Logor Silos

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Logor Silos
Koncentracioni logor
MestoTarčin, Hadžići
Pod kontrolomMuslimanske Armije BiH
Postojao1992—1996.
Broj zatvorenika550

Logor Silos (logor Silos u Tarčinu) je bio koncentracioni logor za Srbe kojim je upravljala muslimanska Armija BiH od 1992. do 1996. godine. Logor „Silos“ se nalazio u prijeratnom žitnom silosu u naselju Tarčin, opština Hadžići, pored Sarajeva. Otvoren je 11. maja 1992, a zatvoren 27. januara 1996. godine, odnosno dva mjeseca nakon parafiranja Dejtonskog mirovnog sporazuma. U logoru Silos je bilo zatočeno oko 600 srpskih civila, od čega su 24 umrla kao posljedica fizičkog zlostavljanja, prebijanja, tortura i mučenja glađu.[1]

Prethodnica[uredi | uredi izvor]

Tarčin je naselje, udaljeno od centra Sarajeva oko 25 km. U samom Tarčinu, postojala je mesna zajednica, gde je živelo 2.000 stanovnika pred rat, od čega su Srbi činili oko 10%, Hrvati 5% stanovništva, a muslimani 85%. U okolini Tarčina je bilo nekoliko sela gde su Srbi činili većinu i nekoliko mešovitih sela, dok je većina sela bila čisto muslimanska.

Za vreme Drugog svetskog rata muslimani i Hrvati sa područja Tarčina pripadali su ustaškim formacijama i bilo je, pored 50 ubistava Srba, još oko 50 Srba odvedeno u logor Jasenovac odakle se više nisu vratili.

Godine 1991, avgusta meseca, u Tarčinu je osnovana stanica rezervne milicije u čijem sastavu je bilo oko 200 muslimana i svega 1 ili 2 Srbina. Komandir ove policijske stanice Tufo Refo, pre rata bio je milicioner u Sarajevu. Rezervni sastav milicije u Tarčinu je krajem 1991. i početkom 1992. godine legalno delio oružje muslimanskom stanovništvu. I u toku predizborne političke aktivnosti u Tarčinu se pojavio veći broj muslimanskih šovinističkih parola, a na zidovima srpskih kuća bili su ispisani grafiti uvredljive sadržine.[1]

Aprila 1992. godine su počeli sukobi u Sarajevu, a muslimani su preko rezervnog sastava milicije u Tarčinu kontrolisali i pratili Srbe sa područja Tarčina. Početkom maja 1992. godine muslimani su počeli da prazne poljoprivredni silos koji se nalazio u centru Tarčina, a pšenicu su podelili muslimanskom stanovništvu. Ispražnjeno je 10 komora u kojima se nalazila pšenica.

Formiranje logora[uredi | uredi izvor]

Dana 11. maja 1992. godine muslimanske jedinice Armije BiH su napale i zauzele kasarnu JNA u Krupi, udaljenu od Tarčina oko 8 km. Zarobljeni vojnici JNA, njih 8, postali su i prvi zatvorenici ovog logora Silos. To su bili rezervisti JNA.

Prvi zatvorenici u ovom logoru su bili 11 zarobljenih vojnika - rezervista iz kasarne bivše JNA u Zoviku i kasarne "Žunovica" u Hadžićima. Počev od 20. maja 1992. muslimanski vojnici Armije BiH su počeli sa privođenjem Srba na informativni razgovor, a posle su ih odvodili u silos i više ih nisu puštali. Početkom juna 1992. godine počelo je masovno privođenje Srba sa područja mesnih zajednica Tarčin i Pazarići u logor u Silosu.

Logor Silos je neprekidno funkcionisao za sve vreme građanskog rata u BiH i poslednji zatvorenici su ovaj logor napustili krajem januara 1996. godine, kada su logoraši oslobođeni po Dejtonskom sporazumu. Kroz ovaj logor se procenjuje da je prošlo oko 550 Srba, među kojima i 11 žena, od kojih su dve ostale u logoru do njegovog zatvaranja.

