih ljudi, siromašnih i skitnica. Uveo je Isusov lik u svakodnevni život malog čoveka Pjesme siromašnog sina (1926), Isus i moja sjena (1934), Za kasnim stolom (1943). U svojim kasnijim pesmama napustio je temu zemaljske radosti i bavio se simbolikom astralnih prostora.[39]
  • Dragutin Tadijanović bavio se temama izgubljenog detinjstva, koristeći jednostavnost jezika i namerno naivne poglede. Lirika (1931), Sunce nad oranicama (1933), Pepeo srca (1936), Dani djetinjstva (1937) i Tuga zemlje (1942).[40]
  • Grigorije Vitez se najviše pamti kao autor dečje poezije i drugih oblika književnosti za decu i omladinu.
  • Vodeći mirnodopski pesnik Tin Ujević započeo je karijeru 1914, doprinosom antologiji Hrvatska mlada lirika. U periodu oko Prvog svetskog rata bio je politički angažovan kao jugoslovenski nacionalista, ali nakon rata se razočarao, ostavljajući politiku da se posveti književnosti kao profesionalni pisac i prevodilac. Pored poezije, pisao je kratke priče, eseje o stranim i domaćim piscima, prozu i novinske članke. U svojoj ranoj poeziji bio je blizak Matošu, kasnije inspiraciju uzimajući od Bodlera, Remboa i Vitmana. Kao i drugi savremeni pesnici, koristio se visoko stilizovanim narodnim pričama, stvarajući emocionalne izraze lične tragedije, usamljenosti i intenzivne strasne ljubavi, posebno u Lelek sebra (1920) i Kolajna (1926). Njegove kasnije pesme Auto na korzu (1932), osim nadrealističkim slikama, odlikuje se i refleksivnošću filozofije. Reprezentativna zbirka njegove poezije Ojađeno zvono (1933), izbor eruditnih eseja i brošura Ljudi za vratima gostionice (1938) i Skalpel kaosa (1938) utvrdio Ujevića kao izuzetnog pesnika međuratnih godina.[41]

Savremena književnost posle Drugog svetskog rata[uredi | uredi izvor]

Posleratne političke promene[uredi | uredi izvor]

Književnost u godinama neposredno posle Drugog svetskog rata bila je obeležena promenama: nakon pada ustaške vlade, mnogi pisci su otišli u egzil. Onima koji su bili na visokim funkcijama u Nezavisne Države Hrvatske suđeno je, a Mile Budak osuđen je na smrt kao ratni zločinac. Unutar udruženja hrvatskih književnika dogodile su se radikalne promene, a nekim članovima je privremeno zabranjeno objavljivanje. Oni koji su bili umešani u partizanski pokret sada su preuzeli vodeću ulogu. Pokrenut je časopis Republika (1945), zamišljen kao nova centralna platforma književnog života. Vodeći levičarski pisac Miroslav Krleža[42] koji nije bio aktivan u partizanima zbog neslaganja sa rukovodstvom Komunističke partije, postepeno se ponovo uključuje u javni život. Njegova uloga je znatno ojačana nakon raspada Jugoslavije sa Staljinom, a 1950. osnovao je leksikografski zavod FNRJ u Zagrebu.

Socijalistički realizam[uredi | uredi izvor]

Tih prvih godina nakon rata, socijalistički realizam dominirao je u svim oblastima umetnosti. Agitprop je imao veliki uticaj na književne rezultate, i uopšte na kulturni život. U tome su bili aktivni neki od vodećih partizanskih pisaca. Pisanje socrealizma ostavilo je traga u kritici i esejima, iako su romani bili retki. U neposrednim posleratnim godinama, poezija je naročito popularna, na primer, Marin Franičević[43] Govorenje Mikule Trudnega, Jure Kaštelan Tifusari, Živko Jeličić[44] Koliba u inju, Ota Šolca,[45] Noć. Uobičajene teme bile su pobuna Hrvata i seljaka protiv socijalne nepravde. Takođe su bile popularne zbirke priča o partizanskom ratu (Ivan Dončević[46] Bezimeni, Joža Horvat Za pobjedu, Vjekoslav Kaleb Brigada i predstave.

