Atelje Uroša Predića
Atelje Uroša Predića | |
---|---|
Opšte informacije | |
Mesto | Beograd |
Opština | Stari grad |
Država | Srbija |
Vreme nastanka | 1908. |
Tip kulturnog dobra | Spomenik kulture |
Nadležna ustanova za zaštitu | Zavod za zaštitu spomenika kulture |
beogradskonasledje |
Atelje Uroša Predića[1] nalazi se u Svetogorskoj ulici br. 27 u Beogradu. Kuća u koju se 1909. godine uselio umetnik, pripadala je njegovom rođenom bratu, poznatom trgovcu Josifu Prediću.
Atelje
[uredi | uredi izvor]Podignuta je 1908. godine kao spratna porodična kuća, po projektu istaknutog arhitekte Nikole Nestorovića[2]. Bogato dekorisana ulična fasada kuće, sa frizovima od vinove loze, floralnim vencima upletenim oko medaljona, jedna je od zanimljivih primera primene secesije u beogradskoj arhitekturi sa početka 20. veka .[3] Atelje u kom je slikar stvarao, dograđen je uz postojeći objekat sa dvorišne strane. Skromne veličine sa velikim staklenim prozorima i omanjim balkonom, bio je stecište susreta najznačajnih ličnosti iz sveta umetnosti toga vremena. Nakon smrti Uroša Predića[4] , atelje su koristili u različitim periodima proslavljeni umetnici Miodrag B. Protić[5] , slikari Stojan Ćelić[6] i Đorđe Ivačković[7] , nakon čije je smrti 2012. godine, atelje prešao ponovo u vlasništvo porodice .
Atelje Uroša Predića kao prostor u kome je živeo i stvarao veliki umetnik, zajedno sa umetničkom zaostavštinom, spada u posebne spomeničke vrednosti memorijalnog karaktera u Beogradu.[8]
Obrazovanje
[uredi | uredi izvor]Zanimljiva i svestrana ličnost Uroša Predića, pored vanredno važne uloge u razvoju naše likovne umetnosti, ostaće zabeležena kroz brojna pisma, dnevnike, prepiske vođene sa javnim ličnostima, mladim umetnicima, članovima porodice, koja su svojevrsna hronika tadašnjeg društva, ali i materijal koji svedoči o veoma obrazovanom i poštovanom čoveku kakav je bio. Uroš Predić (1857 – 1953) je rođen u Orlovatu, u Banatu, u patrijahalnoj porodici. Pored oca sveštenog lica, najznačajniju ulogu na daljem putu obrazovanja imala je majka Marija, čija će smrt ostaviti vidnog traga u njegovom životu. Nakon završene slikarske Akademije u Beču, 1880. godine na kojoj se izdvaja svojim talentom, i ubrzo ubraja među najbolje studente, boraviće i stvarati u rodnom Orlovatu, Novom Sadu, Novom Bečeju i Beogradu, u kom će ostati do kraja svog dugog životnog i radnog veka.
Likovno stvaralaštvo
[uredi | uredi izvor]Pored Paje Jovanovića[9] slikar Uroš Predić je najznačajniji predstavnik srpskog akademskog realizma. Autor je brojnih portreta, žanr scena, istorijskih kompozicija i religioznih sadržaja. Neka od njegovih najznačajnijih dela su: „Deca pod dudom“, „Siroče na majčinom grobu“, „Kosovka devojka“... Kapela Bogdana Dunđerskog , najvećeg slikarevog prijatelja, pravoslvna crkva u Bečeju, kapela na Lovćenu svedoče o vanrednom slikarskom umeću autora u oblasti sakralnog slikarstava.
Uroš Predić je stvarao pune 44 godine u svom beogradskom ateljeu, sve do 11.02.1953. godine, kada je u dubokoj starosti umro. Svi sačuvani predmeti, pisma, slike, štafelaj, lične slikareve stvari, predate su na čuvanje Narodnom muzeju u Zrenjaninu, a jedan deo je ostao u posedu članova bliže porodice. Sahranjen je u rodnom Orlovatu.
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Dokumentacija Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, Dosije spomenika kulture Atelje Uroša Predića; I. Sretenović, Atelje Uroša Predića, Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, 2015.
- ^ B. Nestorović: Beogradski arhitekti Andra Stevanović i Nikola Nestorović, Godišnjak grada Beograda, knj. XXII, 1975.
- ^ Dr D. Đurić – Zamolo: Graditelji Beograda 1815 – 1914, Muzej grada Beograda, 1981.
- ^ M. Jovanović: Uroš Predić (1857 – 1953), Matica Srpska, Novi Sad 1998.
- ^ M. M Pantić, Ješa Denegri: Miodrag B. Protić, Clio, 2002.
- ^ I. Subotić, I. Simeonović Ćelić: Stojan Ćelić, monografija, Clio, 1996; I. Simeonović Ćelić: Stojan Ćelić, grafike i crteži, monografija, Zepter Book World, Beograd, 2008.
- ^ J. Denegri, N. Martinović: Ivačković, Galerija Rima, 2014.
- ^ Vujović, Branko (2003). Beograd u prošlosti i sadašnjosti. Beograd: Izdavačka kuća Draganić. str. 317.
- ^ N. Kusovac: Paja Jovanović, Muzej grada Beograda, 2010. god.