Prvi upravnik logora u silosu bio je Bećir Hujić, a njegov zamenik Halil Čović. Sredinom 1994. godine Hujić je smenjen, a na njegovo mesto je došao Čović, izraziti šovinista, koji je imao običaj da pred zatvorenicima ironično kaže: "Samo silos Srbina spašava“. Ostao je upravnik logora do zatvaranja krajem januara 1996. godine.

Logor je bio pod neposrednom komandom 109. Brdske brigade muslimanske Armije BiH čiji je komandant bio Nezir Kazić. Od 1995. godine logor je bio pod komandom 14. divizije muslimanske Armije BiH, na čijem čelu se nalazio Zaim Imamović, koji je kasnije poginuo. Štabovi ovih jedinica nalazili su se u neposrednoj blizini logora. Njihovi komandanti su često i lično dolazili u logor i znali su šta se u njemu događa. Isto tako i svi visoki muslimanski funkcioneri BiH su znali šta se u logoru Silos događa, među njima Alija Izetbegović, Ejup Ganić i dr. Predstavnici Međunarodnog Crvenog krsta su takođe u ovaj logor dolazili.[1]

Uslovi u logoru[uredi | uredi izvor]

Ovaj logor u Tarčinu je imao nekoliko ćelija koje su imale površine oko 50 m², visoke oko 5 m. Zidovi su bili 50 cm širine. Iznad tih ćelija stražari su šetali i kontrolisali u svakoj ćeliji šta se dešava.

U ovim ćelijama skoro da nije bilo osvetljenja. Dopirala je sa jednog malog prozora dnevna svetlost, koji je bio na visini 10 m. Zatvorenici su neprekidno bili u ćelijama tj. nisu izvođeni van. Tek novembra 1993. godine je u prisustvu stražara dozvoljeno nekolicini zatvorenika šetnja.

Od formiranja ovog logora, zatvorenici su dobijali jedan obrok dnevno. Taj obrok je bio neka nepoznata tečnost bez ukusa. Pribor za jelo zatvorenicima nije prolazio pranje. Hleb koji su dobijali bio je lošeg kvaliteta, a oko 500 gr hleba je išlo na sve zatvorenike u ćeliji, njih 10-ak. Od 12. jula 1992. zatvorenici su dobijali i drugi obrok, odnosno to je bilo jedna činija mleka (loše rastvoreno mleko u prahu) na 5 zatvorenika. Sredinom oktobra 1992. uveden je i treći obrok, odnosno zatvorenici su dobijali neku razređenu hranu, mada se često dešavalo da zatvorenici po 2-3 dana ne dobiju uopšte hranu. Poveće obroke su zatvorenici dobijali kada su dolazile strane TV ekipe.[1]

Struktura zatvorenika[uredi | uredi izvor]

Prvobitni zatvorenici logora Silos u Tarčinu su bili rezervisti, tj. vojnici JNA, njih 11. Nakon njih muslimanske vlasti BiH su počeli sa zatvaranjem srpskih seljaka i radnika iz okoline Tarčina. Bilo je tu zatvorenika svih uzrasta od 13 do 85 godina, najviše srpskih civila koji nisu ratovali, odnosno nisu bili članovi nekih vojnih formacija JNA ili VRS.

U ovom logoru je bilo zatvoreno i 11 žena, koje su bile smeštene u posebnoj ćeliji.

U ovom logoru sredinom 1992. godine bilo je zatvoreno 382 zatvorenika. U početku nisu bili odvođeni na prisilni rad, nego tek kasnije.[1]

Sakrivanje logora[uredi | uredi izvor]

Муслиманске власти БиХ су све логоре у којима су држани Срби 1992—1996, па и логор Силос, вешто сакривали од МЦК и других међународних организација које су за време рата долазили у Босну и Херцеговину.

