Kraljevina Jugoslavija

Kraljevina Jugoslavija; Kraljevina Jugoslavija
	Zastava Grb
	Krilatica: Jedan narod, jedan kralj, jedna država
	Himna; Himna Kraljevine Jugoslavije;
	; Područje koje je zauzimala Kraljevina Jugoslavija u Evropi tokom 1930-ih
Geografija
Kontinent	Evropa
Regija	Balkan
Glavni grad	Beograd
Najveći grad	Beograd
Društvo
Službeni jezik	srpsko-hrvatsko-slovenački
Religija	ravnopravne veroispovesti: pravoslavlje, katolicizam (i grkokatolicizam), islam, judaizam i protestantizam
Politika
Oblik države	ustavna monarhija; (1918—1929, 1931—1939); Apsolutna monarhija; (1929—1931, 1939—1945)
— Kralj	Petar I Karađorđević; (1918—1921); Aleksandar I Karađorđević; (1921—1934); Petar II Karađorđević; (1934—1945)
— Regent	Aleksandar I Karađorđević; (Regent prestolonaslednik, 1918—1921); Pavle Karađorđević,; Radenko Stanković; i Ivo Perović; (trojno namesništvo, 1934—1941)
— Predsednik Ministarskog saveta	Stojan Protić; (1918—1919; prvi); Ivan Šubašić; (1945; poslednji)
Zakonodavna vlast	Narodno predstavništvo
— Gornji dom	Senat
— Donji dom	Narodna skupština
Istorija
Istorijsko doba	međuratni period · Drugi svetski rat
— Osnivanje	1918.
— Ukidanje	1945. (27 god.)
— Status	bivša država
Događaji
— Prvodecembarsko ujedinjenje	1. decembar 1918.
— Vidovdanski ustav	28. jun 1921.
— Diktatura	6. januar 1929.
— Invazija Osovine	6. april 1941.
— Ukidanje monarhije i proglašenje republike	29. novembar 1945.
Geografske i druge karakteristike
Površina
— ukupno	247.542 km²
Stanovništvo
— 1921.	11.984.911
— 1931.	13.934.038
— gustina	48,4/km² / 56,3/km²
Valuta	jugoslovenska kruna (1918—1920); jugoslovenski dinar (1920—1945)
— kod valute	K/kr / DIN/YUD
— stoti deo valute	— / 1 пара
Vremenska zona	UTC +1 (CET)
Internet domen	.yu (Уведен у време СФРЈ 1989. године.
Pozivni broj	+38
Zemlje prethodnice i naslednice; Kraljevine Jugoslavije
Prethodnice:	Naslednice:
	Kraljevina Srbija
	Banat, Bačka i Baranja
	Kraljevina Crna Gora
	^ Puno ime na srpskohrvatskom jeziku napisano ćirličkim pismom. ; ^ Puno ime na srpskohrvatskom i slovenačkom jeziku, napisano latiničkim pismom. ; ^ Od 1941. do 1944. Vlade Kraljevine Jugoslavije u egzilu boravile su u Londonu. Privremena Vlada DFJ bila je 1945. godine, kada je Beograd bio glavni grad. ; ^ Petar II, još premlad, proglašen je punoletnim i postavljen na vlast vojnim pučem 27. marta 1941.. Nedugo nakon preuzimanja položaja šefa države, Jugoslaviju su okupirale Sile Osovine, a mladi kralj je emigrirao u egzil. Pod pritiskom Velike Britanije i njihovog premijera Vinstona Čerčila prihvatio je stvaranje Privremene Vlade DFJ 1945. godine, zajedno sa privremenim odsustvom sa položaja. Formalno je svrgnut od strane novog komunističkog parlamenta krajem 1945. godine. ;

Kraljevina Jugoslavija je bila država u jugoistočnoj Evropi, koja je većim delom zahvatala Balkansko poluostrvo, a manjim Panonsku niziju. Postojala je od 1. decembra 1918. do 29. novembra 1945. godine. Od 1918. do 1920. zvanično ime države bilo je Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca, a od 1920. do 1929. zvanično ime države bilo je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, ali termin „Jugoslavija” bio je njen kolokvijalni naziv zbog svog porekla. Zvanično ime države je 3. oktobra 1929. promenjeno u „Kraljevina Jugoslavija” od strane kralja Aleksandra I. Zauzimala je teritoriju današnje Srbije, Bosne i Hercegovine, Severne Makedonije i Crne Gore, i najveći deo današnje Hrvatske i Slovenije.

Preliminarno kraljevstvo nastalo je 1918. spajanjem privremene Države Slovenaca, Hrvata i Srba (koja je nastala na teritorijama bivše Austrougarske, obuhvatajući Bosnu i Hercegovinu i veći deo Hrvatske i Slovenije) i Banata, Bačke i Baranje (koji su bili deo Kraljevine Mađarske u sastavu Austrougarske) sa nezavisnom Kraljevinom Srbijom. Iste godine Kraljevina Crna Gora je takođe proglasila svoje ujedinjenje sa Srbijom, dok je Vardarska Makedonija već bila deo Srbije pre ujedinjenja.

Na čelu države se nalazila dinastija Karađorđevića, koja je prethodno vladala Kraljevinom Srbijom pod Petrom I od 1903. (posle Majskog prevrata) nadalje. Petar I je postao prvi kralj Jugoslavije i vladao je do svoje smrti 1921. godine. Nasledio ga je sin Aleksandar I, koji je bio regent za svog oca. Bio je poznat kao „Aleksandar Ujedinitelj”, a kraljevinu je preimenovao u „Jugoslavija” 1929. godine. Na njega je u Marselju izvršio atentat Vlado Černozemski, član Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije (VMRO), tokom posete Francuskoj 1934. godine. Kruna je prešla na njegovog 11-godišnjeg sina Petra II. Aleksandrov rođak Pavle vladao je kao princ regent do 1941. godine, kada je Petar II postao punoletan. Kraljevska porodica prebegla je u London iste godine, nakon što su zemlju napale sile Osovine.

U aprilu 1941. godine, zemlju su okupirale i podelile sile Osovine. U Londonu je uspostavljena kraljevska vlada u egzilu koju je priznalo Ujedinjeno Kraljevstvo, a kasnije i svi saveznici. Kralj je 1944. godine, nakon pritiska britanskog premijera Vinstona Čerčila, priznao vladu DFJ kao legitimnu vladu. Ovo je ustanovljeno 2. novembra nakon potpisivanja Viškog sporazuma između Ivana Šubašića (u ime Kraljevine) i Josipa Broza Tita (u ime partizana).