Dela objavljena van žanra socrealizma, uključuju romane Petra Šegedina Djeca božja (1946) i Osamljenici (1947), pesme Vesne Parun Zore i vihori (1947), pripovetke Ranka Marinkovića Proze (1948), roman Vladana Desnice Zimsko ljetovanje (1950). Ivo Andrić je 1945. objavio tri romana koji su mu doneli svetsko priznanje: Na Drini ćuprija, Travnička hronika i Gospođica.

Pisci emigranata[uredi | uredi izvor]

U međuvremenu, pisci emigracije u Argentini okupili su se kako bi oživeli časopis Matice hrvatske koji su komunističke vlasti u Hrvatskoj zabranile. Franjo Nevistić i Vinko Nikolić su u Buenos Ajresu pokrenuli polumesečnik Hrvatska, dok su Nikolić i Antun Bonifačić[47] osnovali Hrvatsku reviju (1951—1966 u Buenos Ajresu, 1966—1991 u Parizu, Minhenu i Barselonu). Među značajnim saradnicima bili su: Ivan Meštrović, Mate Meštrović, Dido Kvaternik, Bogdan Radica, Milan Blažeković, Franjo Kuharić, Dominik Mandić, Rajmund Kupareo, Ante Ciliga, Vladko Maček, Džafer Kulenović, Alija Nametak, Asaf Duraković, Savić Marković Štedimlija i Franjo Tuđman. Takođe u Argentini, Krležin bivši kolega iz časopisa Pečata, Viktor Vida (1913—60), napisao je knjige pod uticajem italijanske hermetičnosti, koje se u Hrvatskoj objavljuju od ranih 1970-ih.

Povećavanje slobode izražavanja[uredi | uredi izvor]

Početkom pedesetih godina 20. veka, posle raskida jugoslovenskog rukovodstva sa Staljinom, kruti ideološki pritisak u književnosti postepeno je ukinut. Ovu slobodu izražavanja Krleža je označio 1952. u svom govoru na trećem kongresu saveza pisaca Jugoslavije u Ljubljani. Najavio je stvaranje nove ere, one koja je omogućila slobodu izbora za izražajna sredstva, otvaranje zapadnim uticajima i nešto otvoreniji tretman književnih tema.

Brojni pisci počeli su utvrđivati karakter hrvatske književnosti za drugu polovinu 20. veka. Petar Šegedin je bio pisac visoko intelektualne fantastike; od kojih je najpoznatija takozvana egzistencijalistička trilogija, koja čini deo romana Crni smiješak (1969). Objavio je i niz pripovedaka, romana, eseja i putopisa, a eseji osporavaju hrvatsko nacionalno pitanje Svi smo mi odgovorni, 1971.

Vladan Desnica je objavio četiri zbirke romana, koje se obično svrstavaju u dve tematske serije: realistični koncepti dalmatinske sredine i majčinski strukturirana meditativna proza. Njegovo delo kulminiralo je u nekima od najboljih hrvatskih proza, modernističkom konceptu Proljeća Ivana Galeba (1957), nizu eseja u kojima se bavio pitanjem umetničkog stvaralaštva.

Ranko Marinković je predstavnik hrvatskih modernističkih autora. Pišući u virtuoznom stilu, njegovo delo obeležava istančana ironija. Bavio se sukobom osetljive osobe u srednjim godinama, nesposobne da postigne autentični identitet. Svestrani pisac, okušao se u različitim žanrovima; kao romanopisac Ruke (1953), dramaturg Glorija (1956), romanopisac Kiklop (1965) i esejista Geste i Grimase (1951).

Vesna Parun je autor pedesetak pesničkih zbirki i knjige proze i drame. Njenu ljubavnu poeziju odlikuju umanjena senzualnost i bujni prikazi prirode. U svojim kasnijim kolekcijama razvila je tendenciju ka satiri.

Jure Kaštelan je bio pesnik koji je oslikavao teme detinjstva i zavičaja, kombinujući Ujević-Matoševićeve tradicije sa usmenom poezijom i nadrealističkim slikama. Pesnik i dramatičar Radovan Ivšić je napisao nadrealistička dela koja se smatraju ranim pretečama nadrealizma 1970-ih. Nadrealistički elementi pojavili su se i u poeziji Šime Vučetića,[48] čiji je rad bio pre svega usmeren na sopstvene unutrašnje borbe i zablude.

