Osmansko carstvo
| Osmansko carstvo دَوْلَتِ عَلِيّهٔ عُثمَانِیّه | |||
|---|---|---|---|
.svg) Zastava
| |||
| Krilatica: دولت ابد مدت Devlet-i Ebed-müddet („Večna država”) | |||
 Teritorija Osmanskog carstva | |||
| Geografija | |||
| Kontinent | Evropa, Azija, Afrika | ||
| Regija | Balkan, Mala Azija, Sredozemno more, Bliski istok, Kavkaz, Krim, Severna Afrika | ||
| Zemlja | Turska, Bugarska, Grčka, Srbija, Makedonija, Albanija, Rumunija, Egipat, Irak, Sirija i druge | ||
| Prestonica | Sogut (1299—1335) Bursa (1335—1365) Jedrene (1365—1453) Istanbul (1453—1922) | ||
| Društvo | |||
| Službeni jezik | osmanski turski | ||
| Religija | islam, hrišćanstvo, judaizam, itd. | ||
| Politika | |||
| Oblik države | monarhija | ||
| — Sultan Kalif |
Osman I (prvi) | ||
| Mehmed II (1451—1481) | |||
| Selim I (1512—1520) | |||
| Sulejman I (1520—1566) | |||
| Mehmed VI (poslednji) | |||
| Zakonodavna vlast | Visoka porta | ||
| Istorija | |||
| Istorijsko doba | srednji vek, novi vek,savremeno doba | ||
| — Osnivanje | 17. januar 1299. | ||
| — Ukidanje | 1. novembar 1922. (623 god.) | ||
| — Status | bivša država | ||
| Geografske i druge karakteristike | |||
| Površina | |||
| — ukupno | 1.800.000 km² | ||
| Stanovništvo | 14.629.000 | ||
| Valuta | akča, altin | ||
| Zemlje prethodnice i naslednice Osmanskog carstva | |||
| Prethodnice: | Naslednice: | ||
| |||
.svg)
| Ovaj članak je deo serije o istoriji Turske |
| Istorija Turske |
|---|
 |
Osmansko carstvo (Osmanlijsko carstvo; osm. tur. دولتِ عَليه عُثمانيه, tur. Osmanlı İmparatorluğu / Osmanlı Devleti) bilo je carstvo koje je postojalo od 1299. do 1922. godine. Naziv potiče od imena osnivača carstva, Osmana I.
Osmansko carstvo je bila izuzetno moćna i stabilna imperija, jedna od najmoćnijih koje su postojale kroz istoriju, sa detaljno organizovanim društvenim i hijerarhijskim uređenjem, ali takođe poznata po svojoj ekspanzionističkoj surovosti i fanatizmu. Pojedini istoričari je deklarišu kao ekstremno agresivnu džihadističku imperiju, ali niko ne dovodi u pitanje administrativnu i militarnu moć i stabilnost koju je imala, čime je i uspela da postoji 6 vekova.
U 15, 16. i 17. veku Osmansko carstvo je spadalo u najdominantnije svetske sile. Takođe je nesumnjivo u svakom aspektu bilo najjače od svih ikada formiranih carstava Islama.
Na vrhuncu moći, obuhvatalo je Anadoliju, Srednji istok, deo severne Afrike i jugoistočnu Evropu. Carstvo su osnovali pripadnici Oguz-Turaka, predvođeni Emirom Osmanom I, po kojem je carstvo dobilo ime, a vladari su potekli iz dinastije Osmanlija. U diplomatskim krugovima carstvo je često nazivano Visoka porta ili samo Porta, što je poteklo od francuskog prevoda osmanske reči Bab-i-ali (tur. Bâb-i-âlî) što znači „visoka kapija“, prema ceremoniji dobrodošlice za strane ambasadore koju je sultan priređivao na ulazu u palatu. Ova ceremonija je tumačena i kao interpretacija pozicije carstva na prelazu iz Evrope u Aziju. U svoje vreme, Osmansko carstvo često je nazivano i Tursko carstvo, Osmanska Turska (Osmanlijska Turska) ili samo Turska, ali ga ne treba mešati sa modernom i sekularnom nacionalnom državom Turskom. Porta je kasniji naziv za osmansku Vladu u Carigradu.
