Bio je prvi predsednik mladih socijalista Beograda 1990. godine i portparol Socijalističke partije Srbije od 1992. do 2000. godine. Bio je predsednik Gradskog odbora Socijalističke partije Srbije Beograda i potpredsednik Socijalističke partije Srbije od 2000. do 2003. godine.
Savezni poslanik u Veću građana Savezne skupštine Savezne Republike Jugoslavije i Skupštine Državne zajednice Srbije i Crne Gore od 1992. do 2004. godine.
Bio je ministar za informisanje u takozvanoj Prelaznoj Vladi Republike Srbije od oktobra 2000. godine do januara 2001. godine.
Posle Parlamentarnih izbora 2012., predsednik Srbije Tomislav Nikolić, poverio je 28. juna Dačiću mandat za sastav Vlade Republike Srbije.[2]
Za predsednika vlade je izabran 27. jula2012. Dačićev premijerski mandat trajao je do proleća 2014. godine kada je za novog premijera Srbije izabran Aleksandar Vučić. Dačić je ostao u Vladi u kojoj je imenovan na poziciju prvog potpredsednika Vlade i ministra spoljnih poslova. U 2015. godini Dačić se nalazi i na funkciji Predsedavajućeg OEBS-u. Među njegovim ključnim saradnicima i savetnicima nalaze se Ivica Tončev i Petar Škundrić. Obojica su na visokim pozicijama u sportu kao funkcioneri Crvene zvezde. Za razliku od njih Dačić je obavljao dužnosti sportskog funkcionera u rivalskom KK Partizan i bio predsednik fudbalskog kluba Palilulca iz Beograda u periodu od 1993. do 1996. godine.
Sa druge strane, Dačić sebe naziva i nacionalistom[6], kako je često okarakterisana njegova retorika u javnim nastupima i retorika SPS-a.[7][8][9][10][11][12][13][14] Prema istraživanjima CeSID-a iz 2008. i 2014. godine, pristalice SPS-a se vezuju upravo za takvu retoriku i u najvećoj meri zastupaju tradicionalističke (privrženost narodnim običajima, tradiciji i stavovima verske zajednice) i evroskeptične stavove.[15][16][17]
Prema navodima "Mreže za istraživanje kriminala i korupcije", ministar Ivica Dačić se više puta sastajao sa narko-bosom Radulovićem u periodu od novebra 2008. do aprila 2009. godine i to čak devet puta.[22]
Dačić je bio predmet kritika što kao ministara inostranih poslova i šef diplomatije ne govori engleski ili francuski jezik, dva jezika koja se smatraju osnovnim za diplomatiju.[23][24][25]
^Pavlaković, Vjeran (2005). Serbia Transformed? Political Dynamics in the Milošević Era and After. Serbia since 1989. University of Washington Press. str. 17.
^Prošić-Dvornić, Mirjana (2000). Apocalyptic Thought and Serbian Identity: Mythology, Fundamentalism, Astrology and Soothsaying as Part of Political Propaganda. Ethnologia Balkanica. 4. str. 166.
^Miller, Nicholas (2005). Serbia and Montenegro. Eastern Europe: An Introduction to the People, Land, and Culture. 3. ABC-CLIO. str. 560.