Nazivi države

Kraljevina Jugoslavija je nekoliko puta kroz svoju istoriju menjala naziv:

Odgovorom regenta Aleksandra Narodnom veću Slovenaca, Hrvata i Srba na odluku o ujedinjenju sa Kraljevinom Srbijom proglašena je 1. decembra 1918. prva Jugoslavija pod nazivom Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca.^[3]
Odlukom Privremenog narodnog predstavništva od 15. jula 1920, reč kraljevstvo je promenjena u kraljevina, tako da je od tog datuma zvaničan naziv države bio Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca.^[4]
Dana 3. oktobra 1929. obnarodovan je Zakon o nazivu i podeli Kraljevine na upravna područja, čime je od tog datuma zvaničan naziv države bio Kraljevina Jugoslavija.^[5]

Onde gde je trebalo obeležiti zemlju po imenu kao npr. Francuska, Belgija itd. a ne Republika Francuska, Kraljevina Belgija itd. upisivano je Država Srba, Hrvata i Slovenaca, a ne Kraljevstvo SHS. Taj naziv nove države ušao je u dokumente nastale za vreme i posle Konferencije mira u Parizu.^[4]

Istorija

Ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca

Po završetku Prvog svetskog rata stvorili su se uslovi za stvaranje države koja bi okupila Južne Slovene koji su živeli na području Srbije, Crne Gore i slovenskih delova Austrougarske. Kraljevina Srbija je na početku Prvog svetskog rata za svoje ratne ciljeve postavila ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca, donošenjem Niške deklaracije 7. decembra 1914. godine. Ubrzo je usledilo formiranje Jugoslovenskog odbora u Londonu 1915. godine i Crnogorskog odbora za narodno ujedinjenje 1917. godine. Konkretni pregovori o uređenju buduće države vođeni su neposredno u dva navrata — na Krfu 1917. godine kada je doneta Krfska deklaracija i u Ženevi 1918. godine kada je potpisan Ženevski sporazum. Nakon rata, pod vođstvom Jugoslovenskog odbora u Zagrebu je formirana Država Slovenaca, Hrvata i Srba, dok su istovremeno crnogorski delegati na spornoj Podgoričkoj skupštini doneli odluku o prisajedinjenju Crne Gore Srbiji. Pritom, i delegati Velike narodne skupštine Vojvodine su 25. novembra doneli odluku da se direktno pripoje Kraljevini Srbiji. Ujedinjenje Srbije sa zemljama nezavisne države Slovenaca, Hrvata i Srba u jedinstveno Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca proglasio je regent Aleksandar I Karađorđević, u ime svog oca, kralja Petra I Karađorđevića, 1. decembra 1918. godine.^[3]

Pitanje spoljnih granica

Nakon ujedinjenja rešavalo se pitanje spoljnih granica zemlje, koje su na mnogim mestima bile sporne. Tako je Koruško pitanje rešavano referendumom na kojem je odlučeno da Koruška ostane u sastavu Austrije. Dalmatinska luka Zadar i nekoliko dalmatinskih ostrva su pripali Italiji, koja je pokušala da okupira i anektira Crnu Goru. Grad Rijeka je proglašen Slobodnom Državom Rijekom, ali ju je uskoro okupirala i 1924. anektirala Italija. Napetosti oko granice sa Italijom su se nastavile, pošto je Italija tražila još dalmatinske obale, a Kraljevina SHS je tražila Istru, deo bivšeg Austrijskog primorja, koji je anektirala Italija, ali koji je imao veliki broj slovenačkog i hrvatskog stanovništva.

Sporovi oko državnog uređenja

Odmah nakon proglašenja 1. decembra, pregovori između Narodnog vijeća (Države Slovenaca, Hrvata i Srba) i srpske vlade su rezultovale sporazumom oko nove vlade kojom bi predsedavao Nikola Pašić. Međutim, kada je ovo poslato regentu na usvajanje, ono je odbijen i tako je izazvao prvu krizu vlade u novoj državi. Sve stranke su ovo označile kao kršenje parlamentarnih principa, ali je kriza prevaziđena kada su se sve strane složile da zamene Pašića Stojanom Protićem koji je bio vodeći član Pašićeve Narodne radikalne stranke. Nova vlada je stvorena 20. decembra 1918. Do izbora za Ustavotvornu skupštinu, Privremeno narodno predstavništvo je služilo kao parlament koji su formirali delegati iz raznih izabranih tela koja su postojala na jugoslovenskom prostoru pre stvaranja države. Sporovi i nesporazumi oko unutrašnjeg uređenja zemlje počeli su odmah nakon ujedinjenja. Udruživanjem stranaka kombinovanjem nekoliko članova srpske opozicija sa strankama iz bivše Austro-Ugarske je dovela do stvaranja nove Demokratske stranke, koja je dominirala Privremenim predstavništvom i vladom. Dok su srpski političari jugoslovensku državu smatrali za prirodni nastavak Kraljevine Srbije, za hrvatske i slovenačke stranke je nova država bila samo okvir u kojem će nastaviti nacionalno okupljanje i jačanje nacionalnih pozicija.^[6] Pošto je Demokratska stranka predvođena Ljubomirom Davidovićem zagovarala vrlo centralizovan program, nekoliko hrvatskih delegata je prešlo u opoziciju. Međutim, ni radikali nisu bili srećni pošto su imali samo tri ministra naspram 11 Demokratske stranke i 16. avgusta 1919. Stojan Protić je podneo ostavku. Ljubomir Davidović je onda osnovao koaliciju sa Jugoslovenskom socijaldemokratskom strankom. Ova vlada je imala većinu, ali kvorum u Privremenom predstavništvu je bio polovina plus 1 glas. Opozicija je počela da bojkotuje parlament, a pošto se vlada nije mogla osloniti da će se sve njene pristalice pojaviti, postalo je nemoguće da vlada zakaže sednicu u skupštini sa dovoljnim brojem poslanika. Davidović je uskoro podneo ostavku, ali pošto niko drugi nije mogao da formira vladu, on je opet postao premijer. Pošto je opozicija nastavila sa bojkotom, vlada je odlučila da vlada preko uredbi. Ovo je bilo napadnuto od strane opozicije koja je počela da naziva sebe „skupštinska zajednica“. Davidović je shvatio da je stanje neodrživo i zatražio od kralja da odmah zakaže izbore za ustavotvornu skupštinu. Kada je kralj Petar odbio, Davidović nije imao izbora osim da podnese ostavku. Nakon izbora za Ustavotvornu skupštinu održanih 28. novembra 1920, nesporazumi su se produbili, a Hrvatska republikanska seljačka stranka je bojkotovala rad skupštine. Komunistička partija Jugoslavije, koja je na izborima osvojila 12,4% glasova,^[7] krajem godine je bila zabranjena. Prvi ustav Kraljevine SHS je usvojen na Vidovdan 28. juna 1921, a njegovim usvajanjem je uspostavljena unitarna monarhija, utemeljen je parlamentarizam i lokalna samouprava. Posle smrti kralja Petra I (16. avgusta 1921), regent Aleksandar je postao kralj Srba, Hrvata i Slovenaca, a naredne godine se oženio princezom Marijom od Rumunije.

