Španski građanski rat izbio je 17. jula 1936. kada su se trupe, predvođene generalom Franciskom Frankom pobunile protiv Vlade Španske republike, na čijem čelu se nalazila koalicija Narodnog fronta. Od početka rata Frankove trupe su imale podršku fašističkih zemalja — Italije i Trećeg rajha, pa je u septembru 1936. Vlada Španske republike pozvala sve antifašiste da se u redovima Internacionalnih brigada pridruže španskom narodu u borbi protiv fašizma.
Ovom pozivu odazvao se veliki broj antifašista širom sveta — preko 40.000 muškaraca i žena. Apelu se odazvala i Komunistička partija Jugoslavije, koja je od novembra 1936. godine vodila akciju slanja jugoslovenskih dobrovoljaca na bojištima Španije. Među borcima Internacionalnih brigada borilo se preko 1.700 Jugoslovena, koji su učestvovali na ratištima kod Brunete, Saragose, u Aragonu, San Mateu, na barikadama Madrida i dr. Njih preko 700 je poginulo u Španiji, dok su ostali posle rata bili zatvarani u koncentracione logore u Francuskoj. Veliki broj španskih dobrvoljaca je po povratku u Jugoslaviju, učestvovao i u Narodnooslobodilačkoj borbi, dok su neki učestvovali u pokretima otpora u drugim evropskim zemljama, a pre svega Francuskoj.
Među jugoslovenskim dobrovoljcima nalazile su se istaknute ličnosti radničkog pokreta i KP Jugoslavije, a u jugoslovenskoj istoriografiji oni su nazivani — španski borci i jugoslovenski Španci.
Kao učenik Valjevske gimnazije, zbog levičarskih razmišljanja bio je isključen iz škole, nakon čega je školovanje nastavio u Beogradu, gde je potom studirao književnost na Filozofskom fakultetu. Tokom studija priključio se revolucionarnom studentskom pokretu, a politički je delovao i u rodnom Valjevu, zbog čega je 1935. godine primljen u članstvo tada ilegalne KPJ.
Učestvovao je u Španskom građanskom ratu, gde se u redovima Internacionalnih brigada borio protiv fašizma. Tokom rata je bio ranjavan, a nakon poraza Španske republike zajedno sa ostalim interbrigadistima nalazio se u logorima u Francuskoj. U jesen 1940. godine uspeo je da se vrati u Jugoslaviju, gde je nastavio sa partijskim radom. Učestvovao je u pripremama oružanog ustanka u zapadnoj Srbiji i formirao partizansku četu u Rađevini. Sa ovom četom je 7. jula 1941. godine u Beloj Crkvi, kod Krupnja, izveo prvu ustaničku oružanu akciju, koja se kasnije obeležavala kao Dan ustanka naroda Srbije. U toku ustanka 1941. godine nalazio se na dužnostima komandanta i političkog komesara bataljona i političkog komesara odreda. Nakon Prve neprijateljske ofanzive i povlačenja glavnine partizanskih snaga u Sandžak, ostao je na teritoriji zapadne Srbije, gde je početkom 1942. godine bio član komande Grupe odreda zapadne Srbije.
.jpg)