Posete logoru[uredi | uredi izvor]

Sredinom novembra 1992. godine ekipa britanske televizije Skaj njuz je prvi put došla u posetu. Prikazana im je samo ćelija br. 1, a zatvorenici su dobili veće obroke taj dan. Međunarodni Crveni krst je svoju delegaciju prvi put poslao u ovaj logor tek 26. novembra 1992. Njih je predvodio Mark de Perot, iz Švajcarske. On nije razumeo srpski jezik, već je imao muslimanskog prevodioca Suada, iz Mostara. Nakon posete logoru Silos, Perot je bio razočaran, rekavši da ništa gore nije video od logora Silos. Zahvaljujući toj poseti MCK, početkom decembra 1992. godine zatvorenici su počeli dobijati ćebad i pakete hrane. I sledovanje vode im je povećano, na 10 litara po ćeliji.[1]

Premeštanje zatvorenika[uredi | uredi izvor]

Dana 29. decembra 1992. godine 137 zatvorenika iz logora Silos je prebačeno u logor Krupa, kraj Zovika, a isto toliko iz logora Krupa je prebačeno u logor Silos.

Od 15. aprila do 30. oktobra 1993. godine oko 30 logoraša iz Silosa je odvedeno na prisilan rad, kopanje rovova u mesto Hrasnica kraj Sarajeva, gde je bila prva borbena linija. Isto tako su i 1995. odvedeni u Sarajevo kraj jevrejskog groblja i na Stup da kopaju rovove.[1][2]

Zatvaranje logora[uredi | uredi izvor]

Овај логор је затворен тек 27. јануара 1996. године. Затворен је према Дејтонском споразуму и услед притисака међународних фактора на муслиманске власти у БиХ.

Žrtve u logoru[uredi | uredi izvor]

Ubijeni u logoru Silos ili na prisilnom radu[uredi | uredi izvor]