Godine 1453, Osmansko carstvo je osvojilo Carigrad (Konstantinopolj) i time privelo kraju postojanje Vizantijskog carstva. Grad je postao osmanska prestonica. Ime grada je promenjeno u Istanbul tek u vreme Republike 1930. godine. Od 1517. pa nadalje, osmanski sultan je bio i islamski kalif, a carstvo je od 1517. do 1922. (ili 1924) bilo kalifat — islamska država. U 16. i 17. veku Osmansko carstvo je bilo među najmoćnijim svetskim silama, a države Evrope su se osećale ugrožene zbog stalnih turskih napredovanja preko Balkanskog poluostrva. Na vrhuncu moći, carstvo je zauzimalo teritoriju od 11.955.000 km2.
Nakon Prvog svetskog rata, tokom koga su saveznici osvojili većinu turskih teritorija, osmanska elita je postavila temelje savremenoj Turskoj za vreme Grčke kampanje u Turskom ratu za nezavisnost.
Istorija
[uredi | uredi izvor]Uspon Osmanskog carstva
[uredi | uredi izvor]13. i 14. vek
[uredi | uredi izvor]Osmansko carstvo prvobitno je bilo bejlik unutar Seldžučkog carstva u 13. veku. Godine 1299, Osman I proglašava nezavisnost Osmanskog principata. Osman je svoje prve vojne operacije vršio protiv propadajućeg Vizantijskog carstva, i doživeo velike vojne uspehe osvajajući vizantinska sela i gradove u Anadoliji. Nasledio ga je sin Orhan koji je državu nazvao po svom ocu.
Osmanlije su svoj uspon ka moći doživele u ovom periodu, iskorišćavajući propast Vizantije na Balkanu od strane rastuće Srbije i građanskog rata koji je u isto vreme zadesio Romeje, da pridobiju teritorije na Balkanu i postanu regionalna sila. Za vreme Orhana u bejliku se stvara jedna od prvih stajaćih vojski na celom svetu i uvodi sistem janjičara, što je bez sumnje doprinelo vojnim uspesima u ovom i kasnijim periodima. Na smrti Orhana 1362. godine carstvo je kontrolisalo celu severozapadnu Anadoliju i manje posede u Trakiji.
Murat I bio je prvi Osmanlija koji se proglasio za sultana. Doprineo je znatno proširenju osmanske države i, moglo bi se reći, zamenio ulogu Vizantije kao transkontinentalnu silu Evrope i Azije. Osvojio je bogati romejski grad Adrianopolj i tu premestio centar države. U ovom periodu osmanski vladari kreću sebe da vide kao legitimne naslednike Rimskog carstva, titulu koju je pre njih zauzimala Vizantija. Murat je iskoristio raspadanje Srpskog carstva da utemelji vlast na Balkanu, osvajajući teritorije sada suverenih srpskih oblasnih gospodara. Iako je doživeo velike uspehe u ovom pothvatu, on će mu biti i kraj. Čuveno je poginuo na Kosovu 1389. godine, i jedini je turski sultan kome se to ikad desilo pre ili posle toga. Nasledio ga je sin Bajazit.
15. vek
[uredi | uredi izvor]
Građanski rat u Osmanskom carstvu vođen je između sinova Bajazita I (1389—1403), Ise, Mehmeda, Muse i Sulejmana, oko vlasti u Osmanskom carstvu.
Otpočeo je 1402. godine posle Angorske bitke u kojoj su snage Timur-Lenka (1360—1405) pobedile i zarobile Bajazita, koji je kasnije (mart 1403) i umro u zarobljeništvu. Timur-Lenka (ili Tamerlan) naterao je osmanlije da oslobode[pojasniti] Srbiju, kao i manje turske bejlike u Anadoliji, ali je i zarobljivanjem Bajazita podelio carstvo između njegovih sinova. Okončan je bitkom kod sela Čamorlu 5. jula 1413. godine, u kojoj su snage Mehmeda I sa svojim hrišćanskim saveznicima potukle Musinu vojsku, dok je on sam uhvaćen i pogubljen. Tokom borbi koje su trajale više od jedne decenije, živote su izgubili svi Bajazitovi sinovi, osim Mehmeda I, a u sukobe su se aktivno uključivale i preostale hrišćanske države na Balkanu (Vizantija, Srbija, Vlaška i druge).