Poezija Draga Ivaniševića[49] je na početku pokazivala uticaje nadrealizma i italijanske hermetičnosti, kasnije pišući u više ličnom stilu u svojim čakavskim stihovima 1970-ih. Pesnik Marin Franičević[43] je napisao društveno angažovane stihove na čakavskom dijalektu, okrećući se kasnije motivima intimnih pejzaža. Jure Franičević Pločar[50] je pisao poeziju na čakavskom i štokavskom dijalektu, ali se etablirao pre svega kao romanopisac, serijom knjiga o periodu NOB-a, napisanim bez sentimenta, na osnovu složenih psiholoških stanja likova. Joža Horvat je obrađivao ratne teme u šaljivim narativima, dok su se njegova kasnija dela bavila sopstvenom opsednutošću prirodom, lovom i avanturističkim plovidbama. Mirko Božić[51] je najpoznatiji po romanskoj trilogiji Kurlan koja prikazuje život siromašnih u Dalmatinskoj zagori, sa oštrim osećajem prikazivanja likova u izražajnom stilu zasnovanom na lokalnom štokavskom dijalektu obogaćenom izmišljenim izrazima. Istakao se i kao dramaturg. Pero Budak[52] je bio autor nekoliko drama o seoskom životu u Lici, izraženog komičnog dodira, veoma popularnih pedesetih godina 20. veka.

Živko Jeličić[44] je napisao niz pripovedaka i romana u modernističkoj narativnoj strukturi. Ivan Raos[53] je bio plodan pisac kratkih priča, romanopisac i dramski pisac, u raznim stilovima, od humora pomešanog sa realističnim narativom, do modernističkog eksperimentisanja. Vojin Jelić se bavio temama života u kninskom okrugu, koristeći se modernističkim narativom. Marijan Matković[54] je bio najpoznatiji kao dramaturg, za čija se najbolja dela smatraju njegovi dramski tekstovi sa istorijskom tematikom.

Krugovi[uredi | uredi izvor]

Tokom pedesetih godina 20. veka časopis Krugovi (1952—58) je imao veliku ulogu u razvoju hrvatske književnosti, predvođen grupom mladih pisaca rođenih oko 1930. Zajedno su se suprotstavili politici socijalističkog realizma i otvorili vrata širokim uticajima iz ostatka sveta, od nadrealizma, ruskih avangardista, egzistencijalizma. Njihov ironični stil bio je simptom nestajanja posleratnog optimizma, na koji su najverovatnije uticali američki romanopisci i kritičari, koji su osnovni pesnički kvalitet videli u ironiji. Među piscima ove generacije, najznačajniju prozu napisao je Slobodan Novak, u svojim zbirkama Izgubljeni zavičaj (1955), Tvrdi grad (1961), Izvanbrodski dnevnik (1977) i roman Mirisi, zlato i tamjan (1968) u kojima se bavio dilemama savremenog intelektualca, sa osećajem egzistencijalne apsurdnosti. Novak pokazuje izrazit osećaj psihološkog senčenja u svojim likovima i sofisticiranu sliku zavičajnog mediteranskog ambijenta.

Slavko Mihalić je bio vodeći pesnik Krugova, autor dvadeset pesničkih zbirki, počev od Komorne muzike (1954). Bio je zaokupljen idejom ljudskog gubitka i borbom za postizanje autentičnog postojanja, što je prikazao u nizu semantički slojevitih slika.[55]

Ivan Slamnig je bio autor brojnih zbirki poezije Aleja poslije svečanosti (1956), Odron (1956), Naronska siesta (1963), romana Bolja polovica hrabrosti (1972), zbirke pripovedaka, radio drama, bio je sklon igrama reči i ironiji, a njegova poezija puna je intelektualnih referenci.[56]

Antun Šoljan je bio svestran autor: pesnik, romanopisac Izdajice (1961), Kratki izlet (1965), Luka (1974), dramski pisac, kritičar, feljtonist, antologičar, urednik časopisa i prevodilac. Znajući o trenutnim trendovima u svetskoj književnosti, stvorio je modernističku poetsku verziju mitova i legendi, prepravljajući klasične motive i forme.