Lični režim kralja Aleksandra

Na skupštinskoj sednici 20. juna 1928. godine Puniša Račić, srpski političar iz Crne Gore, je pištoljem pucao na poslanike Hrvatske seljačke stranke, pritom je ranio njenog vođu Stjepana Radića, koji je smrtno ranjen preminuo nakon mesec dana. Na licu mesta su poginuli Stjepanov brat Pavle i poslanik Đuro Basariček.^[8] Kralj Aleksandar je reagovao na ovaj događaj 6. januara 1929. godine ukidanjem ustava, raspuštanjem Narodne skupštine i objavljivanjem Zakona o kraljevskoj vlasti i vrhovnoj državnoj upravi, kojim je preneta izvršna vlast na kralja i zabranjen rad svih političkih stranaka, sindikata, te udruženja koja su imala verska ili plemenska obeležja. Kralj Aleksandar je time zaveo ličnu diktaturu. Iste godine je promenjeno ime države Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca u Kraljevina Jugoslavija, proglašena je jedinstvena jugoslovenska nacija u nedeljivoj kraljevini i promenjeno unutrašnje teritorijalno uređenje.^[9]

U vreme kad je diktatura uvedena, u svetu je izbila velika ekonomska kriza, koja je pogodila i Jugoslaviju. Pored toga, diktaturu su potkopavali potmulo vrenje nacionalnih pokreta i manifestacije separatizma, pasivan otpor građanske opozicije, ali i snažan otpor komunista.^[10] Stavovi KPJ su odudarali od stavova građanske opozicije. Na Četvrtom kongresu KPJ, koji je održan u Drezdenu, karakter diktature je ocenjen kao fašistički,^[10] a zauzet je stav da treba srušiti „imperijalističku tvorevinu“ Jugoslaviju.^[11] Veliki broj članova KPJ i njihovih simpatizera su pohapšeni i osuđeni. Komunisti su odgovarali za političke zločine i antidržavnu zaveru pred Sudom za zaštitu države. Organizovana su 82 takva procesa u periodu od 1929. do 1932. godine.^[12]

Kralj je 1931. godine odustao od otvorene diktature i doneo je 3. septembra novi (oktroisani) ustav. Sprovedeni su formalni parlamentarni izbori na kojima se pojavila samo jedna stranka, režimska Jugoslovensko radničko-seljačka demokratija, kasnije preimenovana u Jugoslovensku nacionalnu stranku.^[13]

Kralj Aleksandar je ubijen 9. oktobra 1934. godine u Marselju, prilikom njegove zvanične posete Francuskoj. Atentat na kralja su izvele hrvatske ustaše uz sadejstvo bugarskih terorista iz VMRO i uz podršku Musolinijeve Italije.^[14]

Namesništvo i vladavina kneza Pavla

Ubistvo kralja je uzburkalo celokupnu jugoslovensku javnost. Pošto je najstariji Aleksandrov sin Petar bio maloletan, tročlano namesništvo je preuzelo ulogu kralja. Namesništvom je dominirao Aleksandrov brat od strica, knez Pavle Karađorđević. Na vanrednim izborima, koji su održani 5. maja 1935. godine, po prvi put nakon ukidanja Vidovdanskog ustava, učestvovale su i opozicione stranke.^[15] Pobedu je odnela vladajuća Jugoslovenska nacionalna zajednica, između ostalog zahvaljujući i pritisku na birače prilikom glasanja koje je bilo javno.^[16] Novi mandatar Milan Stojadinović je obrazovao Jugoslovensku radikalnu zajednicu, u koju su ušli predstavnici dveju bivših političkih stranaka SLS i JMO.^[17] Stojadinović je pokazao nameru da primi u vladu i HSS, ali mu nije uspelo da sprovede tu zamisao, jer je lider te stranke Vlatko Maček odmah zahtevao reviziju oktroisanog ustava.

Početkom 1939. godine knez Pavle je mandat za sastav nove vlade poverio Dragiši Cvetkoviću. Direktnim sporazumom novog predsednika vlade Dragiše Cvetkovića sa Vlatkom Mačekom 26. avgusta 1939. stvorena je Banovina Hrvatska sa velikim ovlaštenjima. Sporazum je postignut nakon pripajanja Austrije Hitlerovoj Nemačkoj (anšlus, 1938) i okupacije Čehoslovačke, u vreme kada je hrvatski separatizam bio sve jači, a ustaški pokret imao podršku Musolinijeve Italije, koja je već bila okupirala Albaniju. Stvaranje Banovine Hrvatske je izazvalo brojne reakcije u zemlji, a nezadovoljstvo je bilo najveće među srpskim stanovništvom, u vojnim krugovima, te među građanskim opozicionim partijama.^[18]

Martovski prevrat i okupacija Jugoslavije

Krajem 1940. godine Mađarska i Rumunija su pristupile Trojnom paktu, a 1. marta naredne godine pridružila im se i Bugarska. Jugoslavija se tako našla u okruženju sila Osovine. Suočeni sa velikim pritiskom, krunski savet i jugoslovenska vlada 20. marta su doneli tešku odluku o pristupanju Trojnom paktu, a protokol je potpisan u Beču pet dana kasnije.^[19] Nakon toga, grupa nezadovoljnih jugoslovenskih oficira, na čelu sa generalom Borivojem Mirkovićem, u noći između 26. i 27. marta izvela je državni udar. Knez Pavle bio je prinuđen da se povuče i napusti zemlju, a kralj Petar II Karađorđević je proglašen punoletnim. Sile Osovine su napale Jugoslaviju 6. aprila 1941. Napad je izvršen kopnenim putem, iz više pravaca. Nemačke, italijanske i mađarske trupe prodrle su na teritoriju Jugoslavije iz pravca Italije, Austrije, Mađarske, Rumunije, Bugarske i Albanije. Teško je bombardovan Beograd. Jugoslavija je okupirana, a njena teritorija podeljena među silama Osovine.

Upravne podele

Do aprila 1922. u Kraljevini je postojalo 7 privremenih pokrajina. Niže upravno-teritorijalne jedinice činili su okruzi (županije), srezovi (kotari) i opštine. Kasnije su umesto pokrajina i okruga osnovane 33 oblasti, a one su ukinute 1929. godine kada je osnovano 9 banovina.