  1. Andrić Goran, mehaničar iz sela Korča kod Tarčina, rođen 22. 10. 1962. godine u Korči, od oca Vojislava i majke Jelenke, r. Ljujić, neoženjen, poginuo 18. 8. 1993. godine u Donjem Kotarcu, kod Hrasnice, od granate u rovu na prinudnom radu;
  2. Varagić Gojko, iz sela Donja Bioča, star oko 60 godina, koji je doveden u logor krajem juna 1992. godine; pušten 20. decembra 1992. godine zbog potpune iznemoglosti. Iz logora su ga izneli u ćebetu, a posle nekoliko dana on je umro kod svoje kuće;
  3. Varagić Ranko, tehničar iz Donje Bioče, rođen 17. 7. 1969. godine u Sarajevu, od oca Radoslava i majke Anke r. Vukosav. Streljan javno 22. aprila 1993. godine od strane stražara Fejada, u Hrasnici, posle bekstva četvorice logoraša);
  4. Vitor Ranko, zvani "Nane", vozač u Koka-Koli, iz sela Korča kod Tarčina, rođen 31. 1. 1959. godine od oca Vojina i majke Jelenke r. Pandurović, ubijen na Igmanu, gde se nalazio na prinudnom radu, u 26. 5. 1993. godine);
  5. Vujović Bogdan, železničar u penziji iz sela Doljana, kod Pazarića, star oko 65-70 godina, umro 6. juna 1992. godine od posledica prebijanja, bio prva žrtva u logoru Tarčin;
  6. Glavaš Jadranko, ekonomista iz Sarajeva, star oko 28 godina, koji je u februaru 1993. godine iz logora bio odveden na prinudni rad na Igmanu gde je bio pretučen, a onda zaklan od strane Nedžada Hodžića, pripadnika muslimanske jedinice Armije BiH koju je predvodio Ališpago Zulfikar zvani "Zuka“. Zaklan je zbog toga što je imao isto prezime kao i načelnik policije na Ilidži sa kojim nije bio u rodbinskoj vezi;
  7. Golub Anđelko, magistar mašinstva, iz sela Odžak kod Tarčina, rođen 6. 3. 1962. godine u Odžaku od oca Dimša i majke Velinke, r. Vitor, ubijen prilikom prinudnog rada na Igmanu 26. 5. 1993. godine.
  8. Davidović Dragan, tehničar u Gradskom saobraćaju, iz Sarajeva, star oko 35 godina, ubijen prilikom prinudnog rada na Igmanu 1993. godine,
  9. Kapetina Obren, iz Deovića kod Pazarića, star oko 64 godine, teško oboleo u "Silosu", umro zbog neukazivanja lekarske pomoći i od gladi 8. novembra 1992. godine u ćeliji br. 6.
  10. Kapetina Slaviša, student 4. godine ekonomije, iz sela Zeovića, kod Pazarića, rođen 22. 1. 1963. godine u Sarajevu, od oca Gojka i majke Slavojke, rođene Samouković. Streljan 22. aprila 1993. godine, iz automatske puške, od strane stražara Fuada, zato što su prilikom kopanja rovova na Hrasnici pobegla 4 logoraša.
  11. Kovačević Momo, sekretar mesne zajednice u Sokolovića koloniji, star oko 55 godina, poginuo od granate pri kopanju rovova u Hrasnici 28. jula 1993. kada je teško ranjen, a pomoć mu nije bila ukazana.
  12. Krstić Milan, autoprevoznik iz Raštelice, rođen 8. 10. 1950. godine u selu Domašinec, od oca Vojina i majke Jelene, r. Mihaljac, streljan javno 22. aprila 1993. godine posle bekstva četvorice logoraša. Njega je izdvojio iz preostale grupe zatvorenika pripadnik vojne policije Feđa i ubio ga iz pištolja.
  13. Krstić Petko, tehničar iz Raštelice, rođen 27. 8. 1959. godine u Raštelici, opština Hadžići, od oca Ljubomira i majke Stojanke, r. Savić, oženjen, otac jednog deteta, umro u logoru 14. oktobra 1992. godine od posledica mučenja i gladi.
  14. Krstić Svetozar, penzioner, iz sela Do, opština Hadžići, rođen 1928. godine u selu Do, od oca Pavla i majke Danice, pretučen od strane stražara i tako pretučen pušten kući u decembru 1992. godine, gde je posle pet dana umro zbog posledica povreda u bolnici u Tarčinu. Njegov leš je bačen na smeće iza bolnice.
  15. Krstić Slobodan zvani "Mišo", mašinovođa iz Raštelice, rođen 1956. godine, u Donjoj Raštelici, opština Hadžići, od oca Đorđa, ubijen prilikom kopanja rovova 16. juna 1993. godine u Hrasnici,
  16. Milanović Milinko, poštar u Hadžićima, iz sela Deovića kod Pazarića, gde je i rođen 1. januara 1943. godine od oca Radoja i majke Ane r. Njegovan, oženjen, otac dvoje dece. Zatvoren u logor u Tarčinu 9. 6. 1992. godine gde je teško oboleo od posledica mučenja i gladi. Umro je 17. 2. 1993. godine u bolnici u Suhodolu u koju je bio prebačen u stanju potpune iscrpljenosti.
  17. Nikolić Slobodan, mašinski tehničar iz Maglaja, živeo u Sokolovića koloniji, bio zaposlen u "Famosu", star 32 godine, bio je teško ranjen od granate prilikom kopanja rovova 28. jula 1993. godine. Nije mu ukazana medicinska pomoć.
  18. Njegovan Branislav, elektrotehničar, iz sela Češće kod Tarčina, rođen 5. 11. 1959. godine u Tarčinu, od oca Stevana i majke Jovanke, r. Kovačević. teško ranjen prilikom prinudnog rada na Igmanu 26. 5. 1993. godine od čega je ubrzo umro.
  19. Petrić Milomir, rođen 25. 10. 1962. godine u selu Ramići, kraj Hadžića, od oca Slobodana i majke Goše, r. Andrić, otpravnik vozova iz Pazarića, ubijen prilikom prinudnog rada na Igmanu 28.6.1993.
  20. Samouković Zdravko, iz Pazarića, star oko 21 godinu, teško oboleo od TBC u zatvoru i zbog neukazivanja lekarske pomoći umro 1. aprila 1994. godine.
  21. Čičić Dane, iz sela Ramića kod Pazarića, rođen 1956. godine, ubijen prilikom prinudnog kopanja rovova na prvom borbenom položaju u Sarajevu u avgustu 1995. godine kada je bio vezan lisicama i sajlom.
  22. Šarenac Vaso, iz Lokava kod Pazarića, rođen 1908. godine, umro od posledica mučenja i gladi sredinom decembra 1992.
  23. Šuvajilo Vojo, saobraćajni milicioner iz Odžaka kod Tarčina, rođen 25. 9. 1967. godine u Odžaku, od oca Dimitrija i majke Slavojke, r. Golub, poginuo na prinudnom radu u Hrasnici, na prvoj borbenoj liniji, 18. jula 1993.[1]