Okončavanjem ovog građanskog rata osmansko carstvo je pribralo svoju snagu, što je uplašilo hrišćanske zemlje Balkana i okolnih teritorija, te su započinjali razne vojne operacije protiv carstva. Ove operacije su često bile slabo organizovane i neuspešne, izuzev napada mađarskog generala Janoša i pobune čuvenog Skenderbega koja je veoma usporila osmansko proširivanje u hrišćanske teritorije. Neke hrišćanske države, na primer Mletačka republika, su pokušavale da diplomatski sarađuju sa osmanlijama, ali su ti ugovori uglavnom propadali pre ili kasnije. Osmanlije su imale iznenađujuće mirne odnose sa Dubrovačkom republikom, koja je opstala sve do početka 19. veka.
Posle osvajanja Carigrada godine 1453, država postaje moćno carstvo sa Mehmedom II Osvajačem kao carem. Vizantija je dobila vrlo malo vojne podrške od drugih hrišćana.
Pad Srpske despotovine označen je turskim osvajanjem Smedereva, srpske prestonice u to vreme. Vodeći vojsku preko Sofije i Pomoravlja, Mehmed II ulazi u Smederevo 20. juna 1459. Ovaj događaj označava početak direktne osmanske vlasti nad Srbijom, koja je uz kraće prekide trajala sve do Prvog srpskog ustanka 1804. Bosanska kraljevina pala je 1463, a Hercegovina 1483. Pobuna već tad umrlog Skenderbega ugušivana je sve do kraja 15. i samog početka 16. veka. Posedi u Anadoliji vraćeni su u potpunosti 1481. godine.
16. vek
[uredi | uredi izvor]1517. godine Osmanlije vrše napad na moćni Mamelučki sultanat, koji lako pobeđuju i osvajaju ga celog. Od ovog konflikta dobili su čitav Egipat, Levant, kao i Hedžaz, regiju Arabije koja sadrži cenjene i bogate gradove Meku i Medinu. Zbog ovog poduhvata turski sultan postaje i islamski kalif, a carstvo je od 1517. bilo kalifat.
Put ka daljem proširenju u Evropu je sad bio otvoren, i Turci su tu priliku dobro iskoristili. Za vreme vladavine čuvenog Sulejmana I, upadaju u Ugarsku i 1526. odnose ogromnu pobedu u Mohačkoj bici, što potpuno razara Ugarsku. Osmanlije će potpuno osvojiti propalu kraljevinu, te će biti na samom pragu centralne Evrope. Ovo će pokrenuti dugogodišnje konflikte između Osmanlija i evropskih sila, pogotovo Austrije, i mešati Osmanlije u unutrašnju politiku Evrope. U ovom periodu carstvo je dostiglo svoj vrhunac, kada se prostiralo od Persijskog zaliva na istoku do Mađarske na severozapadu, i od Egipta na jugu do Kavkaza na severu. Kroz svoju šest vekova dugu istoriju primalo je kulturne uticaje i Istoka i Zapada, kao što je takođe ostavilo neizbrisiv trag na teritorijama na kojima se prostiralo.
Tokom svog postojanja, carstvo se borilo protiv kolonijalizacije u Indijskom okeanu. Ratna flota je poslata da podrži muslimanske vladare u Keniji i Aćehu kao i da odbrani osmanlijski monopol na trgovinu robovima i začinima. U Aćehu, Osmanlije grade utvrđenje i donose velike topove. Osmanlije su takođe pomagale holandske protestante u borbi protiv vlasti katoličke Španije.
Srbi u ratovima Austrije i Mletačke republike
[uredi | uredi izvor]Osmanska osvajanja zatekla su Evropu usred verskih ratova i borbe za stvaranje centralizovanih država. Srbi su se od početka turskih osvajanja našli između velikih sila. Tako je prilikom turskog osvajanja Ugarske na istorijsku scenu stupio i srpski car Jovan Nenad, čije je sedište bilo u Subotici. Osmanska osvajanja u Sredozemlju zaustavljena su posle pobede saveza hrišćanskih država u pomorskoj bici kod Lepanta (ostrva u Jonskom moru) 1571. godine. Prvi veliki kopneni rat jednog saveza evropskih država protiv Osmanskog carstva trajao je punih 15 godina. Reč je o Dugom ratu (1591—1606). U ovom ratu sukobili su se Habzburško carstvo, Venecija, Španija, pojedine italijanske države, Vlaška i Moldavija sa Osmanskim carstvom. Učestvovali su i jedinice pobunjenih Srba. Srpski narod je podigao ustanak protiv osmanlija.