Milivoj Slaviček je bio još jedan izuzetno plodan pesnik, koji je svakodnevnim izrazima opisivao naizgled male stvari, prožimajući scene običnog života elementima lirske meditacije.[57]

Irena Vrkljan je takođe bila pesnikinja inspirisana nadrealizmom, čiji je najveći uspeh postignut u njenom konfesionalnom, feministički inspirisanom romanu iz 1980-ih. Poezija Vesne Krmpotić bavila se potragom za mističnim simbolima života.

Vlado Gotovac je odlikovao visoko intelektualni tip pisanja, kritičari su ga često nazivali filozofskim pesnikom. Bio je blizak nadolazećoj generaciji novih pisaca šezdesetih godina, kao urednik Hrvatskog tjednika, kultne publikacije u periodu hrvatskog proleća. Strastveno je zagovarao ideju liberalne demokratije i hrvatske nacionalne emancipacije.

Ivan Kušan je napisao priče za decu sa glavnim junakom dečakom Kokom. Takođe je napisao neka zapažena dela za odrasle; proza i drama zasnovana na njegovoj jezičko-stilskoj virtuoznosti i duhovitosti koje povremeno postaju srećni pastiši književnih stereotipa iz domaće i svetske književnosti. Među ostale autore književnosti za decu spadaju Zvonimir Balog,[58] Sunčana Škrinjarić, Nada Iveljić i Višnja Stahuljak.[59]

Predrag Matvejević istražuje tradiciju levičarske književnosti i polemično analizira aktuelna pitanja kultne politike. Međunarodni uspeh postigao je leksikografskim delom Mediteranski brevijar (1987). Napisao je krajem 1970-ih seriju istorijskih romana inspirisanih frazama i temama starih putopisa i hronika, narodnom književnošću i narativnom tehnikom Ive Andrića. Devedesetih godina napisao je knjige u kojima se suočio sa protivnicima politike Hrvatske demokratske zajednice.

Razlog[uredi | uredi izvor]

Početkom 1960-ih u časopisu Razlog (1961—68) i pripadajućoj biblioteci nastupali su pisci rođeni uglavnom oko 1940, koje je odlikovala izražena svest o generacijskoj i estetskoj posebnosti od ostalih grupa u hrvatskoj književnosti. Razumovi autori su se obično oslanjali na filozofski diskurs (tako da su u grupi bili nešto stariji, filozofski pisci kao što su Vlado Gotovac, Bruno Popović, Branislav Zeljković) i u početku su bili pod snažnim uticajem Hajdegera i francuskih egzistencijalista, a krajem 1960-ih i strukturističkim idejama. Skloni su pisanju kritike i poezije, za razliku od dužih proznih oblika. Kritike razuma nisu se bavile samo književnošću, već su pokušavale da potpuno protumače fenomen umetnosti. Granice između poezije i eseja uklonjene su: njihov omiljeni oblik poezije bio je u prozi, koristeći teme izvedene iz moderne ili analize procesa umetničkog stvaranja ili fenomena pismenosti.

Jedan od ključnih eksponenata bio je Zvonimir Mrkonjić, koji je započeo 1960-ih kao pesnik, oslanjajući se na iskustvo evropskog, posebno francuskog modernizma. Bio je značajan kao kritičar i antologičar, nastojeći da reinterpretira ideje o posleratnoj hrvatskoj poeziji, afirmišući neke zapostavljene rane moderniste (Radovan Ivšić, Josip Stošić)[60] i pisce koji su gradili autonomne pesničke svetove, posebno Nikolu Šopa.

Danijel Dragojević[61] se smatra jednim od najvažnijih hrvatskih pisaca, koji svojim tekstovima, pesmama, prepoznatljivim stilom i beskompromisnim stavom utiče na generacije hrvatskih autora. Brat je blizanac pisca Ivana Dragojevića.[62]

Pesnik Ante Stamać se koristio tradicionalnijim, klasičnijim oblicima od većine pisaca Razuma i povezan je sa egzistencijalnom poezijom.[63] Igor Zidić svoju poeziju piše u kompaktnim, eliptičnim, čistim iskazima, dok je Dubravko Horvatić razvio oblik poezije u prozi. Roman i esejista Milan Mirić takođe je bio deo Razloga.