Organizatori i nalogodavci[uredi | uredi izvor]

  1. Dželilović Mustafa, predsednik opštine u Hadžićima, rukovodilac Kriznog štaba, muslimanskih vlasti BiH.
  2. Hujić Bećir, zvani "Beća", iz sela Ljubovčići kod Pazarića, rođen 1957. ili 1958. godine, od oca Muhameda, pre rata stražar u Centralnom zatvoru u Sarajevu, upravnik logora u Tarčinu, od osnivanja do avgusta 1994. godine.
  3. Čović Halid iz Binježeva, opština Hadžići, rođen 1953. godine u selu Grivići kod Hadžića, pre rata penzionisani stražar u Centralnom zatvoru u Sarajevu, zamenik upravnika do avgusta 1994. godine, a posle toga upravnik logora sve do kraja 1996. godine.
  4. Mešanović Šerif, zvani "Šera", penzionisani stražar u Centralnom zatvoru u Sarajevu, jedan od dva zamenika upravnika Hujuća, kasnije upravnik logora "Krupa“.
  5. Ajnadžić Nedžad, sada komandant 1. sarajevskog korpusa, brigadir u muslimanskoj Armiji BiH posetio logor "Silos" 25. januara 1994. godine, kada je posebno bio u ćeliji "6", a ponovo ceo logor je posetio 13. marta 1994. godine, te se upoznao sa onim što se događalo u logoru.[1]

Izvršioci zločina[uredi | uredi izvor]