Od posebnog značaja je bio i Kandijski rat (1645—1669). Taj rat je nazvan po gradu Kandiji na Kritu (Grčka), u kome su ratovali Mletačka republika i Osmansko carstvo, učestvovali su i Srbi, posebno u oblastima Dalmacije, Like i Hercegovine. Pobedilo je Osmansko carstvo.
Za istoriju Osmanskog carstva preloman događaj bio je Veliki bečki rat (1683—1699). Osmanska vojska je tokom 1683. godine neuspešno opsedala Beč. Pošto su poraženi od strane poljskih i austrijskih snaga, Turci su se povukli. Tokom Bečkog rata protiv Osmanskog carstva udružili su se Habzburško carstvo, Mletačka republika i Poljska. Niz poraza Osmanskog carstva zaustavljen je 1690. godine, kada su austrijske snage poražene kod Kačanika (današnja Srbija). Srpski narod se u vreme prodora austrijskih trupa podigao na ustanak. Posle poraza i povlačenja Austrijanaca, započela je Velika seoba Srba iz oblasti današnjeg Kosova i Metohije, severne Makedonije i centralne Srbije u habzburške oblasti severno od Save i Dunava.
Pad Osmanskog carstva
[uredi | uredi izvor]17. vek
[uredi | uredi izvor]U 17. veku, carstvo slabi pod uticajem spoljašnjih i unutrašnjih neprijatelja i zbog skupih ratova, naročito protiv Persije, Rusije i Austrije. Posle poraza kod Beča godine 1683, postalo je jasno da Osmansko carstvo više nije bilo jedina supersila u Evropi. Tokom serije reformi, carstvo uspeva da i dalje bude jedna od važnijih evropskih političkih sila.
Karlovački mir je mir sklopljen u Sremskim Karlovcima 26. januara 1699, između Austrije i njenih saveznika na jednoj strani i Turske na drugoj (na kraju Velikog bečkog rata 1683—1699), uz posredovanje Engleske i Holandije. U ovom istorijskom događaju učestvovali su i predstavnici hrišćanske Svete liga, Rusije, Venecije i Poljske.
18. vek
[uredi | uredi izvor]Austrijsko-turski rat (1716—1718) je bio šesti po redu ratni sukob između Austrijskog i Osmanskog carstva. Istovremeno sa ovim, vođen je i Tursko-mletački rat (1714—1718). Oba rata su završena potpisivanjem mira u Požarevcu 1718. godine.
Rusko-turski rat (1768—1774) je pripreman dugo i temeljno. Cilj Rusije bio je da izađe na toplo more, u ovom slučaju Crno more. Zato je ruska tajna diplomatija krenula u ozbiljne pripreme i u tom cilju je uspela da u Evropi podbuni Grke, Rumune i Crnogorce. Rasplinuti na više frontova Turci su iz njega izašli poraženi.
Januara 1769. tursko-tatarska vojska od 70.000 ljudi izvela je jedan od najvećih napada na Rusiju u istoriji, koji je odbio garnizon od 6.000 vojnika tvrđave Svete Jelisavete, što je sprečilo Turke da dalje napreduju. Nakon čega su Turci poraženi od trupa generala Rumjanceva, rezultat rata je gubitak severne obale Crnog mora i Krima od strane Osmanskog carstva. Rusija je obezbedila izlaz na Crno more, kao i pravo da se meša u unutrašnju politiku Turske u pitanjima zaštite hrišćanskih naroda.
Svištovski mir je naziv ugovora o miru koji su u gradu Svištov, Osmansko carstvo (danas na teritoriji Bugarske potpisali 4. avgusta 1791. predstavnici Austrije i Osmanskog carstva, car Leopold II i sultan Selim III. Ovim mirom je okončan poslednji austrijsko-turski rat koji je trajao od 1788. do 1791.
