Ljubomir S. Jovanović
| Ljubomir Jovanović | |
|---|---|
 Ljubomir S. Jovanović | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Ljubomir Jovanović |
| Nadimak | Čupa |
| Datum rođenja | 1877. |
| Mesto rođenja | Brezova,  Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 25. jun 1913. (35/36 god.) |
| Mesto smrti | Skoplje,  Kraljevina Srbija |
Ljubomir S. Jovanović „Čupa“ (1877 — 25. jun 1913[1]) je bio srpski novinar, četnik i nacionalni revolucionar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se u Brezovi 1877.[1] Osnovnu školu završio je u mestu rođenja a gimnaziju u Beogradu. Upisao je prava na Velikoj školi ali mu je studiranje ometalo političko delovanje. Godine 1903. zbog učešća u martovskim demonstracijama u Beogradu protiv Aleksandra Obrenovića optužen kao vođa velikosrpskih demonstracija i prijatelj oficira primoran je da beži čamcem u Zemun, koji je tada bio u sastavu Austrougarske.[1] Nakon toga otišao je u Beč, a nakon Majkskog prevrata vraća se u Srbiju.[1]
Četnički pokret[uredi | uredi izvor]
Kao većina tadašnje nacionalno opredeljene omladine oduševljava se četničkim pokretom. Pridružuje se februara 1905. četi Aksentija Bacetovića Bacete[1] i odlazi na Kozjak kao štabni četnik. Učestvovao je u više četničkih akcija. Po Bacetovićevoj pogibiji 1905. vraća se u Beograd i nastavlja i završava studije prava[1] usput se baveći novinarstvom. Jedno vreme boravio je u Briselu, ali ni tada ne prekidajući vezu sa nacionalnim pokretom. Kao student bio je stalni saradnik Slovenskoga Juga. Pošto nije mogao da plati iznajmljivanje stana spavao je jedno vreme na kancelarijskom stolu u redakciji.[1]
Crna ruka[uredi | uredi izvor]
Bio je inicijator stvaranja Crne ruke 1911. i njen član.[1] Bio je pokretač i urednik listova Slovenski jug i Pijemont. Zajedno sa Bogdanom Radenkovićem i Vojislavom Tankosićem napisao je pravila organizacije "Ujedinjenje ili Smrt“.[1] Pravila su napisali po uzoru na slična nemačka tajna nacionalistička udruženja i na italijanske karbonare.[1]
Učešće u balkanskim ratovima i smrt[uredi | uredi izvor]
Po izbijanju Prvog balkanskog rata odaziva se mobilizaciji i uključuje se kao rezervni oficir u borbe. Učestvuje i u Drugom balkanskom ratu protiv Bugarske u leto 1913.[1] Ranjen je u koleno u borbama kraj Velesa.[1] Prevezen je na lečenje u Skoplje, ali u bolnici se zarazio kolerom od koje je umro 25. juna 1913.[1][2][3]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e ž z i j k l Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka, Beograd 1929, knjiga 2, 181.
- ^ SRPSKA MITOLOGIJA • Pregled teme - Omiljeni srpski vladar Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. oktobar 2013), Pristupljeno 28. 3. 2013.
- ^ Srpsko Nasledje, Pristupljeno 28. 3. 2013.