Pokrajine i okruzi (1918—1922)

Pokrajine:

Srbija
- Severna Srbija
- Južna Srbija
Crna Gora
Bosna i Hercegovina
Dalmacija
Hrvatska i Slavonija (Hrvatska, Slavonija, Međimurje, ostrvo Krk sa opštinom Kastav)
Slovenija (Slovenija sa Prekomurjem)
Banat, Bačka i Baranja

Oblasti (1922—1929)

Teritorija Kraljevine bila je podeljena na 33 oblasti. Organi oblasne uprave su se nalazili u gradovima, administrativnim središtima datih oblasti. Država je bila podeljena na sledeće oblasti:

Banovine (od 1929)

Zakonom o nazivu i podeli Kraljevine na upravna područja od 3. oktobra 1929, ustanovljena je nova administrativna podela teritorije na banovine.^[20] Ova upravna podela zemlje, uspostavljena za vreme diktature kralja Aleksandra, zadržana je i nakon prestanka iste, ušavši u novi Septembarski ustav iz 1931. godine. Godine 1939. osnovana je Banovina Hrvatska, u čiji sastav su ušle u celosti teritorije Savske i Primorske banovine, te delovi teritorija Dunavske, Vrbaske, Drinske i Zetske banovine.

Banovine:

Dravska banovina, sedište Ljubljana (1929—1941)
Banovina Hrvatska, sedište Zagreb (1939—1941)
- Savska banovina, sedište Zagreb (1929—1939)
- Primorska banovina, sedište Split (1929—1939)
Vrbaska banovina, sedište Banja Luka (1929—1941)
Drinska banovina, sedište Sarajevo (1929—1941)
Zetska banovina, sedište Cetinje (1929—1941)
Dunavska banovina, sedište Novi Sad (1929—1941)
Moravska banovina, sedište Niš (1929—1941)
Vardarska banovina, sedište Skoplje (1929—1941)
Grad Beograd, sa Zemunom i Pančevom čine zasebnu administrativnu jedinicu.

Spoljna politika

Kraljevina je održavala bliske odnose sa Saveznicima iz Prvog svetskog rata, posebno sa tradicionalnim saveznicima Francuskom i Ujedinjenim Kraljevstvom između 1920. i 1934. godine. Osnovala je Malu Antantu zajedno sa Čehoslovačkom i Rumunijom 1920. godine, da bi sprečila mogućnost da Mađarska povrati teritorije koje je izgubila nakon Prvog svetskog rata. Savez se uskoro raspao pošto Kraljevina SHS nije učestvovala u akcijama Rumunije i Čehoslovačke protiv Mađarske.

Fašistička Kraljevina Italija je imala teritorijalne pretenzije protiv Kraljevine Jugoslavije, i osnovala je savez sa državama koje su imale slične državničke planove, pod velikim uticajem Italije i/ili fašizma: Albanijom, Mađarskom, Rumunijom i Bugarskom. Saradnja sa Velikom Britanijom i Francuskom je učinila da se Italija povuče iz saveza 1927. Kao odgovor na rastući italijanski ekspanzionizam, kraljevska jugoslovenska vlada je 1927. potpisala Sporazum o prijateljstvu i saradnji sa Velikom Britanijom i Francuskom.

Godine 1934. formiran je Balkanski pakt sa Grčkom, Rumunijom i Turskom, čiji je zadatak bio da održi ravnotežu na Balkanskom poluostrvu. Savez je faktički postojao do početka Drugog svetskog rata, kada je Jugoslavija proglasila neutralnost (1939), zbog čega nije mogla stati na stranu Grčke kada ju je Italija napala. Definitivni kraj saveza se desio 1940. godine, kada je Rumunija prišla Trojnom paktu.

Nakon ubistva kralja Aleksandra, vlada Milana Stojadinovića je promenila svoju spoljnu politiku ka saradnji sa Italijom i Nemačkom. Kraljevina Jugoslavija je tek u junu 1940. godine uspostavila diplomatske odnose sa Sovjetskim Savezom, čime je među poslednjim evropskim zemljama de jure priznala SSSR.

Jugoslovenska vojska

Jugoslovenska vojska delila se na Suvozemnu vojsku i Ratnu mornaricu. Suvozemnu vojsku je činila pešadija, artiljerija, konjica, inženjerija, vazduhoplovstvo i druge pomoćne jedinice. Imali su generalštabnu, ekonomsku, tehničku, sanitetsku, sudsku, svešteničku, veterinarsku i muzičku struku, i specijalne jedinice; graničare, žandarmeriju, padobranske, jurišne i planinske čete. Tenkovi su tretirani kao borbeno sredstvo koje pomaže napadu pešadije, a vazduhoplovstvo je izviđalo, vršilo zaštitu snaga i teritorije i napadalo neprijateljske objekte. Vojno vazduhoplovstvo delilo se na operativno i armijsko. Kad je rat počeo u aprilu 1941. ono je imalo 459 aviona (125 lovaca, 173 bombardera, 161 izviđača), od čega je 265 bilo savremenih aviona novije generacije, raspoređenih na 23 aerodroma. Oklopne jedinice su činile dva tenkovska bataljona, koja su u svom sastavu imala 110 tenka i borbeno oklopna vozila. Ratna mornarica je imala 32 ratna broda. Na Savi i Dunavu je bila smeštena rečna ratna flota, a pomorsko vazduhoplovstvo imalo je 150 hidroaviona. Pomorska obalska komanda imala je 14 obalskih artiljerijskih baterija sa 45 topova.

Privreda Kraljevine Jugoslavije

Ratne posledice sa kojima se Kraljevina Jugoslavija suočila bile su veoma teške: razorena saobraćajna infrastruktura, veliki broj uništenih fabrika, inflacija, glad... Osim Srbije i Crne Gore, koje su doživele demografsku katastrofu, kao posledicu ljudskih žrtava u Prvom svetskom ratu, znatno su stradale i ostale oblasti koje u ušle u sastav nove države. Kraljevina Jugoslavija je bila spoj različitih ekonomskih sistema i standarda. Pokrajine su bile neravnomerno razvijene, a prihod stanovništva je poticao iz različitih osnova.

Nakon ujedinjenja centralna vlada je zavela velike carine za industrijske proizvode a u isto vreme nametnula je izvozne carine za poljoprivredne proizvode. Time je došlo do prelivanja dohotka iz poljoprivrede u industriju, odnosno iz manje razvijenih u razvijenije regione. Zamenom austrougarskih kruna za dinare i inflatornoj konjukturi severozapad države je stekao ekonomsku prednost. U prvom petogodištu, na Sloveniju, Hrvatsku i Slavoniju otpalo je tri petine ukupnih investicija u industriji Kraljevine.^[21]

Industrija

Industrijski početak Kraljevine Jugoslavije nije bio na visokom nivou. Srbija i Crna Gora su kao industrijski nerazvijene zemlje, u ratu izgubile značajan deo kapaciteta, koji su imale pre rata, dok su bivši krajevi Austrougarske monarhije, koji su ušli u sastav Jugoslavije nalazili van industrijskih centara nekadašnje države.