19. vek
[uredi | uredi izvor]-Opening_of_the_first_parlement.png)
Može se reći da u 19. veku Osmansko carstvo više ni nije svetska sila. Zaostalo je tehnološki i nije više moglo da se takmiči sa evropskim silama, što su te države i te kako koristile, i carstvo je postalo, moglo bi se reći, jedno polje na kome su ratovale druge sile za uticaj. Sultan Selim III (1789—1807) bio je svestan ovoga i napravio je prve pokušaje da modernizuje tursku vojsku, ali su reforme zaustavile verske vođe i janičarski korpus. Ljubomorno čuvajući svoje povlastice i oštro se suprotstavljajući promenama, janičari su izazivali pobune. Selima su reforme koštale trona i života, ali su one izvršene spektakularno i u krvi od strane njegovog naslednika, dinamičnog Mahmuda II, koji je uklonio janičare 1826.
Srpska revolucija (1804—1815) je označila period nacionalnih buđenja na Balkanu tokom istočnog pitanja. Suverenitet Srbije kao nasledne monarhije pod vlastitom dinastijom je de jure priznat 1830.[1] Grci su podigli ustanak 1821. Pobunu iz Moldavije koja je bila diverzija pratila je glavna revolucija na Peloponezu. Grčka je 1829, uz severne delove Korintskog zaliva, postala prvi deo Osmanskog carstva koji je stekao nezavisnost. Do polovine 19. veka Osmansko carstvo je već bilo nazivano „bolesnikom na Bosforu“. Vazalne države — Srbija, Vlaška, Moldavija i Crna Gora su tokom 1860-ih i 1870 dobile nezavisnost.
Balkan nije bio jedino mesto unutrašnjeg konflikta u ovom periodu, te su se i arapske vođe borile za nezavisnost. Pogotovo u Egiptu vođen je dugogodišnji konflikt između Turaka i Muhamed Alija, koji su Turci umalo izgubili da nije bilo evropskih sila koje su intervenisale na njihovoj strani 1841. godine. Iako su pobedili, Muhamed Ali je ostao da vlada Egiptom i dinastija koju je on u toj zemlji stvorio je nestala tek 1852. godine. Osmanlije su izgubile svoje posede u severnoj Africi u ovom periodu od strane Evrope koja je bila željna novootkrivenih prirodnih resursa na ovom kontinentu. Francuzi uzeli su za sebe Alžir 1830, a Tunis 1878. Britanci su iste godine dobili za sebe Kipar, dok su Egipat okupirali 1882. Libiju su Italijani zauzeli 1911. godine.
Osmanlije su takođe u više navrata bile u opasnosti potpunog uništenja od strane moćne Ruske imperije, čije su upade u carstvo često sprečavale ostale evropske sile. Jedan od ovih napada bio je Krimski rat, konflikt u kome su Rusi imali nameru da od Turaka otmu čak i njihovu prestonicu, Carigrad, ali su ih sprečile Britanija i Francuska. Rusi su imali iste namere sa Sanstefanskim sporazumom 1878. godine, ali su ostale sile, zastrašene uticajem koji bi Rusija dobila na Crnom moru organizovali Berlinski kongres koji je bio dosta blaži po Turke. Ovo nije bio kraj muka za propadajuće carstvo koje su ostale sile potpuno razorile u narednom veku.
20. vek
[uredi | uredi izvor]Neuspehom Ilindanskog ustanka 1903, situacija u Makedoniji se znatno promenila. U nju su dovođene efikasnije turske čete, a dolazile su i čete iz Srbije, Grčke i Bugarske, koje su sve tri želele sebi da priključe teritoriju Makedonije. U VMRO je došlo do raskola i pojavile su se dve političke struje. Makedonski revolucionari koji su preostali bili su više usredsređeni na politiku nego na oslobođenje od turske vladavine.
Mladoturska revolucija 1908. je bila revolucija koju je izvela turska vojska kojom je poništena ukidanje parlamenta koje je izveo sultan Abdul Hamid II, čime je počela Druga ustavna era. Revolucija je bila značajan događaj tokom procesa raspada Osmanskog carstva.