  1. Ališpago Zulfikar, zvani "Zuka", muslimanski komandant, rodom iz Raške,
  2. Božić Milan, pre rata kriminalistički tehničar, iz Višegrada, star 34-35 godina, islednik. Ispitivao Srbe u logoru Tarčin i pri tome ih prebijao,
  3. Gosto Salko, iz Smucke, pre rata policijski inspektor u Hadžićima, islednik u logoru u Tarčnu koji se isticao u prebijanju zatvorenika,
  4. Dupovac Enver, pre rata načelnik policije u Hadžićima, rođen 1951. godine u Dupovcima kod Hadžića, glavni inspektor u MUP BiH, organizovao masovnu tuču logoraša 4. juna 1992. godine i učestvovao u osnivanju logora i hapšenju Srba,
  5. Imamović Zaim, komandant 14. divizije muslimanske Armije BiH, pod čijom neposrednom komandom je bio logor Tarčin od 1995. godine.
  6. Japalak, zv."Huske", stražar,
  7. Japalah Izudin, zvani "Lendara", pre rata učenik vojne škole,
  8. Jasmina, muslimanka iz Sarajeva,
  9. Jahić Adil iz Lepenice, opština Kiseljak, star oko 38-40 godina, stražar, pre rata radio u remontnom zavodu u Hadžićima,
  10. Kazić Muhamed, iz sela Trzanj kod Tarčina, stražar,
  11. Kazić Nezir, pre rata građevinski tehničar, komandant 109. Brdske brigade muslimanske Armije BiH (ranije 9. brigade), pod čijom je neposrednom komandom bio logor Tarčin do 1995. godine, za čiju brigadu su zatvorenici iz Tarčina izvodili radove na prvoj borbenoj liniji, nije dozvoljavao posete MCK.
  12. Katkić Mustafa, stražar, star 25-30 godina,
  13. Kalember Nermin zvani "Buba", iz sela Korča, opština Hadžići, star oko 25 godina, stražar,
  14. Karavelić Vahid, brigadni general, ranije komandant 1. sarajevskog korpusa Armije BiH, terao zatvorene Srbe da grade heliodrom i zgradu 14. divizije muslimanske Armije BiH.
  15. Kojak,
  16. Karić Vehbija, načelnik u TO BiH, bivši pukovnik JNA, preko Jusufa Prazine dovodio zatvorenike iz Tarčina na prinudne radove na Igmanu.
  17. Karišik Ismet,
  18. Lihovac Said, iz Pazarića, pre rata radio u policiji, stražar,
  19. Marić Zehro, iz sela Budmolići, opština Hadžići, star oko 35 godina, pre rata pilot helikoptera u JNA, komandant teritorijalne odbrane u Hadžićima, inicijator hapšenja Srba i odvođenja u logor Tarčin,
  20. Memišević, star 20-25 godina, stražar,
  21. Miralem zvani "Mineralni", stražar, rodom iz Sarajeva, oženjen, dolazio u Tarčin i prebijao zatvorenike, kasnije poginuo,
  22. Mujan Avdo, pre rata saobraćajni milicioner, rođen 1959. godine, od oca Salka i majke Sevde, komandir vojne policije u Pazariću, učestvovao u hapšenju Srba u Pazariću i njihovom odvođenju u Tarčin,
  23. Muhibić Šaban, stražar,
  24. Neradin Adem, stražar,
  25. Oputa Emir, zvani "Emro" iz Smucke, opština Hadžići, rođen 1970. godine, pre rata radio kao fizički radnik u Blažuju, učestvovao u hapšenju Srba 1992. godine i odvođenju u logor u Tarčinu i njihovoj tuči, kasnije stražar,
  26. Oputa Osman,
  27. Pljevljak Fikret,
  28. Podbičanin Zejnil,
  29. "Rambo", iz Lepenice, star 25-30 godina, stražar,
  30. Ramić Izet, zvani "Izo", iz Tarčina, pre rata radio u remontnom zavodu u Hadžićima, stražar,
  31. Rifko, iz Bilježnjeva kod Hadžića, pre rata bio milicioner u Sarajevu,
  32. Rifko, pre rata milicioner stanice milicije na Stupu,
  33. Tiro Šaban, zvani "Tiki", iz sela Budmolići, kod Tarčina,
  34. Tubog Muhamed, iz sela Raštelica, kod Tarčina, star 35-40 godina, stražar,
  35. Turčinović Muhamed zvani "Zeka", rođen 1953. godine u Dragovićima kod Pazarića, od oca Muhameda, pre rata načelnik Druge uprave Državne bezbednosti u MUP BiH organizovao sa Dupovcem logor "Silos" i hapsio Srbe,
  36. Tufo Refik, zvani "Refo", iz sela Duranovići, opština Hadžići, milicioner u penziji, star oko 50 godina, pre rata komandant rezervnog sastava milicije u Tarčinu, a od početka rata komandir milicije u Tarčinu, rukovodio akcijom hapšenja Srba iz okoline Hadžića i odvođenja u logor u Tarčinu,
  37. Ferhatović, iz Tarčina, pripadnik vojne policije,
  38. Fišo Suljo, iz Trzanja, opština Hadžići, pre rata radio u pogonu Koka-Kole u Hadžićima, stražar,
  39. Fišo Ibro zvani "Džiho" i "Džino", iz sela Trzanj kod Tarčina, stražar,
  40. Fišo Nezir, starešina vojne policije 109. brigade muslimanske Armije BiH,
  41. Hajruli Hazir, iz Tarčina, Albanac sa Kosmeta, koji se pre rata doselio u Tarčin gde je bio zaposlen u privatnoj građevinskoj firmi kao fizički radnik kod Joze Završnika, stražar u logoru,
  42. Hebib Sabrija, penzionisani radnik SUP-a u Hadžićima,
  43. Horman Amira, medicinska sestra u logoru, uskraćivala medicinsku pomoć i lekove logorašima,
  44. Horman Haro, stražar,
  45. Hodžić Nedžad, pripadnik Zukine paravojne (dobrovoljačke) jedinice,
  46. Čanatković Rifet, iz Hadžića, pre rata islednik u MUP-u Hadžići,
  47. Čičko Muhamed, iz sela Čičke kod Tarčina, stražar,
  48. Čović Mensur, pre rata službenik u vojnog odseka u Hadžićima, islednik u logoru, učestvovao u prebijanju zatvornika,
  49. Čović Mensur, pre rata islednik u MUP-u Hadžići,
  50. Šabić Mirsad, pre rata saobraćajni milicioner, rođen 1956. godine u Dragovićima od oca Alije i majke Fate, komandir stanice policije u Hadžićima, organizovao akcije hapšenja Srba,
  51. Šarić Zaim, stražar,
  52. Šarić Faruk, iz sela Ljubovčići, kod Pazarića, od oca Smaja, pre rata radio u pilani u Hadžićima, stražar, isticao se u tuči zatvorenika i po oceni svedoka 407/96 bio je najsuroviji stražar,
  53. Šahić Hidajet, iz sela Korče kod Tarčina, stražar,
  54. Šemšić Nermin, pravnik iz Hadžića, rođen 1955—1956. godine, zadužen za logor Tarčin u ime komande TO u Hadžićima, odgovoran za mučenja i izgladnjavanja u logoru,
  55. Šunj Osman, iz sela Binježevo kod Hadžića, pripadnik policije,
  56. braća Gojak, iz Raške.[1]