Iako vrlo produktivna u poeziji i kritici, grupa Razlog nije ostavila nijedno značajno prozno delo. Nedeljko Fabrio je jedan od retkih pisaca (takođe dramski pisac, esejista i prevodilac), čije pisanje pokazuje određeno srodstvo sa grupom.[64] Osamdesetih godina 20. veka postigao je veliki uspeh sa dva tematski povezana istorijska romana: Vježbanje života (1985) i Berenikina kosa (1989). Mate Raos je bio rani pisac fantastike koji će postati popularan u kasnijim godinama.[65] Tomislav Slavica[66] je pisao modernističku prozu organizovanu sa snažnom alegorijskom i simboličkom komponentom. Jozo Laušić se u svojoj seriji romana bavio temama vezanim za Dalmatinsku zagoru.[67]

Drama i stih[uredi | uredi izvor]
Slobodan Šnajder

Krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih godina, imali su niz uspešnih dramatičara. Ivo Brešan je autor velikog broja drama koje su obeležene jezičkom međusobnom interakcijom i groteskom; njegova drama Predstava Hamleta u selu Mrduša Donja (prvi put izvedena 1971) je najuticajnija drama druge polovine 20. veka. Takođe je uspešan romanopisac i scenarista.

Slobodan Šnajder se oslanja na poetiku avangardnog pozorišta šezdesetih godina i na Krležino nasleđe. Ostali dramski pisci bili su Tomislav Bakarić, Ivan Bakmaz i Slobodan Šembera. Dubravko Jelačić Bužimski piše drame, romane i prozu za decu. Boris Senker, Nino Škrabe i Tahir Mujičić zajedno su napisali niz komedija.

Branimir Bošnjak u svojim esejima koristi poststrukturalističke postavke dok njegova poezija evocira egzistencijalne koncepte. Poezija Gorana Babića odlikuje interesovanje za tamnu stranu ljudskog postojanja. Njegove teme se kreću mašti, od drevnih legendi do ekstravagantnih ispovednika.

Poezija Marije Peakić Mikuljan je zaokupljena temama pada, nestajanja i umiranja, zajedno sa zaokupljenošću muzikalnošću stiha. Stijepo Mijović Kočan piše poeziju heterogenog izraza: u rasponu od modernističkih eksperimenata do obrazaca poezije. Jasna Melvinger piše intimnu poeziju sa elegancijom i introspekcijom. Luko Paljetak je vodeći pesnik u različitim oblicima, njegovo delo se odlikuje promišljenošću, muzikalnošću stiha i efektnim sukobom osećanja i ironije. Borben Vladović je jedan od najboljih predstavnika vizuelne poezije u Hrvatskoj.

Među mnogim pesnicima koji su prve knjige objavili krajem 1960-ih i početkom 1970-ih, bili su Ernest Fišer, Željko Knežević, Mario Suško, Gojko Sušac, Jordan Jelić, Dubravka Oraić-Tolić, Ivan Rogić Nehajev, Andrijana Škunca, Vladimir Reinofer, Nikola Martić, Ivan Kordić, Jakša Fiamengo, Momčilo Popadić, Enes Kišević, Tomislav Marijan Bilosnić, Džemaludin Alić, Stjepan Šešelj, Sonja Manojlović, Mile Pešorda, Tomislav Matijević, Božica Jelušić, Željko Ivanković, Dražen Katunarić i Mile Stojić.

Moderna hrvatska proza[uredi | uredi izvor]

Nova generacija autora početkom 1970-ih volela je fantaziju, inspirisana je savremenom latinoameričkom fantastikom, ruskom simbolikom i avangardom (posebno Bulgakovom), zatim Kafkom, Šulcom, Kalvinom i Singerom. Ponovo se pojavilo interesovanje za pisanje beletristike, posebno moderne proze. Strukturna forma je postala važna, često su se pojavljivali i citati iz hrvatske književne baštine. Krajem 1970-ih mnogi pisci su integrisali takozvane trivijalne žanrove (detektivske priče, melodrame) u visoku literaturu, dok su drugi pisali društveno kritičku prozu.

Pavao Pavličić je napisao niz detektivskih romana i druga dela.