Mladotursku revoluciju Austrougarska je iskoristila za aneksiju Bosne i Hercegovine, dok je Bugarska proglasila nezavisnost. Ovo je bio period velike tenzije između Bugara, Srba, Austrijanaca i Osmanlija i danas se naziva "Velika istočna kriza".
Slabost carstva uvidele su i manje balkanske zemlje, te su formirale savez radi potpunog isterivanja Turaka sa Balkana. Prvi balkanski rat (8. oktobar 1912 — 30. maj 1913. godine) je vođen između balkanskih saveznika (Bugarska, Srbija, Crna Gora i Grčka) i Turske. Osmansko carstvo je bilo još više oslabljeno i ratom protiv Italije, te zajedničke balkanske snage uspevaju brzo da okupiraju gotovo ceo Balkan izuzev osmanske prestonice. Teritorijalna podela Balkana posle ovog rata izazvala je tenzije među balkanskim zemljama, te se vodi Drugi balkanski rat. U ovom ratu, Turska uspeva da povrati Jedrene od Bugara.
U Prvom svetskom ratu, propadajuće carstvo pridružuje se Centralnim silama u zadnjoj nadi da sebe održi u postojanju. Bilo je očigledno da kolonijalne sile više ne vide postojanje osmanskog carstva u svom interesu i bile su spremne da ga rasparčaju. U ovom ratu bilo je ključno Centralnim silama ne zbog svoje vojne snage, već zbog naftnih rezervi koje je imalo. Turci su tokom rata bili uglavnom na Bliskoistočnom frontu pokušavajući da odbrane svoje naftne rezerve od Britanaca i spreče upad Rusa preko Kavkaza. U jednom vojnom poduhvatu u Evropi na Galipolju (1915—1916) Turci su bili uspešni zbog loše organizacije evropskih snaga. Ipak, gubili su na drugim frontovima pa su prva Centralna sila koja je kapitulirala godine 1918.
Kolonijalne sile potpuno su uništile carstvo posle ovog rata, zauzimajući sve što su Osmanlije imale van Anadolije, pa i velike posede u Anadoliji, koja je bila regija sa najvećom koncentracijom turske etničke populacije. Mustafa Kemal, turski general u Prvom svetskom ratu i kritičar osmanske vlasti, pri srcu turski nacionalista, u neverovatnom poduhvatu uspeo je da potpuno istera evropske sile iz Anadolije i povrati turskom narodu suverenost. Posle Grčke kampanje u Turskom ratu za nezavisnost (1918—1923), osnovana je moderna država Turska 29. oktobra 1923. od ostataka nekadašnjeg Osmanskog carstva, sa Mustafom kao njenim prvim predsednikom.
Osmansko carstvo je do 1922. (ili 1924). bilo kalifat. Poslednji turski sultan Abdulmedžid II izgubio je titulu sultana 1922. i postao samo kalif, a nakon utemeljenja Turske Republike biva potpuno proteran iz njegove rodne zemlje. Njegovim naslednicima nije bilo dozvoljeno da se vrate u tursku sve do početka 21. veka.
Upravna podela
[uredi | uredi izvor]Na vrhuncu svoje moći, Osmanlijsko carstvo je imalo 29 provincija i četiri vazalne države — Dubrovnik, Vlaška, Moldavija, Krimski kanat i Transilvanija, kraljevstvo koje se zaklelo na vernost Porti.
Prvobitna organizacija
[uredi | uredi izvor]Prvostepene administrativne jedinice:
- Pašaluk (službeno ejalat ili beglerbegluk)
Drugostepene administrativne jedinice:
Upravna podela od sredine 19. veka
[uredi | uredi izvor]
Na osnovu zakona o organizaciji vilajeta od 1864. i zakona o opštoj upravi vilajeta od 1870. izvršeno je odvajanje vojne i građanske uprave, pa valija zadržava samo građansku upravu.. Pored toga uspostavljaju se posebne vilajetske skupštine (medžlisi) kao savetodavna tela.
Sve do austrougarske aneksije, 1908, Bosna je bila jedan od konstitutivnih vilajeta — Osmanlijskog carstva.
- Vilajet, kojim je upravljao valija.
- Sandžak, kojim je upravljao mutasarif.