Kraljevina Jugoslavija je uložila velike napore da izgradi sopstvenu industriju, međutim ona nije imala ustaljenu politiku industrijskog razvoja. U industrijskom pogledu Kraljevina Jugoslavija je mogla da se podeli na industrijski razvijen sever i severozapad, i industrijski nerazvijeni jug i jugoistok.

Većina mesta u Srbiji se bavila poljoprivredom, tako da su mogla da se izdvoje samo četiri velika industrijska mesta: Beograd, Bor, Leskovac i Trepča. Najviše fabrika se nalazio na području Zagreba, Beograda, Osijeka, i Sarajeva. Pretežno je preovladavala prehrambena industrija, električne centrale i industrija drveta.

Najčešće su se izvozile sirovine, dok se izvozni sektor uglavnom nalazio u posedu stranog kapitala.

Između dva svetska rata industrija je najviše uznapredovala u najrazvijenijim krajevima na severu i severozapadu, ali i Beogradu, Zemunu i Pančevu. U Kraljevini je ukupno izgrađeno 2.193 fabrike od kojih: u Sloveniji 403, Hrvatska i Slavonija 635, Dalmacija 97, Bosna i Hercegovina 129, Vojvodina bez Srema 390, Srbiji 428, Makedoniji 99 i Crnoj Gori 12.^[22]

Finansije

Kraljevina Jugoslavija je bila država sa nedovoljno finansijske snage, da u potpunosti podmiri svoje potrebe. Državna valuta je bio dinar Kraljevine Jugoslavije, koji je dobio ime po srpskoj nacionalnoj valuti. Utvrđena vrednost za zamenu austrougarskih kruna za jugoslovenski dinar, i istovetna vrednost srpskog dinara jugoslovenskim dinarom, dugo je bila izvor nezadovoljstva Hrvata i Slovenaca. Smatrali su se oštećenim, iako je dinar Kraljevine Srbije bio neuporedivo veća valuta posle rata. Ogromna posleratna inflacija počela je da se smiruje 1923. godine, usled mera koje je sproveo ministar finansija Milan Stojadinović. Rezultat njegovih mera je bio da je dinar u periodu od 1923. do 1931. postao veoma stabilna valuta.

U finansijskom pogledu dominirali su hrvatski novčani zavodi, među kojima se isticala Prva hrvatska štedionica, kao najjača finansijska ustanova u državi.

Saobraćaj i veze

Dok su putevi na području Austrougarske rađeni po tehničkim propisima, putevi u Srbiji i Crnoj Gori su rađeni bez ikakvih tehničkih propisa, pa ih je prekomerno korišćenje u ratu gotovo uništilo.

Slična situacija je bila i sa železnicom. Pruge na području Austrougarske nisu bile oštećene u ratu, ali je mnogo toga kod njih bilo dotrajalo. Mnoge do tada sporedne pruge su postale glavne, i bila su potrebna određena ulaganja da bi se one dovele u red. Naročito je bila velika potreba za mostovima i saobraćajnim čvorovima. U cilju nabavke sredstava za razvoj saobraćaja, Kraljevina Jugoslavija je u nekoliko navrata uzimala zajam u zemlji i inostranstvu.

Prvi most preko Dunava u Beogradu, je pušten u saobraćaj 1935. godine, i nazvan je „most kralja Petra Drugog“.^[23]

15. februar 1928. Stupio na snagu Pravilnik o prenosu pošte vazdušnim putem i uspostavljena prva vazdušna poštanska linija Beograd-Zagreb.
12. maj 1928. Donesen Zakon o pismonosnim golubovima Kraljevstva SHS. Pravo korišćenja ovih golubova pripadalo je isključivo Ministarstvu Vojske i mornarice.
24. mart 1929. Emitovana je prva radio emisija u Beogradu.^[24] (Radio Beograd AD)

Društvo i kultura

Kultura ovog perioda dala je brojna eminentna imena srpske umetnosti i nauke. Neka od njih su:

književnici: August Cesarec, Branislav Nušić, Veljko Petrović, Gustav Krklec, Ivo Andrić, Isidora Sekulić, Jovan Dučić, Miloš Crnjanski, Miroslav Krleža;
arhitekti: Dragiša Brašovan, Momir Korunović, Đorđe Tabaković, Daka Popović;^[25]
naučnici: Jovan Cvijić, Slobodan Jovanović, Aleksandar Belić, Vladimir Ćorović, Mika Alas, Milutin Milanković.

Početkom decembra 1929. godine osnovan je Soko Kraljevine Jugoslavije, zvaničan omladinski pokret Jugoslavije. Imao je veliki broj članova, a cilj pokreta je bilo fizičko i moralno vaspitanje.

Demografija

Zvanični narodi u državi su bili Srbi, Hrvati i Slovenci sve do 1929. godine kada su svi, odlukom kralja Aleksandra, postali jedna nacija — Jugosloveni.

Prema jednom proračunu, centar teritorije KJ se nalazio kod sela Kraljevo Polje, južno od Vlasenice. Centar stanovništva se nalazio kod sela Vukovija, jugoistočno od Tuzle, i to 1931. malo istočnije nego deset godina ranije.^[26]

Prisutno stanovništvo po maternjem jeziku 1921.^[27] i 1931.^[28] godine
Maternji jezik	1921.	%	Maternji jezik	1931.	%
Srba ili Hrvata	8.911.509	74,36	srpski, hrvatski, slovenački, makedonski	11.866.237	85,16
Slovenaca	1.019.997	8,51	srpski, hrvatski, slovenački, makedonski	11.866.237	85,16
Nemaca	505.790	4,22	nemački	499.969	3,59
Mađara	467.658	3,90	mađarski	468.185	3,36
Arnauta	439.657	3,67	arnautski	505.259	3,63
Rumuna	231.068	1,93	ostali	594.388	4,27
Turaka	150.322	1,26
Čehoslovaka	115.532	0,96
Rusina	25.615	0,21
Rusa	20.568	0,17
Poljaka	14.764	0,12
Talijana	12.553	0,11
ostalih i nepoznato	69.878	0,58
UKUPNO	11.984.911	100	UKUPNO	13.934.038	100

Prisutno stanovništvo po veroispovesti 1921.^[27] i 1931.^[28] godine
Veroispovest	1921.	%	Veroispovest	1931.	%
pravoslavnih	5.593.057	46,67	pravoslavna	6.785.501	48,70
rimokatolika	4.708.657	39,29	rimokatolička	5.217.847	37,45
muslimana	1.345.271	11,22	islamska	1.561.166	11,20
evangelista	229.517	1,91	evangelistička	231.169	1,66
izraelićana	64.746	0,54	druge, bez konfesije i nepoznato	138.355	0,99
grkokatolika	40.338	0,34
drugih	1.944	0,02
bez konfesije i nepoznato	1.381	0,01
UKUPNO	11.984.911	100	UKUPNO	13.934.038	100

Sport

Kraljevina Jugoslavija učestvovala je na pet letnjih i tri zimske Olimpijade. Najviše uspeha ostvarili su gimnastičari među kojima se posebno istakao Leon Štukelj, višestruki olimpijski pobednik i najtrofejniji jugoslovenski olimpijac svih vremena.