Nenad Šepić[68] i Albert Goldštajn svojim romanima su predvodili generaciju pisaca rođenih posle Drugog svetskog rata. Stjepan Čuić[69] je u svom delu Staljinova slika i druge priče (1971) isprepletao fantaziju i alegorijski narativ koji se bavi odnosom pojedinca sa totalitarnim političkim sistemom.

Pavao Pavličić je plodan pisac, scenarista, istoričar književnosti i teoretičar. Počeo je kao pisac fantastike voljan da eksperimentiše, a zatim je napisao seriju romana, uglavnom detektivske fikcije. Goran Tribuson je u početku napisao eruditnu vrstu fantastične proze, praćen nizom romana i kratkih priča u kojima nostalgično evocira mitologiju 64 generacije. Takođe piše detektivsku fantastiku i scenarije.

U tekstu Dubravke Ugrešić se široko koriste citati iz klasike kao i iz popularne literature. Devedesetih godina njeni romani i knjige političkih eseja su dobili nekoliko prestižnih nagrada. Veljko Barbieri piše beletristiku povezanu sa mediteranskom atmosferom, koristeći citate iz klasične grčke i rimske književnosti.[70] Pero Kvesić piše takozvanu farmerku prozu sa temama iz života gradske omladine, oblikovanu u urbani kolokvijalni stil. Slavenka Drakulić piše romane i eseje potaknute feminističkim duhom, koji su objavljeni širom sveta.

Sredinom 1980-ih u časopisu Quorum se pojavio niz novih proznih pisaca, pesnika i kritičara: Damir Miloš, Ljiljana Domić, Branko Čegec, Krešimir Bagić, Vlaho Bogišić, Hrvoje Pejaković, Edo Budiša, Julijana Matanović, Goran Rem, Delimir Rešicki, Miroslav Mićanović, Miloš Đurđević, Nikola Petković i nekoliko mladih dramskih pisaca, poput Borislava Vujčića, Mira Gavrana, Lade Kaštelan, Ivana Vidića i Asje Srnec-Todorović.

Hrvatski rat za nezavisnost[uredi | uredi izvor]

Rat u Hrvatskoj 1991—95. imao je udela u književnim delima. Mnogi pisci bili su zaposleni da podržavaju hrvatsku nezavisnost i teritorijalni integritet. Popularni žanrovi bili su patriotske kolumne i novinski izveštaji o ratu. Objavljena je antologija rodoljubive poezije U ovom strašnom času (1992), Ivo Sanader i Ante Stamać, a reprezentativna zbirka ratnih književnih dela Hrvatsko ratno pismo izdata je 1992, Dubravka Oraić Tolić.

Tokom tog perioda mnogi emigrantski pisci vratili su se u Hrvatsku. Nikolić je lokaciju svoje Hrvatske revije preneo u zemlju. Od povratničkih autora, Boris Maruna bio je najbolje integriran u glavni tok savremene književnosti. Nasuprot tome, drugi pisci kao što su Dubravka Ugrešić, Slavenka Drakulić, Predrag Matvejević, Slobodan Šnajder i Rada Iveković su nastavili svoju aktivnost u inostranstvu.

Rat u Bosni i Hercegovini je doveo i nekoliko hrvatskih pisaca iz Sarajeva u Zagreb, među kojima su bili Miljenko Jergović, autor jednog od romana o ratu u bivšoj Jugoslaviji Sarajevski Marlboro (1994), Ivan Lovrenović Liber memorabilium, (1994), Jozefina Dautbegović i Darko Lukić. Neki istaknuti srpski pisci preselili su se u Hrvatsku i počeli pisati na hrvatskom jeziku, među kojima su Mirko Kovač i Bora Ćosić.

Festival alternativne književnosti[uredi | uredi izvor]

Grupa pisaca 1990. je pokrenula festival alternativne književnosti, događaj za javno čitanje književnih dela. Iako su u početku isticali međusobne razlike, većinu je odlikovala tendencija ka neorealističkoj poeziji koristeći savremeni urbani rečnik. Bili su zabrinuti životom mladih u traumatiziranoj posleratnoj Hrvatskoj i kritikovali su nacionalističke mitove. Među njima su bili Zoran Ferić, Miljenko Jergović, Ante Tomić, Jurica Pavičić i Robert Perišić.