- Kaza, kojom je upravljao kajmakam.
- Nahija, kojom je upravljao mudir.
Demografija
[uredi | uredi izvor]Religija
[uredi | uredi izvor]Glavne religije u Osmanlijskom carstvu bile su islam, hrišćanstvo i judaizam.
Jezici
[uredi | uredi izvor]Zvanični jezik Osmanlijskog carstva bio je osmanski turski. Pored njega, u govornoj upotrebi su bili i drugi jezici, kao što su arapski, grčki, jermenski, krimskotatarski, kurdski, slovenski jezici (srpski, bugarski, itd), kavkaski jezici, aramejski, berberski jezici, koptski, rumunski, albanski, mađarski, itd.
Pored osmanlijskog turskog jezika, arapski i persijski jezik su takođe uživali izvestan društveni prestiž, s obzirom da je arapski bio jezik vere i zakona, a persijski jezik visokog sudstva i književne kulture.
Grčki jezik je upotrebljavan kao jezik Vaseljenske patrijaršije, a srpski kao jezik Pećke patrijaršije. Pored toga, srpski je upotrebljavan i kao diplomatski jezik na prostoru jugoistočne Evrope. Jermenski jezik je upotrebljavan u jermenskoj crkvi. U vazalnom Krimskom kanatu, upotrebljavan je krimskotatarski jezik.
Privreda
[uredi | uredi izvor]Privredna istorija Osmanlijskog carstva se odnosi na period 1299—1923. Privredna istorija spada u dva različita perioda. Prvi period je klasično doba (proširenje), koji čine zatvorenu poljoprivrednu ekonomiju, pokazujući regionalne razlike u carstvu. Drugi period je doba reformacije koje su činile državni organizovane reforme, počevši sa administrativnih i političkih struktura da preko državnih i javnih funkcija. Promena je počela sa vojnim reformama koje se protežu vojne pridruženi esnafa i javnih zanatskih esnafa.
Državno uređenje
[uredi | uredi izvor]Državna organizacija u carstvu je bila zasnovana na hijerarhiji sa sultanom na vrhu i pod njim vezirima, drugim dvorskim službenicima, i vojnim zapovednicima.
Porezi
[uredi | uredi izvor]![[ikona]](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1c/Wiki_letter_w_cropped.svg/20px-Wiki_letter_w_cropped.svg.png){kind=small} | Ovaj odeljak bi trebalo proširiti. Možete pomoći dodavanjem sadržaja. |
Vojno uređenje
[uredi | uredi izvor]
Vojska je predstavljala složen sistem sačinjen od regruta i plaćenika. Plaćenici, koji su se nazivali „timari“, dugo vremena su predstavljali srž osmanlijske vojske. Konjica je koristila lukove i kratke mačeve, i koristila nomadsku taktiku ratovanja sličnu mongolskoj. Osmanlijska vojska je nekada predstavljala jednu od najnaprednijih borbenih sila u svetu, s obzirom na to da su među prvima usvojili muskete. Čuveni odredi janičara činili su elitne jedinice i sultanovu ličnu zaštitu. Jedan od glavnih razloga uspeha Osmanlijske vojske u periodu 13. do 17. veka, bio je taj što je turska vojska imala dobro utrenirane, elitne jedinice, koje su bile lako odevene i lako su prelazile iz odbrane u napad, dok su evropske Hrišćanske vojske svoju vojnu doktrinu bazirale na napadu teško oklopljene konjice, koja je zbog težine oklopa bila sporija, mogla je samo da ide u napad, ne i u odbranu i brže se zamarala tokom bitke. Međutim, po završetku 17. veka vojna moć opada zbog nedostatka reformi, uglavnom zbog korupcije među janičarima. Ukidanje janičarskih odreda godine 1826. nije bilo dovoljno, i u ratu protiv Rusije, carstvo je oskudevalo u savremenom ratnom materijalu i tehnici.
Sultani
[uredi | uredi izvor]Sultan (padišah), a u Evropi takođe poznat i kao Veliki Turčin, bio je jedini vladar i vlast u državi, bar zvanično. Dinastija se zvala takođe i Osmanlije ili Kuća Osmana. Sultan je uživao mnoge titule kao na primer Suveren Kuće Osmana, Sultan nad Sultanima, Kan nad Kanovima, i od 1517, vođa Vernih i prorokov naslednik, i dr. Titulu sultana je ustanovio Murat I godine 1383.