Suđenja[uredi | uredi izvor]

Dana 24. novembra 2011. godine policija BiH je privela nekoliko pripadnika bivše muslimanske Armije BiH, koji su osumnjičeni da su učestvovali u zločinima i progonu srpskog stanovništva na području sarajevske opštine Hadžići.

Dana 19. aprila 2012. godine u Tužilaštvu BiH, u Sarajevu, otpočelo je suđenje osmorici pripadnika muslimanske Armije BiH, koji su osumnjičeni za nezakonita hapšenja, mučenja i ubijanja, nečovečno postupanje prema srpskim civilima u logoru Silos. Osumnjičeni su: Mustafa Đelilović, Fadil Čović, Mirsad Šabić, Nezir Kazić, Bećir Hujić, Halid Čović, Šerif Mešanović i Nermin Kalember.

Za ovo suđenje je vladalo veliko interesovanje, ne samo porodica ubijenih i oštećenih, već i medija u BiH i regionu. [3]

Sud Bosne i Hercegovine je jula meseca 2021. godine doneo drugostepenu presudu kojom su šestorica osuđenih za zločine nad civilima osuđena na ukupno 42 godine zatvora. Bivši komandant 9. brdske brigade Armije Bosne i Hercegovine (ARBiH) Nezir Kazić je osuđen na 10 godina zatvora, na po osam godina zatvora su osuđeni nekadašnji načelnik Stanice javne bezbjednosti (SJB) u Hadžićima Fadil Čović i bivši upravnik logora “Silos” u Tarčinu (do augusta 1994) Bećir Hujić, komandir Policijske stanice (PS) u Pazariću Mirsad Šabić je osuđen na šest godina, dok su na po pet godina osuđeni nekadašnji upravnik “Silosa” (od avgusta 1994) Halid Čović i bivši stražar u ovom logoru Nermin Kalember.

Njih šestorica su osuđeni za protivzakonito zatvaranje i nečovečno postupanje prema civilima srpske i hrvatske nacionalnosti zatočenim u Silosu, kasarni Krupa u Zoviku i Osnovnoj školi 9. maj u Pazariću, kao i za uskraćivanje prava na suđenje i odvođenje na prinudne radove civilnog stanovništva.[4]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž z i Komitet za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava, Pristupljeno 15. 9. 2013.
  2. ^ Novosti: Pravi mučitelji ne odgovaraju, Pristupljeno 15. 9. 2013.
  3. ^ Glas Srpske: Počelo suđenje optuženima za zločin nad Srbima, Pristupljeno 17. 7. 2013.
  4. ^ Za zločine na području Hadžića 42 godine zatvora

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

* Глас Српске: Радојка Пандуревић дочекала слободу, али не и правду 26. 1. 2009. (језик: српски)
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Логор_Силос&oldid=26919869”