Studije književnosti[uredi | uredi izvor]

Proučavanje književnosti u Hrvatskoj sredinom pedesetih godina 20. veka je odbacilo prethodnu socrealističku ideologiju i razvilo se u objektivniji analitički oblik. Godine 1957. pokrenut je časopis Umjetnost riječi koji je okupljao grupu teoretičara i istoričara književnosti koji bi činili jezgro Zagrebačke stilističke škole. Usledili su časopis Književna smotra (1969) i Croatica (1970).

Tokom druge polovine 20. veka među naučnicima iz područja hrvatske književne studije su: Maja Bošković-Stuli, Viktor Žmegač, Darko Suvin, Milivoj Solar, Radoslav Katičić, Pavao Pavličić i Andrea Zlatar.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v Cvitanic, Marilyn (2011). Culture and Customs of Croatia. Santa Barbara, California: ABC-Clio. str. 108. ISBN 9780313351174. 
  2. ^ Cvitanic, Marilyn (2011). Culture and Customs of Croatia. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 9780313351174. 
  3. ^ Rački, F. 1881. Najstarija hrvatska cirilicom pisana listina. Starine 13, JAZU, Zagreb, 197–210.
  4. ^ Eduard, Hercigonja (30. 9. 1984). „Historical, social and cultural-environmental conditions of the origin and development of croatian glagolitic printing (on the occasion of the 500th anniversary of the editio princeps of the 1483 Missal)”. Slovo : časopis Staroslavenskoga instituta u Zagrebu (na jeziku: hrvatski) (34): 17—61. Pristupljeno 8. 4. 2018. 
  5. ^ Marulianum Arhivirano na sajtu Wayback Machine (3. март 2016) Center for study of Marko Marulić and his literary activity. – Retrieved on 28 November 2015.
  6. ^ Dunja Fališevac, Krešimir Nemec, Darko Novaković (2000). Leksikon hrvatskih pisaca. Zagreb: Školska knjiga d.d. ISBN 953-0-61107-2.
  7. ^ Clifford, Timothy (24. 11. 2009), International Trust for Croatian Monuments, ур., Italy & Dalmatia: Architecture, Painting and the Decorative Arts, c 1400–1800 (Croatia: Aspects of Art, Architecture and Cultural Heritage изд.), London: Frances Lincoln Ltd (објављено 2009), стр. 140, ISBN 978-0-7112-2921-1, „Hektorovic was the author of an extraordinary work of Croatian literature, Ribaranje i Ribarsko prigovaranje... was the earliest Croatian to transcribe the music of folk songs and include the notation in a text.” 
  8. ^ Zoranić, Petar (13. 3. 1998). „PETSTO GODINA OD ROĐENJA PETRA ZORANIĆA, AUTORA PRVOGA HRVATSKOG ROMANA PLANINE”. Vijenac (на језику: хрватски). 366. Приступљено 18. 10. 2018. 
  9. ^ Ludovik Lenček, Rado (1975). Xenia Slavica: papers presented to Gojko Ružičić on the occasion of his seventy-fifth birthday, 2 February 1969. Mouton. ISBN 9789027931719. 
  10. ^ Stephen R. Graubard (1998). A New Europe for the Old?, Transaction Publishers, ISBN 0-7658-0465-4
  11. ^ Antoni Cetnarowicz: National revival in Dalmatia, Central Europe, Zagreb, (2006) ISBN 953-6979-21-7
  12. ^ Charles W. Ingrao, Franz A.J. Szabo (Eds.): The Gemans and the East p. 142
  13. ^ Kukić Rukavina, Ivana (2015). Nakladnički nizovi Grigora Viteza za djecu i mladež. Zagreb: University of Zagreb. стр. 34. „Mnogi od njih (Crnković, 1972.; Zalar, I, 1978.; Skok, 1979.; Idrizović, 1984.; Hranjec, 1998.; Crnković i Težak, 2002.; Zima, 2011) njen početak smještaju u 1850, kada je bila objavljena zbirka Ivana Filipovića Mali tobolac raznoga cvetja za dobru i promnjivu mladež naroda srbo-ilirskoga.” 
  14. ^ „Šenoa, August”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  15. ^ „History of the University of Zagreb”. University of Zagreb. 2005. Приступљено 30. 9. 2010. „Bishop Josip Juraj Strossmayer in 1861 proposed to the Croatian Parliament that a legal basis be established for the founding of the University of Zagreb. During his visit to Zagreb in 1869, Emperor Franz Joseph signed the Decree on the Establishment of the University of Zagreb.” 
  16. ^ Josip Juraj Strossmayer (29. 4. 1861). „Akademija znanosti – put prema narodnom obrazovanju”. Speech in the Croatian Parliament (на језику: хрватски). Wikisource. Приступљено 30. 9. 2010. 
  17. ^ „Veber, Adolfo”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  18. ^ „Bogović, Mirko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  19. ^ „Starčević, Ante”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  20. ^ „Tomić, Josip Eugen”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  21. ^ „Kumičić, Eugen”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  22. ^ „Kovačić, Ante”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  23. ^ „Gjalski, Ksaver Šandor”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  24. ^ „Novak, Vjenceslav”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  25. ^ „Kozarac, Josip”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  26. ^ „Leskovar, Janko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  27. ^ „Dežman, Milivoj”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 12. 2015. 