U Ljubljani je 1926. organizovano Svetsko prvenstvo u gimnastici, a u Beogradu 1932. Evropsko prvenstvo u veslanju. Poslednja automobilska trka pred početak Drugog svetskog rata održana je u Beogradu 1939, Beogradski Gran Pri. Od 1939. održava se i biciklistička Trka kroz Srbiju.

Fudbalska reprezentacija Jugoslavije sastavljena od igrača iz Srbije učestvovala je na prvom Svetskom prvenstvu u Urugvaju 1930. i stigla da polufinala. U Beogradu je već u ovo vreme postojalo veliko fudbalsko rivalstvo, derbi BSK—Jugoslavija.

Na drugoj šahovskoj olimpijadi (nezvaničnoj) reprezentacija je osvojila drugo mesto. Medalja je osvojena i na Evropskom prvenstvu u veslanju, Anton Cerer je došao do bronze na Evropskom prvenstvu u plivanju, a Tibor Harangozo na Svetskom prvenstvu u stonom tenisu. U vreme kraljevine Jugoslavija se pojavila i u Dejvis kupu, a uspehe na međunarodnoj sceni postigli su teniseri, Franjo Punčec, Franjo Kukljević i Josip Palada.

Vidi još

Reference

^ Busch, Burszta & Kamusella 2006, str. 79
^ Pravda, 17. marta 1925, Beograd. str. 2.
^ ^a ^b „Prvodecembarski akt — Proklamovanje Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca”. Arhivirano iz originala 12. 03. 2016. g. , Arhiv Jugoslavije, Konstitutivni akti Jugoslavije
^ ^a ^b „Miladin Milošević, Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca. Prvi naziv jugoslovenske države”. Arhivirano iz originala 10. 01. 2017. g. , Časopis Arhiv — godina I broj 1, Arhiv Jugoslavije
^ Politika, br. 7.694 od petka 4. oktobra 1929, naslovna strana.
^ Bataković 2010, str. 279.
^ Bataković 2010, str. 286.
^ Petranović 1988, str. 175.
^ Bataković 2010, str. 295.
^ ^a ^b Petranović 1988, str. 191.
^ Petranović 1988, str. 261.
^ Petranović 1988, str. 188.
^ Petranović 1988, str. 207.
^ Bataković 2010, str. 297.
^ Matković 2003, str. 186.
^ Bataković 2010, str. 298.
^ Matković 2003, str. 187.
^ Bataković 2010, str. 301.
^ Bataković 2010, str. 306.
^ Marković Ratko. str. 137.
^ „Slobodan Vuković: ”STRATEGIJA” LAŽNOG MIRA U KUĆI (Ekonomski odnosi između regiona u Kraljevini Jugoslaviji). str. 461” (PDF). Pristupljeno 9. 4. 2013. ^{[mrtva veza]}
^ Brnislav Petranović: Socijalno-ekonomska osnova nove države,
^ „Glas Javnosti — Pančevački most u očajnom stanju Ponedeljak, 14. 2. 2005. Posećeno 21.11.2013.”. Arhivirano iz originala 01. 05. 2013. g. Pristupljeno 21. 11. 2013.
^ „Hronologija javnog poštanskog saobraćaja u Srbiji od 1840. do 2000. godine”. Arhivirano iz originala 03. 11. 2013. g. Pristupljeno 27. 08. 2013.
^ Mitrović, Vladimir (2016). Iz istorije kulture i arhitekture: zapisi jednog istraživača. Novi Sad: Muzej savremene umetnosti Vojvodine. str. 98.
^ „Politika”, 8. jul 1936
^ ^a ^b Rezultati Popisa stanovništva Kraljevine SHS 1921
^ ^a ^b Rezultati Popisa stanovništva Kraljevine Jugoslavije 1931

