Krunisanje
.jpg)
Krunisanje ili koronacija je ceremonija koja označava predaju vladarskih ovlašćenja stavljanjem krune na glavu monarha. Monarh koji prođe ceremoniju krunisanja je krunisan ili okrunjen. Osim samog čina postavljanja krune na glavu monarha, krunisanja ceremonija hrišćanskih monarha često uključuje pomazanje svetim uljem. Monarhu se tokom ceremonije predaje i ostatak regalije, na primer globus cruciger i žezlo. Svi ti predmeti su od velike istorijske i religijske važnosti.
Krunisanje i vladarsko pravo[uredi | uredi izvor]
Krunisanje obično nije potrebno da bi osoba koja je zakonski nasledila tron vladala ili bila smatrana zakonskim monarhom. Mnogi monarsi ili nisu vladali dovoljno dugo da organizuju krunidbenu ceremoniju, ili im krunisanje nije bilo omogućeno, na primer za vreme okupacije zemlje. Edvard V Jork je vladao samo dva meseca i nije stigao da bude okrunjen, ali je nesumnjivo bio monarh. Međutim, nakon austrougarske nagodbe, odnosno uspostavljanja dualne monarhije između Austrije i Ugarske, austrijski car je morao da bude krunisan za mađarskog kralja da bi mogao da preuzme vlast nad Ugarskom.
Religiozni karakter krunisanja[uredi | uredi izvor]
Krunisanje je uvek religioznog karaktera, jer se verovalo da su monarsi izabrani da vladaju od strane samoga Boga. U skladu sa ideologijom Božanskog prava kraljeva smatralo se da je krunu monarhu podario sam Bog. Mnogi suvereni i danas vladaju Milošću Božijom (lat. Dei gratia).
Uz cara ili kralja obično je krunisana i njegova supruga, iako suprug carice ili kraljice nije krunisan osim ako i sam nije proglašen monarhom. Krunisane glave tradicionalno ne prisustvuju krunisanju druge osobe. To je zato što krunisanja ceremonija uključuje iskazivanje poslušnosti novokrunisanom monarhu, a monarsi ne iskazuju poslušnost drugim monarsima koji se smatraju njima jednakima. Sa druge strane, papa je iznad kralja, te stoga kraljevi i kraljice mogu da prisustvuju krunisanju pape. Iz istog razloga carevi i kraljevi ne prisustvuju krunisanju svojih supruga, jer su oni kao monarsi viši od njih i ne mogu im iskazati poslušnost.
Krunisanje careva Svetog rimskog carstva i njihovih supruga vršile su pape, koje su birali carevi, sve dok Borba za investituru nije okončala ovu tradicionalnu vezu cara i pape. Krunisanje ostalih katoličkih monarha vrši najviši verski autoritet u državi, dok krunisanje protestantskih monarha koji su najčešće sami najviši verski autoritet u državi vrši određeni nadbiskup, na primer Nadbiskup kenterberijski kruniše britanske monarhe. Neki su monarsi krunisali sami sebe - to je bio običaj kod vizantijskih careva i ruskih imperatora, te samoproglašenih monarha poput francuskih careva iz dinastije Bonaparte.
Krunisanje se obično održava u glavnoj katedrali ili najsvetijoj bazilici u zemlji. Engleski i britanski monarsi nisu krunisani u katedrali jer ona spada u područje jurisdikcije biskupa, već u Vestminsterskoj opatiji koja je pod direktnom jurisdikcijom britanskog monarha koji je takođe i vrhovni guverner Crkve Engleske. Francuski kraljevi su bili krunisani u katedrali Notr-Dam u Remsu, a njihove supruge su bile krunisane u bazilici Sen Deni.
Krunisanje danas[uredi | uredi izvor]
U hrišćanski kraljevstvima i carstvima krunisanje je nekada bila važna ceremonija koja je značila priznavanje i prihvatanje osobe za zakonitog monarha. Krunisanje kao takvo je opstalo još samo u Ujedinjenom Kraljevstvu, gde je monarh još uvek formalno krunisan. Monarsi ostalih zemalja odrekli su se te ceremonije i svoj dolazak na tron obeležavaju još jedino mnogo jednostavnijom ceremonijom ustoličenja.
Krunisanje je u Norveškoj odbačeno 1908. godine i norveški monarh otada samo polaže zakletvu. Međutim, po svom dolasku na tron 1958. godine kralj Ulav V je želeo da primi blagoslov Norveške Crkve za svoju vladavinu, pa je uvedena benedikcija. Ta ceremonija je mnogo jednostavnija, ali uključuje blagoslov Crkve i kruna je istaknuta na oltaru. Kralj Harald V i kraljica Sonja su primili benedikciju 1991. godine. Iako nije obavezna, veruje sa da će i naredni norveški monarsi prihvatati učešće u ovoj ceremoniji.
U Švedskoj monarh nije krunisan još od 1873. godine. Španski monarsi imaju ceremoniju koja se naziva krunisanjem, ali tokom te ceremonije kruna se više ne stavlja na monarhov glavu, već je samo istaknuta na oltaru. Belgija, sa druge strane, nije nikada ni imala krunu, osim kao pojam heraldike.
Od 1305. do 1963. pape su bile krunisane papinskom tijarom u bazilici Svetog Petra u Rim u. Poslednji krunisani papa bio je papa Pavle VI. Sledeća trojica papa - Jovan Pavle I, Jovan Pavle II i Benedikt XVI - odbili su krunisanje i zamenili ga ustoličenjem. Budući papa bi, međutim, mogao ponovo da organizuje tradicionalnu krunisanje.
Prva snimljeno krunisanje bilo je krunisanje ruskog cara Nikolaja II i njegove supruge Aleksandre, održano 26. maj a 1896. godine. Prvo krunisanje koja se moglo uživo gledati preko televizije bilo je krunisanje britanske kraljice Elizabete II. Njena krunisanje je održano 2. juna 1953. godine i prenosio ju je Bi-Bi-Si, smatra se da je kraljičino krunisanje pratilo 20 miliona gledalaca.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
Mediji vezani za članak Krunisanje na Vikimedijinoj ostavi