Sultanije
[uredi | uredi izvor]Najčešći termin vladajuće sultanije je bio valide sultanija, osnovan u 16. veku, od strane sultana Selima I. Prva valide sultanija u istoriji Osmanlijskog carstva je bila Ajše Hafsa sultanija. Svaka sultanija je obično bila stranog porekla, oteta od domovine i dovedena kao robinja, ali je zato stekla silan uticaj na sultana. Oni su im davali nova imena, i tako postale delovi islama. Najmoćnije sultanije su bile: Haseki Hurem sultanija, Haseki Afife Nurbanu valide sultanija, Haseki Mahpejker Kosem valide sultanija, Valide Sultanija Mihrimah, Valide sultanija Turhan Hatidže, Valide Ajše Hafsa sultanija, Haseki valide Safije sultanija i Sultanija Esmahan.
Veliki veziri
[uredi | uredi izvor]Veliki vezir ("صدر اعظ ili وزیر اعظم) je naziv za najvišeg sultanovog podanika. Bio je predsednik carskog divana (vlade) u Turskoj carevini. U vreme rata vršio je u ime sultana dužnost vrhovnog komandanta.
Kultura
[uredi | uredi izvor]
U srednjem veku Osmanlije su imale neverovatno visok stepen tolerancije prema stranim kulturama i religijama, naročito u poređenju sa hrišćanskim Zapadom. Ranije su Turci proterali Vizantijce iz Male Azije i dalje ih potiskivali ka Evropi. Ali, kako su se Osmanlije približavale dalje prema Zapadu i sami su primali kulturne uticaje pokorenih naroda. Kultura porobljenih naroda se utkala u tursku, stvarajući karakterističnu Osmanlijsku kulturu. Posle zauzimanja Konstantinopolja (kasnije nazvanog Istanbul) godine 1453, većina crkava je ostala netaknuta i samo je Aja Sofija pretvorena u džamiju. Dvorski život je u mnogim aspektima zadržao drevne tradicije koje potiču iz Persije, ali je posedovao i mnoge elemente vizantijske i evropske kulture. Vekovima je carstvo bilo utočište proteranim i progonjenim Jevrejima iz Evrope, koji tamo nisu imali slobodu ispovedanja sopstvene vere, a koja je u Osmanlijskom carstvu bila dopuštena.
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Berend 2003, str. 127.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Berend, Tibor Iván (2003). History Derailed: Central and Eastern Europe in the Long 19th Century. University of California Press. ISBN 978-0-520-93209-8. Pristupljeno 11. 2. 2013.
- Imber, Colin (2009). The Ottoman Empire, 1300-1650: The Structure of Power. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-57451-9.
- Jelavich, Barbara (1983). History of the Balkans:. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-27458-6.
- Kicikis, Dimitris (1999). Osmanlijsko carstvo. Beograd: Plato-Biblioteke XX vek. ISBN 978-86-81493-77-9.
- Necipoğlu, Gülru (1991). Architecture, Ceremonial, and Power: The Topkapi Palace in the Fifteenth Centurie. Architectural History Found. ISBN 978-0-262-14050-8.
- Itzkowitz, Norman (1980). Ottoman Empire and Islamic Tradition. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-38806-9.
- Quataert, Donald (2000). The Ottoman Empire, 1700–1922. Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-44591-7.
Spoljašnje veze
[uredi | uredi izvor]- Osmanski veb-sajt — Stranica sa dosta informacija o Osmanlijama
- „Sve o Osmanskom carstvu”. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (1. avgust 2005) — Sve o istoriji i kulturi Osmanskog carstva (na turskom)
- Kraljevska barka: Turska — Obiman sajt sa dosta detaljnih informacija
- Osmanlije — Dobar sajt koji detaljno pokriva razne aspekte Osmanskog carstva
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |
| 13. vek | |
| 14. vek | |
| 15. vek | |
| 16. vek | |
| 17. vek | |
| 18. vek | |
| 19. vek |
|
1 Prvi osmanski kalif
| |
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