Literatura

Opačić, Petar (1980). Solunska ofanziva 1918.: Srpska vojska u završnom periodu Prvog svetskog rata. Beograd: Vojnoistorijski institut. str. 440.
Ekmečić, Milorad (2021). Stvaranje Jugoslavije 1790-1918, Knj. 2 [Zbirka: Sabrana dela Milorada Ekmečića, Knj. 4]. Novi Sad: Pravoslavna reč i Arhiv Vojvodine. str. 1079. ISBN 978-86-81648-20-9.
Mitrović, Andrej (2019). Jugoslavija na konferenciji mira 1918-1920. Novi Sad: Prometej; Beograd: Radio-televizija Srbije. str. 512. ISBN 978-86-515-1500-5.
Pavlović, Marko (2000). Jugoslovenska država i pravo: 1914-1941. Kragujevac: N. Pavlović. str. 375. ISBN 86-83313-01-8.
Kazimirović, Vasa (2022). Srbija i Jugoslavija 1914-1945, Knj. 1. Novi Sad: Prometej. str. 722. ISBN 978-86-515-2015-3.
Kazimirović, Vasa (2022). Srbija i Jugoslavija 1914-1945, Knj. 2. Novi Sad: Prometej. str. 698. ISBN 978-86-515-2017-7.
Mićić, Srđan (2018). Od birokratije do diplomatije: Istorija jugoslovenske diplomatske službe 1918-1939. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. str. 482. ISBN 978-86-7005-149-2.
Radojević, Mira (2018). Srpski narod i jugoslavenska kraljevina 1918-1941, tom I. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 428. ISBN 978-86-379-1388-7.
Petranović, Branko; Zečević, Momčilo (1991). Agonija dve Jugoslavije. Šabac: IKP Zaslon. str. 386.
Grupa autora; Priređivači: Uređivački odbor (2018). Istorija jedne utopije: 100 godina od stvaranja Jugoslavije, tom I i II. Beograd: Catena Mundi. str. 1260. ISBN 978-866343-091-4.
Petranović, Branko (1988). Istorija Jugoslavije 1918-1988, Knj. 1 [Kraljevina Jugoslavija 1914-1941]. Beograd: Nolit. str. 412. ISBN 86-19-01664-4. Arhivirano iz originala 14. 10. 2013. g. Pristupljeno 12. 11. 2022.
Petrović, Milić F. (2008). Državni rodoslov Kraljevine Jugoslavije/SHS 1918-1941. Beograd: Prosvetni pregled. str. 439.
Dučić, Jovan (1999). Sporna pitanja Kraljevine Jugoslavije. Beograd: Knjižarnica Obradović. str. 253. ISBN 978-86-7689-004-0.
Aleksić, Dragan (2010). Država i privreda u Kraljevini SHS: nacrt privrednog plana sa investicionim programom Kraljevine Jugoslavije. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. str. 306. ISBN 978-86-7005-083-9.
Cvetković, Vladimir (2006). Ekonomski odnosi Jugoslavije i Francuske 1918-1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. str. 306. ISBN 978-86-7005-083-9.
Becić, Ivan M. (2012). Ministarstvo finansija Kraljevine Jugoslavije 1918-1941. Beograd: Institut za savremenu istoriju. str. 539. ISBN 978-86-7403-173-5.
Lazić, Milan (1999). Poljoprivredna proizvodnja u Kraljevini Jugoslaviji 1919-1940: uporedni pregled proizvodnje po pokrajinama i banovinama. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. str. 131. ISBN 978-86-1707-471-3.
Hadži-Pešić, Jovan (1995). Novac Kraljevini Jugoslavije. Beograd: Narodna banka Jugoslavije. str. 188.
Kosanović, Dejan (2011). Kinematografija i film u Kraljevini SHS/Jugoslaviji 1918-1941. Beograd: Filmski centar Srbije. str. 240. ISBN 978-86-7227-068-6.
Sredojević, Milorad D. (2016). Konkordat u Skupštini Kraljevine Jugoslavije. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 213. ISBN 978-86-3791-311-5.
Vujević, Pavle (1930). Kraljevina Jugoslavija: Geografski pregled. Beograd: Štamparija " Davidović" Pavlović i druga. str. 167.
Lopičić, Đorđe N.; Lopičić-Jančić, Jelena Đ. Pregled spoljne politike Kraljevine Jugoslavije: od 1918. do 1935. godine. Beograd: Institut za međunarodnu politiku i orivredu. str. 158. ISBN 978-86-7067-296-3.
Sladek, Zdenjek; Prevod: Matić, Vladan (2019). Mala Antanta 1919- 1938. - Njene privredne, političke i vojne komponente. Beograd: Službeni glasnik. str. 332. ISBN 978-86-519-2367-1.
Ristić, Gordana S. (2015). Spoljna politika Kraljevine Jugoslavije u periodu od 1934. do 1939. godine. Beograd: Zavod za udžbenike. str. 247. ISBN 978-86-1719-169-4.
Busch, Birgitta; Kelly-Holmes, Helen (2004). Language, Discourse and Borders in the Yugoslav Successor States. Multilingual Matters. str. 26. ISBN 978-1-85359-732-9.
Bataković, Dušan (2010). Nova istorija srpskog naroda. Beograd: Naš dom — L'age d'Homme.
Becić M. Ivan, Finansijska politika Kraljevine SHS, Beograd 2003.
Dimić, Ljubodrag (1996). Kulturna politika u Kraljevini Jugoslaviji 1918-1941. 1. Beograd: Stubovi kulture.
Dimić, Ljubodrag (1997). Kulturna politika u Kraljevini Jugoslaviji 1918-1941. 2. Beograd: Stubovi kulture.
Dimić, Ljubodrag (1997). Kulturna politika u Kraljevini Jugoslaviji 1918-1941. 3. Beograd: Stubovi kulture.
Dimić, Ljubodrag (2001). Istorija srpske državnosti. 3. Novi Sad: Ogranak SANU.
Dimić, Ljubodrag; Žutić, Nikola (1992). Rimokatolički klerikalizam u Kraljevini Jugoslaviji 1918-1941: Prilozi za istoriju. Beograd: Vojnoizdavački i novinski centar.
Djilas, Aleksa (1991). The Contested Country: Yugoslav Unity and Communist Revolution, 1919-1953. Harvard University Press.
Klajn, Lajco (2007). The Past in Present Times: The Yugoslav Saga. University Press of America.
Matković, Hrvoje (2003). Povijest Jugoslavije: (1918—1991—2003.). Zagreb: Naklada Pavičić.
Mitrović, Andrej (1969). Jugoslavija na Konferenciji mira 1919-1920. Beograd: Zavod za izdavanje udžbenika.
Mitrović, Andrej (1975). Razgraničenje Jugoslavije sa Mađarskom i Rumunijom 1919-1920: Prilog proučavanju jugoslovenske politike na Konferenciji mira u Parizu. Novi Sad: Institut za izučavanje istorije Vojvodine.
Pavlowitch, Stevan K. (1985). Unconventional Perceptions of Yugoslavia 1940–1945. New York: Columbia University Press.
Pavlowitch, Stevan K. (2008). Hitler's New Disorder: The Second World War in Yugoslavia. New York: Columbia University Press.
Pavlović, Stevan K. (2009). Hitlerov novi antiporedak: Drugi svetski rat u Jugoslaviji. Beograd: Clio.
Petranović, Branko (1993). Jugoslovensko iskustvo srpske nacionalne integracije. Beograd: Službeni list SRJ.
Petranović, Branko (1998). Istoriografske kontroverze. Beograd: Službeni list SRJ.
Petranović, Branko (2002). The Yugoslav Experience of Serbian National Integration. Boulder: East European Monographs.
Petranović, Branko; Zečević, Momčilo (1988). Jugoslavija 1918-1988: Tematska zbirka dokumenata. Beograd: Rad.
Petranović, Branko; Zečević, Momčilo (1991). Agonija dve Jugoslavije. Šabac: Zaslon.
Ratko Marković, Ustavno pravo i političke institucije, IPD Justinijan, Beograd, 2006.
Radojević, Mira (1994). Udružena opozicija 1935-1939. Beograd: Institut za savremenu istoriju.

Spoljašnje veze

[1] Puno ime na srpskohrvatskom jeziku napisano ćirličkim pismom.

[2] Puno ime na srpskohrvatskom i slovenačkom jeziku, napisano latiničkim pismom.

[3] Od 1941. do 1944. Vlade Kraljevine Jugoslavije u egzilu boravile su u Londonu. Privremena Vlada DFJ bila je 1945. godine, kada je Beograd bio glavni grad.