  28. ^ „Poetry Anthology Young Croatian Lyrics published”. Versopolis: European Poetry Platform. Приступљено 31. 12. 2015. 
  29. ^ „Polić Kamov, Janko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  30. ^ „Popović, Vladimir”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  31. ^ „Ivan Goran Kovačić:Jama”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Архивирано из оригинала 26. 02. 2021. г. Приступљено 1. 11. 2019. 
  32. ^ „Ivo Andrić poems and other work”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Архивирано из оригинала 07. 02. 2016. г. Приступљено 1. 11. 2019. 
  33. ^ „Dobriša Cesarić poems”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Архивирано из оригинала 13. 10. 2020. г. Приступљено 1. 11. 2019. 
  34. ^ „Cihlar Nehajev, Milutin”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  35. ^ „Majer, Vjekoslav”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  36. ^ „Marjanović, Milan”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  37. ^ „Tresić Pavičić, Ante”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  38. ^ „Antun Branko Šimić poems”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Приступљено 1. 11. 2019. 
  39. ^ „Nikola Šop articles and poems”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Архивирано из оригинала 13. 10. 2020. г. Приступљено 1. 11. 2019. 
  40. ^ „Dragutin Tadijanović poems”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Архивирано из оригинала 13. 10. 2020. г. Приступљено 1. 11. 2019. 
  41. ^ „Ujević, Tin”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  42. ^ „Krleža, Miroslav”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  43. ^ а б „Franičević, Marin”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  44. ^ а б „Jeličić, Živko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  45. ^ „Šolc, Oto”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  46. ^ „Dončević, Ivan”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  47. ^ „Bonifačić, Antun”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  48. ^ „Vučetić, Šime”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  49. ^ „Ivanišević, Drago”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  50. ^ „Franičević Pločar, Jure”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  51. ^ „Božić, Mirko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  52. ^ „Budak, Pero”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  53. ^ „Raos, Ivan”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  54. ^ „Matković, Marijan”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  55. ^ „Mihalić, Slavko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  56. ^ „Ivan Slamnig poems”. Serbo-Croatian Poetry translation. Project Goethe. Приступљено 1. 11. 2019. 
  57. ^ „Slaviček, Milivoj”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  58. ^ „Balog, Zvonimir”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  59. ^ „Stahuljak, Višnja”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 31. 10. 2019. 
  60. ^ „Stošić, Josip”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  61. ^ „Dragojević, Danijel”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  62. ^ „Dragojević, Ivan”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  63. ^ „Stamać, Ante”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  64. ^ „Fabrio, Nedjeljko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  65. ^ „Raos, Mate”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  66. ^ „Slavica, Tomislav”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  67. ^ „Laušić, Jozo”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  68. ^ „Šepić, Nenad”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  69. ^ „Čuić, Stjepan”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 
  70. ^ „Barbieri, Veljko”. Hrvatska enciklopedija. Miroslav Krleža Institute of Lexicography. Приступљено 3. 11. 2019. 

Литература[uredi | uredi izvor]

Спољашње везе[uredi | uredi izvor]

Медији везани за чланак Хрватска књижевност на Викимедијиној остави

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Хрватска_књижевност&oldid=27685552”