[6] Petar II, još premlad, proglašen je punoletnim i postavljen na vlast vojnim pučem 27. marta 1941.. Nedugo nakon preuzimanja položaja šefa države, Jugoslaviju su okupirale Sile Osovine, a mladi kralj je emigrirao u egzil. Pod pritiskom Velike Britanije i njihovog premijera Vinstona Čerčila prihvatio je stvaranje Privremene Vlade DFJ 1945. godine, zajedno sa privremenim odsustvom sa položaja. Formalno je svrgnut od strane novog komunističkog parlamenta krajem 1945. godine.

[Busch2004-4] Busch, Burszta & Kamusella 2006, str. 79

[5] Pravda, 17. marta 1925, Beograd. str. 2.

[акт-7] „Prvodecembarski akt — Proklamovanje Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca”. Arhivirano iz originala 12. 03. 2016. g. , Arhiv Jugoslavije, Konstitutivni akti Jugoslavije

[назив_б-8] „Miladin Milošević, Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca. Prvi naziv jugoslovenske države”. Arhivirano iz originala 10. 01. 2017. g. , Časopis Arhiv — godina I broj 1, Arhiv Jugoslavije

[9] Politika, br. 7.694 od petka 4. oktobra 1929, naslovna strana.

[FOOTNOTEБатаковић2010279-10] Bataković 2010, str. 279.

[FOOTNOTEБатаковић2010286-11] Bataković 2010, str. 286.

[FOOTNOTEPetranović1988175-12] Petranović 1988, str. 175.

[FOOTNOTEБатаковић2010295-13] Bataković 2010, str. 295.

[FOOTNOTEPetranović1988191-14] Petranović 1988, str. 191.

[FOOTNOTEPetranović1988261-15] Petranović 1988, str. 261.

[FOOTNOTEPetranović1988188-16] Petranović 1988, str. 188.

[FOOTNOTEPetranović1988207-17] Petranović 1988, str. 207.

[FOOTNOTEБатаковић2010297-18] Bataković 2010, str. 297.

[FOOTNOTEМатковић2003186-19] Matković 2003, str. 186.

[FOOTNOTEБатаковић2010298-20] Bataković 2010, str. 298.

[FOOTNOTEМатковић2003187-21] Matković 2003, str. 187.

[FOOTNOTEБатаковић2010301-22] Bataković 2010, str. 301.

[FOOTNOTEБатаковић2010306-23] Bataković 2010, str. 306.

[autogenerated5-24] Marković Ratko. str. 137.

[25] „Slobodan Vuković: ”STRATEGIJA” LAŽNOG MIRA U KUĆI (Ekonomski odnosi između regiona u Kraljevini Jugoslaviji). str. 461” (PDF). Pristupljeno 9. 4. 2013. ^{[mrtva veza]}

[26] Brnislav Petranović: Socijalno-ekonomska osnova nove države,

[27] „Glas Javnosti — Pančevački most u očajnom stanju Ponedeljak, 14. 2. 2005. Posećeno 21.11.2013.”. Arhivirano iz originala 01. 05. 2013. g. Pristupljeno 21. 11. 2013.

[28] „Hronologija javnog poštanskog saobraćaja u Srbiji od 1840. do 2000. godine”. Arhivirano iz originala 03. 11. 2013. g. Pristupljeno 27. 08. 2013.

[29] Mitrović, Vladimir (2016). Iz istorije kulture i arhitekture: zapisi jednog istraživača. Novi Sad: Muzej savremene umetnosti Vojvodine. str. 98.

[30] „Politika”, 8. jul 1936

[поп1921-31] Rezultati Popisa stanovništva Kraljevine SHS 1921

[поп1931-32] Rezultati Popisa stanovništva Kraljevine Jugoslavije 1931

[n. 1]

[n. 2]

[n. 3]

[1]

[2]

[n. 4]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

p r u Srpske zemlje u 20. i 21. veku
Do 1918.	Knjaževina Crna Gora (1852—1910) Bosna i Hercegovina pod austrougarskom upravom (1878—1918) Kraljevina Srbija (1882—1918) Kraljevina Crna Gora (1910—1918)
1918—1941.	Država Slovenaca, Hrvata i Srba (1918) Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca / Kraljevina Jugoslavija (1918—1941) Banatska republika (1918) Banat, Bačka i Baranja (1918—1919) Srpsko-mađarska republika Baranja-Baja (1921)
1941—1945.	Vojna uprava u Srbiji (1941—1944) (1941—1944) Banat (1941—1944) Crna Gora (1941—1944) Užička republika (1941) Bihaćka republika (1942—1943)
1945—1990.	Demokratska Federativna Jugoslavija (1945) FNR Jugoslavija / SFR Jugoslavija (1945—1992) FD Srbija / NR Srbija / SR Srbija (1945—1990) AP Vojvodina / SAP Vojvodina (1945—1990) Autonomna Kosovsko-Metohijska Oblast (1945—1963) / AP Kosovo i Metohija (1963—1968) / SAP Kosovo (1968—1990) (1945—1990) NR Crna Gora / SR Crna Gora (1945—1991) NR Bosna i Hercegovina / SR Bosna i Hercegovina / R Bosna i Hercegovina (1945—1992) FD Makedonija / NR Makedonija / SR Makedonija (1945—1991) NR Hrvatska / SR Hrvatska (1945—1990)
1990—2006.	Republika Srbija (1990—2006) AP Vojvodina (1990—) AP Kosovo i Metohija (1990—) Republika Crna Gora (1991—2006) Savezna Republika Jugoslavija (1992—2003) Srbija i Crna Gora (2003—2006) Republika Makedonija (1991—) SAO Krajina (1990—1991) Republika Srpska Krajina (1991—1995) SAO Zapadna Slavonija (1991—1992) SO Slavonija, Baranja i Zapadni Srem (1991—1992) Istočna Slavonija, Baranja i Zapadni Srem (1995—1998) Autonomna Oblast Krajina (1991) SAO Bosanska Krajina (1991—1992) SAO Severoistočna Bosna (1991—1992) SAO Romanija (1991—1992) SAO Istočna Hercegovina (1991—1992) SAO Sjeverna Bosna (1991—1992) Republika Srpska (prvobitno — Srpska Republika Bosna i Hercegovina) Republika Bosna i Hercegovina (1992—1995) Bosna i Hercegovina (od 1995) Brčko Distrikt
od 2006.	Republika Srbija Vojvodina Kosovo i Metohija Crna Gora Bosna i Hercegovina Republika Srpska Brčko Distrikt Federacija Bosne i Hercegovine Severna Makedonija

Normativna kontrola
Međunarodne	VIAF
Državne	Francuska BnF podaci Nemačka
Ostale	COBISS.SI